TRADUZIONE:

Da “Va’ dove ti porta il cuore”

Io ero molto diversa da mia madre e già a sette anni, passata la dipendenza della
prima infanzia, ho cominciato a non sopportarla. (…)
Per sfuggire a questo sentimento mi rifugiai in un mondo tutto mio. La sera, nel
letto, coprendo il lume con uno straccio, leggevo libri di avventura fino a ore piccole.
Mi piaceva molto fantasticare. Per un periodo ho sognato di fare la piratessa, vivevo
nel mare della Cina ed ero una piratessa molto particolare, perché rubavo non per me
stessa ma per dare tutto ai poveri. Dalle fantasie banditesche passavo a quelle
filantropiche, pensavo che dopo una laurea in medicina sarei andata in Africa a curare i
negretti. A quattordici anni ho letto la biografia di Schliemann e leggendola ho capito
che mai e poi avrei potuto curare le persone perché la mia unica vera passione era
l’archeologia. Di tutte le altre infinite attività che ho immaginato di intraprendere
credo che questa fosse la sola veramente mia.
E infatti, per realizzare questo sogno, ho combattuto la prima e unica battaglia
con mio padre: quella di andare al liceo classico. Non ne voleva sentire parlare, diceva
che non serviva a niente, che, se proprio volevo studiare, era meglio che imparassi le
lingue. Alla fine però la spuntai. Nel momento in cui varcai il portone del ginnasio, ero
assolutamente certa di aver vinto. Mi illudevo. Quando alla fine degli studi superiori
gli comunicai la mia intenzione di fare l’università a Roma, la sua risposta fu
perentoria: “Non se ne parla neanche”. E io, come si usava allora, obbedii senza
neanche fiatare. Non bisogna credere che aver vinto una battaglia significhi aver vinto
la guerra. È un errore di giovinezza. Ripensandoci adesso, penso che se avessi lottato
ancora, se mi fossi impuntata, alla fine mio padre avrebbe ceduto. Quel suo rifiuto
categorico faceva parte del sistema educativo di quei tempi. In fondo non si credevano
i giovani capaci di decisioni proprie. Di conseguenza, quando manifestavano qualche
volontà diversa, si cercava di metterli alla prova. Visto che avevo capitolato al primo
scoglio, per loro era stato più che evidente che non si trattava di una vera vocazione,
ma di un desiderio passeggero.
 Из „Върви накъдето те води сърцето“

Бях много различна от майка ми, и още седемгодишна, преминала

зависимостта на детството, започнах да не я понасям. (…)
За да се отърва от това чувство, намерих утеха в един изцяло мой свят.
Вечер, в леглото, покривайки лампата с парцал, четях приключенски книги до
късни нощи. Много обичах да фантазирам. Известно време мечтаех да стана
пират, живеех по Китайското море и бях много особен пират, защото крадях не
за себе си, а за да дам всичко на бедните. От бандитски фантазии преминах към
филантропски, мислех, че след като завърша медицина ще да отида в Африка, за
да лекувам негърчетата. Когато бях на четиринадесет прочетох биографията на
Шлиман и, докато я четях, разбрах, че никога, никога не бих могла да лекувам
хората, защото единствената ми истинска страст беше археологията. От всички
други безкрайни дейности, на които си представях, че мога да се отдам, вярвам,
че единствено тази беше истински моя.
И в действителност, за да осъществя тази мечта, водих първата и
единствена борба с баща ми: да отида в класическо училище. Не искаше да чуе и
дума за това, казваше, че е безсмислено, че ако наистина исках да уча, щеше да е
по-добре да уча езици. Но накрая, макар и трудно, я преодолях. В момента, в
който прекрачих прага на гимназията, бях напълно сигурна, че съм победила.
Самозалъгвах се. След като завърших гимназията му съобщих намерението си да
се запиша в университет в Рим, отговорът му беше окончателен: „Дума да не
става“. И аз, както беше обичайно тогава, се подчиних без дори да обеля и дума.
Не трябва да се вярва, че да спечелиш битката означава, че си спечелил войната.
Това е грешка на младостта. Сещайки се за това сега, мисля, че ако все още се
борех, ако бях упорствала, накрая баща ми щеше да отстъпи. Това негово
категорично несъгласие беше част от възпитателната система в онези времена.
Като цяло, младите не се смятаха за способни да взимат собствени решения. В
последствие, когато открито заявяваха някакви различни желания, се опитваха
да ги подложат на изпитание. Тъй като се предадох на първата пречка, за тях
беше повече от очевидно, че не ставаше дума за истинско призвание, а за
мимолетен стремеж.
Es. 1 – Completa il testo al passato con i verbi al presente, passato prossimo o
imperfetto.

Ho trascorso la mia infanzia in un piccolo paesino, di cui ancor’oggi conservo i

più bei ricordi. Mi piaceva andare al lago con le mie amiche, rimanevamo lì per ore ed
ore a fare il bagno e quando ritornavamo ognuna a casa sua, le nostre mamme si
arrabbiavano perché, oltre ad essere bagnate e sporche, eravamo bianche, ricoperte di
sale, perché quello era un lago di acqua salata. Oggi, il mio bel paesino non c’è più, è
sparito sotto l’acqua 22 anni fa e mi manca tanto. Adesso, posso solo camminare sulle
sue macerie, però i ricordi li porto sempre con me nel cuore.

Es. 2 – Metti il verbo al temo e al modo opportuno.

1. Penso che l’autore che ha scritto questo romanzo abbia vissuto/viva in

Sardegna.
2. Si diceva che suo fratello sarebbe ritornato solo domani.
3. È probabile che ieri lei abbia dimenticato il mio invito.
4. Mi pagheresti un caffè?
5. La settimana passata volevano che io restassi in città.
6. Adesso alzati e va’!
7. Telefonami nel caso in cui lei non possa venire.
8. Ti telefonerò prima che tu esca.

Es. 3 – Trasforma il discorso diretto in discorso indiretto.

1. Maria ha confessato: “Se non avessi i figli, avrei già divorziato”.

Maria ha confessato che se non avesse avuto i figli avrebbe già divorziato.
2. Laura ha assicurato: “Se non mi aumentate lo stipendio me ne vado”.
Laura ha assicurato che se non le avrebbero aumentato lo stipendio, se ne
sarebbe andata.
3. Antonia disse: “Se mi danno le ferie tornerò fra due mesi”.
Antonia disse che se le avessero dato le ferie, sarebbe tornata fra due mesi.
4. Ha dichiarato sotto giuramento: “Se mi darete protezione confesserò i nomi dei
complici che hanno partecipato alla rapina”.
Ha dichiarato sotto giuramento che se le/gli avessero dato protezione, avrebbe
confessato i nomi dei complici che avevano partecipato alla rapina.
5. Carlo ha detto: “Avrei già finito il lavoro se dipendesse da me”.
Carlo ha detto che avrebbe già finito quel lavoro se avesse dipeso solo da lui.