Sei sulla pagina 1di 4

Vorrei volare sulla neve, Lucia Tumiati

Un lungo viaggio

Cara nonna, ma allora tu forse esisti davvero da qualche parte del mondo.
Tu lo sai che sono stato adottato. Lo sai che sono vivo? Lo sai che forse
vengo a prendere un fratellino? Lo sai che ti penso sempre? Lo sai che mi
manchi? Nonna, chi sei? Dove stai? Mi vorresti bene? Forse mi aspetti
anche tu da tanto tempo. Forse sei tu che mi vieni a trovare la notte e mi
chiami, mi chiami. Ma io non capisco quello che dici. Forse il bosco con la
neve mi ricorda la tua casa, la mia casa. Nonna, vorrei che tu mi
abbracciassi forte forte, vorrei riavere la sicurezza che ho perduto tutto a
un tratto, anche se prima c’erano delle cose strane che ora piano piano
mi si chiariscono. Ma mi sento diverso. Diverso dagli altri bambini. Loro
sanno bene da dove vengono, chi li ha sempre amati. Ma io? Sono passati
alcuni mesi, per me abbastanza difficili. Difficili perché ho dovuto
accettare una realtà completamente diversa da quella in cui stavo seduto
tranquillo. Ho dovuto accettare di non essere come gli

altri bambini. Ho dovuto imparare a guardare gli occhi di chi mi parla, per
vedere se dietro a quello sguardo c’è pietà, o meraviglia, o condanna, o
disprezzo. È cambiato tutto. È come se fossi precipitato da in cima a una
montagna. Adesso cammino in pianura e davanti a me c’è uno spazio
vuoto, da ricominciare a riempire. Sto meglio, adesso che conosco il
paese da cui sono arrivato. Ho fiducia nei miei genitori, ma dentro c’è
come una nuvola bianca in movimento. Sono triste e sono allegro, sono
felice che mi portino a vedere il mio paese, ma in fondo all’anima tremo
di paura. Vorrei e non vorrei arrivare là. Ho paura, anche se la mamma mi
abbraccia con più tenerezza di sempre e mi dice che non devo aver paura.
E tu, nonna, ci sarai? E tu, piccolo bambino che mi aspetti, come sarai? Ti
piacerò? Il viaggio in treno è stato molto lungo. Passavano campi e campi
biondi di grano maturo. Casine bianche sparse qua e là.
P.70
QARDA UÇMAQ İSTƏRDİM, Luçia Tumiati

UZUN SƏYAHƏT

Nənəcan, bəlkə, sən, doğrudan da, dünyanın harasındasa yaşayırsan.

Xəbərin var, məni övladlığa götürüblər. Sağ olduğumu bilirsən? Bilirsən,

gəlib balaca qardaş götürəcəm özümə? Bilirsən ki, elə hey səni

düşünürəm? Bilirsən, burnumun ucu göynəyir sənin üçün? Nənə, axı

sən kimsən? Haralardasan?

Məni çox istəyirsən? Bəlkə də, məni gözləməkdən gözünün kökü

saralıb. Gecə mənə baş çəkən, məni çağıran sənsən? Ancaq, heyif ki, nə

dediyini anlamıram. Bəlkə də, qarla örtülü meşə mənə sənin evini,

mənim evimi xatırladır. Nənə, istərdim ki, sən məni bərk-bərk qucasan,

birdən-birə itirdiyim inamı yenidən qaytarmaq istərdim, əvvəllər mənə

qəribə gələn şeylər artıq getdikcə aydınlaşırdı. Amma özümü fərqli hiss
edirəm. Digər uşaqlara bənzəmirəm. Onlar haradan gəldiklərini, onları

ən çox kimin istədiyini bilirlər. Bəs mən?

Bu bir neçə ay getsin gəlməsin. Bunu qəbul etmək çox çətindir, sakit,

xoşbəxt yaşadığım dünyadan məni götürüb tamam fərqli bir dünyaya

atdılar.

Fərqli olduğumu qəbul etmək məcburiyyətində idim. İnsanların

gözünün içinə baxmağı öyrəndim, baxışlarında mərhəmət, təəccüb,

ittiham və ya nifrətin olduğunu görmək üçün. Hər şey dəyişdi. Sanki

uca bir dağın başından yerə çırpılmışdım. İndi çöllü-biyabanda gəzirəm,

qarşımda ucsuz-bucaqsız boşluq var və bu boşluğu yenidən

doldurmalıyam.

Gəldiyim ölkəni tanıdığım üçün indi özümü daha yaxşı hiss edirəm.

Valideynlərimə güvənirəm, və içimdə hərəkət edən ağ bir bulud var.

Kədərliyəm, sevincliyəm, məni öz ölkəmə aparacaqlar deyə quş olub

uçmaq istəyirəm, amma bununla belə qorxudan əsim-əsim əsirəm. Həm

getmək istəyirəm, həm yox. Anam məni nə qədər şəfqətlə qucaqlasa da,

mənə qorxma desə də, bacarmıram, elə bil qorxu bütün bədənimi

bürüyüb.

Nənə, sən də orada olacaqsan? Bəs sən, məni gözləyən balaca uşaq,

sən necəsən? Sənin xoşuna gələcəyəmmi?

Tərcümə: Gülnar Məlikova

Potrebbero piacerti anche