la donna di sa nobile funtana. Quannu camini tu lu sule nchina, e ni schiariscia di la tramuntana.
Biatu chi ti vida ra matina,
cuntentu lu fa jire na simana. Ed iu ca ti viu sira e matina, u so chi u mi pozzu sazzire.
Mi vorra diventare verdi spina
ppe ti tenere affaciata a ssu barcuni, e cchi l’acqua chi ti lavi la matina ti prego bella nu mi la jettare.
Si l’ha jettare jettala a nna spina,
ca jjha ci criscia na rosa ariana. Ca iu ci passu e mi tiru na cima o rosa chi ma fattu peniari.
Sutta ssi capilli incallunati,
chini ci l’ha misu i bejjizzi ranni . Addumasti lu focu senza ligna ccu l’uacchi spacchi i petri di muntagni.
Core te vorra dire na canzuna
cu tuttu u cori la vojju cantari. Core si statu tu lu primo ammure, core nun ti pozzu cchiu scurdari.
Tanta di sita si di sangue e latte,
adonna chi stri lampi juarnu e notte. Mammata chi t’ha fattu avia grand arte, t’ha fattu bella ppe me dare morte.
I da regina ni porti lu segnu,
nu velu jancu lu visu t’adorna. Cojjati si capilli ca su sciusi, vannu subbra li spajjhi comm’i rosi. Cojjati si capilli ca su sciusi, vannu lu lettu lettu commi li rose. Cojjati si capilli ca su sciusi, vannu subbra li spajjhi comm’i rosi.