Sei sulla pagina 1di 3

RETROVERSIÓN CAPÍTULOS I-IV

1. En la bolsa de Julio hay dinero.

2. El esclavo siempre obedece y el amo manda.

3. Davo llama al señor que está durmiendo.

4. ¿Qué pone Julio en la bolsa de Davo?

5. ¿Por qué Medo no escucha a Julio?

6. La bolsa de Davo está vacía, en su saco no hay ningún dinero.

7. Julio ordena: “¡llama a Davo, Medo!”.

8. Medo no viene, porque él tiene el dinero de Julio.

9. Julio coge el dinero que está en la mesa y se marcha.

10. Davo es un buen esclavo, porque él no tiene el dinero del amo.

11. En el Imperio romano hay un río.

12. Julio tiene de nuevo monedas en su monedero.

13. Julio cuenta de nuevo el dinero de Emilia.


14. Verte ex Hispanico in Latinum sermonem

NVMMVS DĀVĪ

Julio: ¿Por qué falta una moneda?


Emilia: "Porque está en el monedero de Davo, y la moneda no es tuya, sino de Davo.
Davo está aquí. Él no tiene ninguna moneda tuya. ¡No acuses a Davo, sino a Medo!"
Davo: "Aquí está mi pequeño monedero, señor. En él sólo hay una moneda que es mía".
Iūlius: "Davo, ten la moneda, buen esclavo! No es mía, sino tuya. ¡Coge tu monedero y
vete!".
Emilia se ríe. Julio también se ríe y no acusa a Davo, un buen siervo. Davo coge su saco
y se va.
Julio: "Davo es un buen esclavo. El dinero que hay en su monedero es de él. Pero el
dinero que está en el monedero de Medo es mío".
PENSUM SOLUTUM.- Nummus Dāvī (cap. IV)
Aemilia, quae virum suum nōn videt, Dāvum interrogat: “Ubi est vir meus? Cūr nōn venit?”
Dāvus audit dominum, quī Mēdum vocat: “Venī, Mēde, improbe serve!”
Dāvus: “Audī! Dominus Mēdum vocat, sed Mēdus abest neque venit.”
Aemilia: “Mēdus nōn venit quia pecūniam dominī suī habet. Is servus improbus est!
Sed ecce venit vir meus.”
Aemilia laeta est, quia Iūlius venit. Is īrātus est, et sacculum suum in mēnsā pōnit.
Iūlius: “Ecce sacculus meus. Nōn centum, sed tantum decem nummī in sacculō
meō sunt. Cēterī nummī meī sunt in sacculō Mēdī!” Dominus suum Mēdum servum
accūsat.
Aemilia: “Nōn decem, sed tantum novem sunt nummī in sacculō tuō.”
Iūlius pecūniam numerat: “Ūnus, duo, trēs, quattuor, quīnque, sex, septem, octō,
novem. Quid? Novem tantum? Cūr ūnus nummus abest?”
Aemilia: “Quia in sacculō Dāvī est, neque tuus, sed Dāvī est nummus. Ecce Dāvus
adest. Is nūllum tuum nummum habet. Nōn Dāvum, sed Mēdum accūsā!”
Dāvus: “Ecce parvus sacculus meus, domine. In eō ūnus est nummus, quī meus
est.”
Iūlius: “Ō Dāve, nummum habē, bone serve! Nōn meus, sed tuus est. Sūme
sacculum tuum et discēde!”
Rīdet Aemilia. Iam Iūlius quoque rīdet neque Dāvum, servum probum, accūsat.
Dāvus sacculum suum sūmit et discēdit.
Iūlius: “Probus servus est Dāvus, eius est pecūnia quae in sacculō eius est. Sed
mea est pecūnia quae est in sacculō Mēdī!”

Potrebbero piacerti anche