Sei sulla pagina 1di 115

LA BEAUTÉ

RRR
Y yéndose de copas se metamorfosea.... ¡Quién fuera
hipsípila que dejó la crisálida!

Pero en serio, es probable que la capacidad de


memoria de la mariposa no le permita recordar su
pasado gusanil. De pronto se ve con alas, surcadora
del aire con grácil vuelo... y no recuerda cuándo se
arrastraba por el suelo (¡anteayer mismo!).

Puede que también nosotros nos transfiguremos


(metempsicosis, transmigración...) y no recordemos
nuestras vidas pasadas, nuestras pretéritas
existencias anteriores.

Amigo: ¿Qué eras, quién eras tú hasta el martes


pasado?

Aitor Suárez
In Terra de Avania

Edición Bilingüe: RRR (2015-2018)


Portada: Mareva Mayo
Deseño (Diseño): Amazon KDP
Revisión: (10-2022)
LA BEAUTÉ

Un día fermoso a beleza saúda-nos, semella que


o destino se congratula coa nosa sorte.
Aínda estamos a dirimir os cumprimentos e non
sabemos como rematará a xornada (talvez
satisfactoriamente).
As premisas son un calote, e entre palabras
pertinaces é importante que se impoñan os feitos.
Outra vez perdidos, sen lugar... Que se precisa para
prevalecer na virtude e, postos a outorgar, cal é a
dádiva aceptable?
Ai, dos que anhelan ser amados por un ceo! Que se
pode pedir a expensas de ser concedido? Que se pode
dar a risco de ser tomado?

Un día hermoso la belleza nos saluda, parece que


el destino se congratula con nuestra suerte.
Aún estamos dirimiendo las salutaciones y no
sabemos cómo acabará la jornada (tal vez
satisfactoriamente).
Las premisas son un ardid, y entre palabras
pertinaces es importante que se impongan los hechos.
Otra vez perdidos, sin lugar... ¿Qué se necesita para
prevalecer en la virtud y, puestos a otorgar, cuál es la
dádiva aceptable?
¡Ay, de los que anhelan ser amados por un cielo! ¿Qué
se puede pedir a expensas de ser concedido? ¿Qué se
puede dar a riesgo de ser tomado?

5
LA BEAUTÉ

Se alimentas o amor, este permanecerá á túa


beira... De que outro xeito dar-lle ás para voar xunto
a nós? Como amar e non crer na transcendencia?
Escribes, soñas, e o teu corazón segue sendo
profundamente nihilista. Se procedemos da
inmaterialidade e somos, é posible non ser?

Si alimentas el amor, éste permanecerá a tu lado...


¿De qué otra forma darle alas para volar junto a
nosotros? ¿Cómo amar y no creer en la
trascendencia? Escribes, sueñas, y tu corazón sigue
siendo profundamente nihilista. Si procedemos de la
inmaterialidad y somos, ¿es posible no ser?

6
LA BEAUTÉ

Non sei onde ir, non sei quen me guía. Sabes o


que me perde, intúes a miña necesidade.
Dirixo-me irremediablemente cara á salvación.
Dirixo-me irremediablemente cara á perdición.
Todos os pasos foron contados, todas as sendas
trazadas, mais ningún camiño ha de concluír.
Coñeces o meu principio e a miña finalidade, coñeces
a miña esencia e debilidade. Vés protexer-me, vés
censurar-me. Por sempre, venerable, son a túa dita!

No sé adónde ir, no sé quién me guía. Sabes lo que


me pierde, vislumbras mi necesidad.
Me dirijo irremediablemente hacia la salvación. Me
dirijo irremediablemente hacia la perdición.
Todos los pasos han sido contados, todas las sendas
trazadas, mas ningún camino ha de concluir.
Conoces mi principio y mi finalidad, conoces mi
esencia y debilidad. Vienes a protegerme, vienes a
censurarme. ¡Por siempre, venerable, soy tu dicha!

7
LA BEAUTÉ

No deserto, lápida luminosa e transparente, a


setenarios de romper-se a humidade acolchada,
arrolan as palmas no eco das reverberacións,
esquece-se a dor en brazos do silencio.
As horas simbolizan naufraxios e incendios nun
ruinoso espazo de tempo.
Miles de estrelas rutilantes na inmensidade dos
orbes, e o teu ventre formula un desexo, un novo
Deus de translúcida inocencia.

En el desierto, lápida luminosa y transparente, a


septenarios de romperse la humedad acolchada, se
mecen las palmas en el eco de las reverberaciones, se
olvida el dolor en brazos del silencio.
Las horas simbolizan naufragios e incendios en un
destartalado espacio de tiempo. Miles de estrellas
rutilantes en la inmensidad de los orbes, y tu vientre
formula un deseo, un nuevo Dios a trasluz de la
inocencia.

8
LA BEAUTÉ

Tes unha hélice no escroto e un temón no


curso. Din-che temoneiro, paquebote, remeiro, unha
góndola sen amantes, Venecia para os canallas.
Tes ouro nas moas e un papagaio nas tripas: permite
que pronuncie o teu nome con atrevemento, non che
parece irónica a linguaxe do desexo?
Chegados plenamente ao ano mil que segue ao ano
mil, di Xan de Vezelay, a humanidade coñecerá un
segundo nacemento; mais eu seguirei calvo e ascético
nun mundo escéptico: non achado, non procurado,
non logrado..., como o lactucario dunha mamila
impúbere.
A morte xa non será, a vida será outra. A claridade
celeste despexará de pompas fúnebres os ceos e o
espírito vivo lacazaneará entre os vivos con retranca.
Oh, esperanza!, ergues e volves deitar, sobrevoas
sobre o sexo das virxes sen arribar endexamais á
piedade, entrementres o santo e o crente afunden na
veracidade como unha lousa.

9
LA BEAUTÉ

Tienes una hélice en el escroto y un timón en el


curso. Te llaman timonel, paquebote, remero, una
góndola sin amantes, Venecia para los canallas.
Tienes oro en las muelas y un loro en las tripas:
permíteme pronunciar tu nombre con atrevimiento,
¿no te parece irónico el lenguaje del deseo?
Llegados plenamente al año mil que sigue al año mil,
dice Juan de Vezelay, la humanidad conocerá un
segundo nacimiento; mas yo seguiré calvo y ascético
en un mundo escéptico: no hallado, no buscado, no
logrado..., como el lactucario de un pezón
barbilampiño.
La muerte ya no será, la vida será otra. La claridad
celeste despejará de pompas fúnebres los cielos y el
espíritu vivo holgazaneará entre los vivos con
socarronería.
¡Oh, esperanza!, te yergues y recuestas, sobrevuelas
sobre el sexo de las vírgenes sin arribar jamás a la
piedad, mientras el santo y el creyente se hunden en
la veracidad como una losa.

10
LA BEAUTÉ

Nadaremos xuntos até o luscofusco.... Malia


que non deixen aos chuchos asaltar as vagas nin
mexar nos percebes, peitearei o teu topete de Terrier.
Cando se dediquen os peixes a petiscar as túas
nádegas, o teu fermoso traseiro será o refuxio dun
rape, e atraparás-me co reclamo das túas artes no
intre mesmo que o océano torne nunha tumba.
As pulgas de area introducen-se na túa vulva. Alí a
perla é pura como a nácara, lene como a escuma,
viscosa como a alma, e a lingua queda atrapada pola
valva.
Paseas pola praia, corazón, cos teus riles e gónadas...
É hora de filtrar o sangue como o primeiro tuso que
probou un molusco e quixo máis.

11
LA BEAUTÉ

Nadaremos juntos hasta el atardecer. Por más que


no dejen a los chuchos asaltar las olas ni mear en los
percebes, atusaré tu flequillo de Terrier.
Cuando los peces se dediquen a mordisquear tus
nalgas, tu hermoso trasero será el refugio de un rape,
y me apresarás con el señuelo de tus artes en el
instante mismo que el océano se convierta en una
tumba.
Las pulgas de arena se introducen en tu vulva. Allí la
perla es pura como el nácar, suave como la espuma,
viscosa como el alma, y la lengua queda atrapada por
la valva.
Paseas por la playa, corazón, con tus riñones y
gónadas. Es hora de filtrar la sangre como el primer
tuso que probó un molusco y quiso más.

12
LA BEAUTÉ

Os Xigantes algunha vez durmiron con


dinosauros nos berces. Aproxima-se o tempo de
esmagar cranios eméritos. Deter a inspiración e
cortar a mexada. Cantas veces apertamos a vexiga até
que o poema sobordou?
Asomamos á terra oca, ao interior dos soles, mais
aínda non temos observado a singularidade que
defeca buguinas nun recuncho do atlas.
Arestora sobrevoan bolsas de lixo, ou xacen arroladas
polas ondas entrementres as petulantes raparigas
fotografan-se a perrecha.
Nunha poza introducín os dedos e atrapei un
cangrexo. Non hai nada peor que se sentir baleiro
como un refrixerador.
Os Xigantes que se asentan no trono da creación
algunha vez xogaron con bonecos de trapo.

13
LA BEAUTÉ

Los Gigantes alguna vez durmieron con


dinosaurios en las cunas. Llega el tiempo de aplastar
cráneos eméritos. Detener la inspiración y cortar la
meada. ¿Cuántas veces apretamos la vejiga hasta que
el poema se desbordó?
Nos asomamos a la tierra hueca, al interior de los
soles, mas todavía no hemos observado la
singularidad que defeca caracolas en una esquina del
atlas.
Por el momento sobrevuelan bolsas de basura, o
yacen mecidas por las olas mientras las niñas
remilgadas se hacen selfies vaginales.
En una charca introducí los dedos y atrapé un
cangrejo. No hay nada peor que sentirse vacío como
un refrigerador.
Los Gigantes que se asientan en el trono de la
creación alguna vez jugaron con muñecos de trapo.

14
LA BEAUTÉ

Non por iso deixarán de existir os nacementos,


unha infinidade de matices baixo a súa
vulnerabilidade e amparo. O arco da vella provén da
luz, a escuridade provén da luz, e un mar entre mares
segue a ser océano.
Un aedo é un Rei, susceptible de medir a dignidade
con superioridade. Non es máis nobre que un díptico
cando utilizas prebendas para malversar, e a túa
honestidade pesa como un freixó de home de palla.
Se amas a un acredor das rimas, a unha tendeira das
letras, a unha pescantina das verbas, axeonlla e frega
escaleiras.

No por ello dejarán de existir los alumbramientos,


una infinidad de matices bajo su vulnerabilidad y
amparo. La oscuridad procede de la luz y un mar
entre mares sigue siendo océano.
Un aedo es un Rey, susceptible de mensurar la
dignidad con superioridad. No eres más noble que un
díptico cuando utilizas prebendas para malversar, y
tu honestidad pesa como un panqueque de testaferro.
Si amas a un acreedor de las rimas, a una verdulera
de las letras, a una pescadera de las palabras,
arrodíllate y friega escaleras.

15
LA BEAUTÉ

Deixaron-te tirado... Non es femia, non es flor, só


unha rameira en Re menor. A choiva infinita nos
bancais, o ceo punitivo no ermo; o canto dos birrios,
os avantaxados pardais insurxentes e o paseniño
camiñar cara ao poñente.
Repta a madreselva entre as silveiras. Pasos,
deambular de xente e conversacións banais. O voo
das gaivotas sobre rochosos frontispicios e a sombra
dunha aleivosía. Oh, elevacións!, desexar xacer en
compañía. Estamos aquí sentados, inermes, xa
percorremos esta pasaxe con anterioridade e todo
volve como un déjà vu.
A néboa retira-se da néboa e o verso saca una calza
para amosar-nos o calcaño.

16
LA BEAUTÉ

Te han dejado tirado... No eres hembra, no eres


flor, sólo una ramera en Re menor. La lluvia infinita
en los bancales, el cielo punitivo en los eriales; el
canto de los vencejos, los aventajados gorriones
insurgentes y el lento caminar hacia el poniente.
Repta la madreselva entre zarzales. Pasos, deambular
de gente y conversaciones banales. El vuelo de las
gaviotas sobre rocosos frontispicios y la sombra de
una alevosía. ¡Oh elevaciones!, desear yacer en
compañía. Estamos aquí sentados, desarmados, ya
hemos recorrido este pasaje con anterioridad y todo
se repite como un déjà vu.
La niebla se retira de la niebla y el verso se despoja
de una calza para mostrarnos el calcañar.

17
LA BEAUTÉ

A última circunstancia do can non é o can.


Antes das moscas e despois do cadáver hai que
observar a interioridade.
O materialismo é un esqueleto no páramo, utensilios
para un home con afán de ferramentas, vimbios para
saciar a fame do camiño e o po dos días.
O aloumiño é tan volátil que calquera lembranza é
éter nunha atmosfera de éter. Non se pode atrapar un
instante, pois este mesmo constitúe un
inconmensurable.
A trama e a celada retornan a nós para o goce da
terra mollada, a inminente noite estrelada, e nada se
perde, a sede regresa ao ausente na chaga dos
desaparecidos.

18
LA BEAUTÉ

La última circunstancia del perro no es el perro.


Antes de las moscas y después del cadáver hay que
vislumbrar la interioridad.
El materialismo es un esqueleto en el páramo,
utillajes para un hombre con afán de utensilios,
mimbres para saciar el hambre del camino y el polvo
de los días.
La caricia es tan volátil que cualquier recuerdo es
éter en una atmósfera de éter. No se puede atrapar
un instante, pues éste mismo constituye un
inconmensurable.
La trama y la celada retornan a nosotros para el
disfrute de la tierra mojada, la inminente noche
estrellada, y nada se pierde, la sed regresa al ausente
en la llaga de los desaparecidos.

19
LA BEAUTÉ

Mañá podería ser o fin pero hoxe é o principio


de todo. Tantas posibilidades e a realidade semella
inamovible... Eu estiven alí é como dicir que non
había acomodadores, nin flocos de millo, nin goma de
mascar nas butacas baleiras. Tanto por suceder e
nada acontece, ou tan lentamente que nos imos
arrastrando cara á claustrofobia, a monotonía, a
mediocridade, a monogamia e a gastroenterite.
Pregunto-me quen destrenza os cabelos do tempo,
quen malgasta os seus días coa banalidade dun
poema; quen, a contraxeito, ama as flores, as fibelas e
os tocados.

Mañana podría ser el fin pero hoy es el principio


de todo. Tantas posibilidades y la realidad semeja
inamovible... Yo estuve allí es como decir que no
había acomodadores, ni palomitas de maíz, ni chicle
en las butacas vacías. Tanto por suceder y nada
acontece, o tan lentamente que nos vamos
arrastrando hacia la claustrofobia, la monotonía, la
mediocridad, la monogamia y la gastroenteritis.
Me pregunto quién destrenza los cabellos del tiempo,
quién malgasta sus días con la banalidad de un
poema; quién, a contracorriente, ama las flores, las
hebillas y los tocados.

20
LA BEAUTÉ

Nunca nos coñeceremos até que sobreveña o


inevitable. Perseguimos un soño que non é un soño,
unha fervenza anterior á chuvieira.
Alazán, alazán, e a fatalidade de amar as rendas! No
intre que evocamos a eternidade perdemos o feitizo
do efémero.

Nunca nos conoceremos hasta que sobrevenga lo


inevitable. Perseguimos un sueño que no es un sueño,
una catarata anterior a la lluvia.
¡Alazán, alazán, y la fatalidad de amar las riendas! En
el instante que evocamos la eternidad perdemos el
hechizo de lo efímero.

21
LA BEAUTÉ

Todos os versos son innecesarios, ningunha


necesidade se pode transcribir.
A perda fai-nos ser o que somos, así que amar é
tamén ser abandonados.
Cos nosos máis baixos instintos e impropias paixóns
aspiramos á perfección: a vulgaridade non é
herdanza das musas.

Todos los versos son innecesarios, ninguna


necesidad se puede transcribir.
La pérdida nos hace ser lo que somos, así que amar es
también ser abandonados.
Con nuestros más bajos instintos e impropias
pasiones aspiramos a la perfección: la vulgaridad no
es herencia de las musas.

22
LA BEAUTÉ

Amando somos corvos e pombas, unha cagada


de ave na capota.
Ninguén aprendeu aínda a ler a linguaxe subliminar
dos refugallos, nin sequera o mellor dos oráculos.
O amor é a embriaguez dun caldo maléfico que ansía
perpetuar-se, peitos que aleitan ao borracho, sangue
de Deuses blasfemos e vermellos.
Non me deixes amar-te, deixa que te escancie nos
labios doutros labios, compartir-te no beixo doutras
bocas, xa que os abstemios son os máis inútiles dos
canecos.

Amando somos cuervos y palomas, una cagada de


ave en la capota.
Nadie ha aprendido todavía a leer el lenguaje
subliminal de los despojos, ni siquiera el mejor de los
oráculos.
El amor es la embriaguez de un caldo maléfico que
ansía perpetuarse, pechos que amamantan al
dipsómano, sangre de Dioses blasfemos y bermejos.
No me dejes amarte, déjame escanciarte en los labios
de otros labios, compartirte en el beso de otras bocas,
ya que los abstemios son los más inútiles de los
beodos.

23
LA BEAUTÉ

Achega, muller bombeiro, muller camioneiro,


muller mariñeiro, aos meus brazos en pena,
viviremos como obsesos un amor sen complexos e
abrillantaremos-nos con Argán e Henna.
Ven a min, animal inxente, sol indecente, glúteo
impertinente, Ishtar con poutas.
Nas túas gadoupas serei un verme, nos teus seos serei
un anano, entre as túas coxas farei o imbécil..., por un
só dos teus cabelos mentirei sete veces sete.

Acércate, mujer bombero, mujer camionero, mujer


marinero, a mis brazos en pena, viviremos como
obsesos un amor sin complejos y nos abrillantaremos
con Argán y Henna.
Ven a mí, animal ingente, sol indecente, glúteo
impertinente, Ishtar con espolones.
En tus garras seré un gusano, en tus senos seré un
enano, entre tus muslos haré el payaso..., por uno solo
de tus cabellos mentiré siete veces siete.

24
LA BEAUTÉ

Habitar no paraíso é o mesmo que tentar


persuadir ao demo con bondades.
Non podemos ser máis que sociedade nos suburbios,
máis que ebriedade nas inmediacións do viño.
Se queres romper co establecido regresa á tribo,
lonxe da civilización, a paraxes onde os luceiros
relocen como o seixo.
Por un tempo rexurdiremos como o fénix das cinzas e
esqueceremos todos os nosos nomes, calquera
condición atribuíble á inconsistencia, para sermos só
bestas na intimidade do asfalto.

Habitar en el paraíso es lo mismo que intentar


persuadir al demonio con bondades.
No podemos ser más que sociedad en los suburbios,
más que ebriedad en las inmediaciones del vino.
Si quieres romper con lo establecido regresa a la
tribu, lejos de la civilización, a parajes donde los
luceros resplandecen como el cuarzo.
Resurgiremos como el fénix de las cenizas y
olvidaremos todos nuestros nombres, cualquier
condición atribuible a la inconsistencia, para ser sólo
bestias en la intimidad del asfalto.

25
LA BEAUTÉ

Tantos soles e ningún lugar para agochar un


pensamento... Non podemos fuxir do lampexo, e iso
conforme ao visible; o espectro do invisible é
absolutamente demoledor.
Tolos, vagabundos e poetas, a estes unicamente
permite-se-lles o residuo da terra, a sombra
innominable dos espellos e a divina galdrumada.

Tantos soles y ningún lugar para ocultar un


pensamiento... No podemos huir del fulgor, y eso
conforme a lo visible; el espectro de lo invisible es
absolutamente demoledor.
Locos, vagabundos y poetas, a éstos únicamente se les
permite el residuo de la tierra, la sombra
innombrable de los espejos y el divino guiñapo.

26
LA BEAUTÉ

Gustaría apostilar unha mínima parte das


túas fermosas palabras, da túa grandiosa
erudición... Non todo está perdido, inclusive
recoñecendo na esexese do teu ditado unha vontade
de superar as dificultades a través dun principio
reparador. Deixa-me dicir que todo está gañado, que
temos gañado o ceo de antemán malia todos os
pesares.

Me gustaría apostillar una mínima parte de tus


hermosas palabras, de tu grandiosa erudición... No
todo está perdido, inclusive reconociendo en la
exégesis de tu dictado una voluntad de superar las
dificultades a través de un principio reparador.
Déjame decirte que todo está ganado, que hemos
ganado el cielo de antemano a pesar de todos los
pesares.

27
LA BEAUTÉ

Repetimos-nos, é inevitable, da lameira do


costume aos sedentos paxaros do azar, do pole á
chama dos fósforos.
Se uns acrecentan a gratitude, outros engrosan o
desprezo, e no extremo de calquera virtude xurde a
carencia. Por que non degustar o sabor das bagas, a
carne na súa absoluta penitencia?
Ningún arquetipo nos afastará dos sumidoiros para
ascender esta fochanca: o recuncho do paroxismo, o
morno desamparo das horas, as espiñas e os áfidos.
Podemos naufragar na volubilidade sen acusar de
atributos o eco que se malgasta. A marabilla é crer na
marabilla, arrasados polo helio dos soles.

28
LA BEAUTÉ

Nos repetimos, es inevitable, del lodazal de la


costumbre a los sedientos pájaros del azar, del polen
a la llama de los fósforos.
Si unos acrecientan la gratitud, otros engrosan el
desprecio, y en el extremo de cualquier virtud surge
la carencia. ¿Por qué no degustar el sabor de las
bayas, la carne en su absoluta penitencia?
Ningún arquetipo nos arredrará de las alcantarillas
para ascender esta cuneta: el rincón del paroxismo, el
tibio desamparo de las horas, las espinas y los áfidos.
Podemos naufragar en la volubilidad sin acusar de
atributos el eco que se malgasta. La maravilla es
creer en la maravilla, arrasados por el helio de los
soles.

29
LA BEAUTÉ

Quero xogar ao billar mentres penso en como


sería o sexo sobre esa táboa, entre as bólas... pero
sigo soa neste fantasmagórico roleplay, onde me
dou conta de que me abandonaches húmida, sen
arreguizar. Agora o meu corazón soamente e só
cheira a cemento mollado. Matriz por bandeira.

Poetílica

Club de celentéreos (radiata) ou comedia de bar e


cervexa barata, todo demasiado etéreo para un billar
a dúas bandas, a tres ou catro (a gusto do xiz, as
carambolas e os paus).
Xogar á gravidade e ser po de relampo, atrapada,
consumida ela, na troneira, así de trigueira, con
lapislázuli nas pálpebras e carne de armadillo na
mesa.
Alí onde se peitean os cabelos hai un poema para as
crinas soltas e os farrapos.
A golpes amamos e a couces arrebataron-nos a
esperanza. Quen abandona entre humidades merece
a mesma sorte: auga por auga.

30
LA BEAUTÉ

Quiero jugar al billar mientras pienso en cómo


sería el sexo sobre esa tabla, entre las bolas... pero
sigo sola en este fantasmagórico roleplay, donde
me doy cuenta de que me abandonaste húmeda,
sin estremecerme. Ahora mi corazón solamente y
solo huele a cemento mojado. Matriz por bandera.

Poetílica

Club de celentéreos (radiata) o comedia de bar y


cerveza barata, todo demasiado etéreo para un billar
a dos bandas, a tres o cuatro (a gusto de la tiza, las
carambolas y los palos).
Jugar a la gravedad y ser polvo de centella, atrapada,
consumida ella, en la tronera, así de trigueña, con
lapislázuli en los párpados y carne de armadillo en la
mesa.
Allí donde se atusan los cabellos hay un poema para
las crines sueltas y los harapos.
A golpes amamos y a coces nos arrebataron la
esperanza. Quien abandona entre humedades merece
la misma suerte: agua por agua.

31
LA BEAUTÉ

Ora ben, eses cascallos, eses envurullos como ti os


cualificas, son contribucións da edición. Non só polo
mero feito de conxugar un libro, unha publicación,
ou ordenar a escritura baixo certos parámetros, máis
ben pola acción da autocrítica, o afanoso traballo de
puír e lustrar os ocos; a ollada despois da ollada, a
contemplación para a recreación, a orfandade dos
ofendidos (necesaria igualmente), e a castración das
maneiras (mesmo amando a inxente pureza dos
amaneirados).
A obra na súa finalidade, amais da súa orixe, aínda
insatisfeitos coa súa apropiación e até observar-nos
insignificantes a través dos arquetipos (o obxecto,
obviamente, é o tránsito cara á claridade sobordada).
Contrariamente ao teu enunciado, é no corazón das
ratas que se deben ler os poemas, baixo esa
radiografía de cansazo e rexeite.
Repasando os textos, preservados nas primeiras
marusías de literatura compracente, descendemos ao
hipoxeo, as adegas da transformación, e é nese alén
que o légamo é consumado.

32
LA BEAUTÉ

Sin embargo, esos escombros, esos embrollos como


tú los calificas, son contribuciones de la edición. No
sólo por el mero hecho de conjugar un libro, una
publicación, u ordenar la escritura bajo ciertos
parámetros, más bien por la acción de la autocrítica,
el afanoso trabajo de pulir y lustrar los huecos; la
mirada después de la mirada, la contemplación para
la recreación; la orfandad de los ofendidos (necesaria
igualmente) y la castración de las maneras (inclusive
amando la ingente pureza de los amanerados).
La obra en su finalidad, además de su origen, todavía
insatisfechos con el apoderamiento y hasta
observarnos insignificantes a través de los dechados
(el objeto, obviamente, es el tránsito hacia la claridad
desbordada).
Contrariamente a tu enunciado, es en el corazón de
las ratas que se deben leer los poemas, bajo esa
radiografía de hartazgo y rechazo.
Repasando los textos, preservados en las primeras
marejadas de literatura complaciente, descendemos
al hipogeo, a las bodegas de la transformación, y es
en esa lontananza que el légamo es consumado.

33
LA BEAUTÉ

Marta está a restaurar un cadro. Recuperou as


cores deslustradas por un verniz ambarino e
descubriu tesituras ocultas, incluído o brillo dunha
bágoa. Os labios pechados amosan-se agora
entreabertos. O benfeitor do lenzo non desexa que
perfile ningún incisivo (é mellor unha Magdalena
desdentada que lasciva).
Unha faciana esbrancuxada como o día da Paixón, e
no roibén da roiba uns ollos apoucados, sobrevidos e
contristados.

Marta está restaurando un cuadro. Ha recuperado


los colores deslustrados por un barniz ambarino y ha
descubierto tesituras ocultas, incluido el brillo de una
lágrima. Los labios cerrados se muestran ahora
entreabiertos.
El benefactor del lienzo no desea que perfile ningún
incisivo (es mejor una Magdalena desdentada que
lasciva).
Una tez pálida como el día de la Pasión, y en el rubor
de la taheña unos ojos apocados, sobrevenidos y
contristados.

34
LA BEAUTÉ

Cando chegues ao fastío por vez primeira,


apartarás o pensamento do primeiro xuízo, a ánima
da físgoa, a ferruxe do resplandor.
Cativa, profunda desconsideración, baixo un lume ao
que endexamais quererás estar exposta.
Non se pode deter a palma ante a chama
infinitamente. Pasará como a auga bordeando a
beira, pasará entre meandros cara ao océano, un
abismo para funambulistas, unha soga para
viandantes cegos... Nunca camiñaremos pola corda
frouxa por temor ás alturas.

Cuando llegues a la acedia por primera vez,


apartarás el pensamiento del primer juicio, el ánima
de la brecha, la herrumbre del resplandor.
Cautiva, profunda desconsideración, bajo un fuego al
que jamás querrás estar expuesta.
No se puede detener la palma ante la llama
infinitamente. Pasará como el agua bordeando la
orilla, pasará entre meandros hacia el océano, un
precipicio para funambulistas, una soga para
viandantes ciegos… Nunca caminaremos por la
cuerda floja por temor a las alturas.

35
LA BEAUTÉ

Eramos máis do mesmo aínda que


pretendiamos ser máis do oposto.

Éramos más de lo mismo aunque pretendíamos


ser más de lo opuesto.

36
LA BEAUTÉ

Deixei os testículos no teu horto... O que


atopaches foi un “peido de lobo” que pisou o teu tacón
con menosprezo. Un po do mesma cor que unha nube
de lodo, un Siroco abrasivo de Sahara e deserto saíu
daquel amor cabrón, pero nin sequera lle pediches
perdón ao Lycoperdon.

Dejé los testículos en tu huerto... Lo que hallaste


fue un “bejín perlado” que pisó tu tacón con
menoscabo. Un polvo del mismo color que una nube
de fango, un Siroco abrasivo de Sahara y desierto
salió de aquel amor cabrón, pero ni siquiera le
pediste perdón al Lycoperdon.

37
LA BEAUTÉ

Aparearemos-nos cos tritóns e as quimeras


regresarán á existencia.

Nos aparearemos con los tritones y las quimeras


regresarán a la existencia.

38
LA BEAUTÉ

Somos como cans capados, somos como


Capadocia sen cans.

Somos como perros capados, somos como


Capadocia sin perros.

39
LA BEAUTÉ

Desconfío de calquera poeta cunha tarxeta de


crédito e o saldo suficiente para a utilizar.
Non olles atrás, non penses mal, non te compadezas,
só segue. Unha guerra feminina é un armisticio de
sangue.

Desconfío de cualquier poeta con una tarjeta de


crédito y el saldo suficiente para utilizarla.
No mires atrás, no pienses mal, no te compadezcas,
sólo sigue. Una guerra femenina es un armisticio de
sangre.

40
LA BEAUTÉ

Un anxo senta a carón de ti, cara a cara,


descarado. Os ollos azuis, de azul cobalto,
escudriñan-te. Xa non sabes que facer coa sobremesa
e é mellor afastar a culler do prato.
As olladas que non se cruzan esvaecen no baleiro. O
labio pendura como unha baba, como unha bala. O
anxo caído quitou unha peza do vestido e puideches
observar os seus antebrazos. Mesmo que unha
estocada, o mar das súas pupilas, o perfume das súas
axilas depiladas.
Con tanto ceo sentou-che mal o xantar, preferirías
estar nun recuncho do purgatorio e arrotar.
Finalmente a ave voa (voilà!). Despois xurde unha
nube opaca, mais escura que un presentimento. A
dozura disipa-se a fealdade permanece no acto.
Estabas a agardar por un escobillón de retrete, un
desatoador dos infernos para dicir-lle algo, pero a
indefinición transforma-nos en somnolentos, torpes e
miopes.
Próximos aos Deuses cacarexamos como chocas pitas
sen garneato. O firmamento greta-se e o amor é unha
trampa para peixes.

41
LA BEAUTÉ

Un ángel se sienta a tu lado, cara a cara,


descarado. Los ojos azules, de azul cobalto, te
escudriñan. Ya no sabes qué hacer con la sobremesa
y es mejor apartar la cuchara del plato.
Las miradas que no se cruzan se pierden en la nada.
El belfo se descuelga como una baba, como una bala.
El ángel caído se ha quitado una prenda del vestido y
has podido observar sus antebrazos. Igual que una
estocada, el piélago de sus pupilas, el perfume de sus
axilas depiladas.
Con tanto cielo te ha sentado mal el almuerzo,
preferirías estar en un rincón del purgatorio y
regoldar.
Finalmente el ave vuela (voilà!). Después surge una
nube opaca, más oscura que un presentimiento. La
dulzura se disipa y la fealdad permanece en el acto.
Estabas aguardando una escobilla de retrete, un
desatascador de los infiernos para decirle algo, pero
la indefinición nos transforma en somnolientos,
torpes y cegatos.
En las proximidades de los Dioses cacareamos como
cluecas gallinas sin gañote. El firmamento se
resquebraja y el amor es una trampa para peces.

42
LA BEAUTÉ

Crer en algo outorga a ese algo preeminencia.


Se deixamos de ser intrépidos é porque nolo deron
todo e nalgún intre desistimos de furtar o sangue, o
viño e as rosas.
Aos tipos sensibles coma nós agrada-lles pisar
cascarolos.

Creer en algo otorga a ese algo preeminencia. Si


hemos dejado de ser intrépidos es porque nos lo han
dado todo y en algún momento desistimos de hurtar
el vino, la sangre y las rosas.
A los tipos sensibles como nosotros les agrada pisar
caracoles.

43
LA BEAUTÉ

Xuntas, bailando, case ebrias, Vida e Morte


foron vistas. (A. S.)

Como Verlaine e Rimbaud nos seus mellores


tempos.

Juntas, bailando, casi ebrias, Vida y Muerte han


sido vistas. (A. S.)

Como Verlaine y Rimbaud en sus mejores tiempos.

44
LA BEAUTÉ

A existencia é algo máis que unha calixe,


apresuro-me a matinar nunha tímida doncela con
antuca e un plácido sorriso estival.
Á par que acontece o lícito incorre o tácito, e nalgún
instante teremos que nos deter a sopesar a razón de
que algo sublime poida ser tachado de arbitrario. En
que intre a vida explícita que retorna á carne muda
nunha carga?

La existencia es algo más que una calígine, me


apresuro a pensar en una tímida doncella con parasol
y una plácida sonrisa estival.
A la par que acaece lo lícito incurre lo tácito, y en
algún instante tendremos que detenernos a sopesar
la razón de que algo sublime pueda ser tachado de
arbitrario. ¿En qué momento la vida explícita que
retorna a la carne se convierte en una carga?

45
LA BEAUTÉ

O amor era libre antes das ecografías, mesmo


presumía de orgasmos múltiples en pisos de
protección oficial. Por tal, debemos rexeitar aos
políticos que se hipotecan para mercar unha mansión
e aducen cos seus acólitos razóns de obstetricia; é
doado constatar que o socialismo morre co puerperio.

El amor era libre antes de las ecografías, incluso


presumía de orgasmos múltiples en pisos de
protección oficial. Por lo tanto, debemos recelar de
los políticos que se hipotecan para comprar una
mansión y aducen con sus acólitos razones de
obstetricia; es fácil constatar que el socialismo muere
con el puerperio.

46
LA BEAUTÉ

Con vinte anos calquera xenio pode ser


tachado de anormal. Somos narcisistas, e desde o
noso egoísmo burgués adoramos as magras carnes
das musas, sacrificadas nun matadoiro para ser
consumidas nun Mac.
Como insulsos magnates morremos polos peitos
dunha pornostar. A calquera crenza medran-lle os
pecados e os pontificados. O romanticismo é un
cancro que transforma cus tersos en traseiros con
celulite. Comprendes por fin? A realidade é unha
incursión a través dun televisor 4k.

Con veinte años cualquier genio puede ser tachado


de anormal. Somos narcisistas, y desde nuestro
egoísmo burgués adoramos las magras carnes de las
musas, sacrificadas en un matadero para ser
consumidas en un Mac.
Como insulsos magnates morimos por los pechos de
una pornostar. A cualquier creencia le crecen los
pecados y los pontificados. El romanticismo es un
cáncer que transforma culos tersos en traseros
celulíticos. ¿Comprendes por fin? La realidad es una
incursión a través de un televisor 4k.

47
LA BEAUTÉ

Roe a última nube rosácea e goza coa


excitación dunha treboada. Que agardar da
mocidade? Só iso, insolencia con ganas de foder. Que
agardar da vellez? Viño novo e que non nos
amarguen o grolo.
Un glorioso tolo achega con merda nos zapatos. Un
astro en contra do seu esplendor é unha estrela
contristada. Ás veces desexas introducir os dedos, os
cotobelos e a man enteira na cona dunha muller
Hentai.

Roe la última nube rosácea y regocíjate con la


excitación de un aguacero. ¿Qué aguardar de la
juventud? Sólo eso, insolencia con ganas de joder.
¿Qué aguardar de la vejez? Vino nuevo y que no nos
amarguen el trago.
Un glorioso loco se acerca con mierda en los zapatos.
Un astro en contra de su esplendor es una estrella
contristada. A veces deseas introducir los dedos, los
nudillos y la mano entera en el coño de una mujer
Hentai.

48
LA BEAUTÉ

Din que albisca o alén para nos achegar a luz


cando esta xa non é visible nin ostensible; mais, eu
agardo que algunha vez trouxer algo, algo inesperado
doutros mundos, mesmo ao noso pesar: a
imponderable certeza do lóstrego e a chama.

Dicen que otea el más allá para allegarnos la luz


cuando ésta ya no es visible ni ostensible; mas, yo
aguardo que alguna vez nos traiga algo, algo
inesperado de otros mundos, inclusive a nuestro
pesar: la imponderable certeza del relámpago y la
llama.

49
LA BEAUTÉ

501 alarmas e ningunha funcionou á hora de te


perder. O amor enche-nos de corvos e fai-nos grallar
sobre cadáveres.
Come, bebe, ama..., e serás tan rico como calquera
fachendoso poeta.
Somos unha casa de putas sen putas, un vetusto
bordel sen rameiras, un patio carente de flores. De
todos os xeitos, a quen lle interesa a dignidade dunha
fulana e, subsecuentemente, o ego dun poeta. A
indiferenza penetra nos prostíbulos e deita coas
piérides, pero a ambición dun ególatra é crer-se digno
entre Anxos. O máis parecido a unha deidade é un
proxeneta dos versos.

501 alarmas y ninguna funcionó a la hora de


perderte. El amor nos llena de cuervos y nos hace
graznar sobre cadáveres.
Come, bebe, ama…, y serás tan rico como cualquier
pendenciero poeta.
Somos una casa de putas sin putas, un vetusto burdel
sin rameras, un patio carente de flores. De todas
formas, a quién le interesa la dignidad de una furcia
y, subsecuentemente, el ego de un poeta. La
indiferencia se adentra en los prostíbulos y se acuesta
con las piérides, pero la ambición de un ególatra es
creerse digno entre Ángeles. Lo más parecido a una
deidad es un proxeneta de los versos.

50
LA BEAUTÉ

Non hai unha matemática máis perfecta nin


unha xeometría tan precisa. O universo é unha
arañeira cuberta de orballo, e Deus é unha Araneus
Diadematus.

No hay una matemática más perfecta ni una


geometría tan precisa. El universo es una tela
cubierta de rocío y Dios es una Araneus Diadematus.

51
LA BEAUTÉ

Poida que a concupiscencia sexa o único de


aquí á eternidade, e creo que teremos que nos
afacer á eternidade. Os soños elixen antros de jazz
para morrer.

Puede que la concupiscencia sea lo único de aquí


a la eternidad, y creo que tendremos que
acostumbrarnos a la eternidad. Los sueños eligen
antros de jazz para morir.

52
LA BEAUTÉ

Crees que isto importa, a factoría, o ruído, as


présas... Estou aquí pola confirmación dunha mirada
que me ate como un xoguete inservible a un corazón.

Crees que ésto importa, la factoría, el ruido, las


prisas... Estoy aquí por la confirmación de una
mirada que me ate como un juguete inservible a un
corazón.

53
LA BEAUTÉ

É fermoso agardar nas chegadas o devir que


nunca chega. Oh, arrival, arrival!, sempre
desexei estar aí.

Es hermoso aguardar en las llegadas el devenir


que nunca llega. ¡Oh, arrival, arrival!, siempre he
deseado estar ahí.

54
LA BEAUTÉ

Todo empezou coa Big Girl nun Gang-Bang e


rematará nun buraco negro, ou, por extensión,
como seme nun par de tetas frías.
A integridade non devén da vacuidade, e cando
observo á miña rameira bailar sobre a barra dos
soles, non podo imaxinar maior magnificencia nin
entender que o lenocinio xurdise ao chou. Entón
somos o capricho do que existe e existirá por sempre,
como o tabaco que mancha os cinceiros, o po das
alfombras e a trata de brancas.

Todo empezó con la Big Girl en un Gang-Bang y


acabará en un agujero negro, o, por extensión, como
semen en un par de tetas frías.
La integridad no deviene de la vacuidad, y cuando
observo a mi ramera bailar sobre la barra de los
soles, no puedo imaginar mayor magnificencia ni
entender que el lenocinio haya surgido al azar.
Entonces somos el capricho de lo que existe y existirá
por siempre, como el tabaco que mancha los
ceniceros, el polvo de las alfombras y la trata de
blancas.

55
LA BEAUTÉ

Nunca solicitei os servizos dunha aia porno.


Quería pagar para que cheirases a miña ambigüidade
e limpases os meus cueiros. No medio do desastre,
maldicir como blasfemos e gozar como cadelos.
Cun inmenso noxo da túa parte e a indiferenza dos
astros por te amar, desexaba a túa desaprobación e o
teu máis absoluto rexeite.
O tormentoso camiño á displicencia é un poema non
correspondido, inacabado ou inadecuado.

Nunca he solicitado los servicios de una niñera


porno. Quería pagarte para que olieras mi
ambigüedad y me limpiaras los pañales. En medio del
desastre, maldecir como blasfemos y gozar como
canes.
Con un inmenso asco de tu parte y la indiferencia de
los astros por amarte, deseaba tu desaprobación y tu
más absoluta repulsa.
El tormentoso camino a la displicencia es un poema
no correspondido, inacabado o inadecuado.

56
LA BEAUTÉ

Se tes ás podes voar, se tes alma podes amar.


Ningún amor corre polas veas dun chacal cara á noite
e ti xa tes aprendido a deixar-te levar. Safo
precipitou-se ao baleiro, Safo caeu na aflición máis
gravosa do mundo.
É totalmente enervante poñer a fe na auga que se
conxura contra a nosa sede.

Si tienes alas puedes volar, si tienes alma puedes


amar. Ningún afecto corre por las venas de un chacal
hacia la noche y tú ya has aprendido a dejarte llevar.
Safo se precipitó al vacío, Safo cayó en la aflicción
más gravosa del mundo.
Es totalmente enervante poner la fe en el agua que se
conjura contra nuestra sed.

57
LA BEAUTÉ

Aitor Suárez &

—Corpos exánimes: Do inerte viñestes e alá


volvedes.
—Pero no camiño fostes unánimes testemuñas da
fermosura.
—No medio do breve chiscar entrevimos a
tormenta e a éxtase. Non só iso pero tamén iso.

—Cuerpos exánimes: De lo inerte vinisteis y allá


volvéis.
—Pero en el camino fuisteis unánimes testigos de
la hermosura.
—En medio del breve parpadeo entrevimos la
tormenta y el éxtasis. No sólo eso pero también eso.

58
LA BEAUTÉ

Ninguén pasa pola luz sen se deter nas


sombras. Como é posible evolucionar cara á morte e
non cara ao eterno, cando aquilo que nos fai máis
fortes é un asalta-tumbas?
Desde o primeiro costro, a primeira literatura de
leite, hai unha nana e uns cálidos peitos que nos
aleitan, da poesía do ventre dunha nai ao abafallo das
matronas.

Nadie pasa por la luz sin detenerse en las sombras.


¿Cómo es posible evolucionar hacia la muerte y no
hacia lo eterno, cuando aquello que nos hace más
fuertes es un asalta-tumbas?
Desde el primer calostro, la primera literatura de
leche, hay una nana y unos cálidos senos que nos
amamantan, del vientre de una madre al soslayo de
las matronas.

59
LA BEAUTÉ

De que están feitos os intocables fíos con que


nos moven? (A. S.)

De poesía!

¿De qué están hechos los intocables hilos con que


nos mueven? (A. S.)

¡De poesía!

60
LA BEAUTÉ

Se te empastan as moas e despois tes que xogar


ao crebacabezas da carie, ou observar como unha
“nena ben” xunta poesía con barbitúricos, e axiña o
teu queixo só serve para pacer restrollos dun hálito
que mexan as bonecas, pon os teus dentes, meu amor,
onde non os atope o roedor.

Si te empastan las muelas y después tienes que


jugar al rompecabezas de la caries, u observar como
una “niña pija” junta poesía con barbitúricos, y más
tarde tu quijada sólo sirve para pacer rastrojos de un
hálito que mean las muñecas; pon tus dientes, mi
amor, donde no los encuentre el roedor.

61
LA BEAUTÉ

Polas pulsións, os medos e as glándulas somos


levados. (A. S.)

...cara ao paraíso das vísceras.

Por las pulsiones, los miedos y las glándulas somos


llevados. (A. S.)

...al paraíso de las vísceras.

62
LA BEAUTÉ

Pensei que eras tan fermosa como unha


sepultura e que podía xacer na túa necrópole.
Estamos vivos ou mortos antes de exceder o rigor? Se
eu son a egua e o xinete, o semental e a amazona,
quen monta sobre as miñas costas.

Pensé que eras tan bella como una sepultura y que


podía yacer en tu necrópolis.
¿Estamos vivos o muertos antes de sobrepasar el
rigor? Si yo soy la yegua y el jinete, el semental y la
amazona, quién monta sobre mis lomos.

63
LA BEAUTÉ

Renunciar ao amor por amor é o mesmo que


negar aos amantes.
É doloroso observar un tolo ceo atado a unha cama
de hospital cando a libre demencia voa con ás de
infinito.
Temos pouco tempo para abranguer as ondas dun
mar que non é noso.

Renunciar al amor por amor es lo mismo que


negar a los amantes.
Es doloroso observar un loco cielo atado a una cama
de hospital cuando la libre demencia vuela con alas
de infinito.
Tenemos poco tiempo para alcanzar las olas de un
mar que no es nuestro.

64
LA BEAUTÉ

Do Todo non hai un plano, un mapa a escala,


unha maqueta. (A. S.)

Pero debe ser tan fermoso como un inextricable.

Del Todo no hay un plano, un mapa a escala, una


maqueta. (A. S.)

Pero debe ser tan hermoso como un inextricable.

65
LA BEAUTÉ

O total Todo na súa totalidade ninguén o


observou. (A. S.)

Nunca se bañou nunha praia nudista.

El total Todo en su totalidad nadie lo observó.


(A. S.)

Nunca se bañó en una playa nudista.

66
LA BEAUTÉ

Aitor Suárez &

—Nada será, cando se faga a luz, tal como é hoxe.


—Debe ser como entrar no cuarto dos cativos e
apreciar o instante.
—Observamos o mundo a través de veos, filtros e
trucaxes. Cando os uns e os outros caian, que
contemplaremos?
—A espida evidencia.

—Nada será, cuando se haga la luz, tal como hoy


es.
—Debe ser como entrar en el cuarto de los críos y
apreciar el instante.
—Observamos el mundo a través de velos, filtros y
trucajes. Cuando los unos y los otros desaparezcan,
¿qué contemplaremos?
—La desnuda evidencia.

67
LA BEAUTÉ

Despois de mover toneladas de fardos, non


merezo algún premio literario?

¿Después de mover toneladas de fardos, no


merezco algún premio literario?

68
LA BEAUTÉ

De que xeito alentar un soño até nos quencer?


Feliz coa miña insatisfacción non podo perder máis
que a carteira, a compostura ou a razón.
A luxuria non é nada sen os argumentos para unha
adoración subrepticia.
Que será rescatado no xuízo? Nin un pensamento, nin
unha palabra, nin unha mínima parte dunha
elucubración. Os recordos amorearán-se até que a
pureza dunhas mans limpe de po as lapelas.

¿Cómo alentar un sueño hasta calentarnos? Feliz


con nuestra insatisfacción no podemos perder más
que la cartera, la compostura o la razón.
La lujuria no es nada sin los argumentos para una
adoración subrepticia.
¿Qué será rescatado en el juicio? Ni un pensamiento,
ni una palabra, ni una mínima parte de una
elucubración. Los recuerdos serán apilados hasta que
la pureza de unas manos limpie de polvo las solapas.

69
LA BEAUTÉ

Ti eras fermoso, eu era fermosa, e agora somos


uns feos encomiables.

Tú eras hermoso, yo era hermosa, y ahora somos


unos feos encomiables.

70
LA BEAUTÉ

A seriedade das rochas, o riso dos regatos… a


veleidade do vento, a constancia dos planetas… e os
desertos taciturnos, as selvas vociferantes...
(A. S.)

Unha ollada ao ulterior, indómita e exacerbada. As


cousas son porque somos nas cousas.

La seriedad de las rocas, la risa de los arroyos… la


veleidad del viento, la constancia de los planetas… y
los desiertos taciturnos, las selvas vociferantes...
(A. S.)

Una mirada al ulterior, indómita y exacerbada. Las


cosas son porque somos en las cosas.

71
LA BEAUTÉ

Como facer un niño de cegoña nunha torre de


igrexa se es un ave incrédula? Paxaro solitario,
baixa á poceira dos sapos, ao sumidoiro dos
batracios, e mergulla na tolemia. Carentes de dogmas
estamos máis próximos á certeza.
Que hai dos Vicerreinados e a tristura dun Imperio?
Que, do Elisio e a melancolía dun Deus?
Para recoñecer-nos derrotados antes temos que nos
sentir invictos.

¿Cómo hacer un nido de cigüeña en una torre de


iglesia si eres ave incrédula? Pájaro solitario, baja a la
charca de los sapos, a la alcantarilla de los batracios,
y sumérgete en la locura. Carentes de dogmas
estamos más próximos a la certeza.
¿Qué hay de los Virreinatos y la tristeza de un
Imperio? ¿Qué, del Elíseo y la melancolía de un Dios?
Para reconocernos derrotados, antes tenemos que
sentirnos invictos.

72
LA BEAUTÉ

En Port Elizabeth agachei de polisón nun


mercante. Tiña casa e familia en Botswana pero todo
aquilo deixei, precisaba doutros confíns. Aínda
agardo en Madagascar un barco que me leve e un
amor en cada porto.

En Port Elizabeth me oculté de polizón en un


mercante. Tenía casa y familia en Botswana pero
todo aquello dejé, necesitaba otros confines. Aún
espero en Madagascar un barco que me lleve y un
amor en cada puerto.

73
LA BEAUTÉ

Amei-na nunha desas longas viaxes cara a


Sydney, mais o noso idilio só durou até Melbourne.
Recollín-na na baía de Flinders. Ia calor, tiña unhas
boas pernas e unha ollada taciturna (é o único que
lembro dela). Seguramente agora estará con algún
camioneiro no Mar do Coral.

La amé en uno de esos largos viajes hacia Sydney,


mas nuestro idilio duró hasta Melbourne. La recogí
en la bahía de Flinders. Hacía calor, tenía unas
buenas piernas y una mirada taciturna (es lo único
que recuerdo de ella). Seguramente ahora estará con
algún camionero en el Mar del Coral.

74
LA BEAUTÉ

Quen (que) deseñou o favo? Quen (que) escribiu


no insecto a súa organización prodixiosa?
Non paga a froita estragada o don da semente aínda
que arraigue a podremia no seu interior?
Sentados na terraza do Talaso os límites
confunden-se cunha balaustrada (alguén planificou
unha estrutura para suplantar o horizonte).
Observa as formas do mundo, concretamente as
femininas, aí a realidade fixo-se a conciencia e a
consecuencia. Soamente pode haber defecto en
contraposición á virtude, polo tanto a perfección
existe en grado non asumible.

¿Quién (qué) diseño la colmena? ¿Quién (qué)


escribió en el insecto su organización prodigiosa?
¿No vale la fruta estropeada el don de la simiente
aunque arraigue la podredumbre en su interior?
Sentados en la terraza del Talaso los límites se
confunden con una balaustrada (alguien planificó
una estructura para suplantar el horizonte).
Observa las formas del mundo, concretamente las
femeninas, ahí la realidad se hizo a conciencia y a
consecuencia. Solamente puede haber defecto en
contraposición a la virtud, por lo tanto la perfección
existe en grado inasumible.

75
LA BEAUTÉ

Agardo que o libidinoso dunha mirada poida


perverter a un Deus.
Para morrer de amor é necesario auscultar a
enfermidade e insistir no dó.
A máis pracenteira das aparicións escanciará os seus
cabelos sobre o noso rostro e relaxará as súas
faccións para que poidamos beixar a núa
mortificación.
Nin sequera despois de se baleirar a area entre as
nosas mans podemos asimilar a nada.
Que inconsciente mantén o firmamento aceso pola
chama e non polos ollos que o contemplan?

Aguardo que lo libidinoso de una mirada pueda


pervertir a un Dios.
Para morir de amor es necesario auscultar la
enfermedad e insistir en el duelo.
La más placentera de las apariciones escanciará sus
cabellos sobre nuestro rostro y relajará sus facciones
para que podamos besar la desnuda mortificación.
Ni siquiera después de vaciarse la arena entre
nuestras manos podemos asimilar la nada.
¿Qué inconsciente mantiene el firmamento
encendido por la llama y no por los ojos que lo
contemplan?

76
LA BEAUTÉ

O que amo nunha é a frescura dun lapis labial.


O que adoro na outra é a súa afabilidade para
explicar-me os ingredientes dunha ensalada.
Un corpo mellor que unha alegación de poesía, o
silencio mellor que un tratado de oratoria.
O desexo non medra nas ausencias nin vive á marxe
do poema, as bolboretas non se achegan sen que un
enigma abane no aire.

Lo que amo en una es la frescura de un


pintalabios. Lo que adoro en la otra es su afabilidad
para explicarme los ingredientes de una ensalada.
Un cuerpo mejor que un alegato de poesía, el silencio
mejor que un tratado de oratoria.
El deseo no crece en las ausencias ni vive al margen
del poema, las mariposas no se acercan sin que un
enigma aletee en el aire.

77
LA BEAUTÉ

Imos cara ao Valhalla cos brazos estendidos e


unha daga entre os dentes. No mesmo paraíso
deberían temer o presaxio dos seus mortos.
Nas profundidades da mente hai seres abisais,
krakens e diaños..., nin sequera rabuñamos a
superficie cos nosos pensamentos.
Fuches marcado coa belixerancia dun abafallo, pero
algúns son recompensados coa contrición dunha
bágoa. Bágoa viva, cal é a túa ansia?

Nos dirigimos hacia el Valhalla con los brazos


extendidos y una daga entre los dientes. En el mismo
paraíso deberían temer el presagio de sus muertos.
En las profundidades de la mente hay seres abisales,
krakens y demonios…, ni siquiera arañamos la
superficie con nuestros pensamientos.
Fuiste marcado con la beligerancia de un menoscabo,
pero algunos son recompensados con la contrición de
una lágrima. Lágrima viva, ¿cuál es tu ansia?

78
LA BEAUTÉ

Amolaches-me xusto cando estaba a piques de


me esnafrar, a segundos de conseguir o meu
propósito.
Non é preciso que me amoles, como pensas que un
xato pode mamar do esférico? Fixeron-me de
polímero e teño saudades dunhas mamadeiras, como
un iluso un niño de pardais.

Me importunaste justo cuando estaba a punto de


hacerme trizas, a segundos de conseguir mis
objetivos.
No hace falta que me incomodes, ¿cómo piensas que
un ternero puede mamar de lo esférico? Me hicieron
de polímero y añoro unas mamaderas, como un iluso
un nido de gorriones.

79
LA BEAUTÉ

Se somos consecuencia dunha Alma, a que


chamar inanimado. O poema da vida é como o labio
que aprema cada subordinación. Ninguén coñece os
límites da súa dexeneración, e existe, por que non?, a
poesía ilimitada.

Si somos consecuencia de un Alma, a qué llamar


inanimado. El poema de la vida es como el labio que
apremia cada subordinación. Nadie conoce los límites
de su degeneración, y existe, ¿por qué no?, la poesía
ilimitada.

80
LA BEAUTÉ

O meu pequeno xa está aquí, nun lugar moi


silandeiro, aínda lonxe do recordo. O primeiro
agromar segue á marabillosa primavera de Caxemira.
A luz non se ausenta e os nomes e modas pasarán, hai
síntomas evidentes de todo isto.

Mi pequeño ya está aquí, en un lugar muy


silencioso, todavía lejos del recuerdo. Los primeros
brotes siguen a la maravillosa primavera de
Cachemira. La luz no se ausenta y las modas pasarán,
hay síntomas evidentes de todo ello.

81
LA BEAUTÉ

Mesmo que nos vistamos de civilización é


imposible mudar as leis dunha natureza pagá. En
que poñer a nosa fe non é tan importante como quen
ou que cre en nós. O meu animal máis atroz descansa
nuns ollos aciagos.

Aunque nos vistamos de civilización es imposible


cambiar las leyes de una naturaleza pagana. En qué
poner nuestra fe no es tan importante como quién o
qué cree en nosotros. Mi animal más atroz descansa
en unos ojos aciagos.

82
LA BEAUTÉ

Se somos atractivos e intelixentes ten que


haber algo que nos afee o estilo e nos converta en
mediocres e ignorantes.
Se somos desagradables e presuntuosos, debe existir
en nós unha conduta displicente cuxo enxeño non
poida ser tachado de vulgar.

Si somos atractivos e inteligentes tiene que haber


algo que nos afee el estilo y nos convierta en
mediocres e ignorantes.
Si somos desagradables y presuntuosos, debe existir
en nosotros una conducta displicente cuyo ingenio no
pueda ser tildado de vulgar.

83
LA BEAUTÉ

O seu firme propósito é desfacer a nosa


creación, deslexitimar a nosa obra. Teño a absoluta
convicción de que cando unha muller pensa
deliberadamente na dobrez das colchas, o sexo
comenza a ser inconsecuente.

Su firme propósito es deshacer nuestra creación,


deslegitimar nuestra obra. Tengo la absoluta
convicción de que cuando una mujer piensa
deliberadamente en el dobladillo de las colchas, el
sexo empieza a ser inconsecuente.

84
LA BEAUTÉ

Existen realidades ás que permanecemos


alleos até que nos transformamos en avelaíñas.
A nada non recompensa aos ninguén cando se insiste
na desmemoria.

Existen realidades a las que permanecemos ajenos


hasta que nos transformamos en polillas.
La nada no recompensa a los nadie cuando se insiste
en la desmemoria.

85
LA BEAUTÉ

Nota mental: Tomar rabos de pasas. (García


Ginés)

Nunca tanta e tan frutífera especulación nun


apéndice de bago.

Nota mental: Tomar rabos de pasas. (García Ginés)

Nunca tanta y tan fructífera especulación en un


apéndice de uva.

86
LA BEAUTÉ

DIÓXENES DE PAPEL

Estaba emboubado nunha cuestión xurídica de


escasa importancia, un xuízo desfavorable de case un
ano de tardanza e, por medio, un posible recurso;
cando, ben aconsellado, dixeron-me que tratase o
tema co Sr. Clemente (poida que neste caso os nomes
se axeiten á condición dos nomeados).
Por teléfono pareceu-me unha persoa seria e
respectuosa, cunha voz adusta e grave. Imaxinaba-o
nun despacho de letrado (aínda que xa se tiña
retirado hai lustros da avogacía), solemne entre
cartapacios gastados e a aparencia dun chupatintas
distinguido. Direi, respectuosamente, que non me
gusta encadrar ás persoas, e así que asoman á miña
mente as baixezas de tales pensamentos, adoito
aparta-las como pestes húmidas despois dunha mala
dixestión; pero, agora mesmo, é salientable recoller
esas indisposicións.
Quedamos para tratar o asunto na súa casa. O fin
de semana tiven que conducir para tentar dar coa
dirección.
A estrada e a cidade desorientan-me
completamente, semello unha columbiforme con
alifafes, incapaz de regresar ao pombal para defecar
sobre un chapitel.
Finalmente dei coa rúa, non sen problemas, por
pura inercia e antipatía social.
Debo confesar que un desinteresado cidadán me

87
LA BEAUTÉ

quixo cobrar pola inestimable axuda mentres me


desexaba unhas moi felices festas. A pescuda non me
serviu de moito e as miñas ganas de pagar non eran
consecuentes coas recensións. Xa nin os pobres se
poden fiar da indixencia (algo na miña indumentaria
fai-me pasar por un cabrón de clase media en pleno
Nadal).
Acompañou-me a miña excelsa nai, perfectamente
ataviada para a ocasión: ela podería ser a
encarnación de Napoleón e eu a de Xosefina. Eran
case que as cinco e tivemos que subir a un quinto
piso sen ascensor (o adecuado para unha persoa
asmática como o Sr. Clemente).
Recibiron-nos con cordialidade e simpatía, e
conduciron-nos cara a un comedor cun vasto mesado.
O Sr. Clemente viña dunha sesta e o seu xersei
escuro e desaliñado estaba repleto de pelos de
mascota. Teño que dicir que quedei compracido co
inesperado dos hábitos e costumes.
Puxen-me a comentar a propósito da sentenza
como unha vítima asoballada, e el amosou-me o
incongruente da mesma... Para dar-me unha mellor
opinión fixo chamar á súa filla, que, curiosamente,
aínda que non tiña nada que ver coa maxistratura, si
estaba relacionada coas circunstancias.
Entrou na sala e presentamos-nos cun saúdo
afable mentres seguía enfrascado no meu lánguido
ruxerruxe. Unha dama morena, de mediana idade,
tremendamente atractiva. Por un intre decatei que
asistira a unha sesión de espiritismo sen taboleiro,

88
LA BEAUTÉ

algo místico, próximo ao onanismo, pero eu


continuaba cos meus tristes argumentos como unha
estúpido fío sen cota.
Desde a terraza contemplaba-se unha vista
fermosa da Cidade Olívica... Tiñan unha paxareira
cunha infinidade de ninfas (o adecuado para unha
persoa asmática como o Sr. Clemente).
Xa de volta, comprendín que perdera o tempo con
nimiedades diante daquela fermosura.
Os tribunais non me levaran até alí ao chou, posto
que me correspondía asentir á proposición do
destino, mais seguía ás voltas coa procrastinación.
Pola noite fixen unha incursión pornográfica na
rede. Atopei un vídeo, un bukkake da República
Checa no que aparecía unha moza cunhas faccións
similares; agás que, non podía..., naqueles termos...,
pensar nela.
Lacónico como un piano sen cordas, pedante e
ridículo como unha gramófono desafinado, sería
quen de obviar aquela certeira sensación de
plenitude? Tería-me agradado probar os meles do
impúdico rasurado, pero son tan desgraciado como
un fumador de opio e tan desagradecido como un
vulgar soñador.
Nun chiscar resolvín todos os problemas, decidín
non apelar... Eran tan boas persoas que nin sequera
contactei para lles agradecer, chamaron eles para se
interesar.

89
LA BEAUTÉ

DIÓGENES DE PAPEL

Estaba embobado en una cuestión jurídica de


escasa importancia, un juicio desfavorable de casi un
año de tardanza y, por medio, un posible recurso;
cuando, bien aconsejado, me dijeron que tratara el
tema con el Sr. Clemente (puede que en este caso los
nombres se adapten a la condición de los
nombrados).
Por teléfono me pareció una persona seria y
respetuosa, con una voz adusta y grave. Lo imaginaba
en un despacho de letrado (aunque ya se había
retirado hace lustros de la abogacía), solemne, entre
legajos gastados y la apariencia de un chupatintas
distinguido. Diré, respetuosamente, que no me gusta
encasillar a las personas, y así que asoman a mi
mente las bajezas de tales pensamientos, suelo
apartarlas como pestes húmedas después de una
mala digestión; pero, ahora mismo, es plausible
recoger esas indisposiciones.
Quedamos para tratar el asunto en su casa. El fin
de semana tuve que conducir para intentar dar con la
dirección.
La carretera y la ciudad me desubican
completamente, parezco una columbiforme mareada,
incapaz de regresar al criadero para defecar sobre
una cornisa.
Al final encontré la calle, no sin problemas, por
pura inercia y antipatía social.

90
LA BEAUTÉ

Debo confesar que un desinteresado ciudadano me


quiso cobrar por la inestimable ayuda mientras me
deseaba unas muy felices fiestas. La información no
me sirvió de mucho y mis ganas de pagar no eran
consecuentes con las reseñas. Ya ni los pobres se
pueden fiar de la indigencia (algo en mi
indumentaria me hace pasar por un cabrón de clase
media en plena Natividad).
Me acompañó mi generalísima madre,
perfectamente ataviada para la ocasión: ella podría
ser la encarnación de Napoleón y yo la de Josefina.
Eran cerca de las cinco y tuvimos que subir a un
quinto piso sin ascensor (lo adecuado para una
persona asmática como el Sr. Clemente).
Nos recibieron con cordialidad y simpatía, y nos
condujeron hacia un comedor con un vasto mesado.
El Sr. Clemente venía de una siesta y su jersey
oscuro y desaliñado estaba repleto de pelos de
mascota. Tengo que decir que quedé complacido con
lo inesperado de los hábitos y costumbres.
Me puse a comentar a propósito de la sentencia
como una víctima ninguneada, y él me aleccionó
sobre lo incongruente de la misma... Para darme una
mejor opinión hizo llamar a su hija, que,
curiosamente, aunque no tenía que ver con la
magistratura, sí estaba relacionada con las
circunstancias.
Entró en la sala y nos presentamos con un saludo
afable mientras seguía enfrascado en mi lánguida
perorata. Una dama morena, de mediana edad,

91
LA BEAUTÉ

tremendamente atractiva. Por un momento me di


cuenta que había asistido a una sesión de espiritismo
sin tablero, algo místico, cercano al onanismo, mas yo
continuaba con mis tristes argumentos como una
estúpida madeja desovillada.
Desde la terraza se contemplaba una vista
hermosa de la Ciudad Olívica… Tenían una pajarera
con un sinfín de ninfas (lo adecuado para una
persona asmática como el Sr. Clemente).
Ya de vuelta, comprendí que había perdido el
tiempo con nimiedades delante de aquella belleza.
Los tribunales no me habían llevado hasta allí por
azar, puesto que me correspondía asentir a la
proposición del destino, mas seguía a vueltas con la
procrastinación.
Por la noche hice una incursión pornográfica en la
red. Me encontré con un vídeo, un bukkake de la
República Checa en el que aparecía una chica con
unas facciones similares; mas, no podía..., en aquellos
términos..., pensar en ella.
Lacónico como un piano sin cuerdas, pedante y
cursi como una gramola desafinada, ¿sería capaz de
obviar aquella certera sensación de plenitud? Me
hubiera gustado probar las mieles de lo impúdico
rasurado, pero soy tan desgraciado como un fumador
de opio y tan desagradecido como un vulgar soñador.
En un santiamén resolví todos los problemas,
decidí no apelar... Eran tan buenas personas que ni
siquiera contacté para agradecérselo, llamaron ellos
para interesarse.

92
LA BEAUTÉ

Hai unha fermosura que nos fai parecer


panocos e unha imbecilidade que nos emparenta
coa nobreza. Segundo o grao de consanguinidade
pode-se estar máis achegado á deferencia ou a
deficiencia.
Ás veces recorremos a beberaxes para nos enganar.
Creo que estaba caneca e non sabía quen eras.
Lembro que o fixen até perder o xuízo, amando até a
chea. Pasei a noite na túa alcoba, ebria como un
penico, e espertei raiando o día, lixada como unha
almofía.

Hay una hermosura que nos hace parecer idiotas y


una imbecilidad que nos emparenta con la nobleza.
Según el grado de consanguinidad se puede estar más
cerca de la deferencia o la deficiencia.
A veces recurrimos a bebedizos para engañarnos.
Me parece que estaba borracha y no sabía quién eras.
Recuerdo que lo hice hasta perder el juicio, amando
hasta la cogorza. Pernocté en tu alcoba, ebria como
un orinal, y amanecí sucia como una jofaina.

93
LA BEAUTÉ

Conversaremos sobre o amor e a república, tan


necesarios como o sangue, logo adicaremos-nos ás
transfusións e a guillotinar ao Rei.
O mellor acicate é a inconsciencia das masas e o botín
do populacho.
Somos parias nun mundo enfermo, somos París na
revolta de Maio, seremos servidume para unha nova
mordomía.
Todos os políticos pendurados das trenzas dunha
heroinómana, todas as ideoloxías nun dedal de
costureira, mentres as nosas rameiras cospen-lles a
sífilis aos ollos. Davide coleccionaba escrotos; nós,
refugallos de demócratas.

Conversaremos sobre el amor y la república, tan


necesarios como la sangre, más tarde nos
dedicaremos a las transfusiones y a guillotinar al Rey.
El mejor acicate es la inconsciencia de las masas y el
botín del populacho.
Somos parias en un mundo enfermo, somos París en
la revuelta de Mayo, seremos servidumbre para una
nueva mayordomía.
Todos los políticos colgados de las trenzas de una
heroinómana, todas las ideologías en un dedal de
costurera, mientras nuestras rameras les escupen la
sífilis a los ojos. David coleccionaba escrotos;
nosotros, despojos de demócratas.

94
LA BEAUTÉ

Desprecei-me tanto que me provoquei un


infarto. O excelso é como abrir por completo as
comportas de Asuán.
Pensa que ás veces estamos a abranguer o anhelado e
resulta desalentador. A contrapartida é que existe un
baleiro lutuoso.
Nunca, até reparar nas vicisitudes, debemos matinar
nos inconvenientes. Nunca, até chegar ao clímax, hai
que matizar o pracer.

Me desprecié tanto que me provoqué un infarto.


Lo excelso es como abrir de par en par las
compuertas de Asuán.
Piensa que a veces alcanzamos lo anhelado y resulta
desalentador. La contrapartida es que existe un vacío
luctuoso.
Nunca, hasta reparar en las vicisitudes, debemos
pensar en los inconvenientes. Nunca, hasta llegar al
clímax, hay que matizar el placer.

95
LA BEAUTÉ

Tal vez o soño sexa incerto pero a condena é


real. Vinte e un gramos de alma e canto dela non é
lasitude e indiferenza?
A mediocridade é o punto de partida cara á absoluta
insuficiencia.
Tendes alimentado ao tigre con borralla, a súa
ferocidade con salmos, o seu instinto con razóns.
Tendes apacentado unha manda de leóns como
gando. O carnívoro engaiolado afía as súas gadoupas
no voso zoolóxico de civismo, pero todo regresará
cando a fame.

Tal vez el sueño sea incierto pero la condena es


real. ¿Veintiún gramos de alma y cuánta de ella no es
lasitud e indiferencia?
La mediocridad es el punto de partida hacia la
absoluta insuficiencia.
Habéis alimentado al tigre con desechos, su ferocidad
con salmos, su instinto con razones. Habéis
apacentado una manada de leones como ganado. El
carnívoro enjaulado afila sus garras en vuestro
zoológico de civismo, pero todo regresará cuando el
hambre.

96
LA BEAUTÉ

Un animal pode ser divino para outro animal.


Engalana-te de paixón e ispe-te para a ausencia. Es un
decorador da morte, un asasino de interiores,
desapiadado e amable, que pinta con laca de
lámpadas o cerebro dos gatos.
Senta sobre as miñas pálpebras e ameniza o meu
tedio. Xa non podemos crer nos amantes nin nas súas
tenras intencións, só deixar-nos persuadir pola fresca
cobiza, até tal punto somos presuntuosos e
arrogantes.

Un animal puede ser divino para otro animal.


Engalánate de pasión y desnúdate para la ausencia.
Eres un decorador de la muerte, un asesino de
interiores, despiadado y amable, que pinta con laca
de bombillas el cerebro de los gatos.
Siéntate sobre mis párpados y amenízame el tedio. Ya
no podemos creer en los amantes ni en sus tiernas
intenciones, sólo dejarnos persuadir por la fresca
codicia, hasta tal punto somos presuntuosos y
arrogantes.

97
LA BEAUTÉ

PARA ANIÑAR NO ALTO

Antes que idearan a pezoña e os niños de víbora, a


flor destilaba unha beleza hipertensa.
Abre-te á lembranza, suicida cos teus pasos as horas,
porque ninguén merece un tempo de esquezo. Voa
cara á eternidade..., que non nos sirva a
condescendencia de escusa nin a nocturnidade de
consolo. O amor é unha quietude de sabas limpas e
doces diaños

PARA NIDIFICAR EN LO ALTO

Antes que hubieran ideado la ponzoña y los nidos


de víbora, la flor destilaba una belleza hipertensa.
Ábrete al recuerdo, suicida con tus pasos las horas,
porque nadie merece un tiempo de olvido. Vuela
hacia la eternidad…, que no nos sirva la
condescendencia de excusa ni la nocturnidad de
consuelo. El amor es una quietud de sábanas limpias
y dulces demonios.

98
LA BEAUTÉ

Puxeron-lle unha garabata, un uniforme un


pouco ridículo cun pequeno e exiguo mandil
axustado que, a través dunha inxente abertura,
marcaba a consistencia das súas cachas. Só lle
restaban unhas orellas postizas e un infantil rabo de
cazapo para se caracterizar e homoxeneizar co seu
posto de traballo.
Desde a distancia, pola maneira de tratar á clientela,
puiden percibir a unha persoa seria, aparentemente
formal e respectuosa, en resumidas contas: un
auténtico pai de familia.

Le pusieron una pajarita, un uniforme un poco


ridículo con un pequeño y exiguo mandil ajustado
que, a través de una ingente abertura, marcaba la
consistencia de sus cachas. Únicamente le faltaban
unas orejas postizas y un infantil rabo de gazapo para
caracterizarse y homogeneizarse con su puesto de
trabajo.
Desde la distancia, por la manera de tratar a la
clientela, pude percibir a una persona seria,
aparentemente formal y respetuosa, en resumidas
cuentas: un auténtico padre de familia.

99
LA BEAUTÉ

Persuaden-nos a perpetuar a ignominia, e a ser


recompensados polas inaccións que endexamais
subscribirán o posible.
Temos cambiado tanto que nos debemos redimir
polos pecados non cometidos e os excesos non
contemplados.
Impós-lle a Ícaro unhas ás cando soamente as aves
posúen ese delicado equilibrio.
Agora que nos conforma a integridade somos unha
mentira, e no peor dos casos unha mentira sen
subterfuxio.
Case diría que o vicio é a xusta medida e a virtude o
desequilibrio.
De que serve unha poesía que non mancha, que non
alporiza e remexe?
Cando refulxen as estrelas, escintilan no ceo as
alucinacións.

100
LA BEAUTÉ

Nos persuaden a perpetuar la ignominia, y a ser


recompensados por las inacciones que jamás
suscribirán lo posible.
Hemos cambiado tanto que debemos redimirnos por
los pecados no cometidos y los excesos no
contemplados.
Le impones a Ícaro unas alas cuando solamente las
aves poseen ese delicado equilibrio.
Ahora que nos conforma la integridad somos una
mentira, y en el peor de los casos una mentira sin
subterfugio.
Casi diría que el vicio es la justa medida y la virtud el
desequilibrio.
¿De qué sirve una escritura que no mancha, que no
solivianta y remueve?
Cuando fulgen las estrellas, centellean en el cielo las
alucinaciones.

101
LA BEAUTÉ

Un amante ten que facer que a súa femia se


pense en París, agasallada por enfermos da
petulancia e a pedantería.
Non imaxino un espazo para o devir resgardados da
intemperie. Deixar-nos furtar pola malversación é o
amado lucro ao que obedecen os nosos instintos, e
que a morte nos envexe o brinde das copas.

Un amante tiene que hacer que su hembra se


sienta en París, agasajada por enfermos de la
petulancia y la pedantería.
No imagino un espacio para el devenir resguardados
de la intemperie. Dejarnos hurtar por la
malversación es el amado lucro al que obedecen
nuestros instintos, y que la muerte nos envidie el
brindis de las copas.

102
LA BEAUTÉ

Xa empeza a falar unha linguaxe subliminar


(nota-se que a tes ensinado consecuentemente). Sabe
de destrutores e de u-boats, sabe para que serve un
submarino nuclear na basílica do mar.
Utilizamos-nos para a lírica como se lle ofrece un
crustáceo ás gaivotas, un sepulcro aos mortos ou
unha desconsideración aos vivos.
Sei que é mellor devolver ao mar o que é do mar, o
que tomamos prestado das ondas; mais quen é quen
de desprender-se de toda a súa cobiza e descrer-se
dos seus mundos?

Ya empieza a hablar un lenguaje subliminal (se


nota que la has aleccionado consecuentemente). Sabe
de destructores y de u-boats, sabe para qué sirve un
submarino nuclear en la basílica del mar.
Nos utilizamos para la lírica como se le ofrece un
crustáceo a las gaviotas, un sepulcro a los muertos o
una desconsideración a los vivos.
Sé que es mejor devolver al mar lo que es del mar, lo
que hemos tomado prestado de las olas; pero ¿quién
es capaz de desprenderse de toda su codicia y
descreerse de sus mundos?

103
LA BEAUTÉ

A auténtica riqueza é o espazo reservado á


incivilidade. Non todas as esperanzas son
infundadas e as conviccións poden mover montañas.
Trabucados ou non, adulteramos as palabras (con
frecuencia as doutrinas equivalen a esa
terxiversación). Afastamos-nos do que non
entendemos: a delicadeza dun sol que abrasa.

La auténtica riqueza es el espacio reservado a la


incivilidad. No todas las esperanzas son infundadas y
las convicciones pueden mover montañas.
Equivocados o no, adulteramos las palabras (con
frecuencia las doctrinas equivalen a esa
tergiversación). Nos apartamos de lo que no
entendemos: la delicadeza de un sol que abrasa.

104
LA BEAUTÉ

Os Deuses deben ser insoportables, irritantes e


molestos... Imaxina a todos os endeusados da sétima
arte vivindo no mesmo apartamento.

Los dioses deben ser insoportables, irritantes y


molestos... Imagina a todos los endiosados del
séptimo arte viviendo en el mismo apartamento.

105
LA BEAUTÉ

Xeralmente custa observar con afinidade o


posible. Os veleiros regresan despregando o seu
velame, e ás veces a consolación acaba en leitos
lixados xunto ao beixo do ácaro. Vida rudimentaria,
sen motivo aparente, sobre a aldraxe das horas.
Deteñamos-nos nas pegadas do insólito: esa
circunstancia que non quererá renunciar á batida.

Generalmente nos cuesta observar con afinidad lo


posible. Los veleros regresan desplegando su
velamen, y a veces la consolación acaba en lechos
mugrientos junto al beso del ácaro. Vida
rudimentaria, sin motivo aparente, sobre el
desperdicio de las horas.
Detengámonos en las huellas de lo insólito: esa
circunstancia que no querrá renunciar a la batida.

106
LA BEAUTÉ

O traballo non nos devolverá a felicidade,


foderá a nosa exigua e incompleta indolencia.
Que detrás dunha magnífica chuvieira agarden por
nós os crechos mollados e rímmel corrido.

El trabajo no nos devolverá la felicidad, nos joderá


nuestra exigua e incompleta indolencia.
Que detrás de un magnífico aguacero nos aguarden
tirabuzones mojados y rímel corrido.

107
LA BEAUTÉ

Estraña é unha tenda de licores sen un


versificador; estraña, unha perfumería sen
presunción.
Quen se prostra diante da realeza e quere ser
condecorado coa submisión dos cans que ladran
contra os privilexiados?

Extraña es una licorería sin un versificador;


extraña, una perfumería sin presunción.
¿Quién se postra delante de la realeza y quiere ser
condecorado con la pleitesía de los perros que ladran
contra los privilegiados?

108
LA BEAUTÉ

& J. Alcalá

—Que sería un solpor sen a súa paisaxe humana?


—Algo inexistente.
—Algo inapreciable.

—¿Qué sería de un ocaso sin su paisaje humano?


—Algo inexistente.
—Algo inapreciable.

109
LA BEAUTÉ

& J. Alcalá

—Embriagar-nos e que non se nos pegue a


desolación ao fondo do desabastecido.
—A nada das escuras horas.

—Embriagarnos y que no se nos pegue la


desolación al fondo del desabastecimiento.
—La nada de las obscuras horas.

110
LA BEAUTÉ

Non negocies os teus desmandos, non pactes os


teus disparates, con tal de sacar-lle brillo as arestas e
dilatar versos. É posible que chegues a te observar no
espello social e amar aos desherdados, morrendo de
insurrección por mor das súas carencias.
De lume son as estrelas até queimar-nos os ollos.
Deixa de escribir, tala unha árbore, malcría a un
cativo...
Non es carne de mercadores que farán encomio de
usurpación, es a pantasma do meu ofuscamento.
A vasteza dun calafrío empraza-nos a compartir un
pleonasmo. Promiscuo territorio, a quen defraudarás
co teu sangue?
Nalgún intre quererás que alguén se apropie, e te
ofrecerás a carranchapernas.
Será o que el decida e estarás de acordo co seu
peiteado. Entón lembrarei as ras estrábicas e o sabor
dos teus beixos, doces como o vómito dun lis.

111
LA BEAUTÉ

No negocies tus desmanes, no pactes tus dislates,


con tal de bruñir aristas y dilatar versos. Es posible
que llegues a observarte en el espejo social y amar a
los desheredados, muriéndote de insurgencia por sus
carencias.
De fuego son las estrellas hasta quemarnos los ojos.
Deja de escribir, tala un árbol, malcría un retoño...
No eres carne para mercaderes que harán encomio
de usurpación, eres el fantasma de mi ofuscación.
La bastedad de un escalofrío nos emplaza a
compartir un pleonasmo. Promiscuo territorio, ¿a
quién defraudarás con tu sangre?
En algún momento querrás que alguien se apropie, y
desearás ofrecerte y abrirte a espuertas.
Será lo que él decida y estarás de acuerdo con su
peinado. Entonces me acordaré de las ranas
estrábicas y el sabor de tus besos, dulces como el
vómito de un lirio.

112
LA BEAUTÉ

Wilson é un pequeno Yorkshire de escasamente


un quilo trescentos gramos. Caeu-lle enriba a
completa rotundidade dunha femia adultera e brutal,
e é probable que sufra graves secuelas, lesións
internas e un tremendo racho emocional. En
consecuencia, se sobrevive, endexamais se achegará
confiado a ningún animal feminino.

Wilson es un pequeño Yorkshire de apenas un kilo


trescientos gramos. Le ha caído encima la completa
rotundidad de una hembra adultera y brutal, y es
probable que sufra graves secuelas, lesiones internas
y un tremendo desgarro emocional. En consecuencia,
si sobrevive, nunca más se acercará confiado a
ningún animal femenino.

113
LA BEAUTÉ

O mesmo Narciso aproximaba a napia á


timidez da túa fragrancia, perfume de barbarie,
eufemismo de aceptación, non te coidabas do
impropio para a nosa satisfacción.
Esa bondade perecedoira murchou, elidindo-se polo
desaugadoiro das infamias. Ti es agora a que me
fustriga con presteza: "Aforra as túas tribulacións, a
peste dos teus parabéns, xa non me serves nin para o
solto, garda o teu pene nun estoxo e agasalla-llo á
decepción".

El mismo Narciso aproximaba su napia a la


timidez de tu fragancia, perfume de barbarie,
eufemismo de aceptación, no te cuidabas de lo
impropio para nuestra satisfacción.
Esa bondad perecedera se ha marchitado, elidiéndose
por el desagüe de los infundios. Tú eres la que ahora
me solivianta con presteza: "Ahórrate las
tribulaciones, la peste de tus congratulaciones, ya no
me sirves ni para calderilla, guarda tu pene en un
estuche y regálaselo a la decepción".

114
LA BEAUTÉ

Por que o lugar da subsistencia non ocupa o do


anhelo, a vivencia e a substancia? Deberiamos
insistir en desaparecer e facer inmensamente felices
a aqueles que nos desestiman, ou ficar o tempo
suficiente para sermos aborrecidos?
En ningún corazón o refugallo dunha selva e a razón
dun profiláctico.
A fealdade é graxa de espírito e vaidade, corpos sen
aparente perturbación.
A beleza é desterro, desprezo de quasimodos cuxa
bondade é incapaz de soster-se sobre as súas
deformes extremidades; mais, o amor pode-o todo,
pode abastecer de alma o imposible.

¿Por qué el lugar de la subsistencia no ocupa el del


anhelo, la vivencia y la sustancia? ¿Deberíamos
insistir en desaparecer y hacer inmensamente felices
a quienes nos desestiman, o permanecer el tiempo
suficiente para ser abominados?
En ningún corazón el desperdicio de una selva y la
razón de un profiláctico.
La fealdad es grasa de espíritu y vanidad, cuerpos sin
aparente perturbación.
La belleza es destierro, desprecio de quasimodos cuya
fortaleza es incapaz de sostenerse sobre sus deformes
extremidades; mas, el amor lo puede todo, puede
abastecer de alma lo imposible.

115

Potrebbero piacerti anche