The 10-Year Gap

He was 25 years old while I was just 15 years old when I first met him.
That was also the time I thought that age has nothing to do with love... or has it?

--

Please, do watch the promotional video. A fan-made movie trailer! Thanks!

Chapter 1

Chapter 1

I came from a really rich family. And because I was just an only child, I could
easily get what I wanted. Kapag may gusto ako, nakukuha ko agad. Hindi ko na
kailangan pang magsabi nang dalawang beses. They would always give me everything
that my heart and eyes desire. Maybe that was the only way they knew how to show
their love and care for me.

They were both busy on our business since I grew up. Palagi silang wala sa tabi ko.
I don't even remember any good memories that they were both by my side. Mas marami
pa silang oras na ginugugol sa pag-aasikaso ng mga businesses namin rather than
taking care of me. That's why they poured their love through the things I asked for
them. They thought that the most expensive things in the world were enough to
fulfill their duties as my parents.

I was aware that everybody around me hated me so much. They often called me
different names behind my back. Spoiled brat, sutil, masamang ugali, demonyita, and
so on. But I didn't really care about the things they said about me. The people who
are talking behind your back are worse than trash. Hindi ko naman sila masisisi
kung gano'n ang tingin nila sa akin kung gumagawa ako ng mga paraan para mapaalis
sila sa mansion.

Habang lumalaki ako, gumagawa ako ng mga kalokohan para isa-isang mawala ang mga
katulong at guards sa mansion. Nand'yan 'yung susunugin ko ang mga damit nila;
bubuhusan ko sila ng juice sa mukha; maglalagay rin ako ng mga palaka sa maids'
quarter at magkakalat kahit kalilinis lang. I know, cruel as it may seem, pero 'yun
lang ang alam kong paraan para makuha ko ang atensyon ng mga magulang ko.

I thought kapag wala ng mga katulong and guards sa mansion, uuwi sila para sila na
mismo ang mag-aalaga sa akin. Para magkaroon na sila ng time para sa kaisa-isa
nilang anak. I really wanted my Dad to ride with me whenever I go to school. I've
always wanted my Mom to comb my hair when I wake up. Gusto ko sila agad ang makita
ko sa umaga 'pag gising ko. You know, typical family bonding everyday. Things
aren't important to me because I've always dreamed for their attention and love.

But no matter how hard I tried, my parents didn't seem to care. Kapag may umaalis
na katulong, may makukuha agad sila. Kapag may magre-resign na guard, may pamalit
agad sila. Ganyan ang cycle na nangyayari sa mansion. But I didn't give up. Habang
lumalaki ako, parami nang parami ang umaalis at dumadating sa mansion namin. It's
getting frustrating, really. Nakakapagod manglimos ng atensyon sa sarili mong mga
magulang. It was like the loneliness that was living inside my body was slowly
drowning me.
Naalala ko 'yung may family bonding sa school namin before. I was just 8 years old
back then. Hindi naman ako umasang makakarating pa ang mga magulang ko, pero sinabi
ko pa rin na may event sa school. They said they were going to be there dahil tapos
na ang business trip nila outside the country. Sa sobrang saya ko, napatalon ako sa
kama ko while screaming. Halos mapunit ang labi ko sa kakangiti. I was looking
forward to that day. I was looking forward to our family bonding.

Napansin ng mga katulong namin na hindi na ako gumagawa ng kalokohan. Akala nila,
nagbago at bumait na ako. Hindi lang nila alam na masaya ako dahil uuwi ang mga
magulang ko para samahan ako um-attend sa event. 'Yun ang kauna-unahang beses na
dadalaw sila sa school na kasama 'ko. Halos hindi na ako makatulog sa kahihintay na
dumating 'yung araw na umuwi sila.

Dumating na ang araw ng family day sa school. Ang aga ko nagising no'n. Ako na
mismo ang naligo at nagbihis mag-isa. Todo ngiti ako habang naglalakad papunta sa
k'warto ng mga magulang ko. Kabado pa ako na buksan ang pintuan nila. I took a deep
breath before opening the door.

"Good Mor-," naputol ang sasabihin ko nang tumambad sa akin ang empty room ng
parents ko. It wasn't really empty, though. Their room was filled of expensive and
luxurious things. But because my parents weren't there, it felt empty. It was like
my heart-empty, and was craving for their attention.

Nilaksan ko ang paninindigan sa sarili ko. Even if I were on the verge of crying, I
fought the feeling. Kahit ang bata ko pa, nakaramdam na agad ako ng paninikip ng
dibdib. They've sworn to me they would attend my special day, but they failed to
keep their promise. Umasa ako kaya nasaktan ako. I smiled bitterly. Ano pa ba'ng
bago? Palagi namang ganito. Kailan ba sila naglaan ng oras para sa sarili nilang
anak?

Dumating ako sa school na walang expression sa mukha. My eyes were cold as ice. My
lips were in a straight line. Hindi ko magawang makaramdam ng kahit anong emosyon
habang nakatingin sa paligid ko. Lahat ng schoolmates ko ay kasama nila ang mga
magulang nila. They were happily talking to each other, laughing to their hearts'
content. While here I was, walking with my maid beside me.

That time, I really felt unwanted. I felt like I was walking alone in the dark side
of the Earth. Everything that I was seeing seemed so far away. Lahat ay nasa
malayo. Ako lang ang nag-iisa.

Ilang beses ko nang gustong umiyak, pero hindi ko magawa. Ayokong iyakan 'to. Kahit
bata pa ako, sinabi ko sa sarili ko na malakas akong babae. I am Angeline Cruzette
Sy-the daughter of one of the richest families here in the Philippines. I marked to
myself that nobody wanted me. Nobody really cared for me. Even my own parents
didn't want me. I was alone. I had everything, but at the same time, I had nothing.

Mas naging doble ang kasamaan ng ugali ko habang lumilipas ang panahon. May mga
times pa na umiiyak na ang mga katulong sa harapan ko. May ginupitan ako ng buhok.
May binuhusan ng pintura. Naglagay ng mga pulang laggam sa damit ng isa. Lahat ng
kalokohan ay ginagawa ko na hanggang sa mapaiyak na lang sila at umalis ng mansion.

One time, habang nag-iikot sa garden sa sarili naming mansion narinig kong nag-
uusap 'yung mga maids sa sarili nilang quarter. Sumilip ako sa may bintana at
nakita kong nag-iimpake na paalis 'yung maid na kararating lang noong isang araw.

"Grabe na talaga 'yang batang 'yan. Hindi ko alam kung saan nagmana. Ang bata-bata
pa, pero ubod na ng sama ang ugali. Mababait naman sila Mr and Mrs. Sy. Kaya siguro
hindi 'yan binibigyan ng atensyon dahil masama ang ugali. Paano mo mamahalin ang
anak na ang sama ng ugali?"
"Sinabi mo pa. Walong taong gulang pa lang pero 'yung sungay, ang haba-haba na.
Hindi ko na kaya tumagal dito. Ayoko na. Magre-resign na ako. Hindi ko na kaya ang
mga pinaggagagawa ng demonyitang bata na 'yan. 'Ayan ang papatay sa akin, e."

"Kaya hindi ko masisisi si Mr. and Mrs. Sy kung mas gusto nilang wala rito kaysa
kasama ang anak nila. Magkaroon ka ba naman ng ganyang anak tignan na lang natin
kung hindi ka masuka."

Sumikip ang dibdib ko dahil sa mga sinabi nila. But just like before, I didn't cry.
Their words were like some sharp sword that continued to stab my heart again and
again. I was weak inside, but I never let that show, I continued pretending to be
tough and strong outside. I immediately went inside of their quarter, saka
nagsalita.

"O, tapos na kayo?" seryoso kong tanong sa kanila. "Mga mahihirap! Lumayas na kayo
rito. Hindi ko kailangan ng mga katulong na mga pangit."

"Talagang lalayas na ako rito!" Sumagot ang isang katulong. "Hindi ko kayang
tumagal sa isang lugar na kasama ang demonyitang tulad mo. Kabata-bata pa, pero ang
sungay ang haba na!"

"Kung demonyita ako, ano ka? Kabit ni Satanas o baka naman kanang kamay ni
Lucifer?" natatawa kong tanong. "At ikaw!" Turo ko ro'n sa isa pang katulong. "Mag-
impake ka na rin. Lumayas ka na kasama ng kabit ni Satanas at bumalik na kayo sa
ilalim ng lupa. Mga mukhang nuno sa punso."

Lumayas na ako sa harapan nila pagkatapos kong sabihin 'yon. Alam kong mas'yadong
matabil ang dila ko para sa edad ko no'n. Pero masisisi ba nila ako? Everything I
said came from them. Sa kanila ko lang natutunan 'yung mga salitang hindi dapat
sinasabi ng isang bata.

Pagrabe nang pagrabe ang ginagawa ko sa kanila. Ang pinakamaikling maid na nag-stay
ay 24 hours habang ang pinakamatagal naman ay 3 days. Lahat sila umiiyak habang
nililisan ang mansion namin. Habang ako naman ay nakatingin lang sa kanila habang
nakangiti, tulad ng isang demonyita na sinasabi nila.

Lahat ng tao sa mansion at even sa school ay ilag sa akin. Walang lumalapit para
makipagkaibigan. Walang gustong kumilala sa isang tulad ko at sa totoong ako. Lahat
sila'y naglalagay ng distansya sa sarili nila. Para akong may sakit na nakakahawa
kaya iniiwasan. Siguro rin kung walang malaking share ang magulang ko sa school,
matagal na akong nakick-out. Pinapakisamahan lang nila ako dahil ayaw nilang ma-cut
ang financial share na natatamo nila sa mga magulang ko. Pero alam kong every
single person in our school hated me to death.

Hindi lumilipas ang araw na wala akong ginagawa sa mga maids sa mansion. Parang
naging routine ko nang paiyakin sila at palayasin isa-isa. I was like that growing
up-mean and rebellious. But honestly, I was only a kid who wanted attention.
Ginagawa ko lang daw lahat ng 'yun dahil masama ang ugali, spoiled-brat, sutil at
demonyita ako. Little did they know, I only did those things 'cause I wanted to get
noticed, acknowledged, and loved.

One time, may isang bagong katulong na dumating. I thought she was just the same
like the other maids that came in our mansion. Akala ko, hindi siya magtatagal.
Ginawa ko lahat ng kalokohan sa kanya, pero hindi siya nagagalit. Instead, ngingiti
lang siya sa akin saka aalis sa harapan ko. Ibang-iba siya sa mga katulong na
panlilisikan na ako ng mata kapag inapi-api ko, pero siya, hindi. Kumikinang pa rin
sa ngiti ang mga mata niya.
Nasa swimming area ako no'n at kumakain ng dessert nang naglilinis sa swimming pool
ang bagong katulong. Nakaisip ako ng bagong kalokohan kaya mabilis akong tumayo at
tinulak siya sa pool. Tinawanan ko siya no'n at hinintay siyang magalit, pero hindi
nangyari. Nakitawa lang din siya saka ako winisikan ng tubig na parang
nakikipaglaro.

"Ahh! Gusto mong magwisikang tubig! Yari ka sa akin," sabi niya habang umaahon sa
tubig.

Napatitig lang ako sa kanya dahil sa naging reaction niya. Why? Why didn't she got
mad? Dapat ay magagalit siya. Dapat sasabihan na niya ako ng kung ano-anong
masasakit na salita. Bakit nakangiti pa rin siya?

Tinitigan ko lang siya saka bumalik sa inuupuan ko. Iniisip ko kung bakit hindi
siya marunong magalit. Naramdaman ko na lang na umupo siya sa tabi ko saka
nagsalita.

"Alam mo, Angeline, naiintindihan kita," panimula niya. Hindi ako tumitingin sa
kanya. "Alam kong ginagawa mo lang 'yang mga kalokohan na 'yan dahil gusto mong
mapansin. Gusto mo ng atensyon. Gusto mo makaramdam ng pagmamahal sa paligid mo.
Nais mo lang ng isang tao na titingin sa 'yo bilang isang batang humihingi ng
kalinga. Pero dahil hindi ka naiintindihan ng mga tao sa paligid mo, sinasabihan ka
nila ng masasakit na salita."

Napatingin ako sa kanya at nakita kong nakatingin din siya sa akin. Muli siyang
ngumiti.

"Huwag kang mag-aalala. Nandito ako. Ako na ang titingin sa 'yo. Ako na ang
kakalinga sa 'yo. Hindi mo na kailangan mag balat-kayo na isang sutil na bata, na
isang demonyita. Alam ko sa ilalim ng puso mo ay mabuti ka. Hindi ka naman talaga
demonyita at isa kang angel. Parang pangalan mo." Ngumiti siya.

Do'n ko unang naramdaman na gusto kong umiyak hindi dahil nasasaktan ako, kung 'di
dahil natuwa ako sa sinabi ng bagong katulong. Sa kauna-unahang pagkakataon; may
isang taong nakaintindi sa akin, may isang tao na nakakita sa kung ano talaga ako.
Naramdaman ko na lang ang sarili ko na lumuluha kaya nagulat nalang ako nang bigla
niya akong yakapin.

Naging maayos ang pakikitungo ko kay Yaya Lordes pagtapos no'n. Sa lahat ng
katulong naming, siya lang ang kaisa-isang pinakikisamahan ko nang maayos. Palagi
siyang nasa tabi ko-sa pagkain, sa school, sa paglalaro at sa pagtulog. Parang siya
na ang tumayong magulang ko. Sa unang pagkakataon, nakaramdaman ako ng pagmamahal
sa isang taong hindi ko kaano-ano.

But I thought it would last long.

May usap-usapan ang mga maids nang mapadaan ako sa kitchen. Kasalukuyang nanonood
kami ni Yaya Lordes ng isang anime movie no'n. Kukuha sana ako ng mga cookies nang
marinig ko ang pag-uusap nila.

"Nawawala 'yun ilang alahas ni Madam sa kwarto niya. Hindi ko alam kung sino ang
kumukuha do'n, pero sigurado akong nando'n lang 'yun noong isang araw dahil ako ang
naglinis ng kwarto."

"Sigurado ka ba riyan? Naku, malilintikan tayo nito. Ang mamahal ng alahas ni

Madam."

"Nakita ko si Lordes noong isang gabi na lumabas ng kwarto ni Madam. No'ng tinanong
ko siya kung ano ang ginagawa niya, sabi lang niya, may pinakuha si Angeline."
Napatahimik ako dahil sa narinig ko. Wala akong naaalalang may pinakuha ako sa
kwarto nila Mommy kay Yaya Lordes. Ayokong isipin na totoo 'yung mga sinasabi nila
dahil mahal ko si Yaya Lordes. Siya ang unang tao na nag-appreciate sa isang tulad
ko. Siya ang unang nakakita na gusto ko lang ng atensyon.

Hindi ako mapakali noong gabi na. Pinatulog na ako ni Yaya Lordes kaya ang ginawa
ko ay nagtulug-tulugan lang para makita ko mismo kung totoo ang mga sinasabi sa
kanya. Hating-gabi na nang pumuslit ako palabas ng kuwarto ko. Ang dilim na ng
pasilyo. Naglakad ako papunta sa kwarto nila Mommy at may narinig akong boses mula
sa loob.

Boses ni Yaya Lordes!

Idinikit ko ang tainga ko sa pintuan para marinig ko kung may kasama ba siya sa
loob, pero wala. Parang sa cellphone lang siya may kausap.

"Oo! Kukuha ako ngayong gabi. Maraming alahas naman 'to kaya hindi mapapansin na
may mawawala," pagsasalita ni Yaya Lordes. "Sapat na naman ang nakukuha ko kaya
malaking halaga na rin 'to kahit papaano. Aalis na rin ako. Oo, aalis na rin. Wala
akong pakialam sa batang 'yun. Pinakikisamahan ko lang naman 'yang Angeline na 'yan
para tumagal ako rito. Pero ngayon, hindi na. Aalis na ako. Ayokong tumagal sa
isang lugar kasama ang sutil na bata na 'yun."

Muli na namang nanikip ang dibdib ko dahil sa narinig ko. Nag-init ang sulok ng
mata ko dahil sa sinabi ni Yaya Lordes. Akala ko ay totoo ang lahat ng pinapakita
niya at sinasabi, pero hindi pala. Katulad din lang siya ng iba-mga mukhang pera.
Pera lang ang habol nila sa akin kaya dumidikit sa akin.

Sampung taong gulang lang ako no'n, pero ilang beses na akong nasaktan dahil sa mga
sinasabi ng iba. Napatagal 'ata ang titig ko sa pintuan. Bumukas ito at parehas
kaming nagulat ni Yaya Lordes sa isa't isa. Nakita kong may hawak siyang isang
kuwintas na gold sa kamay niya na mabilis naman niya itong tinago sa likuran niya.

"Oh... Angeline, kanina ka pa riyan?" kabado niyang tanong. "Tara na... matulog ka
na. May tinignan lang ako sa kuwarto nila Mommy mo. Kuwentuhan ulit kita ng fairy
tale stories."

Napalabi ako. Fairy tale stories? Mga kuwentong hindi totoo. Parang si Yaya Lordes.
Hindi totoo ang mga pinapakita niya sa akin at sinasabi.

Nagpatay-malisya ako sa natuklasan ko dahil ayokong umalis si Yaya Lordes. Para sa

akin, kahit peke ang mga pinapakita niyang pag-aaruga, ayos lang. Ayoko siyang
umalis dahil mag-iisa na naman ako. Nagbulag-bulagan ako sa mga nakita kong
pagnanakaw niya. Pero hindi 'yun nagtagal. Dumating ang araw na nahuli siya at agad
na pinalayas.

Nagmamakaawa siya sa akin na tulungan ko siya kaya ginawa ko 'yun. Nakiusap ako sa
mga magulang ko na iurong ang demanda, pero hindi nila ginawa. Hinayaan nilang
mawala sa tabi ko si Yaya Lordes. Hinayaan nila akong mag-isa muli. Dahil do'n, mas
lalong lumaki ang galit ko sa mga tao sa paligid ko at sa mga magulang ko. Lumalaki
akong may galit na nakabalot sa puso ko.

I set up a wall na walang sino mang makakatibag. Naging demonyita na naman ako.
Bumalik sa mga kalokohan at pang-aapi sa mga katulong. Kahit sarili ko ay hindi ko
na maramdaman. Para akong walang kaluluwa. Punong-puno ng panlalamig ang buong
katawan ko. My parents didn't even noticed that. Wala naman silang pakialam sa
akin. But that's okay, I'm used to it.
I was just ten years old back then, but I felt different kinds of pain. I was
living in a world where people around me didn't really cared for my existence. My
eyes became colder. I didn't really know what kindness meant. Sa mga mata ko, lahat
ng taong lalapit sa akin ay may hidden agenda. That's why I isolated myself in my
own shadows, waiting for someone who's strong enough to pull back the light I was
longing for.

Kadadating ko lang sa mansion no'n galing school nang magulat ako dahil naabutan ko
ang parents ko sa sala at nag-uusap. I was already fifteen years old that time.
They greeted me and kissed my cheek, then they asked how I've been. I told them I
was okay and nothing unusual happened. Paakyat na sana ako ng kuwarto ko nang
magsalita si Mommy.

"Angeline, baby, may ipapakilala ako sa 'yo," sabi niya sa akin nang nakangiti kaya
napahinto ako. "May bago kang katulong. Manang Lusing, pakitawag nga 'yung bagong
dating!"

Bagong katulong? Tanong ko sa sarili ko. Mukhang may bago na naman akong makakasama
rito sa mansion na mapaglalaruan. I wonder kung ilang araw ang itatagal niya. Who
does she look like? How old is she? Nasa hagdanan lang ako at hinihintay ang bagong
dating na katulong nang mapatingin ako sa pintuan. May isang lalaki na sa tingin ko
ay matanda sa akin ng sampung taon ang nakita ko. He was just wearing a simple
shirt and a faded maong. Mukha siyang nanggaling sa mahirap na pamilya.

But his outside appearance didn't caught my attention the most. Nang magtama ang
tingin namin bigla siyang ngumiti. He smiled as if he was looking to the most
beautiful girl he ever met. Matangkad siya at ang ganda ng built ng katawan niya. I
could even say na ang guwapo niya para sa isang mahirap na tao. I was just fifteen
years old that time when I felt unknown dancing butterflies inside my stomach.

"Baby, this is Paolo. Bago siyang katulong. Siya ang makakasama mo sa lahat ng
bagay," nakangiting sabi ni Mommy sa akin.

"Katulong? Ba't lalaki, Mom?" nagtataka kong tanong. Nakangiti lang 'yun lalaking
may Paolo na pangalan.

"Kasi wala na kaming makuha na babaeng katulong sa mga agency. Lahat sila dine-
decline na ang offer namin ni Daddy mo." She sighed. "Pamangkin si Paolo ni Manang
Lukring. Remember her?"

I nodded. "Yeah. The one I poured paint all over her body," I said.

"Baby, stop being a spoiled-brat, will you? Dahil sa mga kalokohan mo, wala nang
tumatagal na katulong sa 'yo. You're already fifteen years old, yet you're acting
like some brat!" Daddy fired his words.

Whatever, Daddy. Whatever you say, I thought to myself. May oras siyang sermonan
ako, pero walang oras para alamin ang nararamdaman ko.

Hindi ako umimik. Nakatayo lang ako do'n hanggang sa mapansin kong nasa harapan ko
na 'yung bagong katulong ko na nagngangalang Paolo. Katulong tapos lalaki. Really?
I sighed.

"Hi, Angeline? Naks. Bagay na bagay sa 'yo ang pangalan mo. Parehas kayong mukhang
anghel," nakangiti niyang sabi sa akin. "Ilang taon ka na? 25 years old na ako."

"As if I am interested," pagtataray ko sa kanya. "And don't call me Angeline. Hindi

tayo close. You're just a servant and I am your master. Call me, Miss. Mga
mahihirap talaga walang respeto."
"Angeline Cruzette! Stop acting like that!" Sigaw si Daddy. "Napakawalang-modo mong
bata ka!"

Muli akong natahimik. Tinigasan ko ang mukha ko at pinakitang hindi naapektuhan sa

sinabi ni Dad.

"Naku, Sir, ayos lang po," sagot ni Paolo tapos muling bumaling sa akin "Kung ayaw
mong tawagin kitang Angeline, e 'di, Cruzette na lang, ayos ba?" Tumaas-taas pa
siya ng kilay.

"Whatever!" Iritado kong sagot saka umakyat na papunta sa kuwarto.

Bago na namang katulong tapos lalaki pa? Ano ba? Bakit hindi ba maisip ng mga
magulang ko na hindi katulong ang kailangan ko, kung 'di sila mismo? I sighed
again. I hated that guy. Kahit ngayon lang kami nagkakilala, I just hated him so
much. I hated the way he smiles. It irritated the hell out of me.

Bigla kong naalala 'yung sinabi ng Paolo na 'yun. He's just 25 years old? Ang bata
pa niya kumpara sa mga namasukan dito sa mansion.

He's 25 years old.

I was 15 years old.

And we have a 10 years gap.

-----------------------------------------------------------------

Warning ulit: Nakakaubos ng tubig sa katawan ang story and walang book 2.

Chapter 2
Chapter 2

I hated everything in our school. I hated the teachers and students. They were all
fake. Ang lalakas ng loob nilang ngitian ako kapag nakakasalubong ko sila, pero
kapag nakatalikod naman ako kung ano-ano na ang mga sinasabi nila. They said I was
a bitch, a relationship wrecker, a boyfriend stealer, a slut, and even a hooker. As
if naman maaapektuhan ako sa mga sinasabi nilang mga paninira. Bata pa lang ako
kung ano-ano na nasasabi sa akin kaya hindi na ako masasaktan. Fakers!

What I abhorred the most was, they accused me as a boyfriend stealer, slut, and
even a hooker. Sure, I was a bitch, I was mean. But being a boyfriend stealer? My
God. What's wrong with their twisted little minds? Wala akong ninanakaw na
boyfriend. Wala nga akong friends na nakakasama tuwing free time ko tapos boyfriend
pa kaya? Nag-iisip ba sila? They make me vomit. Breathing the same air as them just
makes me sick. Fake, fake, fake.

"Kumusta ang school? Nag-enjoy ka ba?"

Napairap ako sa kawalan nang magsalita ang driver ko. Ganyan ang palagi niyang
tanong sa tuwing sinusundo niya ako. As if he really cares. This guy really knew
how to ruin my mood. Sira na nga ang mood ko, pero mas lalo pang nasira dahil sa
pagsasalita ng lalaking mahirap na 'to. Sinamaan ko lang siya ng tingin, pero
tanging pagngiti lang ang iginanti niya sa akin. I rolled my eyes. Bwisit na 'yan.
Bakit kasi hindi ko mapaalis-alis 'tong buwisit na 'to?
It's been a year since he started working as my so called maid. Katulad ng mga
dumaan sa aking mga katulong ay pinahirapan ko rin siya. Umaasa akong mawawala agad
siya sa landas ko at hindi ko na makikita ang nakakabuwisit niyang ngiti, but I
failed. Kahit anong kalokohan ang ginagawa ko nag-stay pa rin siya. Palagi niya
lang akong tatawanan. Hindi rin siya nagagalit sa akin. Palagi niya akong
sinasalubong ng isang ngiti.

Nginingitian niya ako na parang hindi ako masamang tao. I hated the kindness he was
showing.

I tried everything. Lahat ng ginawa kong kalokohan sa mga dati kong katulong ay
ginawa ko rin sa kanya. Pinaliguan ko siya ng pintura, pero tinawanan niya lang ako
at binuhusan din ng pintura. Nilagyan ko ng mga palaka ang tinutulugan niya, but it
just turned out na nilaro-laro niya lang 'yung mga palaka. Sinunog ko 'yung damit
niya, pero sabi lang niya ay ayos lang daw dahil luma na raw naman 'yun. Gosh,
hindi ba marunong magalit 'to? Or he was just really good in hiding the anger that
he really feels?

Minsan pa nga, habang naglilinis siya sa bakuran ay pinakawalan ko 'yung tatlong

labrador naming aso. Akala ko ay hahabulin siya at kakagatin. But my plan backfired
me. Ako ang hinabol ng mga asong 'yun. Napatalon tuloy ako sa swimming pool nang
wala sa oras. He just laughed as he walked towards me.

Mas lalo akong nabu-buwisit sa kanya habang patagal nang patagal. Insulto sa akin
'yung pag ngiti-ngiti niya. Paano niya nagagawang ngumiti kung mahirap lang naman
siya at hikaos sa buhay? Habang tumatagal mas lalo akong nagagalit sa kanya. Did I
already said that I hate him?

"Hoy!" pagtatawag ko sa kanya. Tumingin lang siya sa rare view mirror. Nakangiti na
naman siya.

"Yes, Miss?" sagot niya "Sasagutin mo na ba ang tanong ko? Kumusta ang school mo?
Masaya ba?"

"As if!" I rolled my eyes "Bakit nagwo-work ka pa rin sa akin? Pinahirapan na kita
nang ilang ulit, pero hindi ka pa rin umaalis. Ganyan ka ba kahirap? Pera lang
talaga mahalaga sa inyong mga mahihirap, ano? Tell me, magkano ang kailangan mo
para umalis ka na sa trabaho mo."

Napatitig siya sa akin saka ngumiti na naman. "Hindi importante sa akin 'yun pera,
Ms. Cruzette. Sure, mahirap lang akong tao at nagta-trabaho ako para maiahon sa
hirap ang pamilya ko. Pero kung hindi ko pagpapaguran 'yung kinita ko, wala ring
saysay. Gusto kong paghirapan mga kinikita ko. Gusto ko 'yung kinakain ng pamilya
ko, galing sa dugo at pawis ko."

"Mukhang pera lang kamo kayong mga mahihirap," tudyo ko.

Tinuon lang niya 'yung pansin niya sa dinadaanan. "Hindi naman sa gano'n. Pero tama
ka. May mga mahihirap na tanging pera lang ang iniisip. Hindi mo kasi naranasan ang
maghirap, e. Pinanganak kang nasa harapan mo na lahat. Pero kami? Kailangan pa
naming magtrabaho para lang kumain at mairaos ang pangaraw-araw," dugtong pa niya,
"Gusto ko 'tong trabaho ko. Noong una, mahirap pero habang tumatagal napapamahal na
ako. Lalo na sa 'yo. Kaibigan ang turing ko sa 'yo at hindi amo."

"Ang kapal ng mukha!" Hiyaw ko. "Amo mo ako at hindi kaibigan. Wala akong kaibigan.
Mga tao sa paligid ko isa lang ang kailangan kaya gusto ako maging kaibigan. Puro
pera. Mga mukhang pera."

"Hindi naman lahat. Hindi ako gano'n, Ms. Cruzette." Ngumiti siya. "Gusto kitang
maging kaibigan. Kahit sampung taon ang agwat ng edad natin sa isa't isa, gusto
kita maging kaibigan. Alam kong malungkot ka. Alam kong gusto mo lang mapansin kaya
ganyan ang trato mo sa mga tao sa paligid mo. Tinutulak mo sila palayo, pero ang
totoo, mas gusto mo silang lumapit sa 'yo."

Kinuha ko 'yung bag ko saka ibinato sa kanya. "Wala kang alam!" Sigaw ko.
"Manahimik ka! Wala kang alam! Shut up!" Patuloy kong sigaw.

Nang huminto ang sasakyan sa loob ng mansion ay agad akong bumaba. Padabog ko pang
isinarado 'yung pintuan ng sasakyan. Gusto kong magwala. Gusto kong sumigaw. Ang
sikip na naman ng dibdib ko. May mga basura sa gilid kaya binuhat ko ito at
ikinalat sa loob ng mansion. Natahimik 'yung mga katulong na nakasalubong ko.
Tinapunan na naman nila ako ng tingin gamit ang kanilang mga mapanghusgang mga
mata.

"Ate Minda, ako na bahala. Ako na maglilinis diyan." Narinig kong sabi no'ng
buwisit na Paolo na 'yun bago ako makapasok ng kuwarto ko.

Lagi niyang inaayos ang kinakalat ko. Lagi niya akong pinagtatakpan sa mga
kalokohan ko. Pinapalabas niya na siya ang may gawa ng mga kinakalat ko. I hated
him for that. I just really abhorred that guy.

Nagkulong lang ako sa kuwarto ko. Hindi ako lumabas. Hindi ako kumain. Wala akong
ganang gumalaw. Na-bother ako sa sinabi ni Paolo kanina habang nasa kotse kami.
Napatawa ako nang mapakla. Acting like he really knew me, ah. Ang kapal ng mukha ng
mahirap na 'yun.

"Alam kong gusto mo lang mapansin kaya ganyan ang trato mo sa mga tao sa paligid
mo."

Naalala ko 'yun sinabi niya kanina. Sumikip ang dibdib ko. Sabi na, e. Katulad lang
din siya ng mga ibang katulong. Katulad lang din 'yung Paolo na 'yun ni Yaya
Lordes. Nagbabait-baitan para makuha ang loob ko, pero once na kumagat ako sa bitag
nila, gagamitin lang ako para makuha ang totoong nais. Mga mapanlinlang. Mga
mapagbalat-kayo. I hated all people. They're all fake. They only showed kindness to
get what they really wanted from me.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------

Tumatagal ang pamamalagi ng Paolo na 'yun sa mansion kaya panay ang pag-iisip ko
kung paano siya mapapaalis sa pamamahay ko. But no matter how many times I tried,
wala na akong maisip. Parang lahat ay nagawa ko na. Lahat ng kalokohan ay nasubukan
ko na sa kanya. Pero sadyang matiisin talaga siya. Kaya niyang tiisin mga
paghihirap ako. Hindi talaga siya nagagalit at kung hindi tawa ang isasagot niya ay
ngiti naman.

What I hated the most was his smile! Ayoko 'yung paraan niya para ngumiti. Mahirap
siyang tao kaya kailangan nahihirapan siya. Wala siyang karapatan na ngumiti na
parang hindi nahihirapan sa buhay. Ako 'tong mayaman, pero hindi ako masaya. Ano
ang karapatan ng isang mahirap na tulad niya para maging masaya?

My parents seldom go home. Kung dati, three times a month sila kung umuwi, pero
ngayon isang beses na lang pero minsan, hindi pa. Bihira ko silang makita sa isang
taon. Kahit mga special occasions ay hindi sila umuuwi. Even my birthday,
Christmas, and New Year. I spent it all alone. 'Yung mga special days na 'yun ay
naging ordinary days na sa akin. Unti-unti ko nang nakalimutan ang meaning ng isang
pamilya dahil sa kanila.
I was walking in the hallway here at the mansion when I decided to go to the
kitchen to get some water. Hindi pa ako nakakapasok sa kitchen nang may marinig
akong nag-uusap. 'Yung si Agatha na nakakairita ang pagmumukha na bagong katulong
saka si Paulo na buwisit. Hindi talaga ako gumagalang sa kanila kahit mas
nakakatanda sila sa akin. Amo ako at katulong sila. Sila dapat ang gumalang.

"Hindi ka ba naiinis diyan kay Angeline, Paolo? Ang sama-sama ng ugali. Kung damit
ko susunugin niya, naku, papatulan ko talaga 'yan. Wala akong pakialam kahit
mapaalis ako rito sa mansion," sabi ni Agatha na mukhang mangkukulam.

Nanggagalaiti na ako habang nakasilip sa pinto. Hindi lang damit niya ang gusto
kong sunugin kung 'di pati na rin ang buong pagkatao niya. Ang kapal din ng mukha
niya. Sabagay, makakapal lahat ng katulong at nagta-trabaho sa mansion na ito.

Narinig kong tumawa si Paolo. "Gusto kong magalit sa kanya sa totoo lang,"
paninimula niya.

Nakinig lang ako nang tahimik sa sasabihin ng bwisit na Paolo na 'yan. Tignan ko
lang kung hindi siya magsalita ng masasamang salita tungkol sa akin. Alam ko namang
nagbabait-baitan lang 'yan sa tuwing kaharap ako, e. Ngayon na nakatalikod ako,
sigurado akong lalabas din ang katotohanan.

"E, 'yun naman pala, e. E, 'di magalit ka. Hindi ka dapat kinakawawa ng demonyitang
Angeline na 'yan! Dapat diyan ay tinuturuan ang leksyon," sagot naman ng impaktang
Agatha.

"Gusto kong magalit sa kanya, pero kahit ano'ng gawin ko ay hindi ko magawa,"
seryosong sagot ni Paolo na naging dahilan para matigilan ako. "Cruzette was just a
lost girl. Hindi niya lang alam ang ginagawa niya. Hindi hate at pangaral ang
kailangan niya kung 'di isang tao na iintindi at makikinig sa kanya. Hindi 'yun
magawa ng mga magulang niya kaya ako ang gagawa. Kahit ano'ng kalokohan na gawin
niya hindi ako aalis. Lagi akong nasa tabi niya. Lagi ko siyang iintindihin."

Napatitig ako sa kawalan dahil sa sinabi niya. Pakiramdam ko, naluluha na naman
ako. Alam ko 'yung ganitong pakiramdam. Naramdaman ko ito no'ng nakilala ko si Yaya
Lordes. Hindi dapat ako magpaloko. Isang kasinungalingan lang lahat ng 'yun. Mga
matatamis na salita para mabilog ang ulo ko.

"Cruzette never cried. I know she was lonely. Nalaman kong simula pagkabata niya ay
hindi niya nakakasama madalas ang magulang niya. Naging maloko siya dahil do'n at
gumawa ng mga kalokohan sa mga tao sa paligid niya. Everytime I look at her, it
reminds me how sad and lonely she is. Yet, she haven't cried. I'm so proud of her.
Kahit wala pa siya sa tamang edad ay natutunan na niyang maging malakas. Kung
magsalita at kumilos, akala mo isa na siyang matanda. Hindi siya dumedepende sa
ibang tao. She was a strong girl. Gusto ko pa siyang makasama nang matagal. Gusto
kong makita na mag-grow siya bilang isang fine woman."

Bigla kong narinig na tumawa si impaktitang Agatha, "Wow! Kung makapagsalita ka

parang in-love ka kay Angeline, ah. Naku, child abuse 'yan, Paolo."

He chuckled. "Of course not. Hindi ako in-love. Besides, sampung taon ang agwat
namin sa isa't isa, 'no. There's no chance para sa ganoong bagay."

Umalis na ako sa pintuan at dumiretso sa may swimming area para magisip-isip.

Nakatitig lang ako sa kawalan nang maramdaman kong tumulo na pala ang mga luha ko.
Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung kailangan ko bang maniwala sa mga narinig ko.
I'm sure na kapag naniwala ako, masasaktan lang ako ulit. Sobrang sakit sa akin
noong niloko at ginamit lang ako ni Yaya Lordes. Ayoko na ulit 'yung maranasan.
Ayoko ng ma-attach sa isang tao dahil sigurado akong iiwan din niya ako kapag
dumating ang panahon. Watching them as they leave me just breaks my heart in to
pieces.

Patuloy lang ako sa pagluha nang may sumulpot na panyo sa harapan ko. Agad akong
napatingala at nakita si b'wisit na Paolo na nakatayo sa harap ko, pero nakabaling
naman 'yung ulo niya sa kanan. Hindi siya nakatingin sa akin.

"Hindi ako umiiyak! Aanhin ko 'yang panyo mo?" pagtataray ko sa kanya. Pinipigilan
ko ang luha ko, pero hindi ko magawa. Napayuko ako para ikalma ang sarili ko.

"Alam kong hindi ka umiiyak," seryoso niyang sagot. "Pawis lang mata mo kaya may
tubig na tumutulo. Malakas kang babae, 'di ba? Hinding-hindi ka iiyak. Kaya ipunas
mo na 'tong panyo. 'Wag ka mag-aalala. Kahit pang mahirap na panyo 'yan, malinis
'yan."

Wala na akong nagawa at kinuha ko na 'yung panyo sa kanya. Hindi pa rin siya
nakatingin. Siguro ayaw niya lang talaga akong makita na umiiyak dahil alam niyang
maiinis ako. Ayokong may nakakakita ng kahinaan ko na kahit na sino.

"Sigurado kang malinis 'to? Hindi mo pa 'to nagagamit?" paninigurado ko.

"Oo, promise. Malinis 'yan." Ngumiti siya kahit nakabaling ang ulo niya sa ibang
direksyon.. "Hindi ko pa 'yan nagagamit."

Inamoy ko muna 'yun panyo bago ipunas sa mga mata ko. Tama nga siya malinis pa
dahil mabango pa ito. Parang amoy ng damit ng bwisit na Paolo na 'to.

Pinupunasan ko na ang mukha ko nang magsalita siyang muli.

"Hindi ko pa 'yan nagagamit nang dalawang beses. Isang beses pa lang," sabi niya
saka humalakhak.

Napatigil ako sa pagpunas at agad tumayo saka siya tinulak papunta sa swimming
pool. Agad naman siyang nalaglag.

"Buwisit ka!" Sigaw ko sa kanya saka binato sa kanya 'yung panyo.

Hindi naman siya tumigil sa pagtawa dahil sa naging reaksyon ko. Nagwalk-out ako at
pumasok sa loob ng kuwarto ko.

He was 25 years old that time as I was just 15 years old.

For the first time in history, I felt relaxed because of him.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------

Lumipas ang buwan at dumating ang isa sa mga kinaiinisan kong mga araw. Tomorrow's
my 16th birthday. My parents asked me what I wanted for my so called special
occasion. Of course, we only talked over the phone. Gano'n naman lagi, e. Mas
madalas ko silang makausap sa cellphone kaysa makita rito sa mansion. Palagi silang
malayo sa akin kahit birthday ko. Kaya wala akong gana i-celebrate itong kaarawan
ko since wala naman ang dalawang tao na gusto kong makasama.

I said, nothing. I told them I didn't wanted anything and I was fine with the
things I already have. But they insisted. Pero sinabi ko nang paulit-ulit na wala
akong kailangan. Gusto ko sanang sabihin na atensyon lang nila ay masaya na ako.
Pinigilan ko lang ang sarili ko. Alam kong hindi nila 'yun maibibigay. Attention is
one of the rarest things that parents could ever give to their own child. Isang
himala kung mabigyan nila ako niyon.

They asked me, too, if I wanted to throw a birthday party. But I just declined
their suggestion. Sabi ko, ayoko. Kung magbago raw ang isip ko, tawagan ko lang daw
sila agad para maasikaso ng secretary nila. As if namang magbabago ang isip ko.
Never akong nagbirthday-party. Wala akong matandaan na nagkaroon ako ng gano'n.
Wala naman akong mga kaibigan na papapuntahin. Even my relatives are living in
abroad. As if namang uuwi sila para lang makisalo sa pinakakinaiinisan nilang
kamag-anak.

I didn't gave a damn when my birthday came. Isa lang 'tong ordinaryong araw para sa
'kin. Tinutulog ko lang maghapon ang araw na 'yun. May mga bumati sa akin sa social
networks and even on the phone, pero wala akong pinasalamatan o sinagot man lang.
Naglabasan ang mga fake tuwing birthday ko. As if may makukuha sila mula sa 'kin.

Nasa balcony ako habang nakikinig ng mga kanta ni Taylor Swift sa bago niyang album
na 1989 sa Macbook ko. Wala akong album na 'to dahil laging out of stocks sa mga
album shops kaya nag-settle na lang ako sa iTunes. While I was listening to her
songs, I heard someone speak behind me. Paglingon ko, nakita ko ang kinabu-
buwisitan kong lalaki. Nakangiti na naman siya sa akin.

"What do you need?" iritadong tanong ko sa kanya. "Saka, hindi ka ba marunong

kumatok? Sabagay, wala nga pa lang pintuan ang mga mahihirap."

"May pintuan kaya kami sa bahay," natatawa niyang sagot. "'Yun nga lang gawa lang
sa plywood."

"O, tapos? Kung wala kang sasabihin lumabas ka na ng kuwarto ko. Istorbo ka, e."
Inirapan ko siya.

"Ano'ng gusto mong regalo bukas?"

Napatigil ako sa tanong niya at nilingon siya. Nakangiti pa rin siya. Naiinis na
naman tuloy ako.

"Bakit, ano ba'ng mayro'n bukas?"

"Birthday mo, 'di ba," sagot niya. "Last year, hindi kita nabigyan ng regalo, 'di
ba? Naubos kasi sa tuition ng mga kapatid ko, e. Pero ngayon nagtabi talaga ako.
So, ano gusto mong regalo?"

Napakunot ako ng noo. "'Wag ka na mag-abala pa. Itago mo na lang 'yang pera mo."

"Ikaw ang 'wag mag-alala. Talagang itinabi ko 'tong pera na 'to para sa birthday
mo. Para may pang regalo ako. So, ano nga?"

"I have everything. So, wala akong kailangan," untad ko.

Napatitig naman siya sa akin for a moment na parang sinusuri ang pagkatao ko.

"Bakit mo ko tinititigan?"

"Wala lang." Umiling siya "Alam ko na kung ano'ng ireregalo ko sa 'yo." Ngumiti
siya. "Wala ka bang birthday party bukas?"

"Wala," matigas kong sagot "Wala naman akong mga kaibigan. Saka, I don't bother
myself throwing one. Puro fake lang ang pupunta. Ayokong makasalamuha ang mga
pekeng tao."
"May pupuntahan tayo bukas," sagot niya "Wag ka aalis, ah."

"At saan naman?"

"Basta." Ngumisi siya "Dapat sini-celebrate ang birthday kahit papaano. Kahit
maliit na salo-salo man lang. Pagpapasalamat sa isang taon sa buhay mo."

"'Di ba, katulong kita and driver?" Tumango siya. "Kailan ka pa naging Padre?"

Tumawa siya. "Secret. Sige, maglilinis na ako ng garden. Tawagin mo lang ako kung
may kailangan ka."

"Whatever!" Umirap ako, pero ngiti lang ang iginanti niya. Lumabas na rin siya ng
kuwarto ko.

What's with that guy? Hindi ba siya aware na iritado ako sa kanya? Gosh. What a
naïve guy. Para sa isang 26 years old guy, napaka-dense niya.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------

My birthday arrived. Like I expected, ang dami na namang greetings akong natanggap
mula sa iba't ibang fake na taong kilala ko. Pati mga kamag-anak ko abroad ay nag-
send din ng gifts para sa akin. Lahat ay halatang mamahalin. Pero hindi ko
pinagbubuksan. Sinabi ko lang sa mga katulong na itambak sa guest room. Sinunod
naman nila ako. Pati 'yung mga katulong binati ako habang nakangiti pa. Pinag-
iirapan ko lang sila. More birthday to comes pa raw.

As if naman na bukal sa loob nila 'yung pagbati. Alam ko namang hinihiling na nila
sana last birthday ko na 'to para mawala na ang tulad kong demonyita sa mansion.
Mga plastic talaga. Ang sasarap niyong sunugin lahat.

Aalis sana ako ngayon para mag-mall nang may biglang humawak sa braso ko. Pag-
tingin ko, nakita ko si buwisit na Paolo na nakaayos. Naka-pants siya at nakav-neck
na shirt na kulay blue. Bagay sa kanya 'yung suot niya dahil maganda nga ang built
ng katawan niya. Bigla na naman akong nairita dahil nakangiti siya. Nagpumiglas
ako.

"'Wag mo nga ako hawakan!" Iritado kong sigaw sa kanya.

"Saan ka pupunta?" tanong niya. "'Di ba, may usapan tayo ngayon. May pupuntahan
tayo."

"At saan naman, aber? Wala rin akong maalalang pumayag ako sa sinabi mo."

"Wala kang choice!" Tumawa siya at muli akong hinawakan sa braso saka hinila
papasok sa sasakyan.

"Hoy! Saan ba tayo pupunta? Gad. Nakakabwisit ka talaga!" Hiyaw ko habang nasa loob
na kami ng sasakyan.

"Pupunta tayo sa amin. Nagpaluto ako kay Inay ng spaghetti. I-celebrate natin 'tong
birthday mo," nakangiti niyang sabi sa akin habang nakatingin sa rare view mirror.

Natigilan ako sa sinabi niya. Hindi ako makapagsalita at napaiwas na lang ng

tingin. To tell you the truth, I've always wanted to throw a birthday party. But I
was just scared. Natatakot lang ako na baka walang pumunta dahil wala namang taong
may gusto sa akin. They always saw me as a bitch. Walang lumalapit sa akin dahil
masama ang ugali ko at sa mga naririnig nila.

Ipinikit ko ang mata ko habang nasa byahe kami. Naiiyak ako habang sumisikip ang
dibdib ko. I was just 16 years old, yet I was so dramatic. Normal pa ba akong
teenager?

"'Wag kang umiyak. Mamaya ka na umiyak," sabi ng buwisit na Paolo. I rolled my

eyes. "'Ayan. Dapat hindi ka sumisimangot. Mas maganda ka kung nakangiti ka."

Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya. Pero mas nagulat ako nang makita kong
nakatitig din pala siya sa akin. Magkatitigan lang kaming dalawa nang maramdaman ko
ang pintig ng puso ko. My heart was beating so fast. Nanlambot ang mga tuhod ko
kahit nakaupo ako.

"Sa... sa daan ka nga tumingin. Baka mabangga tayo." Napaiwas ako ng tingin.

Natawa siya. "Yes, my queen. Masusunod ang utos niyo."

-----------------------------------------------------------------------------------
------

Tahimik lang kami habang bumabyahe. Huminto ang sasakyan sa isang iskwater place.
Agad bumaba si Paolo para pagbuksan ako ng pinto. Paglabas ko napatingin ako sa
paligid at biglang napaawang ang bibig ko dahil sa mga taong nakita ko. Nasa lugar
ako ng mga mahihirap. 'Yun mga mukha pa ng mga tao rito parang hindi gagawa ng
maganda. May mga mukhang ex-convict at mukhang gumagamit ng mga drugs.

"Don't worry, Ms. Cruzette. Hindi ka mapapahamak dito. Sagot kita," nakangiting
sabi ni Paolo sa akin. Tumango na lang ako at sumunod sa paglalakad.

Pansin ko lahat ay kilala si Paolo rito sa lugar nila. Halos lahat nang
makasalubong naming mga tao ay binabati siya. May ilan pang babae na halatang
nagpapa-cute sa kanya. Muntik akong masuka dahil do'n. Naglalakad kami nang may
tumawag kay Paolo sa tindahan. Mukhang kasing-edad niya lang din.

"Paolo, sino 'yang kasama mo? Pakilala mo naman ako! Chx 'yan, ah. Pero parang bata
pa," sabi ng lalaki nang lumapit sa amin.

Napaatras ako dahil sa sinabi niya. Gusto ko siyang sampalin. Kaso bago ko pa
magawa bigla na siyang tinulak ni Paolo. Sa sobrang lakas muntik nang mapasubsob sa
lupa 'yung lalaki.

"'Wag na 'wag mo siyang babastusin sa harap ko kung ayaw mong sumabog 'yang mukha
mo!" Naging seryoso ang boses ni Paolo.

Nang mapatingin ako sa mukha niya ay bigla akong natakot. Ang dilim ng mukha niya.
Parang papatay siya sa mga oras na 'to. Pero nang mapatingin siya sa akin biglang
naging maamo ang mukha niya. Hindi na siya nagsalita at hinawakan na ako sa braso
saka muling naglakad. Huminto kami sa isang barong-barong na bahay.

"Nandito na tayo," nakangiti niyang sabi. "Pasens'ya na sa bahay namin, ah? Kahit
ganyan 'yan, malinis 'yan," nahihiya niyang tugon saka napakamot pa sa ulo.

Biglang bumukas ang pintuan at may lumabas na bata. Sa tingin ko ay mga 8 years old
lang siya. Isang batang lalaki na younger version ni Paolo. Parehas sila ng mata at
ilong.

"'Nay! 'Nay, nandito na si Kuya Paolo!" Sigaw ng bata saka sinalubong si Paolo at
niyakap. "Welcome back, kuya." Tumingin sa akin 'yung bata. "Ikaw ba si Ate
Cruzette?"

"Paul 'wag mo siyang tawaging Cruzette. Ate Angeline dapat." Sumulyap sa akin si
Paolo saka ngumiti. "Tara, pasok na tayo." Napatango na lang ako.

Pagpasok namin sa loob ng bahay nila, napangiti ako sa loob-loob ko. Ang linis nga
ng bahay nila kahit kakaunti lang ang mga gamit nila. May TV sila pero malabo ang
channel. Nang mapatingin ako sa may lamesa mayroon doong isang bilao ng spaghetti
at isang karton na mula sa isang bake shop. Halatang cake ang laman.

"'Nay!" Nagmano si Paolo sa nanay niya. May edad na ang matanda. "'Eto po ang amo
ko. Siya po si Cru-este, Angeline."

Bumaling sa akin 'yun nanay niya. "Kaganda mo naman pala talagang dalaga, hija.
Hindi nakakapagtakang palagi kang kinukwento ng panganay ko sa akin at sa mga
kapatid niya." Nagulat ako.

"'NAY!" Napasigaw si Paolo "Tsk. Ang daldal talaga ni nanay. Cruzette, 'wag ka
makinig diyan."

"Magandang araw po, Tita. Ako po si Angeline." Nagmano ako sa matanda.

"Napakagalang mo pala talaga. Tama nga ang kuwento ng panganay ko. Mabait ka na at
magalang pa."

"'Nay naman!" Hiyaw na naman ni Paolo. "Kain na nga tayo. Nasa'n ba sina Pearl at
Paula?"

"Nasa school pa. Mamaya pa uuwi 'yun. Tara na, kumain na tayo."

Bago kami kumain pinag-blow muna nila ako ng candle. May 16 na candles ang
nakatusok sa ibabaw ng cake. Nahihiya ako habang kinakantahan nila akong tatlo.
Pinicturan pa ako ni Paolo nang hinipan ko na ang kandila. Hindi ko lang siya
masaway dahil nahihiya ako sa nanay niya. Sinabihan akong napakagalang at mabait.
Napaisip tuloy ako na hindi pala sinasabi ni Paolo 'yun mga ginawa ko sa kanyang
mga kalokohan noon.

Kumain kami ng spaghetti at cake. Pansin ko kay Paolo na close na close siya sa
nanay at kapatid niya. Palagi siyang nakangiti at tumatawa. Nalaman ko rin na patay
na pala ang tatay nila kaya si Paolo na ang tumutulong sa pamilya nila. Siya na rin
ang nagpapaaral sa tatlo niyang kapatid. Nakatingin lang ako sa kanya habang nag-
uusap sila ng nanay niya. Nang bigla siyang mapatingin sa akin ay ngumiti siya.
Naramdaman ko na naman na bumilis ang tibok ng puso ko.

Masaya ang naging kaarawan ko sa bahay nina Paolo. I just realized that a home
isn't really measured by its size; it's measured by how you treat your family
right. Pakiramdam ko, naging parte na ako ng pamilya nila habang nakikipag-usap sa
nanay niya. Nagkuwento ito ng mga kalokohan ni Paolo. Habulin daw ito ng mga babae.
Minsan pa nga raw, may babaeng umiyak na pumunta rito sa bahay nila at nagsabing
buntis ito.

"Asa naman 'yung babaeng 'yun. Hindi ko nga girlfriend 'yun, e. Tinuruan ko lang
siya sa isang subject no'ng nag-aaral pa ako. Tapos sasabihin niyang girlfriend ko
siya at may nangyari sa amin?" iritadong sabi ni Paolo at mukhang inis na inis.

Bigla akong natawa dahil sa itsura niya. Ngayon ko lang siya nakitang nainis.
Usually, palagi siyang nakangiti at nakatawa. Nang magtama ang paningin namin,
bigla siyang ngumiti. Umamo na naman ang mukha niya.
Madilim na ang kalangitan at nasa taas kami ng bahay nina Paolo. Kahit barong-
barong ang bahay nila, may balcony sila sa second floor. Malamig ang simoy ng
hangin dahil medyo umulan kanina. May mga bituin na sa kalangitan.

"Masaya ka ba?" tanong sa akin ni Paolo habang nakaupo siya sa may kahoy na
nakaharang. Ako naman, nakaupo sa isang upuan na kahoy, pero nilagyan ni Paolo ng
foam para raw hindi sumakit ang puwetan ko.

Napatango ako. "Yap. Salamat, ah." Ngumiti ako sa kanya. Mukhang nagulat siya dahil
sa pagngiti ko. Kahit ako ay nagulat din sa biglaan kong pagngiti.

"Dapat palagi ka na lang nakangiti, e. Mas maganda ka kapag nakangiti ka." Titig na
titig siya sa akin na para bang ako lang ang nakikita niya sa mga oras na 'yun.

Napaiwas ako ng tingin. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Pakiramdam ko, pulang-
pula ang mukha ko ngayon. Ang weird lang dahil hindi ko pa nararamdaman ang
ganitong bagay noon. Nanlalambot din ang tuhod ko dahil sa mga papuri niya.

"'Eto pala 'yung regalo ko." Napatingin ako sa kanya at sa hawak niya. May dalawang
regalo siyang hawak na parehas ang design ng wrapper. Isang kulay pink na may
flower na designs na balot.

"Bumili ka talaga ng gifts? At hindi lang isa. Kung 'di dalawa pa," gulat na sabi
ko.

Napakamot siya ng ulo saka napaiwas ng tingin. "Wala akong regalo last year, di ba?
Kaya 'eto, dalawa ang ibibigay ko sa 'yo para makabawi," nahihiya niyang tugon.
"'Eto muna ang buksan mo."

Binigay niya sa akin 'yung isang regalo na square. Matigas ito nang hawakan ko.
Pagbukas ko, nakita ko ang isang latest album ni Taylor Swift. 'Yun 1989 na ang
tagal-tagal ko nang gustong bilhin, pero hindi ko mabili-bili dahil palaging out of
stock. Gulat akong tumingin sa kanya.

"Paano? Paano mo nalaman na gusto ko nito at saan mo nabili? Wala akong makitang
ganito, e." nanginginig na tanong ko sa kanya.

Ngumiti siya. "Pansin ko kasing palagi mong pinapakinggan 'yang mga kanta na 'yan.
Tapos one time no'ng hindi mo mahanap ang charger ng Macbook mo, nagwawala ka.
Sigurado akong gusto mo lang pakinggan 'yung mga kanta niya. Pero dahil wala kang
album niya, nagtitiis ka sa Macbook mo. So, 'ayan. Binili ko para sa 'yo," sabi
niya. "Sa Mall of Asia ko pa binili 'yan. Walang ganyan sa mga mall dito sa atin,
e. Tanda mo no'ng day off ko? Hinanap ko 'yang album para bilhin. Matagal na 'yan
nasa akin kaso humahanap lang ako ng tiyempo para ibigay sa'yo. Last stock na nga
'yan, nakipag-away pa ako do'n sa isang babaeng bibili." Napakamot siya ng ulo na
parang nahihiya.

I was astonished at the moment. His words got me moved. Gusto kong maiyak dahil sa
mga sinabi niya. For the first time, may isang taong nag-effort para ibigay ang
totoong gusto ko. Plus the fact na palagi siyang nakamasid sa akin. Palagi niyang
tinitignan ang mga actions ko. I always told myself that the best way to know me is
through my actions and not my words. Meaning, palagi niya akong inoobserbahan.
Palagi siyang nakatingin sa akin.

"O, mamaya ka na umiyak. Buksan mo muna 'tong isa ko pang regalo." Natatawa si
Paolo dahil sa reaction ko. Kinuha ko 'yung huli niyang regalo.

Maliit na pahaba naman ito. Parang ballpen na nakalagay sa isang pahabang box. Nang
binuksan ko ito, nagulat ako sa nakita ko. Hindi pala ballpen ang laman kundi isang
kwintas. Isang white silver na may palawit na snow flake.

"Pasensiya ka na kung white silver lang. Ang mahal ng gold, e. Kinapos sa budget."
Namula 'yung mukha ni Paolo. "Akin na, isusuot ko sa 'yo. Talikod ka."

Ginawa ko 'yung sinabi niya. Tumalikod ako. Naramdaman kong hinawi ni Paolo 'yung
buhok ko kaya biglang nanginig ang katawan ko. Paghaplos niya sa batok ko,
nakaramdaman ako ng libo-libong sparks na dumaloy sa buong katawan ko. Bigla akong
nanigas sa kinatatayuan ko.

May nabasa ako dati na kapag niregaluhan ka ng isang tao ng kuwintas ang ibig-
sabihin nito ay importante sa kanya. A necklace represents a strong connection
between two people. It also represents a proclamation of love.

Naisuot na sa akin ni Paolo 'yung kwintas nang bigla siyang magsalita sa tapat ng
tainga ko. Parang bulong lang 'yun, pero narinig ko naman nang maayos.

"Alam mo ba kung bakit snow flake ang pinili kong pendant?" pagsasalita niya. "It
reminds me of you. Para kang isang snow flake. Cold yet beautiful. Malamig kapag
nahawakan pero kapag natitigan, makikita ang tunay na ganda."

Kumabog nang mabilis ang dibdib ko dahil do'n. Halos parang gusto na nitong lumabas
sa puso ko. Nagiging wild ang puso ko dahil sa lapit ng labi ni Paolo sa tainga ko
at dahil sa sinabi niya. My heart's like a wild animal, and my rib's its cage.

He was 26 years old that time while I was just 16 years old.

And that was the first time that I felt my heart was going to explode because of so
much emotions.

Chapter 3

Chapter 3

I hated it when someone's showing kindness to me. Pakiramdam ko kasi may hidden
agenda ang bawat taong nagpapakita ng kabutihan sa akin. Mas nasanay akong may
masasama silang tingin sa akin o kaya iniiwisan nila ako dahil sa ugali ko. I've
always preferred that way. I would rather choose to be alone than be surrounded by
kind people. It's because of what Yaya Lordes did a long time ago, I've had these
unexplained trust issues I kept carrying until now. It made me think that no matter
how good a person is, she still has a hidden agenda-to take advantage of me.

Isang buwan na ang nakalipas simula nang mangyari 'yung special birthday
celebration ko. I considered it special 'cause it was the first time I celebrated
it with the people I wasn't close with in the first place. Malaki ang pasasalamat
ko sa pamilya ni Paolo and, of course, to Paolo himself. I celebrated my 16th
birthday in the place I felt I was their own family member.

Dahil din sa nangyari, I felt uneasiness whenever Paolo was around. Nandiyan 'yung
biglang bibilis 'yung tibok ang puso ko kapag magkausap kaming dalawa. Makakaramdam
ng kung anong gumagalaw sa tiyan ko kapag tumatawa siya. His laugh was like music
to my ears. Minsan napapatulala na lang ako sa sarili niyang mukha at kung hindi
niya pa ako tatawagin, hindi ko mamamalayan ang ginagawa ko. He would just laugh
again. Siya ang taong palaging nakangiti at tumatawa.

I want to be kind to Paolo. Gusto ko gantihan 'yung mga kabutihan na pinapakita

niya sa akin ever since he started working as my all around yaya. When I thought
about the bad things I did to him, I feel ashamed of myself. Puro lang pala
kasamaan, kalokohan at pagtataray ang ginagawa ko sa kanya. Pero kapag naiisip kong
maging mabait na sa kanya, bigla ko ring maiisip 'yung ginawa ni Yaya Lordes
before.

Naging mabait din si Yaya Lordes sa akin to get my full trust. That's why I'm still
hesitant to be kind to Paolo. My mind's telling me-Paolo's façade was the only one
showing. Isang pagbabalat-kayo para makuha rin ang tiwala ko at masaktan ako. I
know, I shouldn't be so judgemental, but I can't blame myself. These trust issues
living inside myself are hard to die. Hindi ko mawaglit sa isipan ko na may
malaking chances na niloloko lang ako ni Paolo.

Naging gano'n pa rin ang trato ko sa kanya. I stopped wearing the necklace he gave
to me. Ang palagi ko nang sinusuot ay 'yung gold necklace na niregalo sa akin ng
parents ko with a pair of gold earrings. I'm glad Paolo didn't notice it. Or he was
just pretending to not notice it at all?

Ang kinababahala ko sa lahat ay ang nararamdaman ko sa kanya. My heart would beat

so fast whenever he was around. Minsan nga naiisip ko na naririnig ba ni Paolo ang
tibok ng puso ko kapag magkausap kaming dalawa. It made me paranoid. There was a
time that I hardly slept because of that. Palagi kong iniisip kung ano ba 'tong
nararamdaman ko para sa kanya.

I am not dense. Alam ko ang mga ganitong symptoms. These symptoms I was
experiencing were the same in the romance movies I've watched, and in the romance
books I've read. S'yempre, in-denial ako sa sarili ko. Ayokong tanggapin na parang
nagkakagusto ako sa kanya dahil sa kabutihang pinapakita niya sa 'kin.

For whoever's sake, Paolo was a 26 years old guy while I, on the other hand, was
only 16 years old. There's a big age gap between us. A ten years gap. Ten freakin'
years gap. Hindi lang isa or dalawa or tatlo kung 'di sampu.

Though, our age difference doesn't really matter at all. Ang problema ay kung ano
ba ang nakikita ni Paolo sa akin. Kung nakikita niya ba ako bilang isang potential
lover or he just sees me as his younger sister? Or baka naman namamalikmata lang
ako at umaasang mayro'ng pag-asa dahil sa mga pinapakita niyang kabutihan sa akin?
Pero what if, hindi totoo ang mga pinapakita niya? Damn. I seriously have trust
issues.

Dumoble ang pagtataray ko kay Paolo. Gusto kong i-set aside 'tong mga nararamdaman
ko sa kanya. Umaasa akong kapag mas lalo kong pinakita sa kanya na b'wisit at inis
ako sa pagkatao niya, titigil na siya sa pagpapakita ng kindness sa akin. These
feelings will only lead to nowhere. Alam kong masasaktan lang ako kapag umasa ako.
Ang kailangan ko ay isang lalaki na kasing-edad ko lang. Hindi 'yung lalaking may
10 years gap sa edad ko.

"Pssst!"

Napatigil ako sa pag-iisip ko dahil sa narinig kong nag-psst sa akin. Nasa balcony
ako ng k'warto ko, trying to shrug the thoughts off my mind. Nang yumuko ako,
nakita ko si Paolo na nakatingala sa akin. He was only wearing a faded maong shorts
and nothing as his top. Mukhang katatapos niya lang linisin 'yung bahay ng mga aso
sa likuran dahil pawis pa ang katawan niya.

"Pssst, Cruzette!" Muli niyang pagsasalita dahil napatitig na naman ako sa katawan
niya. "Masama ba'ng pakiramdam mo? Bakit bigla-bigla kang natutulala riyan?" nag-
aalala niyang tanong.

Umirap ako. "Hindi. May iniisip lang ako," iritado kong sagot. Madalas talaga akong
mapatitig sa katawan niya. Paano siya nagkaroon ng magandang built ng body? Nag gi-
gym ba siya or dahil lamang sa pagtatrabaho niya?

"May cake sa kitchen. Gusto mo? Dalhan kita diyan," tanong niya sa akin nang
nakatingala pa rin.

"Ayoko!" Matigas kong sagot. "Hindi ako nagugutom."

"Masarap 'yung cake! Si Agatha 'yung nag-bake," pilit niya na mas lalo kong
kinabuwisit.

Tinignan ko siya. "Si Agatha pala ang nag-bake kaya malamang hindi masarap 'yun.
Impaktita 'yung babae na 'yun at mangkukulam. Baka malason pa ako!"

Tumawa siya. "Hindi naman. Masarap talaga, promise. Kumain na kami ni Agatha
kanina."

Naging triple na ang inis ko ngayon. "Masarap pala, e 'di, lamunin niyong dalawa ni
Agatha. Isaksak mo sa lalamunan niya lahat pati 'yung mga kaldero. Bwisit!" Hiyaw
ko saka nag walk out na papasok ng k'warto ko at humiga sa kama.

Naiinis ako sa tuwing binabanggit ni Paolo 'yung impaktitang Agatha na 'yun na

kamag-anak ni Satanas. Ever since na dumating 'yung si Agatha na mukhang alupihang
dagat, mainit na dugo ko sa kanya. Well, mainit din naman ang dugo niya sa akin so
the feeling is mutual. Hindi ko lang siya pinapaalis dito dahil si kamag-anak siya
ng dating katulong at malapit kay Mommy. Kaya ang tigas ng mukhang magmalaki sa
akin as if pag-aari niya 'tong mansion.

Ang isa ko pang kinaiinis kapag nakikita ko silang dalawa ni Paolo na masayang nag-
uusap. Tumatawa sila na as if may nakakatawang kinukuwento ang mangkukulam na si
Agatha. Mas pahampas-hampas pa 'yung kamag-anak ni Satanas na 'yun sa braso ni
Paolo. I was very sure na ginagawa niya lang 'yun para mahaplos ang muscles ni
Paolo sa braso niya. Hampasin ko ng dos por dos mukha niya riyan nang makita niya.

Mabait si Paolo sa lahat ng katrabaho niya rito sa mansion. He would treat everyone
fair with his kindness. Kaya hindi ko siya masisisi kung bakit ang ilang katulong
dito na kasing-edad niya ay pinag-uusapan siya. Pinupuri ang kakisigan niya and
everything.

Mas nainis tuloy ako kay Paolo. Kung kaya ko lang siya tanungin kung p'wedeng sa
'kin na lang niya ipakita 'yung kindness niya, pero hindi ko naman kaya. Hindi ko
alam kung ano'ng isasagot ko kung nagtanong siya kung bakit. Besides, pinapakita ko
nga sa kanyang iritado ako sa kanya. Hindi dapat ako ma-bother sa mga ginagawa
niya.

Bumaba ako at pupunta sana sa may garden para may duyan. May pinagawang duyan do'n
dahil ni-request ko kay Mommy no'ng umuwi sila last month. Binigay naman niya ang
gusto ko.

Sa kitchen na sana ako dadaan palabas para hindi na ako umikot nang makita ko si
Agatha at Paolo na nasa may kitchen table ay masayang nag-uusap. Magkaharap silang
dalawa habang may juice at cake sa harapan nila. Para silang nag di-date. Napatigil
lang sila sa pag-uusap nang bigla akong sumulpot.

"Saan punta mo Angeline?" tanong sa akin ng mahaderang si Agatha.

"Sa lugar kung saan wala ang mangkukulam na katulad mo," sabi ko na may kasama pang
pang-iirap. Palabas na sana ako nang marinig ko pa siyang nagsalita.
"Demonyita talaga 'tong batang 'to!"

Napatingin ako sa kanya at akmang muli siyang iirapan pero napatigil ako nang
makita ko ang reaction niya. Napatakip siya ng bibig niya habang si Paolo naman,
ang sama-sama ng titig sa kanya.

"Pasensya na, Paolo. Nadala lang ako ng inis," kinakabahan niyang sabi kay Paolo.

Muli akong napairap dahil sa nangyari. Kapal ng mukha ng impaktitang Agatha na 'yan
na kay Paolo humingi ng pasensya, e, ako naman ang sinabihan niya ng demonyita.
Baka ayaw lang ni Paolo na nagsasalita ng gano'n ang pinakmamahal niyang Agatha na
mangkukulam? E 'di, magsama silang dalawa. Mga b'wisit sila.

Umupo ako sa may duyan at simangot na yumuko. Nasa gano'n akong posisyon nang may
marinig akong kung anong tumunog sa may lamesa na nasa harapan ko. Pag-tingala ko,
nakita ko si Paolo na nakangiti sa akin. May nilapag siyang isang mini-size cake na
strawberry ang flavor at may strawberry juice rin.

"Nakasimangot ka na naman. Kain ka nitong cake para mawala ang nakasimangot mong
mukha," nakangiti niyang sabi. "'Di ba sabi ko sa 'yo, mas maganda ka kapag
nakangiti ka?"

Inirapan ko siya. "Ayoko ng cake na 'yan. Ayokong kumain ng cake na gawa ng

impaktitang 'yun."

Biglang natawa si Paolo. "'Wag ka mag-aalala. Hindi niya 'to gawa." Napatingin ako
sa kanya. "Chocolate cake 'yung ginawa niya. 'Etong mini-cake na 'to, ako ang
gumawa. Nagpaturo lang ako sa kanya. Sabi mo kasi ayaw mong kumain ng gawa niya so
ginawan kita." Lumapit siya sa gawi ko. "Siguro naman kakainin mo na 'yan since ako
na ang gumawa, 'di ba?"

Napaiwas ako ng tingin at biglang napahawak sa dibdib ko dahil hindi ko na naman

mapigilan ang tibok ng puso ko. Ganito palagi ang nararamdaman ko kapag may
ginagawa si Paolo sa akin with his effort. Hindi ko ma-explain nang maayos 'tong
feelings na nasa katawan ko.

"Tsk. Kain ka na. First time ko mag-bake para sa isang babae. Kahit sa mga ex-
girlfriends ko, hindi ko ginawan ng ganyan." Hinawakan niya ako sa kamay saka
hinila para tumayo.

Dahil sa ginawa niya, bigla na naman nakaramdam ang katawan ko ng mga kuryente.
Pakiramdam ko, p'wede na maging source of electricity ang sarili kong katawan dahil
do'n. Agad ko tuloy hinila ang kamay kong hawak niya. Mukhang nagulat siya sa
ginawa ko, pero hindi naman nagsalita. Ngumiti lang siya.

Umupo ako sa may upuan habang siya naman gano'n din ang gumawa. Umupo siya sa
harapan ko. Nasa circle marmol table kaming dalawa habang nasa ilalim ng puno ng
acacia. Para kaming nagdi-date dalawa. Naramdaman ko tuloy na namula ang mukha ko
dahil do'n.

"Bakit namumula ang mukha mo? Masama ba pakiramdam mo?" titig na titig niyang
tanong sa akin.

Agad akong umiling. "Mainit lang. Saka maputi ako kaya mabilis mag-react ang balat
ko sa init," pag sisinungaling ko.

"Oo nga pala. May lahi kayong chinese, di ba?" Tumango ako. "Ang ganda ng apelido
niyo. Sy. Pero mas maganda pangalan mo. Angeline Cruzette Sy."
Mas lalo akong namula dahil sa papuri ni Paolo. "'Wag ka nga maingay, Paolo. Hindi
ko matikman nang maayos 'tong kinakain ko, e."

Natawa siya. "Sorry naman," sabi niya. "Talagang Paolo lang tawag mo sa akin, 'no?"
Nagpangalumbaba siya habang nakatingin sa akin.

"Bakit? Gusto mo tawagin kitang Kuya Paolo?"

Umiling siya. "Nah. Mas okay na ako sa Paolo lang tawag mo sa akin. Para pakiramdam
ko magkasing-age lang tayo." He smiled.

Natahimik kaming dalawa kaya bigla akong nailang. Agad akong nag-isip ng topic para
kahit papaano umingay naman.

"Wala ka pang plano mag-asawa?" tanong ko sa kanya.

Nagulat siya. "Bakit mo natanong?" natatawa niyang tanong pabalik. "Wala pa sa

plano ko 'yan. Gusto ko muna mairaos pamilya ko sa hirap. Mapagtapos mga kapatid ko
sa pag-aaral. High school lang natapos ko kaya gusto kong makatapos naman sila ng
college," sabi niya "Saka hindi ko pa nakikita 'yun babaeng gusto kong dalhin sa
altar." Napatigil ako. "Or baka nakilala ko na. Pero dahil wala pa akong
napapatunayan sa buhay wala pa akong karapatan sa kanya."

Napatigil ako sa pag nguya. For a moment parang naging bato ang kinakain kong
malambot na cake. Parang nahirapan ako sa na-iisip kong isang araw ay aalis si
Paolo rito sa mansion dahil magpapakasal na siya. Though, wala namang kasiguraduhan
kung hanggang kailan siya mananalagi rito. Kahit ayaw ko siyang umalis, darating pa
rin 'yung time na mapapagod siya sa akin at iiwan niya rin ako. Babalik na naman
ako sa dati na walang taong nagbibigay ng atensyon.

"May plano kang umalis dito sa mansion?" nakayuko kong tanong sa kanya. Hindi ko
magawang tumingin sa mga mata niya. Kasi alam kong maiiyak ako kapag nagtama ang
mata naming dalawa.

"Hmm, siguro." Nalungkot ako sa sinabi niya. "Pero siguro matagal-tagal pa 'yun.
Baka nga nag-asawa ka na ay nandito pa rin ako. Maganda pasahod nila Mr. and Mrs.
Sy kaya nahihirapan akong lisanin 'to. Plus..." Bigla niyang hinawakan 'yung baba
ko at tiningala sa kanya. "You're still here, Cruzette. Hindi ako aalis. Wala akong
pupuntahan. Nandito lang ako palagi sa tabi mo. Unless, paalisin mo ako at sabihin
na ayaw mo na akong makita, e 'di, aalis na ako." Seryoso siyang nakatitig sa mata
ko.

"Hindi," mabilis kong sagot. "Hindi ko gagawin 'yun. Gusto ko lang na nandito ka.
Mas masaya kapag palagi kitang kasama. Pakiramdam ko may kaisa-isang tao na
nagpapahalaga sa akin kaya malulungkot ako kapag umalis ka ng mansion." Natigilan
ako dahil sa mga nasabi ko kay Paolo.

Akala ko, tatawanan niya lang ako dahil sa sudden out burst ko pero hindi. Ngumiti
lang siya saka ginulo niya ang buhok ko.

"Ako rin," sabi niya. "Masaya ako habang nandito ako. Masaya akong magkasama tayo.
Hanggang kailangan mo ako, hindi ako aalis. Hindi kita iiwan," sabi niya saka
nagtaas ng pinky finger niya. "Let's make a promise."

"Parang bata naman."

Natawa siya. "Ayos lang 'yan. Dali na, pinky promise tayo."

Napatawa na lang rin ako dahil, somehow, nakita ko ang childish-side ni Paolo.
He was 26 years old while I was 16 years old back then when we made a promise to
ourselves.

A promise that we won't leave each other no matter what happens.

-----------------------------------------------------------------------------------
---

I hate myself. Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko mapigilan na magkagusto at

umaasa sa mga pinapakita ni Paolo sa akin. My hopes are getting higher and higher
sa mga lumilipas na araw. Pinipilit ko ang sarili ko na wag umasa kay Paolo dahil
halata namang he would never see me as a woman that he can fall in-love with.

Alam kong sa mga mata niya ay isa lang akong 17 years old. Isang taon na ang
lumipas nang ma-realize kong may gusto ako sa kanya. Nakakainis dahil habang
patagal nang patagal ay lumalalim ang nararamdaman ko. Alam kong isang araw,
lalabas na ito at masasabi ko kay Paolo. At iyun ang araw na kinatatakutan ko. Ang
araw na malaman niyang may nararamdaman ako para sa kanya.

"Ayaw mo ba talagang magpahatid?" tanong sa akin ni Paolo ngayong umaga. Papasok na

ako sa school. First year college student na ako.

"Ayoko," mariin kong sagot. "Nakakahiya na first year college na ako tapos may
naghahatid-sundo pa sa akin. Dalaga na ako, okay?"

Palagi ko sinasabi sa kanya na dalaga na ako. Gusto kong malaman niya na isa na
akong babae na p'wede na sa kanya. But still, Paolo doesn't see me that way. For
him, isa pa rin akong bagets na kailangan niyang alalayan sa lahat ng bahay.
Nakakainis. Bakit kasi mas una siyang pinanganak kaysa sa akin? Sana kasing-edad ko
lang siya para walang problema.

Natawa siya. "Okay, okay. 'Wag mo na isimangot ang mukha mo. Ilang beses ko na bang
sinabi sa 'yo na mas maganda ka kapag nakangiti?"

"So many freakin' times." Ngumiti ako. "Okay na? Nakangiti na ako, o. Ang ganda-
ganda ko Paolo, 'di ba? Siguro, p'wede na akong mag-boyfriend."

Naging seryoso ang mukha niya. "Hindi pa," mariin niyang sagot. "Hindi ka pa p'wede
mag-boyfriend. Ako malilintikan kay Mr. and Mrs. Sy kapag nagka-boyfriend ka. Tsk.
Sige ka matatanggal ako sa trabaho. Gusto mo 'yun?"

Umiling ako. "Siyempre, hindi," sagot ko. "Hindi ako mag bo-boyfriend hanggang
hindi ako nakakatapos ng college." Bigla akong bumulong, "Kaya sana ay hintayin mo
ako."

"Ano 'yun?"

"Wala. Sige na, aalis na ako. Bye, Paolo pangit."

"Bye, Cruzette na maganda." Tumawa si Paolo. Kumakaway pa siya paglabas ko ng gate

ng mansion. Nakita ko naman si Agatha na papasok ng gate kaya inirapan ko siya.
Kainis na Agatha 'yan. Hindi pa bumalik sa impyernong pinanggalingan niya.

Habang nakasakay sa taxi, napaisip ako. Ayaw ni Paolo na mag-boyfriend ako meaning
there's still no chance for us to be together. Besides, alam ko namang wala akong
pag-asa kay Paolo, e. Pero umaasa pa rin ako. Ang gulo ko, 'di ba? Kaya ginagawa ko
talaga ang lahat para gumanda ako at mag mukhang dalaga sa paningin niya. Umaasa
akong by that, makikita na niya ako bilang Cruzette na dalaga at hindi Cruzette na
sutil at demonyitang bata.

Noong nakaraan, narinig kong nag-uusap si Mang Rolando at Paolo tungkol sa lovelife
ni Paolo. Tinanong ni Mang Rolano kung may girlfriend ba 'to, pero sinabi ni Paolo
wala raw. Kaso may special someone raw siya. Nainis ako kung sino mang babaeng
'yun. Ito pang si Mang Rolando inudyukan si Paolo na ligawan 'yung special someone
niya. Mabuti naman tinanggihan ni Paolo at natawa lang.

"Hindi pa p'wede, Kuya Rolando. Wala pa akong maipagmamalaki, e."

'Yun ang sinabi ni Paolo kay Mang Rolando. Tinatak ko sa isip ko na pwede ko pang
makuha ang atensyon ni Paolo dahil hindi pa siya umaamin do'n sa special someone
niya. Kailangang maagaw ko siya sa babae na 'yun. Alam kong mas maganda ako roon
katulad ng sinasabi ni Paolo na maganda ako kapag palagi akong nakangiti.

Habang nagkaklase kami, si Paolo lang ang nasa isip ko. Pangalan niya lang ang
sinusulat ko sa likod ng notebook ko. Paolo Johann Buenavista. Paulit-ulit ko 'yun
sinusulat hanggang sa mapuno ko ng pangalan niya ang likuran ng notebook ko.

Habang lumilipas ang panahon, mas'yadong lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya.

Muli kong sinuot ang regalo niyang k'wintas noong 16th birthday ko. Tuwang-tuwa
siya nang makita niya itong suot ko ulit. Ang kisig niya kapag nakangiti siya. Ugh.
Nakakainis.

"Bakit kasi hindi ka pa umamin kay Paolo na 'yan?" sabi sa akin ng kaisa-isa kong
kaibigan na si Marie. Siya lang ang kaibigan ko dahil 'yung iba ay fake. Si Marie
naman ay halos katulad ko rin. Bitch ang tingin sa kanya kaya agad kaming
nagkasundo. Besides, 'yung ibang babae rito sa classroom inis sa akin dahil ang
ganda-ganda ko at sila mukhang mga impaktita. Kamag-anak 'ata nila si Agatha.

"Hindi p'wede!" Matigas kong sagot. "Paano kung hindi niya pala ako nakikita as,
you know, a potential lover? Hindi ako ready sa rejection, ano. Kapag ni-reject
niya ako, e 'di, mawawala kung ano'ng mayro'n kami. Maiilang ako sa kanya." I
sighed.

"E, paano mo malalaman kung hindi mo susubukan?" udyok niya. "Saka tiyak kapag
parehas kayo ng nararamdaman, e 'di, happy ka na.'Yun nga lang, paano kapag nalaman
ng parents mo? Tiyak ay gulo 'yan. Ang kaisa-isang anak ng Sy Family ay in a
relationship sa guard slash yaya slash driver slash best friend niya. Saka ang laki
ng agwat niyo, 'te. 10 years. Kaloka. Pang-MMK story niyo if ever."

"Age has nothing to do with love," sagot ko "'Yun nga rin ang iniisip ko, e. Let's
say umamin ako at parehas kami ng feelings ni Paolo. Tapos nalaman nila Dad and
Mom. Malamang hindi sila papayag sa relasyon namin."

"As if may relasyon."

"Tse! What if nga lang, 'di ba?" Napairap ako. "'Di ba? Alam ko naman na hindi
judgemental sina Mom and Dad ko kahit mahirap lang sila Paolo. E, ang edad niya?
He's freakin' 27 years old at ako naman ay 17 lang. Wala pa ako sa tamang edad."

"Kailan ka ba mag 18, 'te?"

"Next month na. Bakit?"

"E 'di, 'ayun. Hindi ka na minor next month. P'wede na 'yan," sabi niya "When you
love someone you should fight for him. Sabi nga ni Elijah Riley Montefalco, 'Love
is war. I am your soldier.' Ikaw dapat ang maging sundalo sa sarili mong laban para
maipanalo ang pag-ibig mo. Or else, forever unrequited love ang peg mo."
"Sino namang Elijah Riley Montefalco 'yan, aber?"

"Ay! Wiz mo siya kilala?" Natawa siya. "Bida 'yun sa binabasa kong story.'Yung
Until Trilogy. Basahin mo 'yun girl, naku, mababaliw ka kay Elijah at mababaliw ka
sa mga abs ng Montefalcos." Napasimangot siya. "Kainis. Fictionzoned ang drama ko.
Mas nakaka-inlove pa nga ang fictional characters ngayon kaysa sa mga totoong
lalaki."

Napaisip naman ako sa sinabi ni Marie. Ipaglaban ko raw? Paano ko ipaglalaban?

Siguro, kailangan ko na ngang umamin kay Paolo. Kailangan ko nang mag-take ng risk
para malaman ko kung may pag-asa ba ako sa kanya o wala. Pero sana lang kung ma-
reject ako, hindi mawala ang bonding naming dalawa. Si Paolo ang pangalawang tao na
naging malapit sa akin. Hindi ko na kakayanin kung pati siya mawala sa akin.

Pauwi na ako at nasa isip ko pa rin kung aamin ba ako kay Paolo o hindi. Kung aamin
ako sa paano kong paraan sasabihin? Nagdadalawang isip pa rin ako kung gagawin ko
'yun. Paano kung magbago ang trato niya sa akin? Mailang na siya? Hindi na kami
makakagala dalawa. Hindi na niya ako ngingitian. Babalik na naman ako sa pag-iisa.
Walang karamay. Walang sandalan. Walang taong nakaka-appreciate. Nakaka-frustrate
mainlove sa isang lalaki na mas matanda sa 'yo. Mas nai-stress pa ako rito kaysa sa
Calculus exams ko.

Pag-uwi ko ng mansion, nakita ko si Paolo na nakahiga sa mahabang upuan sa may

garden. Naka-short lang siya tapos hubad pang itaas. Nakatulog 'ata sa sobrang
pagod at paglilinis ng garden namin. Wala sa wisyo ko siyang nilapitan at tumayo sa
harapan niya para matitigan ko ang mukha niyang natutulog. Napangiti ako dahil sa
amo ng mukha niya.

Ang ganda ng features ng mukha ni Paolo. Ang kapal ng kilay niya tapos mas'yadong
matangos ang ilong niya. 'Yun labi niya, pinkish pa. Talo pa ako na kailangan mag-
lipgloss para maging pinkish ang lips. Plus, ang ganda ng katawan ni Paolo. Hindi
mas'yadong naka-form ang abs niya pero kapag tinitigan halatang mayro'n. Six pack
abs. Kung magsusuot lang si Paolo ng magagarang damit iisipin mong anak-mayaman
siya, e.

Napasulyap-sulyap ako sa paligid para makasiguradong walang nakatingin sa akin.

Mabuti naman at walang taong pakalat-kalat ngayon rito sa garden. Muli kong itinuon
ang pansin ko sa maamong mukha ni Paolo na natutulog. Napangiti na naman ako. Wala
sa sarili akong yumuko at idinikit ko ang labi ko sa labi ni Paolo. Ipinikit ko pa
ang mga mata ko.

Nasa gano'n akong posisyon nang ma-realize ko ang katangahan na nagawa ko.
Nakadikit pa rin ang labi ko sa labi ni Paolo nang imulat ko ang mata ko. Agad
akong napalayo sa kanya nang makita kong nakamulat siya ng mata. Walang expression
na mababakas sa mukha niya. Tumayo siya at tinignan ako nang seryoso. Pakiramdam ko
mahihimatay ako sa nangyari.

"Anong ginawa mo? Bakit mo ako hinalikan?" seryoso ang boses niya.

Bago pa ako tuluyang mahimatay agad na akong tumakbo palayo sa kanya at nagkulong
sa kwarto. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko, pero hindi ako nakadama ng regret.
Napahawak ako sa labi ko dahil pakiramdam ko nakadikit pa rin dito 'yun labi ni
Paolo. Napangiti ako at the same time kinakabahan.

He was 27 years old and I was just 17 years old back then when I pressed my lips
against him.

I was just 17 years old back then when I got my first kiss.
Chapter 4

Chapter Themesong: Ikaw by Yeng Constantino.

Chapter 4

Isang linggo na ang nakalipas simula nang hinalikan ko si Paolo. Ever since that
incident happened, I started to avoid him. I didn't have the guts to face him.
Hindi ko siya kayang kausapin. Kapag magkakasalubong kami rito sa mansion, bigla
akong liliko sa ibang daan. Hindi ako nagi-stay sa isang lugar na kaming dalawa
lang ang maiiwan. As much as possible, palagi akong nasa k'warto ko at nakakulong o
hindi kaya naman palagi ako umaalis at tumatambay sa mall hanggang mapagod ako.

I didn't regret a thing, though. Hinahanap ko sa sarili ko kung nagsisisi ba ako sa

ginawa ko pero wala, e. Alam na alam kong gusto ko 'yung nangyari. Pero 'yun nga
lang, iniiwasan ko si Paolo dahil sa nangyari. Hindi ko alam ang isasagot ko sa
kanya kapag tinatanong niya kung bakit ko siya hinalikan. Or am I just in-denial
again? Alam ko ang isasagot ko. I like him. I like him a lot. I was just scared of
what can be his reaction if I confess. 'Yun nga lang, halos hindi na kami nag-uusap
ngayon.

Alam kong nagtataka na rin 'yung mga maids dito sa mansion dahil halos hindi na
kami nag-uusap dalawa. Usually, kami palagi ang magkasama at nagku-kuwentuhan.
Nagtatawanan sa mga k'wentong kalokohan ni Paolo no'ng nag-aaral pa siya ng high
school. Pero ngayon, as in, bihira pa sa bihira kami mag-usap. Kapag mag-uusap kami
tanging tango at iling lang ang sagot ko sabay walk-out na. Hindi ko siya matignan
sa mata. Palagi ko na ring sinasarado ang k'warto ko. I was avoiding him completely
at hindi ko alam kung hanggang kailan ko ito gagawin.

Habang nakahiga sa kama bigla akong nakarinig na may kumatok sa pintuan.

"Sino 'yan?" I asked. Hindi umaalis sa pagkakahiga ko.

"Si Paolo 'to."

Pagkarinig ko palang ng boses niya bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Muli kong
naalala kung gaano kalambot ang labi ni Paolo nang hinalikan ko siya. Ramdam na
ramdam ko pa rin talaga sa labi ko 'yung mga labi niya. While thinking about it, I
was very sure na namumula na naman ang buo kong mukha.

"Bakit?" muli kong pagsasalita, trying to calm myself.

"Day off ko ngayon. Aalis ako. Gusto mo ba sumama pauwi sa bahay?"

Nakalimutan kong day off nga pala ni Paolo tuwing friday. Sa tuwing day off niya,
umuuwi siya sa kanila at palagi niya akong sinasama. Minsan do'n pa kami nago-
overnight. Sa dalas kong pumunta ro'n na kasama siya, naging close ko na 'yung mga
kapatid niyang sina Pearl, Paula at Paul. Pati 'yung ibang mga kapitbahay niya rin
nakakausap ko na. They're treating me as If I belonged to their neighborhood. I
sighed. Hindi ako makakasama ngayon dahil sa nangyari. Hindi pa rin ako
comfortable.

Alam kong gusto na akong kausapin ni Paolo at alamin kung bakit ko ginawa 'yun. Ako
lang ang may problema dahil hindi ko siya maharap-harap. Hindi pa ako ready sa mga
salitang bibitawan ko sa kanya. Natatakot ako sa posibleng maging outcome if ever
mag-confess ako ng feelings ko towards him. I sighed again.

Sa Paolo 'yung tipo ng tao na hindi napapalagay kapag may nakakasamaan siya ng
loob. I remembered last time when Paolo and Agatha bickered to each other. Nainis
si Paolo no'n dahil kung ano-anong masasakit na mga salita ang sinabi sa akin ng
bruhildang Agatha. Napataas ang boses niya na siyang kinagulat niyong impaktita.
Over protective siya when it comes to me. Hindi ko tuloy alam kung may special
siyang feelings sa akin or he's just doing his job as my guardian.

Tumayo ako at lumapit sa pintuan. Hahawakan ko na sana ang doorknob, pero napatigil
ako. Naisandal ko na lang ang noo ko sa may pintuan. Ngayon ay medyo nagsisisi na
ako dahil sa ginawa ko. Nagkaroon kaming dalawa ngayon ni Paolo ng gap kaya parang
lumayo kami sa isa't isa. Hindi na lang malaking age gap ang mayro'n sa amin kung
'di pati na rin ang distansya. Ito 'yung tinatawag na so close yet so far.

"Ayoko," mahina kong sagot sa kanya. Napapikit na ako. "Ayokong sumama."

Dahil nakasandal ang noo ko sa pintuan parang narinig kong nagbuntong-hininga siya.

"Okay. Babalik agad ako," naging malungkot ang boses niya. "Hanggang kailan mo pa
ako iiwasan, Cruzette? Ang hirap, e. Kung may problema ka, sabihin mo sa akin. Alam
mo namang kahit ano'ng mangyari, nasa tabi mo lang ako. Kahit ikaw ang mali, ikaw
pa rin ang kakampihan ko. Hindi 'yung ganito. Hindi 'yung palagi mo akong hindi
kakausapin. May problema ka ba sa akin? Galit ka ba? Speak it up, Cruzette."

Bigla kong ipinikit ang mga mata ko dahil naramdaman kong nangilid ang luha ko.
Halatang nahihirapan siya dahil ang lungkot-lungkot ng boses ni Paolo. Ibang-iba sa
hyper na Paolo na palaging nakangiti at tumatawa. Today, I've seen his lonely side
because of what I did.

Wala akong problema sa 'yo. Ako ang may problema sa sarili ko. I have these
feelings for you that aren't right in the first place. Habang nararamdaman ko ito,
alam kong hindi ako magiging comfortable kapag nasa malapit ka. I was a
backstabber. Kapag kaharap kita, nagkukunwari akong wala akong feelings para sa
'yo. Pero kapag nakatalikod ka na, I would secretly wish you're going to like me,
too. It's hard. Nahihirapan na rin ako sa nangyayari.

Hindi na ako sumagot dahil sa sinabi ni Paolo. Hindi ko na rin siya narinig na
nagsalita sa labas ng pintuan. Siguro ay umalis na siya. Muli akong napabuntong-
hininga. Mas maganda na rin muna 'tong wala siya ngayong araw sa mansion para
makapagisip-isip ako sa mga sasabihin ko sa kanya. Hindi ko na rin ma-take 'tong
nangyayari. Gusto ko ng bumalik sa dati. 'Yun mga times na nakakapag-usap kaming
dalawa na pure bliss lang at wala akong nararamdaman for him.

Just like what an infamous quote said, "We fall in love with people we can't have."

Sigurado akong kahit mag-confess ako, hindi mo rin masusuklian ang nararamdaman ko.
Ayokong mawala ka sa tabi ko dahil sa nangyari. Mas okay na sa akin na nasa tabi
kita as a special friend and not a special someone. By that, alam kong mas
magtatagal tayong dalawa. Confessing your feelings to someone is hard, but falling
in-love with someone who has a big age ape from you is even harder.

Inayos ko ang sarili ko saka binuksan na ang pintuan para lumabas. Pagbukas ko ng
pintuan, nagulat ako nang makita ko si Paolo na nakaupo sa sahig at tulalang
nakatingin sa may pintuan. Nagkagulatan kaming dalawa dahil sa biglaan kong
paglabas. I thought, umalis na siya pero nandito pa rin pala siya sa tapat ng
pintuan ko. His shocked face didn't last long. Agad itong napalitan ng malungkot na
expression. He looked at me like he was about to cry.

Agad kong sinarado ang pintuan. Nanginig ang buong katawan ko dahil sa expression
na ipinakita ni Paolo sa akin. Agad itong tumatak sa isipan ko. 'Yung mukha niyang
sobrang lungkot at parang naiiyak na. I know, I did that to him. I was the one who
put that expression on his face. At dahil do'n, mas nainis ako sa sarili ko. Nainis
ako dahil nahihirapan si Paolo sa pag-iwas ko.

It irritated me 'cause I couldn't confess my feelings towards the person I fell in-
love with. And it irritated me more 'cause I fell in-love with a person I can't
even have.

That night, nagkasakit ako. Bigla akong nilagnat. Dala marahil ito ng pagbababad ko
sa aircon sa k'warto ko sabay biglang labas at nagpa-init sa arawan. Hindi
nakayanan ng katawan ko ang biglaang change of temperature kaya biglang sumama ang
pakiramdam ko.

Hindi ako sakiting tao. Bihira akong magkasakit. Pero kapag nagkakasakit ako, gusto
kong nasa tabi ko lang si Mommy ko. Gusto kong yakap-yakap niya lang ako 'till I
fall asleep. Pero dahil palagi siyang wala, I would always deal with my sickness
alone. Wala akong memory na nasa tabi ko ang parents ko sa tuwing nagkakasakit ako.

Hindi ako kumain dahil wala akong gana. Nakahiga lang ako sa kama ko habang balot
na balot ng kumot dahil sobrang lamig. Pinipilit ako ng mga maids na kumain kahit
kaunti pero pinagsisigawan ko lang silang lahat. They were acting as if they care.
If I know, tumatawa lang sila habang may sakit ako ngayon. Pasimpleng nagdadasal na
sana matuluyan ako para mawala na ang demonyitang tulad ko sa mansion na 'to.

Gabi na, pero hindi ako makatulog. Naiiyak ako dahil pakiramdam ko, wala akong
kakampi sa mga oras na may sakit ako. Walang taong gustong dumamay sa akin at
alagaan ako. No'ng nagkasakit ako last time, nandito si Paolo. He took care of me.
Hindi siya natulog at binantayan lang ako buong magdamag until I got well. Pero
dahil wala siya ngayon and we are not in good terms, nag-iisa na naman ako.
Iniwasan ko 'yung kaisa-isang tao na umiitindi sa akin at nagpapakita ng
pagpapahalaga.

I started to regret what I did. Because of that kiss, Paolo and I had a wall to
each other. May isang matibay na dingding na humaharang sa aming dalawa. Is Paolo
even strong enough to break that wall? Kasi kung ako ang tatanungin, alam kong
hindi ko kayang tibagin ang dingding na humaharang sa aming dalawa. I was the one
who built that wall, yet I can't even break it.

Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa panlalamig. It's weird dahil hindi naman
bukas ang aircon at balo na balot na naman ako ng mga makakapal na kumot. Nakailang
inom na rin ako ng gamut, pero wala itong mga bisa. Hindi ko alam kung anong oras
na rin pero, alam kong gabing-gabi na.

May narinig akong pumasok sa k'warto ko. Hirap na hirap akong buksan ang mga mata
ko para tignan kung sino 'yun. Madilim ang buong k'warto ko dahil patay ang lahat
ng ilaw. Kapag may sakit ako, gusto kong nakapatay lang ang lahat ng ilaw. Ayokong
makita ang sarili ko na naghihirap. Biglang bumukas 'yun lamp side sa tabi ng kama
ko. When I looked at the person who turned on my lamp shade, my heart skipped a
beat.

Hindi ko alam kung dala lang ito ng mataas kong lagnat kaya nakikita ko siya o
talagang nandito siya ngayon sa loob ng kwarto ko. I don't know if I was
hallucinating or this was real. Si Paolo ba talaga 'tong nakikita ko? Kahit
bumabagsak na ang mata ko, pinipigilan ko. Biglang napatingin sa akin si Paolo at
nagtama ang mga mata naming dalawa. Kitang-kita ko 'yung pag-aalala sa mga mata
niya.

"Ano'ng nararamdaman mo?" bigla niyang tanong. Ramdam kong umupo siya sa gilid ng
kama ko sabay hinaplos ang noo ko. Napapikit ako sa ginawa niyang paghaplos. It's
like the pain I was feeling went right away. Napaka-magical ng kamay ni Paolo.
Pakiramdam ko, nawala na ang sama ng pakiramdam ko.

"I am cold," malumanay na sagot ko sa kanya. Nagtalukbong ako ng kumot dahil

ayokong makita niyang nakangiti ako ngayon kahit may sakit ako.

"Hindi ka pa raw kumain sabi ng mga maids. Ano'ng gusto mong kainin?" he asked.
"Gusto mo ng soup? Para mainitan katawan mo."

I shook my head under the blanket.. "Wala akong gana."

He sighed. "Pero kailangan mo kumain," he insisted. Naramdaman kong tumayo siya

kaya tinanggal ko ang pagkakatalukbong ng kumot sa mukha ko.

Maglalakad na sana siya, pero bigla ko siyang pinigilan. Hinawakan ko ang laylayan
ng suot niyang puting tshirt. He looked at me. "Bakit?"

"Don't go," nahihiyang sabi ko sa kanya. Napaiwas ako ng tingin "Dito ka lang.
Ayokong kumain."

Napabuntong-hininga siya, "Hindi ka nga pala nakakatulog mag-isa kapag may sakit
ka." Ngumiti siya. "Sige, tatabihan kita." Umusog ako para makahiga siya sa kama.

Before, no'ng nagkasakit din ako, tabi rin kaming natulog. Kinabukasan no'n, nawala
na 'yung sakit ko. Napaka-magical talaga ni Paolo.

Humiga siya sa tabi ko. Hindi siya nagkumot dahil hindi naman siya nilalamig
katulad ko.

"Matulog ka na," nakangiti niyang sambit. "Hindi ako aalis. Nandito lang ako
hanggang sa paggising mo." Tumango ako at ipinikit na ang mata ko.

Naramdaman kong hinahaplos niya 'yun buhok ko. Kumakanta pa siya habang ginagawa
niya 'yun. 'Yung Ikaw ni Yeng Constantino. Pakiramdam ko paunti-unti ng nawawala
'yung sama ng pakiramdam ko. Hindi pagkain ang kailangan ko. Si Paolo lang habang
nasa tabi ko ang kailangan ko at magiging okay na ako. His touch was my medicine.

"Aren't you mad?" nakapikit kong tanong sa kanya.

"Bakit naman ako magagalit? Hindi ba ikaw ang galit dahil iniiwasan mo ako?"
seryoso niyang tanong pabalik. "Sasabihin mo na ba sa akin kung bakit mo ako
iniiwasan?"

Kinakabahan ako dahil sa pag-uusap naming, pero nagtataka rin at the same time.
Bakit hindi niya binabanggit 'yun about sa kiss? I don't know if he was only trying
to forget it 'cause he knew I wasn't comfortable with that, or he was just
pretending that nothing happened so we can talk to each other smoothly. Bigla akong
nakaramdam ng guilt feelings dahil do'n.

Palaging ganyan si Paolo. He always covered for me. He always shouldered the
trouble I made. He was always there when I needed him the most. Para siyang may
superhero dahil bigla-bigla siyang sumusulpot sa panahong kailangan ko siya. Hindi
ko alam kung ano'ng mangyayari sa akin once we got seperated. Masyado na akong na-
attach sa kanya.
It got me to the point I can't even imagine if he wasn't beside me anymore. He
became my source of happiness. Things would still be perfect if he's always by my
side. Was I being selfish for not feeling contented with what we already have?

Maybe, this was the right time to accept my defeat. Maybe, I really need to accept
that me and Paolo are not meant to be lovers. Siguro kailangan ko nalang tanggapin
na hanggang dito lang kaming dalawa rather than mawala pa siya sa akin. Mas okay ng
mag-settle kaming dalawa sa friendship rather than wishing for something more.

I opened my eyes and smiled. "Hindi na kita iiwasan pa," I said. "I'm contented for
what we already have. Just do not leave me, okay?"

He smiled too. "Bakit naman kita iiwan? 'Di ba nagpinky-promise tayo sa isa't isa?"
sabi niya. "Nag-promise tayo na hinding-hindi natin iiwan ang isa't isa, so don't
ever think I'm going to leave you. Kahit umulan ng snow sa Pilipinas, hindi kita
iiwan. Unless, you'll push me away."

"Hindi ko gagawin 'yun. Mas masaya ako kapag nasa tabi kita." Pumikit ako. Because
of you I felt really wanted, appreciated, and needed. Because of you, I felt the
feelings that I was longing for so long.

Muli niyang hinaplos ang buhok ko. "Matulog ka na," sabi niya. Naramdaman kong
hinalikan niya 'yung noo ko, and by that nakatulog na ako nang mahimbing habang
kinakantahan niya ako.

He was 27 years old while I was just 17 years old back then when I accepted my own
defeat.

I accepted that we can't be together... ever.

-----------------------------------------------------------------------------------
------------

Real feelings just don't go away easily.

'Yan ang patuloy na umiikot sa isip ko sa mga lumilipas na panahon. Kahit anong
pilit kong kalimutan ang feelings ko kay Paolo, hindi ko magawa-gawa. Bumalik na
kaming dalawa sa dati. Palagi na kaming nag-uusap at nagtatawanan. Parang walang
nangyaring small gap sa aming dalawa. He treated me like usual. Palaging nakangiti
at nakatawa. My feelings for him just got deeper. Kahit anong pilit kong
pagpipigil, mas lalong lumalalim.

Kapag pala pinipigilan mo ang feelings mo sa isang tao, mas lalo itong lumalalim at
lumalala. Natatakot akong may magawa na naman akong isang bagay na beyond of my
control. Ayokong magkaiwasan kami ni Paolo kaya, as much as possible, todo pigil
ako sa nararamdaman ko.

Even that kiss. He didn't bring it up. Marahil wala lang 'yun kay Paolo dahil sa
edad niyang 'yun ay marami na siyang nahalikan. I heard he has lot of exes. Sikat
siya noong nag-aaral pa siya at maraming higher year na nagkakandarapa sa kanya. So
meaning, he has lot of experiences, too. Ako lang siguro ang nag-iisip na big deal
iyun since it was my first kiss.

"Nahihirapan na ako. Gusto ko ng magmove-on," sabi ko kay Marie over the phone.
Nakahiga ako sa kama ko ngayong hapon. Weekend ngayon kaya walang pasok.

Tumawa ang loka-loka. "Suko na agad? Hindi ka pa nga nagco-confess, e."

"Loka-loka. Alam kong wala akong pag-asa kahit mag-confess ako sa kanya. He doesn't
see me that way. Tanging nakakabatang kapatid lang ang trato niya sa akin," I said
"Ayokong magkaiwasan kami. Ayoko nang magkaroon kami ng gap sa isa't isa.
Nahihirapan na nga ako dahil sa big age gap namin tapos pati ba naman sa pagiging
friends magkakaron pa kami ng gap? Hindi ko na kakayanin 'yun."

"So, tanggap mong unrequited love ang peg ng love-life mo?"

"Gano'n na nga." I sighed. "I chose to be like this kaysa mawala pa kung ano'ng
mayro'n kami. Pipigilan ko ang feelings ko sa kanya."

"You cannot just stop those feelings easily." Naging seryoso ang boses ni Marie.
"Magmove-on ka na lang."

"May alam ka ba?"

"Alam na alin?"

I sighed again. "Alam kung saan mayroong nagbebenta ng pagmomove-on. Bibili ako ng
ilang kilo. Diretso laklak agad ang gagawin ko para agad tumalab." Tawa lang nang
tawa si Marie sa sinabi ko. She said I sounded so troubled and stressed.

Kung alam niya lang ang nararamdaman ko. Baka mag tirik agad siya ng ilang kandila
sa puso kong paulit-ulit nadudurog sa tuwing naiisip kong hindi p'wedeng maging
kami ni Paolo.

Marie and I agreed to see each other sa isang malapit na mall. May ipapakilala raw
siya sa aking isang guy na nag-aaral sa isang university. No'ng una, ayoko dahil it
was not my thing. Kahit hindi niya sabihin parang ang labas cupida si gaga tapos
blind date ang gagawin ko. Pero todo pilit siya sa akin at sinabi pang "If you want
to forget those feelings, you must replace it with another feelings."' I-divert ko
raw sa ibang lalaki ang atensyon ko. I should try lang naman daw at wala naman daw
mawawala. I sighed. Fine.

Nag-ayos na ako at nag paganda. Dahil sa maputi ang kutis ko bagay ang kahit ano'ng
suotin ko. I was just 17 years old yet I looked so fabulous. Pero wala pa ring
saysay kung ganito ako kaganda kung hindi naman ako makita ni Paolo just like the
way I see him. It's useless. This was the right time para magmove-on sa feelings na
hindi man lang nailabas. This was the right time to finish the story that has not
even started.

Pagbaba ko agad kong hinanap si Paolo para magpaalam na mag mo-mall lang. Hindi ko
siya makita kaya inikot ko muna ang buong mansion. Nakarating na ako sa may likuran
nang marinig ko siyang nagsalita. Kausap niya si Impaktitang Agatha. Sumilip ako
kung ano ang ginagawa nila. Nakaupo siya sa isang bamboo na upuan habang si Agatha
naman nagwawalis.

"Anong tingin mo kay Angeline, Paolo?" tanong ng impaktitang si Agatha.

"Paanong tingin?" nakangiting sagot ni Paolo.

"Tingin as in tingin," saad ni Agatha habang dinadakot 'yung mga kalat. "Sa
nakikita ko kasi iba ang tingin mo sa kanya, e. Parang may something. Iba 'yung
care na pinapakita mo kay Angeline. Kahit hindi ka magsalita at nakatingin ka lang
sa kanya, nakangiti ka na. Halatang masaya ka kapag nakikita mo siya. May gusto ka
ba sa kanya?"

Natawa si Paolo. "At bakit mo naman naisip na may gusto ako kay Cruzette? Siyempre,
importante sa akin 'yun. Ilang taon ko na rin siyang inaalagaan kaya mahalaga siya
sa akin." Nanikip ang dibdib ko. "Besides, wala akong karapatan magkagusto sa
kanya. Malayo ang pagitan naming dalawa. Hindi ako nararapat sa kanya. Mahirap lang
ako at walang maibibigay. Tiyak hindi papayag si Mr. and Mrs. Sy kapag nangyari
'yun."

"So may gusto ka nga sa kanya? Jusko, Paolo. Ang bata pa ni Angeline. Sampung taon
ang agwat niyo."

Naging seryoso ang mukha ni Paolo saka ito biglang umiling. "Wala. Tanging
nakakabatang kapatid lang ang turing ko sa kanya," sabi niya habang nakatingin sa
maaliwalas na kalangitan.

Hindi ko na tinapos ang pakikinig ko sa kanilang dalawa dahil sobrang sikip na ng

dibdib ko. Ang sakit dahil sa mga narinig ko. I smiled bitterly. Kahit pala mag
confess ako sa kanya ng feelings ko, wala ring saysay. He doesn't see me the way I
see him. Nakakabatang kapatid lang talaga ang turing niya sa akin. So it's useless
to say my feelings for him. It's a total waste.

Mas maganda na sigurong magmove-on na lang ako at mawala 'tong mga nararamdaman ko
sa kanya. Nang sa gano'n, patas na ang tingin namin sa isa't isa. Nakakabatang
kapatid ang turing niya sa akin so I should see him as my older brother. Nothing
more and nothing less.

Hindi na ako nagpaalam kay Paolo na umalis. I know he would get mad at mag-aalala
siya kung bigla-bigla akong mawawala. Pero ayoko muna siyang makaharap ngayon.
Gusto kong malimutan 'yung mga narinig kong sinabi niya sa kanya. Gusto kong ma-
distract para mamaya kaya ko na ulit siyang kausapin.

Pero no matter how hard I tried to forget, I can't. Hanggang pagdating ko sa mall
at pag-meet kay Marie at sa kasama niya, down na down pa rin ako. Tanging
nakakabatang kapatid lang ang turing niya sa akin. I faked a smile as my chest
ached even more. I think my heart would always ache for him.

These feelings should stop. It has to stop because it's killing me, my heart. And I
know he's not thinking about me at all, the opposite of what I was doing now.

It has to stop because I love him... and he doesn't feel the same way.

Nakatitig lang ako sa starbucks' coffee ko when Marie spoke.

"Uy, 'te. Kanina ka pa tahimik. Baka nakakalimutan mong may kasama ka," natatawang
biro niya. "Jerome, sorry, a. May problem kasi 'yang si Angeline kaya ganyan siya."

"Ayos lang." Ngumiti si Jerome. "I understand."

Ngumiti na lang ako nang matipid at hinayaan si Marie and Jerome na mag-kuwentuhan.
Truth be told, I wasn't comfortble with this Jerome. Iba 'yung tingin niya sa akin.
Ang lagkit-lagkit. Kanina, no'ng nanonood kami ng cine pasimple niyang kinikiskis
'yun binti niya sa binti ko. Kapag nilalayo ko binti ko ay hinahabol niya. Hindi
niya 'ata nararamdaman na naiinis ako sa ginagawa niya. Kung hindi lang ako
nahihiya kay Marie, kanina ko pa ito sinampal.

Tahimik lang ako nang biglang nag-ring ang phone ko. I haven't check this for
awhile. No'ng kaninang nasa cine kami, naka-cancel ako ng calls. Alam kong si Paolo
ang tumatawag at alam niyang umalis ako ng mansion without his consent. I know he's
furious by now. Namatay ang ring at muli itong tumawag. Sinagot ko na.

"Hello?"

"Nasaan ka? Bakit hindi ka nagpaalam na umalis ka?" Ang lakas ng boses ni Paolo
over the phone kaya nailayo ko ang tainga ko. Ramdam kong inis na inis na siya
ngayon.

Na-iimagine ko na pulang-pula ang mukha niya just like before noong tumakas ako
papunta kina Marie. Sinundo niya ako do'n at sinermonan habang nasa gate ng bahay
nila Marie. Pero after niya akong sermonan, agad naman niya akong yinakap and even
said sorry. Nag-aalala lang daw siya.

Dahil sa mga ginagawa niya, tumataas ang hopes ko before. Akala ko may chance, pero
wala naman pala. Tanging pure care as an older brother lang ang ginagawa niya. I
hate these feelings I felt towards him.

"Cruzette, nasaan ka? Damn. I am worried. Please, sabihin mo." Napukaw ang atensyon
ko nang muli siyang magsalita. "Galit ka na naman ba? May nagawa ba ako kaya hindi
ka nagpaalam sa akin?" Napakagat ako ng labi.

Nakita kong dumating na si Marie from the comfort room. Nasa may exit door na siya
kaya tumayo na rin si Jerome at nagsalita.

"Tara na, Angeline." Tumango ako.

"Sino 'yan, Cruzette? Sino 'yang kasama mo at bakit lalaki? Nasaan ka ba? Sabihin
mo at pupuntahan kita!"

"Nasa mall lang ako. Bye. Alis na kami."

Hindi ko na hinintay na makasagot pa si Paolo. I ended the call and hid my phone
inside my pocket. Pinatay ko rin ito para hindi na siya makatawag pa. Alam kong
pinag-aalala ko siya, pero gusto ko munang makalayo ngayon. Nasasaktan ako. Sa
bawat hakbang na ginagawa ko, parang nababasag ang puso ko. I was just 17 years
old, yet my heart's already broken and shattered. Unrequited love sucks bigtime.

Naglibot-libot kami sa loob ng mall. Nagtingin sa iba't ibang department store at

sa mga damit. Pansin ko lang itong Jerome na 'to, hindi ako nilulubayan. Palaging
nakasunod sa akin. Palaging nakatabi. Naiirita tuloy ako. Palabas na kami ng mall
nang mapansin kong wala na sa harapan ko si Marie. Inikot-ikot ko ang paningin ko
pero hindi ko siya makita.

"Where's Marie?" tanong ko kay Jerome habang naglalakad.

"Nauna na siya," kaswal na sagot niya.

"What? Bakit hindi man lang niya sinabi?" Inis na sambit ko. Sinet-up ako ni Marie
para mapag-isa kaming dalawa ng Jerome na 'to. God, hindi ba alam ni Marie na may
malaswang ugali 'tong si Jerome? Ugh! Hindi ko nga pala nasabi sa kanya. "Mauuna na
ako."

"Ihahatid na kita. Nasa parking lot kotse ko."

"'Wag na. Mag-taxi na lang ako," pagtanggi ko.

"Hindi p'wede. Nangako ako kay Marie na ihahatid kita. So let's go."

Inatak niya ako sa braso at hinila. Kahit todo pumiglas ako hindi niya ako
binibitawan. Napapatingin na sa amin 'yun mga taong nakakasalubong namin, pero wala
siyang pakialam. Nasasaktan na ako sa paghawak niya sa braso ko at alam kong
namumula na ang balat ko. Todo pumiglas pa rin pero hindi talaga siya bumibitaw.
Nakarating na kami sa parking lot at sa tapat ng kotse niya.
"Sakay," mariin niyang utos sa akin.

"Ayoko. Magta-taxi na lang ako."

"Kung ayaw mo magpahatid, halikan mo na lang ako." Ngumisi siya. Natakot ako bigla
sa mukhang ipinakita ni Jerome. Naging demonyo ang mukha niya. Biglang nangatog ang
magkabila kong tuhod. Hinawakan niya ako sa magkabilang braso.

"Ano ba? Bitawan mo nga ako!" Sigaw ko sa kanya. "Tulong! Tulong!"

"Kahit sumigaw ka, walang makakarinig sa 'yo. Walang tao sa paligid," natatawang
sabi ni Jerome "Bilis na. Isang halik lang. Ang sarap pa naman halikan ng mga labi
mo."

Pinipilit niyang ilapit ang mukha niya sa mukha ko, pero todo iwas ako. Lalo tuloy
humigpit ang pagkakahawak niya sa akin kaya mas lalo akong nasasaktan. Naiiyak na
ako dahil sa sobrang takot. Natatakot ako dahil parang walang taong tutulong sa
akin kahit patuloy akong sumisigaw. Dahan-dahan nang tumulo ang luha ko habang
pinipilit ni Jerome ang mukha niya sa mukha ko para maglapit.

Nasa ganon kaming posisyon nang may biglang may humila kay Jerome at inilayo ito sa
akin. May isang lalaki na sumulpot at pinagsusuntok si Jerome habang nakahiga sa
kalsada. Wala itong laban. Kitang-kita ko na dumudugo na ang mukha niya dahil sa
malalakas na suntok ng lalaking nakatalikod.

Kahit natatakot ako at nanginginig pa rin ang katawan ko kilala ko ang lalaki na
ito. Kahit nakatalikod o nakatagilid kilalang-kilala ko siya.

"Paolo," pagbanggit ko sa pangalan niya.

Naiwan sa ere 'yun kamao niya at napatingin sa akin. Nakita ko na namang muli 'yung
mukha niyang galit na galit. Pero bigla itong naging maamo saka iniwan na si Jerome
na nakahandusay at dumudugo ang mukha. Dahan-dahan lumapit si Paolo sa akin. Titig
na titig ang mga mata niya sa mga mata ko. Halo-halong emosyon ang nakikita ko.
Galit, pangambat at pag-aalala. Bigla niya akong yinakap.

"I'm glad you're okay," mahina niyang bulong, pero rinig na rinig ko pa rin. Ramdam
na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ni Paolo. Ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib
niya at patuloy na umiyak.

Umiyak lang ako nang umiyak habang yakap niya ako nang mahigpit. Umiiyak ako dahil
sa takot at kasiyahan. Masaya akong biglang sumulpot si Paolo kung nasaan ako at
kung kailan kailangan ko ng tulong. His hugs made me comfortable and at ease.
Paunti-unti ng nawawala ang takot na nararamdaman ko.

"Paano mo nalaman na nandito kami sa mall na 'to?" tanong ko sa kanya habang yakap-
yakap pa rin niya ako.

"Hindi ko alam na nandito kayo sa mall na 'to. Sinuyod ko lang ang lahat ng mall na
malapit. Inikot ko silang lahat pati ang parking lot. Para akong mababaliw dahil
hindi kita mahanap. Hindi ko na matawagan ang cellphone mo kaya pinuntahan ko na
lang lahat ng mall," pagsasalita niya. "Bakit ka ba umalis? Bakit hindi ka
nagpaalam? Kung hindi kita nakita ngayon baka kung ano na nangyari sa 'yo. Hindi ko
mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama sa 'yo."

Tumingala ako at tumingin sa mga mata ni Paolo. Halata sa mukha niya ang pag-
aalala. Pawis na pawis din ang noo niya dala marahil ng sobrang pagod na paghahanap
sa akin. Habang maglapit kaming dalawa ngayon at nakabalot sa katawan ko ang mga
braso niya mas naramdaman kong nag-uumapaw ang feelings ko sa kanya.
Mahal ko na si Paolo. I didn't care about the big age gap between us. Mahal na
mahal ko na siya. And it hurts even more.

"Why did you went that far for me?" naiiyak kong tanong sa kanya. "Bakit kailangan
mo akong hanapin? Bakit kailangan mo pang suyudin lahat ng mall just to find me?"

Hindi siya nakapagsalita kaya napangiti ako nang mapakla. "Yeah, right,"
pagsasalita kong muli. "Kasi trabaho mo. Kasi binabayaran ka para do'n. Lahat ng
ginagawa mo dahil trabaho mo lang ito."

"Mali ka." Napatigil ako sa sinabi niya "Kahit hindi ko ito trabaho, hahanapin pa
rin kita. Kahit saan ka pumunta, hahanapin kita at ibabalik sa tabi ko. I'm not at
ease kapag hindi kita nakikita. Hindi ako mapakali kapag wala ka sa tabi ko. Gusto
ko palagi kitang nakikitang nakangiti. Palagi kitang kasama. I feel bothered when I
don't see you. Kung p'wede lang na 24 hours tayong magkatabi, gagawin ko," dagdag
pa niya "Oo, no'ng una nang dahil lang sa trabaho kaya ko ginagawa ang mga bagay na
'yun. Pero isang araw, nagising na lang ako na as if I'm doing all of these because
I have to, Cruzette. Na hindi na dahil sa trabaho kaya iniingatan kita."

Tumulo na ang luha ko dahil sa sinabi ni Paolo. Nakaramdam ako ng sobrang

overwhelming feeling sa puso ko. Feeling ko, pagkatapos niyang sabihin 'yun, bigla
na lang natunaw 'yung puso ko. Hindi ko na kayang pigilan 'to. Pakiramdam ko,
sasabog na ang dibdib ko kung hindi ako umamin sa kanya, kapag hindi ko sinabing
mahal ko siya.

"Tell me.'Yang bang nararamdaman mo dahil nakakabatang kapatid lang ang tingin mo
sa akin?" Nahihirapan akong lumunok. "Paolo, mahal kita. I know, I am too young for
you. Pero mahal kita. Mahal na mahal. Hindi ko alam kung kailan 'to nagsimula. I
swear, pinigilan ko. Pero kahit ano'ng gawa kong pagpipigil, ayaw tumigil ng puso
ko. I know you don't see me that way. Hindi ako umaasa. Gusto ko lang malaman mo."

Titig na titig si Paolo sa akin. Hindi siya nagulat. Hindi rin siya ngumiti. Wala
akong expression na nakikita sa mukha niya. Nagpatuloy ako sa pagsasalita.

"I tried everything to forget these feelings. I avoided you. But no matter how I
tried, my feelings just pulled me back. Hinihila ako nito para mas lalo akong
mapalapit sa 'yo. Ang sakit na, Paolo. Ang sakit sakit na dahil hindi ko kayang
pigilan ito. Gusto ko ng kalimutan 'tong nararamdaman ko dahil nahihirapan na ako
pero-"

Napatigil ako sa pagsasalita dahil sa ginawa ni Paolo. He pressed his lips against
mine. This time, hindi na ako ang humalik sa kanya. Hindi na siya natutulog.
Parehas kaming gising at parehas na nakatayo sa madilim na parking lot. He pulled
me as our kiss deepened more. Hindi ako makapaniwala sa nangyari. Naramdaman ko na
namang patuloy na lumuha ang mga mata ko. Hindi na dahil nasasaktan o nahihirapan,
kung 'di dahil sa lubos na kasiyahan.

Natapos ang paghalik ni Paolo sa akin, pero hindi niya inilayo ang mukha niya.
Isinandal niya ang noo niya sa noo ko saka siya nagsalita habang titig na titig sa
mata ko. I saw sincerity and longing playing on his eyes.

"Do you think I will allow you to forget your feelings for me?" seryoso niyang
pagsasalita. "Wala kang ideya kung paano ako pinigilan ang sarili ko. I am glad na
parehas lang pala tayo ng nararamdaman. No'ng hinalikan mo ako habang natutulog
ako, I tried to talk to you. Akala ko aamin kang gusto mo rin ako pero you avoided
me. I thought nabigla ka lang sa ginawa mo and it didn't mean a thing. So I just
acted like it was just nothing to me... dahil ayokong lumayo ang loob mo sa 'kin.
Pero masaya ako dahil do'n. Masayang-masaya ako..."
Napansin ko na nangilid ang luha ni Paolo. "I tried so hard for myself to hold
back. Sabi ko sa sarili ko na hindi tama na mahalin kita dahil sa edad nating
dalawa. Pero kahit ano'ng gawin ko, kahit i-distract ko ang sarili ko, in the end
of the day, mahal pa rin kita. I tried so hard to hide it from you. Kahit mahirap
itago ang totoong nararamdaman ko sa 'yo ay ginawa ko pa rin. Hindi kasi 'to tama.
Hindi tamang mahalin kita dahil mas bata ka sa akin ng sampung taon."

"I don't care," sabi ko. "Wala akong pakialam kung mas bata ka o mas matanda ka.
Basta mahal kita, Paolo. Mahal kita. Ikaw ang kailangan ko."

He smiled as his tears streamed down his cheeks. "Ako rin. Mahal din kita,
Cruzette. Tanda mo kung bakit necklace ang niregalo ko sa 'yo? It represents love.
My love for you that I kept for years now. Masaya akong ngayon nasabi ko na sa 'yo
at parehas pa tayo ng nararamdaman. I love you, Cruzette. I love you, Angeline
Cruzette Sy. Mababaliw ako sa pagmamahal ko sa 'yo pero wala akong pakialam. Sa
lahat ng minahal ko, sa 'yo lang ako nagkaganito. I don't care how young you are.
All I know is I love everything about you. Your heart and your soul. Your flaws and
imperfection. Your sad and happy face. I love it all. It's a part of you kaya mahal
na mahal ko ang lahat ng sa 'yo."

"I love you, too, Paolo. Mahal na mahal din kita," sabi ko. Wala na akong ibang
nagawa kung 'di umiyak.

"Stop crying. Di ba sabi ko sa 'yo mas maganda ka kapag nakangiti ka?" nakangiti
niyang sabi saka ako tumango. "Ipaglalaban kita. Don't worry. Kung kailangan kong
umamin sa mga magulang mo, gagawin ko. Ipaglalaban ko ang pagmamahal ko sa 'yo.
Wala akong ipagmamalaki, pero mamahalin kita nang buong-buo. Wala pa akong
maibibigay sa 'yo, pero pagdating ng panahon kahit buong mundo ibibigay ko sa 'yo."

"Wala akong kailangan. Ikaw lang ang kailangan ko."

Ginulo niya 'yung buhok ko. "Silly. Siyempre, gusto kong ibigay sa 'yo ang lahat.
You're my Queen. You deserve everything."

Muling inilapit ni Paolo ang mukha niya sa akin. Muling nagkadikit ang mga labi
naming dalawa. We shared another kiss that meant everything to me.

He was 27 years that time and I was just 17 years old when we confessed our love to
each other.

That was the best memory I had-being with the love of my life, having my feelings
reciprocated, and being kissed by the person who meant everything to me. I really
love him. I really love Paolo. I didn't care about the age. Our 10-year gap has
nothing to do with our love.

Love has no limits. Love has no boundaries. Love can conquer everything-even the
big age gap between two people who fall in-love with each other.

Chapter 5

Chapter 5
Tinanong ako nang ilang ulit ni Paolo kung ayaw ko ba raw sampahan ng kaso ni
Jerome dahil sa ginawa nito sa akin nakaraan. I said, hindi na at kalimutan na lang
'yun nangyari. And besides for sure, Jerome has alrady learned his lesson. Sapat na
'yung ginawa ni Paolo sa kanya na paulanan ito ng mga suntok hanggang sa dumugo ang
mukha nito.

Saka if ever na sabihin ko 'yung nangyari kina Mom and Dad, malaking gulo lang.
Tiyak mapapahamak pa si Paolo dahil do'n at sabihin nilang hindi ako binabatanyan
nang maayos. Ayoko namang mangyari 'yun. May big chance pa na mapaalis siya dahil
sa akin. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag bigla siyang nawala sa tabi ko
just because of what happened. Ngayon pa na nalaman kong parehas pala kami ng
nararamdaman.

I never considered what happened as something bad. Hindi ko rin sinisisi si Marie
dahil siya ang nagpakilala sa akin kay Jerome. Dahil kasi sa nangyari, nagkaaminan
kaming dalawa ni Paolo. Nalaman kong mahal niya rin ako tulad ng pagmamahal ko sa
kanya. Nasayang lang ang mga pag-eemote ko nakaraan dahil all along, his heart is
mine and mine alone.

"Sure ka? Ayaw mo talaga sampahan ng kaso 'yung walang'ya na 'yun?" tanong na naman
sa akin ni Paolo habang nasa k'warto kaming dalawa. Tinutulungan niya ako sa
paggawa ng project ko. Isang electrict circuit kaya he insisted to help dahil baka
daw makuryente ako. I am an electrical engineer student, just so you know.

Umiling ako. "'Wag na. Hayaan na lang natin," sabi ko saka tumingin sa kanya. "Saka
ilang ulit mo nang tinanong 'yan. Hindi ka ba napapagod?"

"Hindi. Gusto ko talagang idemanda 'yung gagong 'yun, e." He sighed. "Ayokong may
ibang humahawak sa 'yo. Ayokong may lalaking lumalapit sa 'yo. Hindi ako mapakali
kapag may iba kang kausap bukod sa akin. Pakiramdam ko'y kukunin ka niya. Kung
p'wede lang talaga na pati sa school mo ay samahan kita gagawin ko, e," bugnot na
sabi ni Paolo. Napangiti ako.

"Ang creepy mo," natatawang sabi ko.

"Creepy agad? Hindi ba pwedeng natatakot lang ako na mawala ka sa akin? Paano kung
mainlove ka sa kasing-edad mo? Paano kung bigla kang mawalan ng interest sa akin?
Paano kung-"

"Stop," pagpigil ko sa kanya. "Hindi 'yan mangyayari. I'd rather be alone forever
than loving another person besides you. Ikaw lang ang gusto kong makasama habang-
buhay. Kahit malaki ang age gap natin at kahit mas matanda ka sa akin, it doesn't
matter. Ikaw ang gusto kong makasama hanggang sa pagtanda," napangiti siya sa
sinabi ko. May insecurities din pala siyang nararamdaman.

"Wow. Ang sweet naman ng Cruzette ko," he said. Happiness was obviously drawn on
his eyes. "Pinky promise pala tayo." Nilahad niya ang pinky finger niya.
"Ipapangako natin sa isa't isa na hindi tayo magmamahal ng iba, tayo lang habang-
buhay. Aalagaan kita hanggang sa abot ng makakaya ko. I love you, Angeline Cruzette
Sy."

"And I love you too. I love you, Paolo Johann Buenavista." We smiled to each other.

"Saka malay natin ikaw pa mapagod, e. Baka bigla kang magising isang araw na ayaw
mo na sa akin dahil mas bata ako sa 'yo. Bigla na lang maghanap ng kasing-edad mo.
E 'di, paano ako?"

Ngumisi si Paolo. "Tingin mo mangyayari 'yan? Kung gigising ako isang araw 'yun ay
mahal na mahal na mahal na kita. Hindi kita iiwan dahil lang mas bata ka sa akin.
Kahit childish ka minsan, mataray sa mga katulong mo, maraming kalokohan, palasagot
at nang-iirap hindi kita iiwan, uminit man ang snow sa USA patuloy pa rin kitang
mamahalin."

"Ang hilig mo sa snow," natatawang sabi ko sa kanya.

"It's because snow reminds me of you. Cold yet beautiful. Naalala mo noong una
tayong magkita two years ago? Halos manlamig ako sa mga tingin mo, e." Tumawa siya.
"Mabuti na lang mas'yadong malakas ang muscles ko kaya natibag ko ang snow na
bumabalot sa puso mo."

"Ang korni mo, Paolo."

"Nagmamahal lang po, Cruzette ko." Hindi nawala ang ngiti niya habang nakatingin sa
akin.

Tumahimik na kaming dalawa habang pinagpapatuloy naming gawin 'yung project ko.
Minsan, mahuhuli ko si Paolo na nakatitig sa akin tapos biglang yuyuko at
mapapangiti mag-isa. I find it cute. Nakikita ko ang childish side ni Paolo sa mga
panahon na 'to. May mga times pa nga na mapapaisip ako kung sino ba talaga ang mas
matanda sa aming dalawa. Kapag kasi kaming dalawa lang ni Paolo ang magkasama,
nagigingisip-bata siya at korni. Madalas siyang ngumuso kapag hindi ko siya
pinapansin.

Simula nang maging mag-on kami, naging maingat kami sa bawat kilos namin. We
treated each other like usual when we're inside the mansion para walang makahalata.
Nagtatawanan kapag magkausap. Pero kapag nasa loob na kami ng k'warto ko, nagiging
extra sweet na siya. Bigla-bigla niya nalang akong yayakapin. Good thing, walang
pumapasok sa k'warto ko na kahit sino kaya nakakapag-act kami as lovers at hindi
palaging amo at katulong ang turingan.

Possessive si Paolo. Noong sinabi ko sa kanya na may lalaking pumoporma sa akin sa

school, hinatid-sundo na niya ako. Hindi siya umaalis sa parking lot. Palagi siya
nando'n at hinihintay ako hanggang sa uwian. Nang makita niya 'yun nangungulit sa
akin nagbago ang timpla ng mukha niya. Isang masamang tingin niya lang do'n sa
schoolmate ko agad na itong napatakbo. Pero nang mapatingin si Paolo sa akin agad
itong umamo at saka ngumiti.

Sa bawat araw na lumilipas, mas lalo akong nalulunod sa mga pinapakita at

pinaparamdam na pagmamahal ni Paolo sa akin. Natatakot ako na baka isang araw ay
bigla na lang itong matapos at hindi ko makayanan. Paolo's my first love and I was
hoping that he would be my last, too. He's my everything. I was getting scared with
the idea that he will eventually leave me 'cause he would get tired of me. Pero
nangako naman siya na hindi niya ako iiwan. Ipaglalaban niya raw ako kahit sa mga
magulang ko pa. I was holding on to that promise.

Kapag may free time, umaalis kaming dalawa ni Paolo. Noong nakaraan, pumunta kami
sa Enchanted Kingdom, sa lugar na walang nakakakilala sa aming dalawa. Magkahawak
kaming dalawa habang naglalakad sa buong Enchanted. Hindi namin binibitawan ang
kamay ng isa't isa. Napapatingin man sa amin 'yung ibang tao, pero wala kaming
pakialam. Ang mahalaga ay mahal namin ang isa't isa at masaya kami sa aming
ginagawa at nararamdaman. Love works better if you decide to ignore what other
people might say.

Sa lahat ng pinupuntahan namin ni Paolo, hindi niya ako hinahayaan gumastos. Palagi
siya ang nagbabayad. Sabi niya, palagi raw siyang nagtatabi ng pera in case bigla
akong mag-aya ng gala. Bigla tuloy akong na-guilty dahil do'n. Nahahati na rin sa
akin 'yung perang panggastos niya sana sa pamilya niya.
"'Wag ka mag-aalala. Wala 'yun sa akin. Importante ka sa akin at importante sa akin
pamilya ko. Mahal ko kayo kaya hanggang makakaya ko ibibigay ko ang kailangan
niyo."

'Yan ang eksaktong sinabi no'n ni Paolo. Because of that, mas lalo ko siyang
minahal. Isa siyang lalaking responsable at hindi marunong mag-take ng advantage sa
isang tao. Napakabuting lalaki ni Paolo.

Isang araw, my parents unexpectedly went home. Isang linggo bago ang 18th birthday
ko ay umuwi sila na siyang kinagulat ko dahil wala naman silang pasabi. Ang sabi
nila, may pupuntahan daw silang party ng kaibigan nila. I felt pity for myself.
Mabuti pa sila nakaka-attend sa party ng ibang tao, pero sa sarili mismo nilang
anak ay hindi nila magawa. They're barely by my side when I needed them the most.
Mabuti na lang at nasa tabi ko si Paolo kaya hindi na ako madalas malungkot.

"So, Baby, ano'ng plano mo sa 18th birthday mo next week? Do you want to throw a
party? It's your debut, so we have to make a party," nakangiting sabi sa akin ni
Mommy habang naghahapunan kami.

Ngayong araw, bihira kaming magkausap ni Paolo dahil ingat na ingat kami sa kilos
namin. Though, natutuwa sina Mom and Dad dahil magkasundo kaming dalawa ni Paolo.
Sa lahat daw na naging katulong ko, si Paolo ang pinakamatagal. Napangiti na lang
ako sa loob-loob ko. Sana nga talaga magtagal pa ang pagsasamahan namin.

"You will be there?" gulat na sagot ko kay Mommy. Napatingin ako kay Dad saka
ngumiti.

My Mom sighed. Nagkatinginan sila ni Dad saka parehas umiling. "No, Baby. The day
after tomorrow we will fly again. May urgent meeting kami sa isang foreign
investor," malungkot na sabi ni Mommy sa akin.

"In exchange, ibibigay namin kahit ano'ng gusto mo. You want a condo, baby?" Dad
spoke.

Umiling ako. "Nope, Dad. Ayos lang po ako," nakangiti kong sagot. "Kahit wala na
pong party, ayos lang din. Sanay naman ako na ordinary day lang ang birthday ko."

This time totoo ang sagot ko sa kanila at walang hidden hatred. Ayos lang kahit
wala ng party o ano. Marahil nasanay lang ako sa mga taon na nag bi-birthday ako,
pero wala naman sila sa tabi ko. Kapag pala nasanay ka sa isang bagay, unti-unti mo
na itong matatanggap sa puso mo. Wala ka ng mararamdamang sakit at kirot. Besides,
mas okay na kung walang party. Mas masaya ako kung si Paolo lang ang kasama ko sa
18th birthday ko.

Bigla ko naalala 'yung 16th birthday ko sa bahay nina Paolo. Napangiti ako. Noong
17th birthday ko naman, dinala ako ni Paolo sa isang beach. Maghapon kaming dalawa
do'n at nagkuwentuhan habang kumakain sa dalampasigan. Palagi talaga siyang
gumagawa ng mga bagay na ikinasasaya ko.

"Ayaw mo talaga mag-18th birthday party?" tanong sa akin ni Paolo nang nasa kuwarto
ko kaming dalawa. Nakasandal si Paolo sa may headboard ng kama ko habang nakahiga
naman ako sa lap niya. Hinahaplos niya ang buhok ko habang nag-uusap kaming dalawa.
His touch feels so good.

Umalis na ang parents ko noong isang araw kaya balik kami sa dati naming gawi ni
Paolo. Patagong nagiging sweet sa isa't isa. Inililihim sa mga tao sa paligid ang
aming pagmamahalan. Bukas na ang 18th birthday ko kaya bigla akong natanong ni
Paolo about it.
Umiling ako. "Ayoko. Hindi ako sanay. I never celebrated my birthday with a party,
right? So I won't make a fuss about it," sabi ko sa kanya. "Sapat na nasa tabi kita
sa birthday ko. Masaya na ako sa gano'ng paraan." I smiled.

Biglang tinakpan ni Paolo ang mukha niya. Napakunot naman ako ng noo dahil sa
ginawa niya.

"Bakit ka nagtatakip ng mukha?"

"Ang cute mo kasi, Cruzette ko. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mayakap
kita nang mahigpit ngayon." sabi niya habang namumula pa ang mukha niya.

Napatawa na lang ako sa sinabi niya. See? May times talaga na hindi ko alam kung
sino ang mas matanda sa aming dalawa ni Paolo, e. Kapag ganyan ang mga reactions ni
Paolo, ang saya-saya sa pakiramdam. Kahit makita ko lang siya na nakangiti sa akin
o naririnig ko ang tawa niya, halos lumundag na ang puso ko. Hindi ko mailarawan
kung gaano kasarap sa pakiramdam. Mula nang dumating si Paolo sa buhay ko ay naging
makulay na ang madilim kong mundo.

Naisip ko na hindi hadlang ang edad ng isang tao kapag nagmamahal. We can love
anyone younger than us or even olden than us. Puso naman natin ang nagmamahal at
hindi 'yung mga numero na 'yun.

Paolo had put me in a colorful world that was set in pure grey color before. Para
siyang isang pintor. Kinulayan niya ang matamlay kong mundo na aking nakagisnan at
nakasanayan. Natatakot tuloy akong bigla siyang mawala at bumalik na naman ang
dilim na bumabalot sa mundo ko. Natatakot ako na bigla na naman akong mag-isa. This
time, for sure, mas masakit na 'yun. Lalo pa't sa bawat araw na dumadaan, mas lalo
akong nahuhulog kay Paolo. Mas lalo akong nalulunod sa pagmamahal niya.

"Bakit ka natahimik?" tanong sa akin ni Paolo. Napalitan ng pag-aalala 'yun boses

niya. Nang magtama ang mga mata namin, biglang kumirot ang dibdib ko.

"Hindi mo ko iiwan, 'di ba?" Napakagat ako sa labi ko. "Hindi ka magsasawa sa akin,
'di ba? Palagi ka lang nasa tabi ko, 'di ba? Kung... kung niloloko mo lang ako,
ayos lang sa akin. Basta, 'wag mo kong iiwan. Natatakot akong maiwan. Lahat ng
taong minamahal at pinagkakatiwalaan ko sinasaktan lang ako in the end, e. Ayo-"

Napatigil ako sa pagsasalita nang biglang yumuko si Paolo at idinikit niya 'yun
labi niya sa labi ko. Halos tumagal ng sampung segundo ang labi namin sa isa't isa.

He spoke, pero hindi niya inilayo ang mukha niya sa akin. Pinatong lang niya 'yung
noo niya sa noo ko. "Hindi ako aalis. Nandito lang ako palagi sa tabi mo," seryoso
niyang pagsasalita habang nakatitig sa mga mata ko. His brown eyes were telling so
many feelings. "Umaalis ang isang tao sa tabi mo dahil hanggang do'n lang 'yung
misyon nila sa buhay mo. Katulad ng mga taong namamatay. Nililisan nila ang mundo
kasi tapos na ang misyon nila.

"Pero kahit tapos na ang misyon ko sa buhay mo o kahit sa mundong 'to, hindi ako
aalis sa tabi mo. Hanggang sa magsawa ka sa akin, hanggang sa ikaw na mismo ang
tumulak sa akin palayo, hinding-hindi kita iiwan. Lahat ay kakalabanin ko, pati
tadhana kakalabanin ko para lang makasama ka." Napapikit siya. "Hindi tayo
napigilan ng age gap natin para mahalin natin ang isa't isa. Ang tangi lang
makakapaghiwalay sa atin ay kamatayan. At kahit sa afterlife, ikaw pa rin ang
mamahalin ko."

Hindi ko na napigilan 'yung nararamdaman ko. Tumulo na 'yung mga luha ko dahil sa
mga assurance na sinabi sa akin ni Paolo. Masaya ako na hindi siya nagsasawang i-
assure sa akin na hindi niya ako iiwan everytime na nagkakaroon ako ng doubt sa
kung ano'ng mayroon kami ngayon.

"I am so sorry for being like this." Patuloy na tumutulo ang luha ko habang
magkatinginan kaming dalawa. "Kahit ilang taon na ang lumipas, nasa puso ko pa rin
'yung takot, e. Kahit ano'ng gawin ko, hindi ko ito maialis-alis. The thought of
you leaving me eventually kills me everytime. I'm so sorry."

Hinaplos niya buhok ko saka ngumiti. "Okay lang. You hate yourself but I love every
part of you. Hindi ikaw 'yung Cruzette na minamahal ko kung hindi ka ganyan."
Marahan niyang pinisil ang ilong ko. "Pero 'wag mo dalas-dalasan ang pag-iyak, a.
Mas maganda ka kasi kung palagi kang nakatawa. Pakiramdam ko sa tuwing nakangiti
ka, nakatingin ako sa isang falling snow."

"Snow na naman?" Natawa ako. He just smiled.

"Kapag may malaki na akong na-ipon, pupunta tayo sa isang bansa na may snow. Para
parehas natin makita kung gaano kaganda ang snow," sabi niya. "Pero baka
matatagalan pa. Mukhang malaki-laking ipunan ang gagawin ko." Tumawa siya.

"Ayos lang. Maghihintay ako."

"Pinky promise tayo," sagot niya. "Pinky promise tayo na isang araw sabay tayong
pupunta sa isang bansa na may snow. Isusulat natin sa makakapal na nyebe ang
pangalan natin tapos saka isisigaw kung gaano natin kamahal ang isa't isa."

Natawa ako. "Ang korni mo."

"Korni ang taong in-love." Ngumisi siya kaya natawa na naman ako.

Actually, I've been in different countries na may snow. Pero ang mga bansang
napuntahan ko ay parang wala lang meaning sa akin. Walang special feelings when I
went there. Pero itong pinangako namin sa isa't isa ni Paolo ay lubos na nagpasaya
sa akin. Na-excite ako sa isang ideya na parehas kaming aalis ng bansa, parehas
nakasakay sa eroplano at parehas na makikita ang snow na gustong-gusto niyang
makita. I am looking forward for that day.

Gabi na no'n at natutulog na ako nang may maramdaman akong lumapat sa aking labi.
Pagmulat ko ng aking mata nakita ko ang mukha ng lalaking pinakamamahal ko sa
lahat. He was smiling at me. Antok na antok akong bumangon.

"Anong oras na?" tanong ko sa kanya.

"Happy 18th Birthday, my Queen," nakangiti niyang sabi sa akin. "12 midnight kaya
birthday mo na." Lumapit siya sa akin at muli akong hinalikan. "I love you, I love
you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love
you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love you, I love
you, I love you, I love you. Eighteen I love you's para sa reyna ng buhay ko."

Nangilid na naman ang luha ko sa sinabi niya. Hinampas ko siya sa braso. "Ang korni
mo talaga, Paolo. Ang korni-korni mo." Natawa lang siya sa sinabi ko.

"May ibibigay ako sa 'yo," sabi niya saka kinuha 'yun paper bag at ibinigay sa
akin. "'Eto lang maibibigay ko sa 'yo. Pasensya na, Cruzette ko. Medyo kinapos sa
budget, e," nahihiya niyang banggit habang kinakamot pa ang ulo.

"Kahit naman ano'ng ibigay mo, masaya ako. Para sa akin walang katumbas na halaga
'yun." Ngumiti ako at kinuha 'yung paper bag na hawak niya. Bigla naman napatalikod
si Paolo dahil sa sinabi ko. Alam kong namumula na naman ang mukha niya dahil
nahihiya siya.
Nagulat ako nang mahawakan ko 'yung paper bag dahil ang bigat nito. Pag tingin ko
ng laman, nakita ko ang isang babasagin na jar na may laman na iba't ibang kulay na
maliit na papel. Sinuri ko ito at tinignan mabuti. Ang daming papel nito. Ang ganda
ng mga kulay. Kulay red, pink, and yellow. Mga paborito kong kulay.

"May mga nakasulat diyan sa papel," napatingin ako kay Paolo at nakita kong pulang-
pula na naman ang mukha niya. "Pinagpuyatan ko talagang isulat 'yang mga 'yan. Ang
nakasulat sa kulay red ay lyrics ng isang kanta na dedicated ko sa 'yo, sa kulay
yellow naman ay pangako ko sa 'yo, at sa kulay pink naman ay reason kung bakit kita
mahal." Napaiwas ng tingin si Paolo. "Ang korni ko, 'di ba? Damn. Ang korni ko
talaga."

Inilapag ko 'yung hawak kong jar at saka lumapit kay Paolo at niyakap siya nang
mahigpit. Ibinaon ko sa dibdib niya ang sarili kong mukha. Hindi ko na naman
napigilan ang sarili kong mga luha dahil napaiyak na naman ako. Lagi akong
napapaiyak ni Paolo sa mga sinasabi at ginagawa niya. Umiiyak ako dahil sa sobrang
kaligayahan na nararamdaman ko.

"For the past years of my life, I only did bad things to others," pagsasalita ko
habang nayakap sa kanya "Wala akong ginawa kung 'di gumawa ng masama sa ibang tao.
Pero kahit gano'n, hindi ko maintindihan kung bakit ibinigay ka ni God sa akin.
Ibinigay niya ang isang Paolo sa buhay ko na nagparamdam sa akin ng mga bagay na
hindi maibigay sa akin ng mga sarili kong magulang."

Naramdaman kong hinaplos niya ang buhok ko. Napatingala ako sa kanya at nakita kong
may luha sa gilid ng mata niya.

"Wala kang ginawang masama. Ginawa mo lang 'yung mga bagay na 'yun kasi gusto mo ng
atensyon." Dahan-dahang tumulo 'yung mga luha ni Paolo. He was smiling while
crying. "Hindi ako ang ibinigay sa 'yo ni God kung 'di ikaw ang ibinigay niya sa
akin. Hindi ko alam kung ano'ng nagawa kong mabuti pero ibinigay ka niya sa akin.
Forever akong grateful dahil dumating sa buhay ko ang isang Angeline Cruzette Sy.
Isang babaeng nagsisilbing reyna ng buhay ko ngayon at sa mga susunod pang bukas,
taon at dekada."

There, while standing in the middle of my room, we hugged each other while crying.
We hugged like we were the only one who mattered the most in the world. Para kaming
mga baliw na umiiyak sa isa't isa habang magkayakap.

Umupo kami sa gilid ng kama ko ni Paolo. Kinuha niya 'yun jar at muling ibinigay sa
akin.

"Sa mga taon na lilipas, kukuha ka ng 3 kulay. 3 papers in a year lang. Tapos
babasahin mo sa harap ko," sabi niya.

"Ngayon, p'wede akong kumuha?" tanong ko.

Ngumiti siya. "Yeap. Dali, kuha ka na."

Binuksan ko 'yun takip ng jar at kumuha ng tatlong kulay. Una kong tinignan 'yun
papel na kulay red saka binasa 'yun nakalagay.

"I was born for you. It was written in the stars. Yes, I was born for you. And the
choice was never ours. It's as if the powers of the universe, conspired to make you
mine. And 'till the day I die, I bless the day that I was born for you." Napatingin
ako kay Paolo. "Anong kanta 'to?"

"Born For You by David Pomeranz." Napaiwas siya ng tingin. "Naisip ko kasing
pinanganak ako para sa 'yo, e. Pero parang mali. Mukhang pinanganak ka para sa
akin." Napangiti ako.

"We were born for each other," sagot ko sa kanya.

Sunod ko naman tinignan 'yung laman ng kulay dilaw na papel. May nakasulat do'n na
pangakong hinding-hindi magsasawa si Paolo sa akin. Ang huli ko namang tinignan
'yun pink na papel. I opened it and read the sentence that written there.

"I love you because everytime I look at you, my heart misses a beat, I can see my
future, and I fall in love all over and over again." Dinikit ko sa labi ko 'yung
mga papel at muling naluha dahil sa mga nakasulat dito.

Pag tingin ko kay Paolo nakangiti siya sa akin. 'Yung ngiting punong-puno ng
kasiyahan sa nakikita niya. Niyakap ko siya nang mahigpit. 'Yung yakap na ayoko na
siyang pakawalan pa.

"I love you, Paolo. I really do," sabi ko sa kanya habang nakabaon ang mukha ko sa
dibdib niya.

Napatawa siya. "Alam ko," sabi niya "Pero may alam akong hindi mo alam."

Tumingin ako sa kanya. "Na ano?"

"Na 'pag tungtong mo ng 20 years old at kapag mahal mo pa rin ako, magpapakasal na
tayo," seryoso niyang sabi sa akin.

"Sigurado ka?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Sigurado kang pakakasalan mo ako?"

"Siyempre naman," mabilis niyang sagot "Ikaw, mahal mo pa kaya ako kapag 20 years
old ka na? Meaning no'n, 30 years old na ako. Masyado na akong matanda para sa 'yo.
Pero kahit gano'n, willing akong pakasalan kita kasi mahal na mahal kita."

"Baliw ka ba?" naiiyak kong sagot. "Kahit 40 years old ka pa, o kahit 50 years ka
pa, magpapakasal pa rin ako sa 'yo. Age has nothing to do with love, right? Kaya
kahit sampu o bente pa ang age gap natin, I don't care. Ikaw lang ang lalaking
pakakasalan ko."

"Kahit mahirap lang ako, kahit hindi ko maibibigay lahat ng gusto mo?"

"Wala akong ibang gusto kung 'di ikaw, Paolo. Papakasalan kita." Bigla siyang
tumayo. "Saan ka pupunta?"

"Teka lang, hintayin mo 'ko. Babalik agad ako," nagmamadali niyang sabi saka
lumabas ng kwarto ko.

Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya pero hindi na nagtanong at hinintay
nalang na bumalik siya. Yakap-yakap ko ang jar niya nang marinig kong bumalik si
Paolo. Nagtaka naman ako nang makita kong nagpalit siya ng damit. This time
nakasuot na siya ng one long sleeve na niregalo ko sa kanya noong 28th birthday
niya saka pants. Formal ang suot niya ngayon.

"Bakit ka nagpalit ng damit? Saan ka pupunta?" tanong ko. Dahan-dahan siyang

lumapit sa akin.

"Pupunta ako sa harapan ng babaeng pinakmamahal ko," nakangiti niyang sambit.

"Kailangan ko maging formal sa gagawin ko." Then he kneeled down in front of me.

"Ano'ng ginagawa mo?" I asked him confusedly.

"Magpo-propose," he said while smiling. May kinuha siya sa bulsa niya. Isang maliit
na box na kulay pink. Saka niya ito binuksan sa harapan ko at may nakita akong
isang silver ring. "Kahit isang silver lang muna 'tong singsing na maibibigay ko sa
'yo. Angeline Cruzette Sy, will you marry me kapag 20 years old ka na? Will you
marry if me kahit isa lang akong mahirap na tao? Will you marry me kahit tanging
puso ko lang ang kaya kong ibigay sa 'yo nang buong-buo? Will you-," Napahinto si
Paolo sa pagsasalita dahil nakita kong nangilid ang luha niya. "Will you marry me
even though we have a ten-year gap to each other?"

Hindi ako makapagsalita nang maayos. Tears were overflowing in my eyes. My heart
was screaming because of too much happiness. Napatingala ako dahil sa ginawa ni
Paolo. Pagyuko ko at tingin sa kanya, ngumiti ako.

"Yes, Paolo Johann Buenavista. I'll marry you. I'll marry you even though we have a
ten-year gap to each other." Napangiti si Paolo. Kinuha niya 'yung singsing sa box
at marahan na isinuot sa daliri ko. It fitted perfectly. "Pinaghandaan mo 'to, 'no?
Paano mo nalaman ang size ng daliri ko?"

Ngumisi siya. "Oo, pinaghandaan ko talaga 'to," sagot niya. "Palagi akong
nakatingin sa 'yo. Palagi kitang inoobserbahan kaya pati size ng daliri mo alam
ko."

"Nakakainis ka," sabi ko saka yumuko para maglapat ang labi naming dalawa "I love
you, Paolo."

"I love you too, soon to be Mrs. Buenavista."

He was 28 years old while I was just 18 years old back when he proposed to me.

We swore to each other that we will get married when I reached 20 years old.

That time, I felt really happy and contented. I felt pure bliss. I wished to myself
that this happiness would last long.

But fate was such a bitch.

Chapter 6

Chapter Themesong : Kanlungan By Noel Cabangon

Chapter 6

I couldn't erase the smile off my lips while looking at this precious ring. Kahit
ilang beses ko itong titigan habang nakasuot sa kamay ko, hindi ako nagsasawa at
alam kong hinding-hindi ako magsasawang titigan ito. This ring was my most
treasured thing right now. This was not just an ordinary ring; this was the proof
of Paulo and I's undying love and promises towards each other.

I wouldn't mind trading everything I have just to not lose this ring and this
feeling. Kahit mawala na ang lahat ng mayro'n ako, 'wag lang ito at ang lalaking
pinakamamahal ko. Kahit maghirap pa ako, ayos lang dahil kapag kasama ko siya
pakiramdam ko ako pa rin ang pinakamayaman at pinakamas'werteng babae sa buong
mundo. Having him beside me made me feel I was living in mere bliss. Ibang klase
ang dulot na kasiyahan-limitless and boundless happiness.

When I was just five years old and my grandmother was still alive, she used to tell
me, "Apo, may mga bagay sa mundo na hinding-hindi nabibili ng pera. Kahit gaano pa
karami ang pera mo, may hindi ka pa rin kayang makuha dahil lang gusto mo. Pero
kapag ang mga bagay na ito ay nakuha mo, kailangan mo itong pahalagahan. Mahirap
makuhang muli ang isang bagay na hindi p'wedeng mabili ng salapi."

Naguguluhan ako sa sinasabi ni Lola before dahil sa napakabata ko pang edad noon.
And besides, naguguluhan ako sa sinasabi niyang hindi ko kayang bilhin kahit na
marami akong pera. I was born rich. I can easily ask for anything I wanted. Bata pa
lang ako noon, pero lahat ng gusto ko ay nakukuha ko nang walang kahirap-hirap. But
when I was growing up, I started to understand what her precious words truly meant.
May mga hindi kayang bilhin ang pera katulad ng atensyon, kalinga, oras,
kaligayahan at pagmamahal. Pero once makuha mo ito, kailangan mo itong pahalagahan.

Today, I finally understood what my grandmother trully wanted to say, I'lll now
treasure these things that cannot buy by my own money. 'Yun mga bagay na hindi
kayang bilhin ng sarili kong pera ay nakuha ko ngayon dahil sa isang lalaki-one guy
who is my everything. Because of him, I finally got these things that my parents
cannot afford to give. Because of him, I knew what love truly meant. And because of
him, my old self doesn't exist anymore.

"Napapansin ko lang, a. Panay ang titig mo riyan sa singsing mo. Nagseselos na ako.
Palaging nasa kanya ang atensyon mo."

Nakahiga kaming dalawa sa may balcony ng k'warto ko habang nakatitig sa kalangitan.

Inilatag namin ang malambot kong comforter kaya hindi masakit sa likuran. Gabi na
rin, pero hindi mas'yadong madilim dahil sa napakaraming mga bituin sa langit na
nagkalat. Those stars are like diamonds, shining together with each other, just
like my love for Paolo that grows non-stop everyday.

Napasulyap ako kay Paolo. Nakatingin din siya sa akin pero hindi siya nakangiti.
Nakasimangot siya. Bigla tuloy akong napangiti dahil sa naging reaction niya. Pati
ba naman singsing na ibinigay niya sa akin pagseselosan niya? Parang bata talaga
'to kung minsan, e.

"Natutuwa lang ako sa singsing na 'to," sabi ko saka umayos sa pagkakahiga. Ginawa
ko kasing unan ang braso ni Paolo. "Pati ba naman singsing pagseselosan mo? Iba ka
talaga, Pao-Pao."

Mas lalo siyang napasimangot. "Siyempre, inaagaw ng singsing na 'yan ang atensyon
mo, e. Feeling ko tuloy, mas mahal mo pa 'yan kaysa sa akin."

"Para kang sira. Siyempre mahal ko ito kasi ito ang proof ng pagmamahal at mga
pangako mo sa akin," sabi ko. "Besides, hindi ko naman 'to makukuha kung hindi
dahil sa'yo. Kaya ikaw ang pinakamamahal ko sa lahat."

Ngumiti siya. "Biro lang," sabi niya saka bigla akong yinakap at hinalikan sa noo.
"Mahal na mahal talaga kita, Cruzette. Hindi ko alam ang mangyayari sa akin kapag
nawala ka sa tabi ko, baka mabaliw ako, baka masira ang ulo ko. Kahit saan ka
magpunta, susundan kita. Pero 'wag lang sa ibang bansa kasi wala akong pera
pangbili ng plane ticket." Bigla siyang natawa.

"Hindi naman ako pupunta sa ibang bansa at mas lalong hindi ako aalis sa tabi mo,"
sagot ko sa kanya saka tumingala para magtama ang mga mata naming. "Kahit saan ako
pumunta, ayos lang basta kasama kita. Kahit saan. Kahit maghirap ako at kahit
mawala ang lahat sa akin tatanggapin ko. Pero ang hindi ko kayang tanggapin kapag
bigla tayong nagkahiwalay. Baka mabaliw din ako tulad mo."

Tumitig siya sa akin ng ilang segundo saka niya ulit ako niyakap nang mas mahigpit.
Bumaon ang ulo ko sa dibdib ni Paolo. Naamoy ko tuloy ang kanyang pabango.
Naramdaman ko rin na muli niya akong hinalikan. Isa sa noo saka isa sa buhok ko.

"Sana p'wedeng ihinto ang oras. Sana p'wede tayong mag-stay sa ganitong paraan
lang. Yakap-yakap natin ang isa't isa habang nasa ilalim ng mga bituin,"
pagsasalita niya sa tainga ko. Naririnig ko ang bawat tibok na ginagawa ng puso ni
Paolo dahil nasa dibdib niya ang mukha ko.

"Hindi p'wede," sagot ko na siyang naging dahilan para mapabitiw sa yakap si Paolo
sa akin at agad na mapatingin sa mukha ko. Gulat.

"Bakit?" mabilis niyang tanong "Bakit hindi p'wede? Ayaw mo bang mag-stay na ganito
tayo? Walang sagabal. Walang problema. Tanging sarili lang natin ang iintindihin
natin."

"Siyempre gusto. Pero kung titigil ang oras at mag i-stay lang tayo sa ganito, e
'di, forever 18 years old lang ako? Paano ang pangako natin na magpapakasal kapag
20 years old na ako?" Ngumiti ako.

"Sabagay, tama ka." Ngumisi siya saka ako hinila. Niyakap ko si Paolo habang
nakalagay ang ulo ko sa dibdib niya at hinahaplos naman niya ang buhok ko. "Sana
nga lumipas na ang panahon para tumuntong ka na ng 20 years old. Para mapakilala ko
na sa Panginoon ang babaeng gusto kong makasama sa buong buhay ko. Ang babaeng
gusto kong maging ina ng sampu kong mga anak."

Nagulat ako. "Sampu? Sampung anak talaga? Ang dami naman niyon. Baka hindi ko kaya
'yun."

Natawa siya. "Kaya mo 'yun. Hehe," sabi niya. "Pero biro lang. Kahit dalawang anak
lang, ayos na. Isang panganay na lalaki at isang babae naman. Ang sarap sa
pakiramdam na uuwi ako ng bahay galing trabaho at makikita ko silang tumatakbo
papunta sa akin habang ikaw naman nasa kusina at naghahanda ng hapunan."

"Bakit panganay na lalaki? Gusto ko babae, e," pagtutol ko.

Ngumiti si Paolo. "Mas maganda kung lalaki ang panganay para siya ang po-protekta
sa bunso nating babae," sagot niya. "Saka para masabi ko sa kanya na kung
magmamahal siya ang hanapin niya ay 'yung tulad ng mama niya, 'yung tulad mo. Para
maramdaman niya kung paano magmahal na parang lumulutang sa ere."

Kinilig ako sa sinabi ni Paolo. Napangiti rin ako. "Pero kung babae ang panganay
natin, ang sasabihin ko naman sa kanya ay hanapin 'yun katulad ng papa niya, 'yung
katulad mo."

"Katulad ko? 'Yung may 10 years gap rin 'yun lalaki sa magiging anak nating babae?"
natatawang sabi ni Paolo.

"Sira, hindi." Malumanay kong hinampas ang tiyan niya. "Para namang maramdaman niya
kung paano umiyak hindi dahil nasasaktan kung 'di dahil sa lubos na kaligayahan."

Napatawa siya. "A, akala ko 'yung may malaking agwat din, e," sabi niya "Pero paano
kung ang magiging mga anak natin, e, ma-inlove rin sa taong malaki ang agwat ng
edad nila. Ano'ng gagawin mo?"

I smiled. "Wala," sagot ko "Wala akong gagawin. Hahayaan ko lang ang mga anak
natin. Hindi naman natin p'wedeng pigilan ang isang tao kung sino ang gusto niyang
mahalin, e. Kung 'yun ang taong napili ng mga magiging anak natin, sino tayo para
tumutol? Kailangan lang natin silang hayaan at ibigay ang tiwala natin nang buong-
buo. Parents should support their children no matter what. Ibibigay ko sa mga
magiging anak natin ang mga bagay na hindi naibigay ng mga magulang ko," sabi ko.
"Kapag naman nasaktan sila, 'wag natin sila papabayaan mag-isa. We should tell them
that it's okay to cry, sometimes. It's okay to feel the pain. Because the true
meaning of love is understanding the meaning of pain."

Napatitig si Paolo sa akin at napangiti. Bigla siyang umupo kaya ngayon parehas na
kaming nakaupo habang nakaharap sa isa't isa.

"I'm so proud of you, Cruzette," sabi niya habang nakangiti. Hinaplos niya ang
mukha ko. "You grew up so fast. Ibang-iba ka na sa Cruzette na una kong nakilala.
'Yung Cruzette na palaging mataray at gumagawa ng kalokohan. 'Yung Cruzette na
palaging gusto na nag-iisa at hindi pinapakita ang totoong nararamdaman." Tumitig
siya sa mga mata ko. "Ang nakikita ko ngayon ay Cruzette na magiging mabuting ina
sa mga magiging anak niya." Lumapit ang mukha ni Paolo sa akin. "Pero mas proud ako
sa sarili ko. Dahil nain-love ako sa isang babaeng katulad mo. I love you,
Cruzette. Mahal na mahal kita, Cruzette ko," sabi niya na punong-puno ng sinseridad
ang boses niya.

"I became like this because of you," sagot ko saka matipid na ngumiti. "Naging
ganito ako dahil dumating ka sa buhay ko. You were too strong to break the wall I
built to myself. You were too brave because you wrecked the dark room's door that I
was living for years without hesitation. I love you, Paolo. I really do."

Lalong lumapit ang mukha ni Paolo sa akin at naglapat ang labi niya sa labi ko,
just like the lyrics of the song Thinking Out Loud, "Kissed me under the light of a
thousand stars." Paolo kissed me under the light of a thousand stars. He kissed me
like I was his own star, and I kissed him back like he was my moon that was giving
light in the darkest night of my entire life.

"I love you," muli niyang pagsasalita habang nakasandal ang noo niya sa noo ko.

"I love you, too."

"I love you," pag-ulit niya.

"E? Sinagot ko na i love you mo, e," natatawang sabi ko.

He smiled. "Nag-i love you ako hindi para marinig ko ang i love you too mo. Sinabi
kong I love you dahil gusto kong malaman mo na mahal na mahal kita."

Napangiti nalang ako at napakagat sa labi ko dahil sa sinabi ni Paolo. Everything

that he said became my own happiness. 'Yung mga salita niya ay tumatatak sa puso ko
nang paulit-ulit at alam kong kahit lumipas ang mahabang panahon, kahit
magkahiwalay kaming dalawa, kahit mapunta ako sa ibang lugar, hinding-hindi ko ito
makakalimutan kahit kailan.

He was 28 years old and I was just 18 years old back then when I told myself I
didn't want anyone else aside from Paolo Johann Buenavista for the rest of my life.
He was the guy I wanted to spend my life with. He was my everything. And my own
version of my euphoria.

But fate played a nasty trick.

-----------------------------------------------------------------------------------
--
 Kapag may parating akong examination, hindi ako ginugulo ni Paolo. Bihira niya
akong kausapin at lapitan dahil mas gusto niyang mag-focus ako sa pag-aaral kaysa
makipagharutan sa kanya. Oo, harutan talaga ang term na ginamit niya kaya bigla
akong natuwa. Sabi niya pa na kung ano raw ang mayroon kaming dalawa mas gusto niya
itong maging inspirasyon ko kaysa maging distraksyon sa akin. Kaya kahit bored na
bored ako sa pag-aaral ng mga lessons ko ginawa ko pa rin. Ito ang gusto ni Paolo
kaya susundin ko ang gusto niya.

I heard someone knocked on my door so I said come in. Nasa study table ko ako at
tahimik na nag-aaral. Napatingin ako sa pintuan at nakita ko si Paolo na pumasok.
May dala siyang isang tray na may laman na pagkain. Ang lapad ng ngiti niya kaya
bigla akong napasimangot.

"O, bakit ka napasimangot diyan?" natatawa niyang tanong sa akin saka niya nilapag
'yung pagkain sa gilid ko. Tumayo naman siya sa likuran ko at humawak sa
magkabilang balikat ko. Sinandal ko ang ulo ko sa tiyan ni Paolo.

"I'm tired," I said as I sighed. "Ang sakit na ng utak ko mag saulo ng formulas."

"Magpahinga ka muna," sagot niya kaya bigla kong pinikit ang mga mata ko para
magpahinga muna. Habang nakasandal ang ulo ko sa tiyan ni Paolo, naramdaman kong
hinihilot niya 'yung sintido ko kaya mas lalo akong na-relax. May talent pala sa
pagmamasahe 'tong si Paolo, e. I chuckled because of my sudden thoughts. "Mukhang
may nakakatawang na-isip ang reyna ng buhay ko, a. Pwedeng i-share?"

Binuksan ko ang mata ko saka tumingala kay Paolo. "Naisip ko lang na hindi lang
pala kita pwede maging all around katulong. May talent ka rin pala sa pagmamasahe.
Ayaw mo maging masahista?" Natawa ako.

Natawa rin si Paolo. "P'wede rin," sagot niya. "Pero alam mo kung ano'ng mas gusto
ko?"

"Ano?"

Bigla siyang yumuko kaya magkalapit na halos ang mukha naming dalawa. "Ang maging
groom sa kasal mo," seryoso niyang pagsasalita habang nakatitig sa mukha ko.
Biglang namula ang mukha ko kaya akala ko tatawanan ako ni Paolo, pero hindi.
Nanatili siyang seryoso. Nakita kong palapit na nang palapit ang mukha ni Paolo sa
akin kaya napapikit ako ng mga mata.

Hinintay kong lumapat ang labi ni Paolo sa labi ko, pero hindi ko naramdaman.
Lumipas na ang ilang segundo pero walang malambot na dumikit sa sarili kong labi.
Pagbukas ko ng mga mata ko wala na si Paolo sa likod ko at nakita ko siyang
nakatayo na sa may pintuan habang patawa-tawa.

"Remember? No kiss kapag nag-aaral ka," natatawang sabi niya.

Napairap ako. "Whatever."

"Galit ka?" Napatigil siya sa pagtawa. Hindi ko na siya nilingon. Bahala siya
riyan. Ang lakas niyang pag tripan ako. "Uy, Cruzette." Hindi ko siya pinansin.
Tinuon ko ang mga mata ko sa librong binabasa.

Akala ko, umalis na siya sa may pintuan dahil hindi ko na siya narinig na nagsalita
pa. Pero biglang may kumalabit sa akin kaya napatingin ako sa gilid ko. Paglingon
ko, biglang sumalubong sa akin 'yung labi ni Paolo. Lapat na lapat ang labi namin
sa isa't isa. Hindi ko na nagawang ipikit ang mga mata ko kaya kitang-kita ko na
nakapikit si Paolo. Binuksan niya ang mga mata niya without breaking our kiss.
Ramdam kong nakangiti siya.

"Sorry na," he said as our lips parted. "Gusto ko lang naman na ituon mo ang pansin
mo sa pag-aaral mo."

Napakagat ako ng labi dahil sa biglaang ginawa ni Paolo. Hindi ako makasagot.
Ngumiti lang siya at ginulo ang buhok ko. "After ng exam mo punta tayo ng Star
City. Do'n sa Snow World. Para makita mo 'yung mga kamag-anak mong snow." Napatawa
ako.

"Promise?"

"Pinky promise."

And we did a pinky promise to each other, a promise that we'll go to the Snow World
after my exams.

Bigla tuloy akong na-excite dahil sa sinabi ni Paolo. Kahit na artificial snow lang
ang mga makikita namin do'n, hindi mawala sa akin ang excitement. Gusto ko na tuloy
matapos ang exams namin para pumunta na kaming dalawa ni Paolo do'n at magkaroon ng
quality time sa isa't isa. These past few weeks kasi bihira na kaming makaalis ni
Paolo dahil ang dami niyang ginagawa. Ayaw naman niya na masayang ang binabayad sa
kanya ng mga magulang ko dahil lang sa girlfriend niya raw ang anak ng mga ito. I
smiled.

Kinabukasan, hindi na ako nagpahatid kay Paolo dahil may ginagawa siya sa garden.
Pauwi mamayang hapon ang mga magulang ko kaya lahat ng maids busy sa paglilinis ng
buong mansion. Nakita ko pa nga si Agatha na may hawak na hose habang nililinis
'yun bahay ng mga aso namin kaya napairap ako sa kawalan. Ang sarap ibuhol sa leeg
niya 'yun hose na hawak niya.

Naglalakad na ako palabas nang mapahinto ako sa may garden at sinulyapan si Paolo
na nakayuko habang ginugupit 'yung mga ligaw na damo. Napatingin din naman siya sa
gawi ko at agad na ngumiti. Lumapit siya sa akin.

"Papasok ka na?" tanong niya.

"Hindi. Lalabas na," natatawang sagot ko kaya bigla niyang kinurot ang ilong ko.

"Loko ka talaga, Cruzette ko." Napatingin-tingin siya sa paligid.

"Ano'ng ginagawa mo?" tanong ko pero hindi niya ako sinagot. Bigla niya lang akong
hinalikan ng mabilisan sa labi.

Napangisi siya. "'Ayan. Kiss. Lucky charm para masagutan mo lahat ng exams mo."

Kinilig naman ako sa sinabi ni Paolo. May nakita akong tali na kulay puti sa may
paanan niya kaya yumuko ako at kinuha ito.

"Akin na kamay mo," sabi ko.

"Bakit?"

"Basta," sagot ko. Binigay naman ni Paolo ang kamay niya sa akin tapos tinali ko sa
kamay niya 'yung tali. "'Ayan, lucky charm din 'yan. Para hindi ka mapagod sa
paggugupit ng mga damo." Tawa ako nang tawa.

Tinigan ni Paolo 'yung taling nilagay ko sa kamay niya saka ngumiti. "Wow. Oo nga,
effective. Pakiramdam ko nawala agad ang pagod ko," nakangiti niyang sambit. "Lahat
talaga ng binibigay mo sa akin may power. Ikaw talaga ang souce ng lakas ko, e."

Tumawa ako. "Haha. Ang korni. Sige, papasok na ako."

"Ingat ka!" Ginulo niya 'yun buhok ko. "Sunduin kita mamaya sa school niyo. 'Wag
kang aalis do'n hanggang hindi ako dumadating, a." Tumango ako. "Tapos punta tayong
Star City mamaya."

I bid my goodbye tapos umalis na sa harapan ni Paolo. Palabas na ako ng gate nang
muli ko siyang lingunin. Akala ko wala na si Paolo do'n at bumalik na sa paghahabas
ng damo, pero hindi. Nakatayo pa rin siya habang nakatingin sa akin at kumakaway.
Hindi ko alam kung ano'ng mayro'n that time pero parang biglang kumirot ang puso
ko. May kung ano sa katawan ko na gustong bumalik kay Paolo at yakapin siya nang
mahigpit. Nanikip ang dibdib ko habang nakatingin sa kanya.

I shook my head at tuluyan nang lumabas ng mansion, shrugging the sudden emotions I
felt. Siguro dala lang ng pagpupuyat sa pag-aaral kaya ko naramdaman 'yun.

Pag dating ko sa school, hindi ako mapalagay. May kung anong gumugulo sa isipan ko.
Pati nga si Marie napansin na ang pagtitig ko sa kawalan. Tinanong niya ako kung
nag-aral ba raw ako at sinabi kong oo buong magdamag. Siya naman daw ay hindi dahil
Wattpad stories lang ang binasa niya buong magdamag. Mas inuna niya ang kilig kaysa
pag-aaral. Tignan na lang natin kung matulungan siya ng mga kilig na naramdaman
niya sa mga tanong sa exams.

"Good luck. Magdasal ka na lang na sana may lumabas na Wattpad stories sa exam
natin para may maisagot ka," sabi ko sa kanya at tanging halakhak nalang ang
isinagot sa akin ng loka-loka. Wattpad addict talaga 'tong si Marie kahit kailan,
e.

"Ay! Sana nga! For sure kung Wattpad stories ang tanong perfect ko ang exams! Like
ilan ang sparkling abs ni Papa Jacob Buenaventura? Saan niya unang ni-rak si
Rosie?"

"Ang halay mo!" Sigaw ko sa kanya at tanging halakhak lang ang isinagot sa akin.
Loka-loka talaga!

Dumating na ang prof namin at nagsisimula ng i-distribute 'yung test papers namin
ng maramdaman kong may nag text sa cellphone ko na nasa bulsa. Agad ko itong kinuha
at pasimpleng binasa kung kanina nanggaling 'yun text message. Galing pala sa
pinaka-importanteng lalaki sa buhay ko.

From: Pao-Pao
Goodluck, Mrs. Buenavista. Alam kong kaya mong sagutan 'yang exam mo. See you
mamaya. I love you. Mahal na mahal kita.

Todo pigil tuloy ako sa ngiti ko habang nagsasagot sa test paper. Hindi ko alam
kung saan nakukuha ni Paolo ang mga pampakilig niya. Lahat ng ginagawa niya,
kinikilig ang buong organs sa katawan ko. Hay, Paolo. Mahal na mahal talaga kita.

Natapos ang exam namin at dumiretso na ako sa parking lot para hintayin si Paolo.
Inaya pa ako ni Marie na mag-mall pero tumanggi ako dahil sinabi kong may
pupuntahan kami ni Paolo ngayon. Napasimangot nalang siya. Porque daw may boyfriend
na ako, kinakalimutan ko na siya. Tinawanan ko na lang 'yun naging reaction niya.
Sumakay na siya sa kotse nila tapos umalis na rin.

Nilabas ko ang cellphone ko saka tinext si Paolo.

Nasaan ka na? Uwian na namin. Nasa parking lot na ako.

'Yan ang sabi ko sa text. Kapag katext ko si Paolo agad siyang nag-rereply. Kahit
ano'ng ginagawa niya, hinihinto niya para lang replyan ako dahil ayaw niya raw
pinaghihintay ang reyna ng buhay niya. Lumipas ang ilang minuto biglang tumunog ang
phone ko. Tumatawag si Paolo.

"Papunta na ako. Nasa mansion na sila Daddy mo," sabi niya over the phone.

"So, hindi na tayo tuloy?"

"Tuloy. Pinagpaalam kita. Sabi ko, may pupuntahan tayo. Pumayag naman sila basta
'wag lang daw papagabi. Sasakyan nga ni Dad mo dala ko, e." Napangiti ako. "Sige
na. Bye na. Papunta na ako riyan. 'Wag kang aalis diyan, a. Hintayin mo ako kahit
ano'ng mangyari."

"Sige! Ingat."

"I love you!"

"I love--"

Hindi ko na naituloy 'yun isasagot ko kay Paolo dahil namatay 'yung phone ko. Low
battery na kasi. Nakalimutan ko pang magdala ng powerbank. Ugh! Binuksan ko ang
phone ko saka tinext si Paolo ng 'I love you, too.' Pero nakalipas na ang ilang
minute, hindi siya nagreply. Mukhang busy sa pagmamaneho.

Nakakapagtaka lang dahil napaaga 'ata ang uwi nila Dad. Alas-tres pa lang ng hapon,
e. Usually kasi, kung hindi mga 5PM, e, gabi na sila dumating. Ano kayang mayro'n?
Inaliw-aliw ko na lang ang sarili ko at hindi na ginalaw 'yung cellphone ko dahil
baka biglang malobat.

Nakailang sulyap na ako sa phone ko pero walang text na galing kay Paolo. Halos 30
minutes na akong naghihintay pero hindi pa rin siya dumadating. Nakakapagtaka lang
dahil hindi naman traffic sa daanan papunta rito sa school. Ano kayang nangyari
ro'n at bakit natagalan? Ayaw na ayaw akong pinaghihintay ni Paolo kaya
nakakapagtaka lang na natagalan siya ngayon.

Hindi na ako mapakali sa kakahintay dahil ang tagal ni Paolo dumating. Mahigit
isang oras na akong naghihintay pero wala pa rin siya. Hindi ko na natiis kaya
kinuha ko ang phone ko sa bag at akmang ng mag ta-type ng text message kay Paolo
nang biglang may tumayo sa harapan ko. Nagulat ako kaya agad akong napatingala.

"Ano ba! Ginulat mo naman ako!" sabi ko kay Paolo at habang nakahawak sa dibdib ko.
"Bakit ang tagal mo dumating?"

"Sorry na!" Nakangiti niyang sabi sa akin saka tumalikod at agad naglakad.

Napakunot naman ang noo ko sa ginawa ni Paolo. Nagtaka dahil hindi niya kinuha
'yung bag ko katulad ng palagi niyang ginagawa. Baka pagod lang si Paolo. E, bakit
nauna siyang naglakad aber?

"Paolo, saan ka pupunta? Nagmamadali?" inis na sabi ko.

Tumawa siya. Ilang metro na ang layo niya sa akin, "Sorry!" sabi niya saka ngumiti.

Ano ba 'tong tao na 'to panay ang sorry. Napailing na lang ako saka ngumiti sa
kanya. Tinitigan ko si Paolo habang nakatayo. Nakasuot siya ng pants at white
tshirt. Natawa ako nang mapansin kong nasa may kamay niya pa rin 'yun kulay puting
tali na itinali ko kaninang umaga. Hindi niya pala tinanggal 'yun.

Nakatitig lang ako sa kanya nang bigla siyang magsalita, "Cruzette ko. Mahal na
mahal kita."

Natawa ako. "Ha? Oo na. Mahal na mahal din kita."

"Pasens'ya ka na pero mauuna na ako." Ngumiti siya pero 'yun ngiti niya nag dulot
ng kakaibang kirot sa dibdib ko. Naguluhan ako sa sinabi niya.

"Ha?" naguguluhan kong sagot.

Tumitig lang siya sa akin saka tumalikod at mabilis na naglakad palayo sa akin.
Parang sa ginagawa niyang paglalakad hindi na siya babalik. Hindi na niya ako
babalikan pa. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kaba sa dibdib ko. Naguguluhan
ako sa pinapakitang kilos ni Paolo. Ang weird niya lang. May nangyari ba?

"Paolo! Sandali lang!" Sumigaw ako pero hindi ako pinansin ni Paolo. Tuloy pa rin
siya sa paglalakad. Agad kong kinuha ang mga librong bitbit ko at tumakbo para
habulin si Paolo. "Paolo, saan ka pupunta? Sandali lang. Hintayin mo ako!" muli
kong pagtatawag sa kanya pero hindi niya ako nilingon. Tuloy lang siya sa
paglalakad ng mabilis na as if hindi niya ako naririnig na tinatawag ang pangalan
niya.

Kahit anong bilis kong pagtakbo hindi ko mahabol si Paolo. Ang bilis ng bawat na
hakbang na ginagawa niya. Patuloy din ako sa pagtawag kay Paolo. Kahit napapatingin
na sa akin 'yung mga nakakasalubong ko wala akong pakialam. Parang bingi si Paolo
dahil hindi niya man lang ako nililingon sa mga bawat pagtawag at sigaw na ginagawa
ko sa kanya.

Nakarating na ako sa may labasan ng school kung saan may pedestrian lane sa harap
at lumingon-lingon sa paligid. Hindi ko mahanap si Paolo. Nawala siya sa paningin
ko dahil sa bilis ng paglalakad niya. Nang makita ko siya sa kabilang kalsada
maglalakad na sana ako kaso biglang nag red ang kulay ng stop light. Ang daming
sasakyan na dumadaan at nagsisilbing harang sa pagitan naming dalawa.

Nag senyas ako kay Paolo sa kabilang kalsada na sandali lang at hintayin niya ako
pero hindi siya sumagot. Nakangiti lang siya habang nakatingin sa akin. Isang ngiti
na hindi nakikita ang isang kasiyahan kundi kalungkutan. Kalungkutan ang nakikita
ko sa mukha ni Paolo kahit nakangiti ang mga labi niya. Naguguluhan ako sa
nangyayari. Naguguluhan ako kung bakit ganyan si Paolo.

Magkatinginan lang kaming dalawa ni Paolo nang marinig kong mag ring ang phone ko
sa loob ng bag ko. Agad ko itong kinuha at tinignan kung sino ang tumatawag. Si Dad
ang tumatawag at may ilang miscalls na rin siya sa akin. Sinagot ko ito at tumingin
muli kay Paolo sa kabilang kalsada pero wala na siya. Hindi na siya mahagilap ng
mga mata ko. Nilingon-lingon ko ang buong paligid pero hindi ko na siya makita.
Parang biglang nawala ng parang bula si Paolo sa paligid ko.

"Angeline, where are you?!" Napasigaw na si Dad sa phone kaya naagaw niya ang
atensyon ko. Parang natataranta si Dad sa kabilang linya.

"Nasa school pa, Dad. Why?" sagot ko habang palinga-linga "Hinahanap ko si Paolo,
Dad. Biglang nawala, e."

"Anong pinagsasabi mo, anak?"

"Po? Si Paolo po, Dad," mariin kong sagot "Bigla pong nawala, e. Hindi ko alam kung
saan napunta."
Natahimik ang kabilang linya. Akala ko wala na si Dad pero bigla ulit siyang
nagsalita. Mga salitang agad naging dahilan para mayanig at magdilim ang buong
mundong kinatatayuan ko.

"'Wag mo na hintayin si Paolo, anak," seryosong sabi ni Dad.

"Bakit naman po? May pupuntahan kami ngayon, Dad. Saka hintayin? E, nandito na si
Paolo. Bigla lang nawala," matigas kong tugon. "Hahanapin ko lang siya, Dad."

"Angeline, listen. Hindi mo siya mahahanap. Hindi siya dadating kahit anong
paghihintay mo."

"Anong pinagsasabi mo, Dad?" kinakabahan kong tanong. Para akong naiiyak sa mga
sinasabi niya. Ang sikip-sikip na ng dibdib ko.

"Naaksidente si Paolo. Nabangga ng truck 'yung sasakyan na minamaneho niya. Hindi

na nakaligtas si Paolo, anak. Dead on arrival na ng dumating ang ambulansiya. Wala
na siya, anak. Wala na si Paolo," nanginginig ang boses ni Dad. "Wag mo na siyang
hintayin. Hindi na siya darating. Susunduin kita riyan sa school mo. Papunta na
ako." Then he ended the call.

Parang namanhid ang buong katawan ko dahil sa sinabi ni Dad. Hindi ako
makapaniwala. Hindi dapat ako maniwala. Alam kong nagsisinungaling lang siya. Alam
kong buhay pa si Paolo at hindi niya ako iiwan. Nangako siya sa akin na siya ang
susundo sa akin at pupunta pa kami sa snow world. Nangako pa si Paolo sa akin na
pupunta kami ng ibang bansa para sabay na makakita ng snow. Nangako pa si Paolo sa
akin na magpapakasal kami pagtuntong ko ng 20 years old.

Sumasakit ang dibdib ko. Napatitig ako sa kawalan habang masaganang bumabagsak ang
luha sa mga mata ko. Napapatingin sa akin 'yung mga tao pero wala akong pakialam sa
mga tingin na ginagawa nila. Parang huminto ang sarili kong mundo sa mga oras na
'to. 'Yun mundo kong sabay namin binuo ng lalaking pinakamamahal ko.

Alam kong nagsisinungaling lang si Dad. Dadating si Paolo. Susunduin niya ako. Muli
kong makikita 'yun mukha niyang nakangiti. Alam kong hindi niya ako iiwan.

Bumalik ako sa parking lot at umupo para hintayin si Paolo. Patuloy lang akong
umiiyak habang nakaupo. Pinapaniwala ko ang sarili ko na dadating si Paolo. No.
Alam kong dadating siya.

Biglang may tumayo sa harapan ko at agad akong napatinagala habang nakangiti.

"Paolo-," napatigil ako dahil hindi si Paolo ang nakita ko kung 'di ang Daddy ko.

"Anak..." malumanay na pagtatawag niya sa akin. "Wala na si Paolo."

"HINDI!! NAGSISINUNGALING KA!!" napasigaw ako "DADATING SI PAOLO!! DADATING SIYA!!!

DAD, ALAM KONG DADATING SIYA!!!" Pinabayaan lang ako ni Dad na sumigaw nang
sumigaw.

Napaupo nalang ako sa sahig at patuloy na umiyak nang umiyak hanggang sa maubos ang
luha ko. Pero kahit ano'ng gawin, ko hindi nauubos ang mga luha sa mata ko. Para
itong water falls na masaganang bumabagsak. Hindi ko alam kung titigil pa 'tong mga
mata ko sa pagluha. Mukhang kahit lumipas ang mahabang panahon patuloy akong luluha
dahil sa pagkawala ng lalaking nagparamdam sa akin ng kakaibang pagmamahal.

He was 28 years old back then while I was just 18 years old when he left me... and
changed my life forever.
Chapter 7

Play Can't Cry Hard Enough by Bellefire while reading this chapter! :)

Chapter 7

"Akin na nga 'yan, Paolo! Kanina mo pa pinagtatawanan ang itsura ko riyan, e. Oo

na. Mukha na talaga akong demonyita riyan sa old pictures ko. Akin na 'yan! Isa!"

"Hahaha! Hindi ka kaya mukhang demonyita rito. Ang cute mo nga, e. Lahat ng
pictures mo no'n nakasimangot. Parang galit sa buong mundo."

"Ughh! Give it back! Nakakainis ka!"

"Ayoko! Hahaha!"

Kahit ano'ng pilit kong pag-agaw sa old photo albums ko, ayaw talagang ibigay ni
Paolo. Nakakainis na. Tawa siya nang tawa sa itsura ko ro'n sa picture na hindi man
lang makuhang ngumiti sa harap ng camera. Paano nga kasi ako ngingiti kung galit
ako sa mundo at galit ako sa mga taong nakapaligid sa akin no'n? Nakakainis talaga.
Ba't kasi nakita pa ni Paolo 'yang mga albums na 'yan, e. Ngayon ilang minuto na
siyang natatawa. Kahit anong habol ko sa kanya dito sa loob ng k'warto ko ayaw niya
talagang ibigay.

Napaupo ako sa gilid ng kama ko at sumuko na sa paghabol kay Paolo. Hinayaan ko

nalang siyang tignan at pagtawanan 'yun mga pictures ko na nakikita niya.
Napasulyap siya sa akin saka ngumisi habang nakasandal sa may dingding. Kitang-kita
ko ang bawat pagngiti ni Paolo habang nakatitig sa iba't ibang pictures ko no'ng
bata pa ako. His eyes were sparkling and in awe while looking at my pictures.
Napangiti na lang ako sa loob-loob ko. Lalo ko talaga siyang minamahal kapag
nakikita ko siyang nakangiti.

Everytime he smiles, it's like we're just in the same age. Kaya kong titigan ang
mukha ni Paolo na nakangiti sa buong maghapon. Kung noon, naiinis ako sa kanya sa
tuwing ngumingiti siya pero ngayon hindi na. Hindi nakukumpleto ang araw ko sa
tuwing hindi ko nakikita ang maaliwalas na ngiti sa mukha niya.

"Nakakainis ka talaga!" pagbibiro kong sabi kay Paolo habang nakasimangot.

Napatingin siya sa akin at agad nawala 'yun ngiti sa labi niya. Sinarado niya 'yun
photo album saka lumapit sa akin at umupo sa tabi ko. Hindi ko siya pinansin.

"Sorry na," pag-aamo ni Paolo sa akin "'Eto na, o. Hindi ko na titignan ulit. 'Wag
ka na magalit."

"Tse! Bahala ka riyan," pag-iinarte ko. "Tignan mo na at pag tawanan mo. Kulang pa
naitawa mo, e. Sige lang. Pagtawanan mo lang mukha ko noong bata pa ako."

"Sinong nagsabing pinagtatawanan ko mukha mo?" gulat niyang sagot.

Tinignan ko siya. "Bakit, hindi nga ba? Kanina ka pa kaya tawa nang tawa." Umirap
ako.

Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko. Medyo magaspang ang kamay ni Paolo
dala marahil ng trabaho pero hindi 'yun importante. Kapag hinawakan ni Paolo ang
kamay ko biglang kumakalma ang buong katawan ko. Pero sa ngayon hindi ko dapat siya
pansinin dahil sa ginawa niya. Naiinis ako sa kanya. Bahala siya riyan.

"Cruzette ko," pagtatawag niya sa akin. Hinawakan niya ako sa pisngi at hinarap sa
mukha niya. "Sorry na. Hindi ko naman pinagtatawanan ang itsura mo no'ng bata ka
pa, e," malumanay ang boses ni Paolo habang titig na titig siya sa mga mata ko.

"Hindi raw. E, ano'ng ginagawa mo? Tawa ka kaya nang tawa." Napanguso ko.

"Hindi, a." Ngumiti siya. "Hindi 'yun natatawa kung 'di natutuwa. Natutuwa ako sa
itsura mo no'ng bata ka pa. Naisip ko kasi na sana ganyan ang maging itsura ng
magiging anak nating babae sa future. Ang sarap sa feeling na may ganyan akong
anak. 'Yun nakasimangot sa iba pero nakangiti kapag nakita ako? Parang 'yun
magiging mama niya. Nakasimangot sa iba pero 'pag dating sa akin, ngumingiti. Ang
sarap lang talagang isipin," sabi niya habang nakangiti at titig na titig sa mga
mata ko.

"Talaga?" hindi makapaniwalang sagot ko. Kinilig ako sa sinabi ni Paolo. Ramdam ko
ang pamumula ng magkabila kong pisngi. "Akala ko pinagtatawanan mo itsura ko dahil
ang pangit ko no'n, e."

"Ang pangit?" gulat na sagot ni Paolo "Hindi, a. Ang cute mo nga sa mga pictures
mo, e. Tapos ngayon ang ganda-ganda mo pa. Ikaw lang talaga ang babaeng gusto kong
maging ina ng mga magiging anak ko." Hinalikan ako ni Paolo sa noo. "Kaya 'wag ka
ng magalit, okay? Hays. Sana lumipas na ang dalawang taon para makapagpakasal na
tayo at masimulan na natin bumuo ng sarili nating pamilya," sabi ni Paolo saka niya
binagsak sa kama ko ang katawan niya.

Nilingon ko si Paolo at nakita kong nakapikit siya kaya pinagmasdan ko ang

natutulog niyang mukha. Hindi ko alam kung bakit bigla akong naiiyak sa mga oras na
'to. Dahil ba sa mga sinabi ni Paolo? Tama. Naiiyak ako dahil sa mga sinabi niya sa
akin. Hindi ko in-eexpect na may isang lalaki na gusto akong makasama habang buhay
sa kabila ng pagiging masama kong tao 'nun.

Hindi ko na-imagine na may isang lalaki na kayang yakapin lahat ng flaws at

imperfection ko sa katawan. Hindi ko naisip no'n na may lalaking handang tanggapin
ang lahat ng bahagi ng pagkatao ko at tumingin sa akin na as if ako ang pinaka-
perfect na babae sa buong mundo. At higit sa lahat hindi ko kailanman hinilingin sa
Diyos na may dumating na katulad ni Paolo na handa akong mahalin sa kabila ng kung
ano'ng klaseng babae ako.

Hindi ko alam kung anong mabuti kong nagawa para ibigay sa akin si Paolo. Dahil sa
kanya, nagbago ako. Dahil sa kanya, natuto akong magmahal. Dahil sa kanya, gusto ko
na agad lumipas ang dalawang taon para matupad na namin ang mga pangako na
binitawan namin sa isa't isa.

"Bakit ka na naman umiiyak?" sabi ni Paolo sa akin. Nakamulat na pala 'yun mga mata
niya at nakatingin na ito sa akin na may bahid ng pag-aalala.

"Wala. Masaya lang ako," sagot ko. Bigla akong hinila ni Paolo at napahiga sa tabi
niya.

Tumagilid ako kaya ngayon magkaharapan na kaming dalawa ni Paolo. Nilagay niya ang
kanang kamay niya sa bewang ko at parang half hug ang ginagawa niya. Titig na titig
siya sa buong mukha ko na parang kinakabisado ang bawat parte nito. Natititigan ko
tuloy ang kulay ng mga mata niya. Kulay brown. Ang gwapo ni Paolo. Ang gwapo ng
magiging future husband ko.

"Sana lumipas na agad ang dalawang taon," pagsasalita niya habang hinahaplos ang
mukha ko. Hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa mga mata ko. "Gusto na kitang
makitang naka-wedding gown habang hinihintay kita sa dulo ng altar. Tiyak
mapapaiyak ako sa wedding natin, Cruzette ko."

Napatawa ako. "Ikaw talaga iiyak? Hindi ako?"

Ngumiti siya. "Pwede naman kung gusto mo ring umiyak. Pero sigurado akong iiyak ako
kapag kinasal tayo. Sa dinami-rami kasing lalaki sa mundo isang katulad ko pa ang
pakakasalan mo. 'Di ba, ang s'werte ko?" sabi niya. "Pangako, Cruzette. Lahat ng
pangako natin sa isa't isa tutuparin ko. Hindi ko lang alam kung kailan basta
tutuparin ko lahat ng iyun."

"Pangako?"

Tumango siya. "Pinky promise," sabi niya saka ako hinila at hinalikan sa noo ko.
"Mahal na mahal kita, Cruzette. Ikaw lang ang babaeng mamahalin ko sa buong buhay
ko o kahit mapunta pa ako sa kabilang buhay."

Ipinikit ko ang mga mata ko at naramdaman kong muli akong naging emosyonal sa mga
sinabi niya. Pagmulat ko ng mga mata ko wala na si Paolo sa tabi ko. Agad akong
tumayo at nilibot sa buong k'warto ang paningin ko para hanapin siya. Nakita ko
naman agad siya na nakatayo sa balcony habang humahangin. Agad akong nagtaka nang
makita ko na iba na ang damit ni Paolo ngayon. Purong puti na ang suot niyang shirt
at pantalon.

"Paolo?" pagtatawag ko sa kanya. Gusto ko sanang tumayo pero hindi ko maigalaw ang
mga katawan ko. Nanigas lang ito at ayaw kumilos. Muli kong tinignan si Paolo.
"Paolo?" tinawag ko ang pangalan niya. Bakit ganito? Bakit bumibigat ang pakiramdam
ko?

Lumingon siya sa akin nang nakangiti. Pero kakaibang ngiti ang pinakita sa akin ni
Paolo. May bahid itong kalungkutan. 'Yung mga mata niya may kakaibang tingin na
ginagawa na nagdulot ng kakaibang kirot sa puso ko. Punong-puno ng lungkot ang mga
mata niya habang nakatingin sa akin nang seryoso.

"Aalis na ako, Cruzette," pagsasalita ni Paolo. Kinilabutan ako sa sinabi niya.

"Aalis na ako. Pasens'ya na kung hindi ko matutupad ang mga pangako natin sa isa't
isa. Pasens'ya na kung hanggang dito na lang ako. Patawad kung hindi na kita
mapapakasalan." Nangilid ang luha ni Paolo. "Lagi mong tatandaan na mahal na mahal
kita. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa akin no'ng nabubuhay ako. Malaki ang
pasasalamat ko na nakilala kita at minahal mo ako." Ngumiti siya pero patuloy
lumuluha ang mga mata niya. "Mawala man ako sa tabi mo palagi pa rin kitang
mamahalin. Paalam, Cruzette. Palagi kang mag-iingat."

"Paolo! Sandali lang. Saan ka pupunta? Paolo!" tinawag ko siya pero hindi na niya
ako nilingon. Kahit anong pilit kong gumalaw ayaw pa rin ng mga katawan ko. Pag
tingin ko sa balcony wala na si Paolo. Tanging isang malakas na hangin na lang ang
sumalubong sa mukha ko na parang hinalikan ang labi ko. Sa huling pagkakataon,
parang naramdaman ko ang labi ni Paolo na dumampi sa sarili kong mga labi na naging
dahilan para bumagsak ang mga luha ko.

"PAOLO!" Bigla akong napabangon dahil sa panaginip na sumagi sa aking isipan.

Pagmulat ko ng aking mga mata, agad kong nilibot ang paningin ko. Nakasakay ako sa
isang sasakyan at nakaupo sa passenger's seat. Napasulyap ako kung sino'ng nagda-
drive. May isang lalaking nagmamaneho.

"Pao-," napatigil ako sa pagtawag sa lalaking nagmamaneho dahil bigla itong humarap
sa akin. Mukha ni Dad ang nakita ko. Tumingin siya sa akin na may bahid ng pag-
aalala ang mukha niya. Awang-awa ang mga mata niya habang pasulyap-sulyap sa akin.
"Saan tayo pupunta, Dad?" tanong ko sa kanya nang maalala ko ang nangyari kanina.

Sa sobrang pag-iyak ko at pagtatawag sa pangalan ni Paolo bigla akong nawalan ng

malay. Muli ko na namang naalala 'yung panaginip ko kanina kung saan buhay na buhay
pa si Paolo at kung saan nakikita ko pa ang nakangiti niyang mga labi. Pumatak ang
luha ko kaya bigla ko itong pinunasan. Kahit ang dami ko ng nailuha ang dami pa
ring tubig na lumalabas sa sarili kong mga mata. Parang buong buhay ko iiyak na
lang ako dahil sa nangyari.

"Sa ospital," seryosong sagot ni Daddy "Nando'n na si Mommy mo. Papunta na rin ang
pamilya ni Paolo. 'Yung driver ng truck na nakabundol kay Paolo nasa kulungan na
rin. Lasing ito kaya napa-over take ang tinamaan ang harapan. Ayon sa mga nakakita,
masyadong mabilis ang mga pangyayari. Yuping-yupi ang harapan ng kotse kaya hindi
na nakaligtas si Paolo."

Dahil sa mga sinasabi ni Dad, muli na namang akong naiyak. Hindi na lang ako
pinansin ni Dad at tahimik na lang siyang nagmaneho habang ako patuloy umiiyak
habang nasa likurang bahagi ng sasakyan. Bawat pagbanggit na ginagawa ni Dad sa
pangalan ni Paolo para itong matulis na bagay na bumabaon sa puso ko. Napakasakit.
Halos madurog ang puso ko nang paulit-ulit dahil sa sinabi niya.

Napayuko ako at napahawak nang mahigpit sa singsing na binigay sa akin ni Paolo.

Isang singsing na palantandaan ng pagmamahal at mga pangako sa akin ni Paolo noong
nabubuhay pa siya. Gusto ko sanang isipin na nagloloko lang si Dad pero kilala ko
siyang tao. Seryoso siya at hindi siya nagbiro tungkol sa pagkamatay ng isang tao.

Napasandal ako at ipinikit ko ang mga mata ko. Muling bumalik sa akin ang mga
alaala noong una kaming nagkakilala ni Paolo. Noong mga panahon na naiinis ako sa
kanya at sa mga ngiti niya. 'Yung mga panahon na lahat ng kalokohan ginawa ko sa
kanya pero hindi siya nagalit. Laging ngiti at pagtawa lang ang iginaganti niya sa
akin. Napakagat ako ng labi. Pinipigilang muling pumatak ang aking mga luha.

Lahat ng mga pinagsamahan namin ni Paolo biglang bumalik sa aking isipin. First
kiss, confession, first hug, mga pangako sa isa't isa at pagmamahalan. Lahat. Pati
'yung mga memories at efforts na ginawa niya sa tuwing sumasapit ang kaarawan ko.
Hindi ko matanggap. Hindi ko matanggap na wala na si Paolo at nilisan na niya ang
mundong 'to. Ang sakit lang isipin na hindi ko na siya makikita at hindi ko na
masisilayan 'yung ngiti niya mamaya, bukas at sa mga susunod na mga araw.

Hindi kayang tanggapin ng puso ko na mamaya kapag nakauwi ako ng bahay, wala na
akong makikitang isang Paolo na naghihintay sa akin. Wala ng Paolo na bigla-bigla
akong kikilitiin at yayakapin. Walang Paolo na biglang ngunguso na parang bata
kapag hindi ko pinapansin. Walang Paolo na maghahatid at sundo sa akin. Wala na si
Paolo. Wala na ang Paolo na minamahal ko at pinangakuang papakasalan kapag tuntong
ko ng 20 years old. Wala na si Paolo na gusto kong maging ama ng magiging mga anak
ko. Wala na si Paolo na minahal ako ng buong-buo sa kabila ng sampung taon na
pagitan ng aming mga edad. Wala na siya. Wala na.

Nakita ko na ang napakalaking gusali ng Makati Ospital. Biglang bumigat ang

pakiramdam ko. Pakiramdam ko mahihimatay ako pero nilabanan ko alng ang sarili kong
katawan. Gusto kong ma-confirm. Gusto kong masaksihan ng sarili kong mga mata na
wala na talaga siya. Pinarada ni Dad ang kotse sa parking lot at agad lumabas.
Sumunod ako sa kanya patungo sa loob ng ospital.

Nakasundo lang ako kay Dad habang naglalakad kami sa loob ng ospital. Sa morgue
kami dumiretso. Nakita ko si Mommy do'n at Agatha. Parehas mapupula ang mga mata
nila. Nang makita ni Mommy si Dad, agad itong yumakap kay Daddy. Habang ako naman
agad tinanong si Agatha.
"Nasa'n siya?" mabilis kong tanong kay Agatha. "Nasa'n ang katawan niya?"

"Nasa... nasa loob." Biglang pumatak ang luha ni Agatha. Naging malapit siya kay
Paolo dahil ang tagal na rin nilang magkatrabaho sa mansion kaya naging emosyonal
siya. Tumango nalang ako bilang sagot sa sinabi niya.

Unang pumasok si Dad papasok sa loob ng morgue. Sumunod naman ako. Pero sa bawat
hakbang na ginagawa ko parang paulit-ulit nababasag ang puso ko. Pagpasok ko sa
loob may nakita akong isang katawan na natatakpan ng puting kumot. Hindi pa
natatanggal ang kumot na nakatakip sa buong katawan niya nakumpirma ko ng katawan
ni Paolo ito. Agad ko kasing nakita ang kamay niyang may puting tali na nakatali.
Pero hindi na ito kulay puti. Naging kulay pula na ito dahil sa sarili niyang dugo.

Nanginig ang buong katawan ko. Pakiramdam ko namanhid ang buong pagkatao ko. Unti-
unti na namang pumatak ang mga luha ko habang nakatingin sa katawan ni Paolo na
walang buhay. Wala na talaga siya. Wala na. Wala na talaga si Paolo. Iniwan na niya
ako.

May lumapit na isang nurse at inabot sa akin 'yung isang plastic na transparent.
May laman itong cellphone na pag-aari ni Paolo at 'yun kulay blue niyang wallet na
regalo ko 'nung Christmas sa kanya. Malinis na ito at wala ng dugo. Agad kong
napansin ang cellphone dahil naka-on ito. Hindi ito namatay kahit naaksidente si
Paolo.

Habang nakikipag-usap si Dad at Mom sa nurse ako naman abala sa pagtingin sa

cellphone ni Paolo. Muli akong naluha dahil hawak ko ngayon ang mga pag-aari ng
lalaking mahal ko. Pag tingin ko sa inbox nando'n pa ang huling text ko sa kanya.
Kinalikot ko ito at napunta sa draft message. May kaisa-isang message na naiwan na
hindi ata na-send. Pagbukas ko ng message bigla akong napahagulgol dahil sa nabasa
ko. Napatingin sa akin si Agatha pero wala akong pakialam.

To: My Queen

Mahal na mahal din kita. Hintayin mo ako. Padating na ako diyan. Pupunta tayo sa---

Hindi na natapos ang message dahil siguro ito na ang oras na naaksidente si Paolo.
Hindi na niya natupad ang pangako niya. Hindi na kami nakapunta sa snow world.
Hindi na niya nakita ang mga snows na gustong-gusto niyang makita.

Sunod kong tinignan ang wallet ni Paolo. May laman itong driver's license niya. Sa
pagkukutinting ko dito may nakita akong nakaipit na larawan. Pagtingin ko sa
larawan nakita ko ang baby picture ko na nakasimangot. Kinuha pala ni Paolo ang isa
kong picture at tinago sa wallet niya. Mahal na mahal talaga ako ni Paolo. Sa
kabila ng sampung taon na agwat na edad namin sa isa't isa minahal niya ako nang
buong-buo.

Dumating na ang pamilya ni Paolo. Umiyak nang umiyak si Nanay Perla at mga kapatid
ni Paolo nang makita ang malamig na katawan ni Paolo. Hindi ko nakayanan 'yun
nakikita ko kaya bigla akong umalis at pumunta sa parking lot para umiyak nang
umiyak.

Napatingala ako sa kalangitan dahil parang uulan. Hindi pa ako nakakapasok sa loob
ng sasakyan biglang bumagsak ang malakas na ulan. Sinarado ko nalang ang sasakyan
at hinayaan na mabasa ako ng tuluyan. Umiyak ako kasabay ng pag-iyak ng langit.
Bigla kong naisip na marahil si Paolo ito na umiiyak habang nakatingin sa aming mga
pinakamamahal niyang kanyang naiwan dito sa lupa.

Ganito pala ang pakiramdam na mabuhay pero para kang namatay. Pakiramdam kong
nawala ang ganang mabuhay ng mawala si Paolo sa akin at sa mundong 'to.

Mahirap magpatuloy sa buhay kapag gigising ka isang umaga na wala na 'yun taong
pinakamamahal mo. Hindi mo na ulit makikita 'yun ngiti at maririnig 'yun mga tawa
niya. Hindi mo na muling mararamdaman 'yun yakap at halik niya. Mapapaiyak ka
nalang sa mga masasayang mga alaala na babalik sa isipan mo. Sana... sana kung alam
ko na magiging ganito, e 'di sana mas lalo ko siyang minahal. Mas lalo kong
ipinaramdam sa kanya ang pagmamahal ko at araw-araw kong nasabi sa kanya kung gaano
ko siya kamahal.

He was 28 years old and I was just 18 years old back then when I thought to myself
that I was better off dead.

Chapter 8

Play Why by Rascal Flatts while reading this chapter! :)

Chapter 8

I kept thinking, why was it too sudden? Bakit gano'n nalang kadali mangyari ang
lahat? I can still remember everything-vividly, clearly, and detailed. Naaalala ko
pa rin 'yun mga panahon na buhay na buhay si Paolo sa isipan ko. 'Yung panahon na
una kaming nagkita at nagkakilala. 'Yung mga pagtataray ko sa kanya na tanging
pagngiti at tawa lang ang iginaganti niya. The way he smiled and laughed were still
fresh in my memories. In my mind, he was still alive. In my mind, he never left
me...us. In my mind, he was still smiling widely while looking at me.

I did not want to accept the fact that he was no longer in this world. Kahit na
nakita na mismo ng mga sarili kong mata ang malamig niyang katawan, I just really
can't. Umaasa akong nasa isang pangit na panaginip lang ako. Umaasa akong isang
araw ay gigising ako at una kong makikita ang mukha ni Paolo na nakangiti sa akin
habang hinahaplos ang mukha ko. Patuloy akong umaasa sa pangako niya na hindi niya
ako iiwan. Pero kahit ilang araw na ang lumilipas, hindi pa rin ako nagigising. I
was still stucked in this nightmare-a nightmare where Paolo's already gone.

Whenever I close my eyes, I could still feel the warmth of Paolo's touch. Kapag
nakapikit ako, naririnig ko pa rin 'yung mga tawa niya. Kapag nakapikit ako,
nakikita ko ang ngiti niya. I wanted to close my eyes forever. Kung p'wede lang na
hindi ko na imulat ang mga mata ko gagawin ko para patuloy kong makita na buhay na
buhay siya. Sa tuwing binubuksan ko kasi ang mga mata ko, sumasalubong sa akin ang
katotohanan na wala na talaga. Sumasampal sa akin ang isang lugar na hinding-hindi
na mapupuntahan ni Paolo kahit kailan.

Ilang araw na ang lumipas simula ng mangyari ang trahedya sa buhay ko. My parents
shouldered everything. Lahat ng gastos sa funeral ni Paolo sila na ang gumastos.
Mahirap lang ang pamilya ni Paolo kaya laking tuwa nila sa tulong na ibinigay ng
mga magulang ko. Wala naman iyun kina Mom and Dad kumpara sa mga naitulong ni Paolo
sa mansion at sa akin. Dad suggested na i-cremate nalang ang katawan ni Paolo pero
tumanggi ang nanay niya. Kabilin-bilinan ni Paolo daw dati na if ever mawala siya
gusto niya ng decent funeral.
Gusto niyang ilang araw siyang ibuburol kung saan lahat ng mahal niya sa buhay ay
pupunta sa huling hantungan niya para sulyapan siya. Ayaw raw ni Paolo na may
umiyak. Gusto niya kapag nilisan niya ang mundo, lahat daw ay nakangiti. Napakagat
ako sa labi ko ng maalala ko 'yung usapan nila Dad at nanay niya. Parang
pinaghandaan niya itong mangyayari. Parang alam niyang mawawala siya sa mundong
ito.

Hindi ako pumupunta sa burol ni Paolo. Ayaw ko talagang tanggapin. Ang hirap,
sobrang hirap. Nasa k'warto lang ako at nakakulong. Hindi umiimik, hindi lumalabas
at bihira kung kumain. Wala akong gana kumilos, magsalita at pansinin kung sino ang
nasa paligid ko. Ilang beses akong sinubukan kausapin ng mga magulang ko pero hindi
ako nagsalita. Nakatitig lang ako sa kawalan. Palagi lang nila ako binibilinan na
kumain pero hindi ako sumasagot.

Every part of my body's still aching. My heart finally stopped beating. Hindi ako
umiikot sa loob ng mansion dahil sa bawat sulok nito naaalala ko siya. Naalala ko
'yun mga panahon na masaya kaming nag-uusap. Every time I would remember him, I
feel everything turned to havoc. Kaya, as much as possible, nasa k'warto lang ako
at kinulong ang sarili ko. Pero sadyang mapaglaro ang tadhana dahil pati rito sa
kwarto ko marami kaming mga alaala at sumpaan. Surprisingly, hindi ako umiiyak.
Sumasakit ang dibdib ko pero hindi ako umiiyak. Manhid na ata ang buong katawan ko.
Namanhindi no'ng araw na iniwan niya ako ng tuluyan sa mundong 'to.

I closed my eyes again at agad bumalik sa akin 'yung mga binitiwan niyang salita.

"Magpapakasal tayo pag tuntong mo ng 20 years old."

"Pupunta tayo sa isang bansa na may snow para sabay natin makita ang mga kamag-anak
mo.Hahaha."

"Bubuo tayo ng pamilya, Cruzette ko. Isang pamilya na masaya. 'Yun mga anak natin
na naglalaro sa sala habang ikaw naghahanda ng hapunan. Ang sarap sa feeling na ma-
imagine 'yun. Ikaw lang talaga ang babaeng gusto kong makasama habang-buhay."

"Mahal na mahal kita, Cruzette ko. Ikaw ang reyna ng buhay ko."

All the memories came back, but he never did. Mga alaala na lang ang iniwan niya sa
akin at mga pangako sa isa't isa na hindi na natupad at alam kong kahit ano'ng
gawin kong pag-iyak o pagmamakaawa, hindi na talaga ito matutupad kahit kailan. Sa
sobrang sakit ng nararamdaman ng buong katawan ko, hindi ko na mailarawan kung
gaano kasakit.

The pain was inevitable. Ngayon hindi lang siya ang nawala kung 'di pati na rin ang
sarili ko. I lost my own soul. I lost my own reason to live. Paano ka nga naman
gaganahan gumising at mabuhay sa araw-araw kung 'yung taong gusto mong makita hindi
mo na kailan pa makikita? I was just 18 years old back then when I felt really
devastated. I lost everything because he's my everything. Si Paolo ang buong mundo
ko. Si Paolo ang nagbigay ng liwanag sa madilim kong mundo. Pero ngayon ano ang
gagawin ko sa mundong wala na ang taong gusto ko makasama habang buhay?

Nakatulala lang ako sa kawalan nang may marinig akong kumatok sa pintuan ng k'warto
ko. Pagsulyap ko, nakita ko si Mom na pumasok at nag-aalalang nakatingin sa akin.
She was holding a blue notebook when she sat down at the edge of my bed.

"Anak," pagsasalita niya. "Ilang araw ka nang tulala. Wala ka bang planong kumain?
Baka magkasakit ka niyan." Hindi ako sumagot sa sinabi niya kaya narinig kong
napabuntong-hininga na lang siya. "Pupunta ako sa burol ni Paolo. Nauna na si Dad
mo ro'n. Gusto mo bang sumama? Hindi ka pa pumupunta ro'n, e," she spoke again.
"Ayoko po," walang gana kong sagot habang nakatulala sa kawalan.

She sighed again. Hinawakan niya ang kamay ko, "Mahirap tanggapin na wala na siya.
Pero we should accept it. May mga bagay sa mundo na hindi natin kontrolado. Pero
anak, isipin mo ang mararamdaman ni Paolo kapag nakita ka niyang ganyan. Tingin mo
matutuwa siya? Hindi, anak. Mahihirapan si Paolo na umalis at pumunta sa
patutunguhan niya kung ganyan ka umasta. Nawala man si Paolo pero marami pa rin
nagmamahal sa 'yo na nasa paligid mo. 'Wag mong itigil ang pag-ikot ng mundo mo
dahil lang nawala ang isang importante tao sa 'yo."

Sinulyapan ko si Mama na walang emosyon na nakalagay sa sarili kong mukha. "Alam mo

bang mahal ko si Paolo, Mom? Alam mo bang nagmamahalan kaming dalawa?"

Napatitig sa akin si Mommy ng ilang segundo saka ngumiti nang matipid. "Alam ko,"
sabi niya na siyang kinagulat ko. "Umamin si Paolo sa amin ng Daddy mo tungkol sa
relasyon niyong dalawa. Nagulat kaming dalawa ni Daddy mo dahil do'n pero hindi
kami tumutol. Paano kami tututol kung biglang lumuhod at yumuko si Paolo sa harapan
namin at nagmakaawang ibigay ang basbas naming dalawa sa relasyon niyo? Nakaluhod
siya habang nangangakong hindi ka sasaktan, magsusumikap siya at mamahalin ka
habang buhay." Tumulo 'yung luha ni Mommy. "I cried when Paolo said that. He was
too serious. Seryoso siya sa 'yo, Angeline. Hindi madali sa Daddy mo 'yung nalaman
niya pero tinanggap niya. Nakita niya kung gaano ka kamahal ni Paolo. Nangako rin
si Paolo na hindi gagawa ng kahit ano. Gusto niyang makatapos ka ng pag-aaral. He
really loves you, Angeline, he really does."

Napatitig ako sa kawalan habang tumutulo ang mainit na luha sa mga mata ko. Hindi
ko in-eexpect na magti-take ng risk si Paolo para umamin sa mga magulang ko. Alam
kong seryoso siya sa akin pero I never imagined na magtatapat siya sa tungkol sa
relasyon namin at sasabihin ng harap-harapan sa mga magulang ko kung gaano siya
kaseryoso sa akin at kung gaano niya ako kamahal.

"Kahit malaki ang age gap niyong dalawa hindi iyun naging hadlang para mahalin niyo
ang isa't isa," pagpapatuloy ni Mommy. Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko.
"Kapag nakikita ko kayong dalawa na magkausap nakikita ko kung gaano ka kasaya,
anak. Paolo changed you. Binago ka niya sa isang mabuting tao. 'Yung Angeline na
palaging gumagawa ng kalokohan noon, hindi ko na nakikita. Nagiging anghel ka kapag
katabi mo si Paolo. I was so happy whenever I saw you like that. Kaya tinanggap ko
sa sarili ko na mahal niyo talaga ang isa't isa."

Napapikit ako habang tumutulo ang luha ko. Nilingon ko si Mommy saka ngumiti. "Yea.
I really love him, Mom. I really do."

Pinunasan niya ang luha ko. "I know. Alam kong mahal niyo ang isa't isa," sabi niya
"Kinuha na ng tito ni Paolo 'yun mga gamit niya kanina. Pero iniwan itong notebook.
Sa iyo 'ata 'to dahil may pangalan mo sa harapan." Tumayo si Mom. "Mag-aayos na
ako. Kung nagbago ang isip mo, puntahan mo lang ako sa k'warto." She kissed my
forehead and left my room.

Umupo ako nang tuluyan nang lumabas si Mommy ng k'warto ko. Tinignan ko 'yung kulay
blue na notebook na iniwan niya. May pangalan ko nga sa harapan na nakasulat at may
puso mo. Nagtataka ako na bakit may pangalan ko dahil wala naman akong ganitong
notebook. Binuksan ko ito at nabasa ang nakasulat. Alam kong hand written ito ni
Paolo. Sulat kamay niya itong mga salitang nakalagay sa unang pahina ng notebook.

First day ko sa bagong trabaho ko. Ang dami ko ng napasukan na trabaho pero ito ang
pinakamalupit. Katulong ako ng kaisa-isang anak ng isang chinese family. Hehe. Ang
g'wapo ko namang katulong.

Bigla akong napangiti dahil sa nabasa ko. Parang itong notebook na'to ay journal ni
Paolo no'ng nagsimula siyang mag trabaho rito sa mansion. Nagpatuloy ako sa
pagbabasa sa mga nakasulat.

Ang taray niyong anak ni Mr and Mrs. Sy. Unang pagkikita palang namin tinarayan
agad ako. 'Wag ko raw siyang tatawaging Angeline dahil hindi kami close. Edi
Cruzette na lang. Gusto ko sana mainis sa kanya dahil sa ginawa niya pero 'nung
mapatingin ako sa mga mata niya may kung ano sa loob ko na biglang naawa. Malungkot
ang mga mata niya. Mayaman sila pero hindi siya masaya.

Naglilinis ako ng garden nang bigla akong binuhusan ng pintura ni Cruzette. First
time kong maligo ng pintura. Gusto kong magalit pero napangiti nalang ako sa ginawa
niya. Ang ginawa ko binuhusan ko rin siya. Kaya 'ayun, galit na galit siya sa akin.

Hinahanap ko 'yun mga damit ko pero hindi ko makita. Pag dating ko sa likuran ng
bahay nakita ko si Cruzette na sinusunog mga damit ko. Nagulat ako pero hindi ako
nagalit. Sinabi ko nalang sa kanya na mga luma na naman 'yun kaya ayos lang. Alam
kong nagulat siya sa sinabi ko pero nagsinungaling ako. Ugh. Wala pa akong pambili
ng mga bagong damit. Wala pang sahod.

Tumutulo ang mga luha ko habang binabasa 'yun mga nakasulat sa notebook na pag-aari
ni Paolo. Bumalik lahat sa isipin ko 'yun mga masasamang nagawa ko kay Paolo. Lahat
ng nararamdaman niya noon para sa akin nakasulat dito. Mga napapansin niya na
ginagawa ko at mga palagay niyang nararamdaman ko. Patuloy lang ako sa pagbabasa
hanggang sa makarating ako sa pahina na nagkaaminan na kaming dalawa. Nagsisimula
ko ng basahin 'yun mga pangako namin sa isa't isa.

Mahal na mahal ko talaga si Cruzette. Wala akong pakialam kahit mas bata siya sa
akin. Basta. Ipaglalaban ko siya. Siya na ang babaeng gusto ko makasama. Ramdam
kong siya na talaga ang babaeng para sa akin.

Kailangan ko mag-ipon. Kailangan ko ng malaking pera. Pangpakasal naming dalawa ni

Cruzette ko saka pera para pangpunta sa ibang bansa. Nangako ako kay Cruzette na
sabay namin isusulat ang mga pangalan namin at isisigaw sa kawalan na mahal na
mahal namin ang isa't isa. Ughhh. Nakakahiya. Normal lang ba para sa isang lalaki
ang kiligin?

Masaya ako sa tuwing nakikita kong nakangiti si Cruzette ko. Makita ko lang siyang
nakangiti ayos na ang buong maghapon ko. Sana mag 20 years old na siya para
makapagpakasal na kaming dalawa.

Shit. Shit. Umamin ako sa mga magulang ni Cruzette na mahal ko ang anak nila. Alam
kong galit si Mr. Sy pero hindi naman nagsalita. Pinangako kong mamahalin ko ang
anak nila ng buong-buo at magsusumikap. Gusto kong maging legal na relasyon namin
pero sinabi sa akin ng mga magulang niya na hayaan muna na ganito para hindi magulo
ang pag-aaral ni Cruzette. Ayos lang dahil alam na ng mga magulang ng pinakamamahal
kong babae 'yun feelings ko sa kanya. Nakuha ko na basbas nila. Ang sarap sa
feeling. Grabe.

Lumalabo na ang mga mata ko dahil sa binabasa ko. Para kong binabasa ang feelings
ni Paolo na hindi niya sinasabi sa akin dahil sa pamamagitan ng notebook na ito.
Pinunasan ko ang luha ko at nagpatuloy sa pagtingin sa notebook. Paglipat ko sa
next page may nakita akong drawing. Isang lalaki at isang babae na naglalaro sa
makakapal na snow. May nakasulat pang pangalan sa snow.

I love you Angeline Cruzette Sy-Buenavista.

Sana hindi makita ni Cruzette 'tong notebook. Ang korni ng mga nakasulat dito. Ang
panget pa ng drawing. Haha. 'Di bali, sa drawing muna. Pero sisiguraduhin kong
kapag may malaking naipon na ako magiging totoo na 'tong drawing ko.
The next page naman ay isang babae at isang lalaki rin na nasa simbahan at
nagpapakasal. Alam kong kami 'tong dalawa ni Paolo dahil may pangalan namin sa
itaas. May nakasulat na "Paolo and Cruzette wedding." Napakagat ako sa labi ko
dahil sumikip ang dibdib ko. Lahat ng plano ni Paolo para sa aming dalawa nakalagay
dito sa notebook niya. Lahat ng pangako niya inilagay niya rito. Ginawa niyang
planner itong blue niyang notebook. Isang planner kung saan nakasulat ang mga
gagawin naming dalawa sa future.

Paglipat ko ng next page may isang pamilya naman na nakadrawing. Magkahawak ang
kamay ng isang lalaki at isang babae habang may tatlong maliit na bata sa paligid
nila. Tapos may caption na "Anak namin ni Cruzette." sa ibaba nito. Kahit hindi
masyadong maganda ang pagkakadrawing ayos lang. Ang importante ay 'yung feelings
niya habang ginuguhit niya ito. Nakatuntong na ako sa huling pahina na may sulat
kamay ni Paolo. Nakasulat dito ng ilang beses ang pangalan ko habang may nakalagay
na "I love you" sa pinakadulo.

"Ang korni mo talaga, Paolo. Nakakainis ka. Ang korni korni mo," sabi ko sa sarili
ko habang umiiyak at yakap-yakap sa dibdib ko 'yung notebook ni Paolo.

Ngayon naintindihan ko na kung bakit pangalan ko ang nakasulat sa notebook na ito.

Lahat kasi ng nakalagay sa notebook ay para sa akin. Lahat ng nakasulat ay tungkol
sa pangako niya para sa akin. Umiyak lang ako ng umiyak habang yakap-yakap ko sa
aking bisig 'yun huling alaala na ginawa ni Paolo.

Hanggang sa ma-realize ko na lahat ng ginagawa ni Paolo ay para sa ikakabuti at

ikakasaya ko. Wala siyang ginawang kinalungkot o kinasakit ng damdamin ko habang
nabubuhay siya. Alam kong hindi niya gustong mawala sa tabi ko na hindi natutupad
ang mga pangako niya. Malulungkot si Paolo kapag nakita niyang nahihirapan akong
tanggapin ang nangyaring trahedya sa buhay naming dalawa. Mahirap. Pero tatanggapin
ko. I must let him go. I must accept the fact the he's no longer in this world.
Pero kahit gano'n, alam ko sa puso ko hinding-hindi niya ako iiwan. Alam kong kahit
matagal man na panahon ang lumipas buhay na buhay pa rin siya sa puso ko.

"Umaalis ang isang tao sa tabi mo dahil hanggang do'n lang 'yun misyon nila sa
buhay mo. Katulad ng mga taong namamatay. Nililisan nila ang mundo kasi tapos na
ang misyon nila."

Naalala ko bigla 'yun sinabi ni Paolo noon. Tama nga siya. Nilisan niya ang mundong
ito dahil tapos na ang misyon niya. Siguro misyon niya lang na baguhin ako, na
alisin 'yun mga hinanakit ko sa mga magulang ko at sa mga taong nakapaligid sa
akin. Marahil isa nga talagang anghel si Paolo-isang anghel na pinadala sa akin
para makaramdam ako ng pagmamahal at atensyon na hinahanap ko simula noong bata pa
ako.

Tumayo ako at nag-ayos ng sarili. Humarap ako sa salamin nang nakangiti kahit
namumugto pa ng mga mata. Hindi dapat ako malungkot sa nangyari. Kailangan kong
tanggapin. Mahal ko siya kaya kailangan ko siyang i-let go. Mahal ko siya kaya
kaiangan kong isipin na masasaktan si Paolo kapag nakita niya akong nasasaktan.

Muli kong isinuot 'yung k'wintas na regalo sa akin ni Paolo na may pendant na
snowflakes. Isinuot ko rin ang singsing na pruweba na magpapakasal kaming dalawa
pag tuntong ko ng 20 years old. Pero sorry nalang, Paolo. Hindi ko na kayang
hintayin na mag 20 years old ako bago tayo magpakasal. Lahat ginagawa mo para sa
akin para lang sumaya ako. Ngayon ako naman gagawa ng mga bagay na dapat mong
ikasaya bago ka tuluyang umalis at tumungo sa huling hantungan mo.

Lumabas ako ng kwarto at tumungo sa kwarto nila Mommy. Kakausapin ko sila ni Dad
kasama ang nanay ni Paolo tungkol sa pangako namin ni Paolo sa isa't isa.
He was 28 years old while I was just 18 years old back then when I started to
fullfil our promises to each other. Even though we have a ten-year gap and he was
no longer in this world, I still married the person I love the most. I was just 18
years old that time when I married the cold body of Paolo Johann Buenavista.

Chapter 9

Play IKAW by Yeng Constantino while reading this! :)

Chapter 9

Tahimik lang ang naging byahe namin ni Mommy papunta sa lugar kung saan nakaburol
si Paolo. Buong byahe ay hindi ako umiimik. Tanging tango at iling lang ang
isinasagot ko sa mga tanong sa akin ni Mommy. Alam kong ginagawa niya lang iyun
para mabawasan ang kalungkutan at bigat na nararamdaman ko. Pero kahit ano'ng gawin
niyang pagkausap sa akin hindi talaga nababawasan ang kirot sa dibdib ko. The pain
was stabbing my heart little by little. Kahit hindi ako gumagalaw, kahit hindi ako
nagsasalita at kahit paghinga lang ang tanging ginagawa ko kumikirot ang buong
pagkatao ko. My whole existence was aching because he left me.

Habang nakaupo sa loob ng sasakyan, hinihiling ko na sana matagal pa kami bumyahe

bago makarating sa lugar na patutunguhan namin. Akala ko, kaya ko nang tanggapin.
Akala ko, kaya ko na. Akala ko, kaya ko nang makita ang lugar kung saan siya
nakaburol pero hindi pa rin pala. Nanginginig ang buong katawan ko. Kumikirot ang
dibdib ko nang paulit-ulit. Napaluha ako pero agad ko itong pinunasan. Ayokong
makita ni Mommy na umiiyak na naman ako. Ayoko nang maging mahina. Pero mula nang
mawala siya humina na naman ako. Paano ako lalakas kung 'yung taong nagpapalakas sa
akin at wala na sa tabi ko?

Pero kahit anong pilit mong takasan ang kinakatakutan mo darating pa rin 'yun oras
na dapat mo itong harapin. Kahit anong pagtakbo ang gawin mo mahahabol ka nito.
Wala ka ng ibang choice kung 'di tanggapin ang masakit na katotohanan.

Huminto ang kotse sa harap ng memorial park. Sumulyap muna sa akin si Mommy bago
ito bumaba. Bumuntong-hininga ako habang pilit nilalaksan ang loob ko sa haharapin
kong pagsubok. Binuksan ko ang pintuan ng kotse at sumunod na sa paglalakad kay
Mommy. Nasa likuran niya lang ako at walang expression na mababakas sa mukha ko.
Ayoko. Ayokong umiyak. Ayokong muling masaktan. Pero no'ng nakita ko pa lang ang
malaking larawan ni Paolo, bigla nang pumatak ang luha ko. Napaiyak na naman ako.
Ang sakit. Wala na talaga siya. Iniwan na talaga ako ni Paolo. Tell me that this is
just a dream because I am not fine at all-but no, because this is a nightmare, far
from being a dream.

My mom hugged me for a few seconds and told me that everything will be fine.
Tumango-tango na lang ako habang pinupunasan ang mga luha sa aking mata. Tinanong
niya ako kung gusto ko munang sumama do'n sa special room para sa naulila ng
namatay pero tumanggi ako. Sinabi kong sisilip muna ako sa kabaong ni Paolo at
pumayag naman siya saka umalis na ng harapan ko.

Open area ang lugar. May malaking tent kung saan nasa gitna ang kulay puting
kabaong ni Paolo. Napakaraming tao. Hindi ko alam na kahit hindi pa huling lamay
para kay Paolo ganito na agad ang dadalaw sa kanya. Parang buong baranggay ay
nandito. Mga bata at matatanda. May mga kasing-edad ni Paolo ng mukhang mga
kababata at schoolmate niya. Nilapitan ko muna 'yun larawan ni Paolo na nakalagay
sa unahan. Hinaplos ko ito nang paulit-ulit.

Nakangiti si Paolo sa larawan. Para siyang buhay na buhay sa picture na ito.

Nangilid na naman ang luha ko. Muling pumatak ang mga luhang nagsilabasan lang
noong nawala na siya sa mundong ito. Nahihirapan akong lumunok. Hindi ko alam kung
ilang beses ko na itong nasabi pero sobrang sakit talaga. Hindi ko alam kung
magiging ayos pa ako dahil sa nangyaring trahedya sa buhay ko.

"Paolo," pagsasalita ko habang hinahaplos ang mukha ni Paolo sa larawan. "Ang

unfair mo. Hindi mo tinupad ang mga pangako mo sa akin. Nakakainis ka," garalgal na
ang boses ko. "Pero kahit iniwan mo ako mahal na mahal pa rin kita. Mahal na mahal
kita, Paolo."

Napatigil lang ako sa pagkausap sa picture ni Paolo nang makita kong papalapit sa
akin si Pearl na kapatid ni Paolo na sumunod sa kanya. Magkasing-edad lang kaming
dalawa kaya agad kaming nagkasundo. Kasundo ko naman pala lahat ng kapatid ng
lalaking mahal ko. Tinuro kasi sa kanila ni Paolo na irespeto ako dahil ako ang amo
niya. Pero iba ang ibinulong sa akin ni Paolo noon "Dapat ka nilang irespeto kasi
ikaw ang magiging asawa ko. Hehe."

"Uy, Angeline. Mabuti naman dumalaw ka na. Malulungkot talaga si Kuya kung hindi mo
siya pupuntahan," nakangiti niyang bati sa akin. Halata sa mga mata niya na
kagagaling niya lang sa pag-iyak dahil namumugto rin ang mga mata niya tulad ko.
Mahal na mahal talaga si Paolo ng mga kapatid niya.

"Oo nga, e. Ang sakit lang kasi. Kahit ilang araw na ang lumipas, hindi ko pa rin
tanggap," nakangiti kong sagot sa kanya. Ang daling ngumiti kahit nasasaktan na
ako. Sana kaya kong ngumiti habang buhay. I was hoping I can smile forever, just to
hide my broken heart and soul.

"Masasanay din tayo. Malulungkot si kuya kapag umiiyak tayo ng paulit-ulit dahil sa
kanya. Si Kuya 'yung tao na palaging nakangiti at tumatawa kasi ayaw niya ng
makaramdam ng lungkot," pagsasalita ni Pearl. "Noong namatay nga si Tatay hindi
umiyak si Kuya, e. Palagi siyang nakangiti sa amin. Gusto niya kahit may umalis
tanggapin na lang sa puso. Wala naman daw kasing may gusto sa nangyari kay Tatay.
Pero kahit gano'n ang sinabi ni Kuya, alam kong umiiyak siya kapag mag-isa na lang
siya. Siya kasi ang pinaka-close kay Tatay." Tumulo ang luha ni Pearl.

"Nakakaiyak lang dahil pati si Kuya wala na rin sa amin. Sumunod na agad siya kay
Tatay. Hindi ko na natupad kay Kuya na makita niya akong grumaduate. Nag-aaral ako
nang mabuti para sa kanya pero wala na siya. Hindi na niya makikitang tumuntong ako
sa stage para kuhanin ang diploma ko."

Niyakap ko si Pearl hanggang humupa ang pag-iyak niya. Ramdam na ramdam ko ang
hirap na nararanasan niya sa pagkawala ng kuya ng pamilya nila. Mahal na mahal
talaga nila ang isa't isa. Alam ko 'yun dahil witness ako kung gaano sila ka-close
sa isa't isa sa tuwing dumadalaw ako sa kanilang bahay.

Inaya ako ni Pearl na umupo at makinig sa mga nagsasalita sa harapan. Nag bibigay
ng eulogy 'yung mga kaibigan ni Paolo. Sinabi ko kay Pearl na ang daming tao
ngayon. Ang sabi niya kakaunti pa raw ito kumpara no'ng nakaraan na halos siksikan
na ang mga dumadalaw rito. 'Yun iba kasi may trabaho kaya agad ng umaalis. Pero
nangako naman ang mga ito na makikipaglibing sa huling lamay kay Paolo. Tinanong
rin ako ni Pearl kung gusto ko na bang silipin ang kabaong ni Paolo pero tumanggi
ako. Sabi ko mamaya na lang dahil baka umiyak na lang ako nang umiyak kapag nakita
ko ang mukha niyang nahaharangan na ng salamin.

Ang lapit ko lang sa kabaong ni Paolo pero hindi ko ito tinitignan nang matagal.
Kapag napapasulyap ako rito agad kong binabawi ang tingin ko. Sa bawat pagsulyap ko
kasi sa kabaong niya may bagay na tumutusok at bumabaon sa puso ko. Hindi ko kayang
tignan ng matagal ang kabaong na pinaglalagyan ng lalaking pinakamamahal ko.

May lalaking tumayo sa harapan na may hawak na microphone. Mukhang magsasalita siya
para sa message niya kay Paolo. May makapal itong salamin at 'yun ayos ng buhok ay
kakaiba. Mukha siyang nerd. Tinanggal niya 'yun salamin niya ng panandalian para
punasan ang kanyang mga mata. Hindi pa siya nagsisimula magsalita pero umiiyak na
siya.

"Nagkakilala kami ni Paolo 'noong 4th year high school kami," paninimula niya.
"Dahil sa weird ang ishura ko noon, walang taong lumalapit sa akin. Walang taong
gustong makipagkaibigan sa akin. Palagi akong nag-iisa at walang kaibigan. One
time, nasa canteen ako noon at bumibili. Dahil sa siksikan naitulak ako. 'Yun
binili kong spaghetti natapon sa uniform ng isang lalaki." Nagtawanan 'yun mga
nakikinig. "Akala ko magagalit 'yun lalaki... akala ko ipapahiya niya ako katulad
ng ibang tao. Pero hindi. Ngumiti lang siya sa akin saka tinanggal 'yun suot niyang
uniform. Hindi pa ako humihingi ng tawad napatawad na agad niya ako. Ang sabi ni
Paolo 'Sa sobrang sarap ng spaghetti rito sa canteen pati 'tong uniform ko kumain
na.' sinabi niya 'yun habang tumatawa."

Napansin kong muling napaiyak 'yun lalaki na nagsasalita, "Si Paolo... Si Paolo ang
kauna-unahan kong kaibigan... Siya 'yung taong hindi pinagtawanan ang ishura ko.
Trinato niya ako na parang katulad lang ng iba. Isang ordinaryo na estudyante noon.
Dahil naging magkaibigan kami... naging... naging kaibigan ko na rin 'yun iba pa
niyang kaibigan... Dahil kay Paolo... dahil sa kanya nagkaroon ako ng mga
kaibigan... Paolo... Paolo salamat kasi napakabuti mong tao. Napakabait mong
kaibigan at kaklase... Ikaw ang palagi kong tinatakbuhan kapag may problema ako...
Ang sakit lang isipin na nawalan ako ng kaibigan na gaya mo pero tatanggapin ko.
Tatanggapin naming... Kung nasan ka man ngayon sana maging masaya ka, pare. Hindi
ka namin makakalimutan."

Patuloy lang umiyak 'yun lalaki hanggang sa muli itong umupo. Sumunod naman ang
ibang pang kaibigan ni Paolo sa pagsasalita. Ikinuwento kung paano nila nakilala si
Paolo at kung gaano ito kabuting tao at kaibigan. Lahat sila umiiyak at
humahagulgol pagkatapos magsalita. Nahihirapan silang tanggapin na nawalan sila ng
isang kaibigan na katulad ni Paolo. Do'n ko na-realize na napakabuti talagang
lalaki ni Paolo. Ang dami niyang natulungan kahit na mahirap na tao lang siya.
Kahit walang-wala siya tumutulong pa rin siya sa taong humihingi ng tulong niya.
Hindi mo kailangan maging mayaman para tumulong. Ang pagtulong ay nanggagaling sa
puso at hindi sa perang inilalabas mo para sa kap'wa mo.

Nakita umupo sa likuran sila Mommy at Daddy kasama ang nanay ni Paolo at bunso
niyang kapatid. Tumayo ako at kinuha 'yun microphone. Gusto kong magsalita at
ipaalam kung gaano kaimportanteng tao si Paolo sa akin. Gusto kong ipangalandakan
kung gaano ko siya minahal.

"Magandang Hapon po," pagsasalita ko. Nagtinginan lahat ng tao sa akin. Lahat
nakinig. Naghihintay sa susunod kong sasabihin. "Ako ang inalagaan ni Paolo sa loob
ng tatlong taon. Naging all around yaya ko siya sa mga panahon na 'yun." Ngumiti
ako. "Ang paninimula namin ay hindi maganda. The first time I saw him, I hated him.
Nakangiti kasi siya no'n kaya nainis ako sa kanya. Anong karapatan niyang ngumiti,
e, ang hirap-hirap niya lang saka for sure marami siyang problema. I hated the fact
that he could still smile even though he just came from a poor family."
Tahimik lang 'yun mga tao na nakikinig sa akin. Napalunok ako. Iniisip ng mabuti
'yun mga salitang sasabihin na tungkol kay Paolo.

"Ever since I was still a kid, I already felt different kind of pains. Lahat ng
hinanakit nasa akin na no'n kaya galit ako sa mga taong nakapaligid sa akin at
galit ako sa mundo. Lahat inaaway ko. Lahat ginagawan ko ng kalokohan. Wala akong
pinapalampas. Including Paolo. Kung ano-anong paghihirap ang pinaranas ko sa
kanya." I smiled as my tears started to fall. "Suprisingly, kahit gano'n ang
pinakita ko kay Paolo never niya akong sinigawan at kinagalitan. Palagi lang siyang
nakangiti. Palaging nakatawa. Because of it, I started to felt the feelings that
were not right in the first place. Before I met him I wanted to die. Pakiramdam ko
kasi walang taong may kailangan sa akin. I felt really unwanted, unloved, and
unappreciated. Then I met him and my life turned the other way around..."

Napatigil ako dahil basag na ang boses ko sa labis na pag-iyak. 'Yung mga tao sa
harapan ko umiiyak na rin including my Mom and Paolo's mother. Pati sila nagiging
emosyonal dahil sa sinasabi ko.

"When I met him and he came into my life, I became the happiest girl in the whole
wide world. Siya kasi ang mga 'yun nag puna ng mga bagay na hindi nabigay sa akin
ng mga magulang ko." Napakagat ako sa labi ko. "Because of him and for the first
time in the long time, I felt really happy and alive. Because of him, nagmahal ako.
Minahal ko si Paolo kahit na may sampung taon ang agwat namin sa isa't isa. Because
of him, he taught me that age has nothing to do with love. Because of him, I fell
really hard. Because of him, I knew that love conquers everything." Napatigil ako
at hinayaan munang tumulo ang luha ko "But now that he's gone, I don't even know
what I'm going to do with my life anymore."

Napansin kong napapaiyak na rin si Dad dahil sa mga sinasabi ko. Si Dad 'yung tipo
na tao na matikas at hindi nagpapakita ng emosyon. Pero ngayon nakikita ko siyang
lumuluha kasama si Mommy. Parehas silang nakasulyap sa akin habang lumuluha ang
kanilang mga mata. Siguro naaawa sila sa akin. Naaawa sila sa dinaranas ng kanilang
anak.

"Siguro nga isang anghel si Paolo," muli kong pagsasalita. "Dumating lang siya sa
buhay natin para baguhin tayo at iinspire sa mga ginagawa niyang kabutihan.
Nagtagumpay naman siya sa misyon niya. Binago niya ang buhay natin kaya ngayong
tapos na siya, bumalik na siya sa langit." Ngumiti ako. "Heaven really needs Paolo.
Kailangan nila ng katulad ni Paolo na isang anghel. Ang dami niyang nagawang mabuti
para sa akin. Ang dami namin pangako sa isa't isa kaya ngayon kahit wala na siya,
tutuparin ko pa rin ito." Tumingin ako sa gawi ng mga magulang ko. "Mom, Dad. I
never asked for anything no'ng 18th birthday ko. Ngayon may gusto akong gawin. Sana
pagbigyan niyo ako."

"Ano 'yun, anak?" sumagot si Dad mula sa likuran "Kahit ano, sabihin mo."

"I want to marry Paolo." pagsasalita ko. Mukhang nagulat ang lahat pero hindi naman
sila nagsalita. "Pinangako namin sa isa't isa na magpapakasal kami kapag nag 20
years old na ako pero ngayong wala na siya hindi ko na hihintayin na umabot ako sa
20 bago ko siya pakasalan," sabi ko "I want to marry him in United Kingdom, Dad.
Gusto ko siyang pakasalan sa lugar na may snow. We promised to each other that we
are going to see the snow together. Dad, please. I'm begging you. Mom, please.
Pagbigyan niyo ako. Pangarap namin 'to ni Paolo. Gusto kong tuparin bago siya
ilibing. Gusto kong maging masaya siya. Mom, Dad, please..."

Nakarinig ako ng mga hagulgol mula sa mga tao sa paligid. Tumingin ako kina Mom and
Dad habang hinihintay ang sagot nila. 'Yun Nanay naman nila Paolo humagulgol na
rin.
"All right," sabi ni Dad habang nakangiti. "We'll fly as soon as possible."

"Thank you, Dad. Thank you," pagsasalamat ko kay Dad saka inilapag 'yun microphone.

Pinuntahan ko 'yun kabaong ni Paolo at yinakap ito. Tinignan ko ang mukha ni Paolo
na mahimbing na natutulog sa loob ng kabaong. Muli na namang bumagsak ang mga luha
ko.

"Paolo, narinig mo 'yun? Magpapakasal na tayo. Matutupad na ang mga wishes natin.
Makakapunta na tayo sa ibang bansa at sabay natin makikita ang snow. Paolo, mahal
na mahal kita," sabi ko habang yakap-yakap ang kabaong niya "I love you, Paolo. I
really love you."

Dahil sa mga connection ni Dad agad napaayos ang mga papeles na kailangan namin
para makapunta sa United Kingdom. Pati 'yun nanay ni Paolo at bunso nitong anak ay
isinama namin papuntang ibang bansa. Minadali lahat ng proseso. Pati ang pagkakasal
sa aming dalawa at madalian dahil hindi na p'wedeng patagalin ang bangkay ni Paolo
at kailangan na itong ibalik sa Pilipinas para ilibing.

Noong kasal namin nagsuot ako ng isang gown na kulay snow. Puting-puti ang suot
kong gown habang si Paolo naman ay kulay puting americana naman. Kinasal kami sa
isang garden na nababalutan ng snow ang paligid. Snow season kasi 'noon kaya
punong-puno ng makakapal na nyebe ang buong paligid. May ilan kaming mga bisita.
'Yun ibang kamag-anak namin na nakatira sa United Kingdom at dumalaw at nakidalo sa
kasal namin ni Paolo.

Tinanggal ang nakatakip sa kabaong ni Paolo at hinalikan ko siya sa labi nang

matapos ang kasal namin. Nagpalakpakan ang mga tao sa paligid. May ngiti sa labi
nila dahil sa nasaksihang pagmamahalan ng dalawang tao. Pero ako kung tatanungin
niyo ako kung ano'ng nararamdaman ko? Hindi ko masasabing masaya. Hindi ko rin
masasabing malungkot. Siguro magiging lubos lang ang kaligayahan ko kung buhay si
Paolo no'n at nasaksihan niya mismo ang snow na nakabalot sa buong paligid. Sana
nakita niya ang snow na matagal na niyang pinapangarap makita.

"Mas masaya sana Paolo kung andito ka at buhay," bulong ko sa sarili ko nang
matapos ang kasal.

Nang matapos ang kasal ibinalik agad sa Pilipinas ang mga labi ni Paolo. Habang ako
naman at si Mom ay nagpaiwan pa sa United Kingdom ng ilang araw. Kasalukuyan kaming
namamalagi sa bahay ng Tita ko. Gabi na no'n at patuloy na bumabagsak ang nyebe
mula sa madilim na langit nang mapagdesisyunan kong lumabas muna at pumunta sa
garden.

Mas lalong kumapal ang nyebe sa paligid. Sobrang lamig ng buong kapaligiran. Ilang
araw na rin kaming namamalagi rito at bukas na ang nakatakdang pagbalik namin sa
Pilipinas. Paglabas ko ng bahay sinalubong ako ng malamig na hangin. Agad akong
nagtungo sa garden at umupo sa swing. Nagisip-isip.

Napatingala ako at hinayaang dumapo sa palad ko ang isang snow flake.

"Para kang snow. Cold yet beautiful."

Bigla kong narinig 'yun boses ni Paolo kaya napatingin ako sa paligid. Wala namang
tao. Nanikip ang dibdib ko dahil do'n. Napapikit ako at hinayaan na tumulo ang luha
ko. Mga luhang hindi ko alam kung may plano pang tumigil dahil sa pagkawala ng
lalaking pinakamamahal ko.

Tumayo ako at pumunta sa isang bahagi kung saan may makapal na snow. Isinulat ko
ang pangalan naming dalawa ni Paolo na magkatabi.

Paolo Johann Buenavista - Angeline Cruzette Sy <3

"Pag nakita natin ng sabay ang snow sabay din natin isisigaw kung gaano natin
kamahal ang isa't isa." Muli kong narinig na pagsasalita ni Paolo sa isipan ko.

Huminga ako ng malalim habang hawak-hawak ko ang necklace kong may pendant na
snowflake. "I love you Paolo Johann Buenavista! Mahal na mahal kita!" Sigaw ko sa
madilim na paligid. "You'll always be my first and great love, Paolo. Kahit saan
ako magpunta, hindi kita kakalimutan! You might be gone but our memories will
always be fresh in my mind and in my heart. Thank you for everything! I will never
ever forget you!" Patuloy kong pagsigaw sa buong paligid habang bumabagsak ang mga
snow sa buong katawan ko.

Nang mapagod ako sa pagsigaw humiga ako sa makakapal na nyebe at pumikit. Inalala
'yung mga panahon na kasama ko pa si Paolo at buhay na buhay siya. Bigla kong
nakita sa isipan ko si Paolo na nakangiti. Puro puti ang suot niya.

"Thank you, Cruzette. Mahal na mahal din kita," pagsasalita ni Paolo. Masaya ang
tono ng boses niya. Masaya siya dahil tinupad ko ang mga pangako namin sa isa't
isa.

I was 18 years old back then when I fulfilled all the promises that we had.

I was 18 years old back then when I lost the guy who meant everything to me.

I was 18 years old back then when I experienced the true meaning of love.

I was 18 years old and he was 28 years old when I lost the great love of my life.

Even though we had a ten-year gap, we conquered everything.

Love is really and trully amazing...

Chapter 10

Play A Thousand Years by Boyce Avenue cover while reading this last chapter!
Thanks! :)
Chapter 10 - The 10 Years After
Napuno ng iyakan at hagulgulan ang classroom dahil sa kinuwento kong one great love
story na naranasan ko. 'Yun mga babae kong estudyante mugtong-mugto ang mga mata
habang 'yung mga lalaki naman na maiingay kanina ay natahimik din. 'Yung ilan pa sa
kanila na matikas at brusko halos mapaiyak na rin. I was sure, kung hindi lang nila
pinigilan ang sarili nila napaiyak na rin sila tulad ng mga babae nilang classmate.
Halos lahat naman ata na makarinig ng kwento ko naantig ang puso nila. Hindi kasi
nila alam na may ganoong klaseng love na nag-exist sa mundo.
Napangiti nalang ako nang tipid. Kahit gusto ko ring umiyak dahil muli kong
binalikan 'yung mga alaala naming dalawa ni Paolo, hindi ko ginawa. Pinangako ko
kay Paolo noon na kapag maaalala ko ang pagmamahalan namin ngiti ang sisilay sa
aking labi at hindi luha sa aking mga mata.
"Ma'am!" Nagtaas ng kamay si Elleinad-isa sa mga babae kong student. "May question
po ako!"
Ngumiti ako. "Ano 'yun?"
Nagpunas muna siya ng luha niya bago siya nagsalita. "Did you regret a thing? I
mean, pinagsisihan mo ba na minahal mo si Paolo? Kasi kung hindi dahil sa kanya,
hindi ka masasaktan ng lubos noon. Kung hindi mo siya nakilala, e 'di, hindi ka
iiyak nang ilang balde noong teenager ka pa lang."
I shook my head fastly. "No," sagot ko. "Bakit ko naman pagsisisihan ang isang
bagay na nag buhat sa akin ng isang kaligayahan na hanggang pagtanda ko alam ko ang
pakiramdam?" tutok na tutok ang mga students ko sa akin. "You shouldn't regret
something that once made you happy. Never naging pagkakamali ang pagmamahal ko kay
Paolo and I know, kapag binigyan ako ng chance na ulitin ang buhay ko? Uulitin ko
'yun panahon na nakilala ko siya at minahal ko siya. By that, mas lalo ko siyang
mamahalin at ipaparamdam ko kay Paolo kung gaano siya kaimportante sa akin." I
smiled "A person's life is unpredicted. Hindi natin alam kung kailan o hanggang
saan lang ang buhay ng mahal natin. Kaya as much as possible kailangan natin
sabihin sa kanila kung gaano natin sila kamahal. Actions are not enough when it
comes to love. Kailangan din ng verbal language."
"Ma'am! Wala naman kasing forever!" Pagsingit niyong isa ko pang student na si Ysa.
"Walang forever sa mundo." Nagtawanan 'yun mga kaklase niya dahil sa sinabi niya.
"Ang bitter lang, ah?" Nakitawa ako. "Ysa, forever exists. That word wouldn't exist
if it's not real, just like my love for Paolo. Kahit matagal na siyang namayapa at
isang dekada na ang lumipas? 'Yung love ko for him nandito pa rin sa puso ko." I
pointed my chest. "Sabi nga sa isang quote ni Nicholas Sparks 'The first time you
fall in love it changes you forever and no matter how hard you try, that feeling
never goes away.'"
"Hindi kayo natakot, Ma'am? I mean, pinakasalan mo 'yun malamig na bangkay dati?
Ang creepy niyon kapag naiisip ko," dugtong na naman ni Ysa. Mukha ngang natatakot
siya dahil sa expression na pinakita niya.
I laughed. "Bakit naman ako matatakot?" I answered back. "Bakit ako matatakot kung
katawan naman 'yun ng lalaking minahal ko?" I paused and resumed, "his body might
be cold back then, but I assure you that his heart was warm like it used to be."
"Last question, Ma'am." pagsasalita 'nung isa kong student sa likuran. "How did you
accept it? Paano mo natanggap sa sarili mo na wala na talaga si Paolo sa buhay mo
at sa mundo mo? Kasi ako, ma'am? Narinig ko lang 'yung kwento mo and 'yung
pagmamahalan niyo sa isa't isa? I can't help myself fall in-love to Paolo.
Everything he did was just perfect. Kung nabubuhay siya ngayon, for sure kai-
inggitan ka ng karamihan. Isang ideal guy si Paolo despite of your 10 years age gap
to each other."
"You think so?" proud na sagot ko. "Alam ko namang ideal guy si Paolo, e. Noong
nabubuhay pa siya halos lahat ng kaedad niyang nagtatrabaho sa amin humahanga sa
kanya. Lalo na 'yung si Agatha na kamag-anak ni Lucifer at may lahing mangkukulam."
Nagtawanan kami ng mga students ko. "Pero never tumingin si Paolo sa iba. Alam
niyang magseselos ako kaya, as much as possible, kapag nasa mansion kami umiiwas
siya sa mga babae niyang katrabaho." I blushed because of the sudden flashbacks
"Uhmm... paano ko ba tinanggap? I just accepted it. You just have to accept the
past but never forget the lessons that it taught you."
Napaisip ako. "Saka for sure, kung mai-stuck ako sa nangyari Paolo wouldn't like
it. I am sure he wanted me to move forward so I did. Paolo taught me a lot of
lessons to become a fine woman. Kaya kung ano ako ngayon, it was all thanks to him.
He was my inspiration.
"You know guys, nasa inyo kung paano niyo gagamitin 'yun mga naranasan niyo kapag
nagmahal kayo. Kung gagawin niyong miserable ang buhay niyo o gagawin itong isang
inspirasyon to move forward. Love is troublesome, but at the same time, it is
amazing. Lahat tayo magkakaroon ng great love sa buhay natin na magtuturo sa atin
ng iba't ibang klaseng aral. Kapag naranasan mong magmahal kailangan mo itong
ingatan. Isa ito sa mga bagay na hindi nabibili kahit napakarami mo pang pera."
Inikot ko ang mga mata ko sa kanila. "And one more thing, age has nothing to do
with love. You can love older or younger than us. Love isn't measure by the
numerical numbers but by how big your heart is. That's all and class dismiss."
With that, I ended my class. Nagsimula na silang mag-ayos at magsilabasan ng
classroom. Narinig ko pa 'yung iba kong students na patuloy pinag-uusapan ang
k'wento naming dalawa ni Paolo sampung taon na ang nakakalipas. I smiled to myself.
Kahit pala napakatagal na ang panahon na lumipas fresh pa rin sa mga alaala ko 'yun
nangyari. Ang isang pangyayari na masyado mong minahal ay hindi kailan man tatanda
sa isipan mo. Memories are precious. Ito lang kasi ang tanging daan para mabalikan
mo 'yun mga sandaling naging masaya ka sa buhay mo.
Pagtapos ko kuhain 'yun mga gamit ko lumabas na rin ako ng classroom. Habang
naglalakad sa hallway ng school, binabati ako ng mga students na nakakasalubong ko.
I smiled to them and greeted them back. Halos lahat sa school na 'to alam na alam
ang one great love story sa buhay ko. Para ngang buhay na buhay si Paolo dahil sa
mga k'wento ko. Gusto ko kasing ikalat ang k'wento namin at ipagmalaki na may isang
Paolo Johann Buenavista na dumaan sa buhay ko noon.
When I reached the parking lot, I immediately opened my car's door. Inilalagay ko
sa likurang upuan 'yun mga gamit ko nang may mapansin akong isang bagay na matagal
na nasa akin. Kinuha ko ang babasaging jar at sinuri ito. May tatlo nalang na papel
na kulay pula, yellow, at pink na natitira. Sa mga nakalipas na panahon tinuloy ko
ang pagbabasa sa mga papel na nandito. Sinunod ko 'yun mga sinabi ni Paolo na
babasahin ko ito na kasama siya.
Kaya ngayon na dumating ang importanteng araw pupuntahan ko si Paolo para basahin
ang nakasulat sa mga papel na natitira. Pinaandar ko na ang sasakyan ko at dumaan
muna sa isang flower shop para bumili ng mga fresh flowers at ilang kandila na rin.
Pagdating ko sa memorial park hindi ako nakaramdam ng kahit anong bigat sa dibdib
ko. Unlike noong mga bagong taon palang na pagkawala niya. I considered this place
as a forbidden place. Isang lugar na hindi ko dapat puntahan. Pero eventually
nasanay na rin ako. Pumupunta na ako dito kapag may special occasions. Dinadalaw ko
si Paolo sa tuwing Christmas, New Year, Birthday niya at birthday ko.
Narating ko na ang lapida ni Paolo at hinaplos ito.
"Good afternoon, Mr. Paolo Johann Buenavista. 10th Death Anniversary mo na pala
ngayon. Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang nangyari ang lahat," pagkausap ko
sa lapida ni Paolo. Umupo ako sa tabi ng lapida niya at sinindihan 'yun kandila.
Nilagay ko rin sa gilid 'yun flowers na dala-dala ko. I offered a short prayer for
Paolo. "May fresh flowers ka pa sa akin, Pao-Pao, o. Hindi ka ba nahihiya? Ako pa
ang nagbibigay ng flowers sa 'yo. Never mo akong binigyan ng ganyan, e." Natawa
ako. "Joke lang, Paolo. Kahit naman hindi mo ko bigyan ng flowers, ayos lang sa
akin. At least, binigay mo puso mo."
Hinahaplos ko lang 'yun lapida ni Paolo nang may maalala ako. "Paolo may tatlong
papel na lang ang natitira sa jar. Babasahin ko na ang nakalagay, a. Tinupad ko ang
mga promise ko sa 'yo na babasahin lang 'to sa tabi mo. So here it goes."
Kinuha ko 'yun jar at kinuha sa loob nito 'yun mga natitirang mga papel. Una kong
binasa 'yun nakasulat sa kulay pulang papel.
"Darling, don't be afraid I have loved you. For a thousand years. I'll love you for
a thousand more." Napangiti ako sa nabasa ko. "Naks. Favorite song ko 'to. A
Thousand Years," pagsasalita ko. "Ako rin, Paolo. I will love you for a thousand
years."
Sunod ko naman binasa 'yun nakasulat sa kulay dilaw na papel. Nakalagay lang dito
na kahit saan ako magpunta dala-dala ko ang pagmamahal nito. Ipinapangako niyang
kahit saan kami mapunta dalawa, magkahiwalay man kami, o mawala sa mundo ang isa na
hindi inaasahan ay patuloy niya akong mamahalin. Napakagat ako sa labi ko. Parang
na-predict nga ni Paolo lahat ng mangyayari.
Isang papel na lang ang natitira. Binasa ko na ang nakasulat dito, "I love you
because you are Angeline Cruzette Sy. Mahal kita kasi ikaw 'yun snow sa mainit kong
mundo. I love you because I love you. Wala ng ibang rason. Basta mahal kita." tapos
may nakita akong maliit na words na nakasulat sa ibaba "Oo na ang korni."
Natawa ako. "Haha. Buti alam mo ang korni mo, Paolo?" tanong ko sa harap ng lapida
ni Paolo.
Nasa gano'n akong p'westo nang biglang humangin nang malakas tapos sa hindi
inaasahang pangyayari nakakita ako ng isang himala. May kung anong bumagsak sa
braso ko. Akala ko kung ano ito pero nang matitigan ko nagulat ako. Isang
snowflake. Pero paghawak ko rito, agad itong natunaw at naging tubig. Hindi ako
makapaniwala sa nasaksihan ko. Paanong magkakaroon ng snowflake, e, hindi naman
umuulan ng nyebe sa Pilipinas?
Napatingin ako sa langit saka ngumiti. "Alam kong kagagawan mo 'yan, Paolo." sabi
ko "Kahit sampung taon na ang nakakalipas, ang adik mo pa rin sa snow."
Nakatingala lang ako nang may marinig akong tumutunog. Nagri-ring ang phone ko.
Pagtingin ko sa screen, tumatawag ang pangalawang importante sa buhay ko. I smiled.
"Babe, where are you? Dinalaw mo na ba si Paolo?" tanong niya over the phone.
"Yep. Nandito na ako. Where's Johann?" I answered back.
"Natutulog. Napagod kakalaro, e."
"A, sige. Magpapaalam na ako kay Paolo," pagpapaalam ko.
"Sige. Pakikumusta nalang ako kay pareng Paolo. I love you."
"Sure, sure. I love you, too." Then I ended the call.
"O, Paolo. Kumusta ka raw sabi ni Arman," pagsasalita ko sa harap ng lapida.
"Kailangan ko na pala umalis, Pao-Pao. Namimiss ko na si Johann. Sa susunod isasama
ko siya rito, okay? Ba-bye, Paolo. See you soon again."
Tumayo na ako sa harap ng lapida at naglakad na. Sa hindi inaasahang pagkakataon
bigla akong napahinto at napalingon sa lapida ni Paolo. Para ko siyang nakitang
nakatayo do'n at kumakaway sa akin na may ngiti sa labi niya. Pero mabilisan lang
'yun. Agad ding nawala 'yun imahe ni Paolo. I waved back saka ngumiti. Alam kong
andito lang si Paolo sa paligid. Ramdam ko.
And well, 'yun tumawag sa akin kanina ay si Arman. My husband for 3 years. May anak
na kami na si Johann na isang taon na. Sinunod ko sa pangalan ni Paolo ang pangalan
ng anak namin ni Arman. Wala namang angal si Arman do'n dahil alam niyang kahit
wala na si Paolo, mahal na mahal ko pa rin ito. Siyempre, mahal ko rin si Arman.
Gano'n naman, e. Kailangan niyong tanggapin at respetuhin 'yun mga desisyon niyo sa
buhay kung gusto niyong mag work-out ang relasyon niyo. Surprisingly, Arman did.
Nirespeto niya ang desisyon and indifferences naming dalawa. Siya ang pangalawang
taong tumibag sa nyebeng nakabalot sa puso ko.
At teka. Bakit ko kinukwento ang love story namin ni Arman? Next time na lang 'yun
sa aming dalawa. Papalakpak na naman ang tainga niyon kapag nalaman niyang
pinagmamalaki ko siya.
He was 28 years old while I was just 18 years old back then when I experienced the
greatest love of my life.

THE END.
-------------------------------------------------------------
Basahin ang FAQ. Thanks! :)

FAQ

1. Saan mo nakuha ang plot?

- Sa utak ko, I think? Haha. Actually 'tong plot na 'to matagal na sa utak ko.
Ilang bwan na akong nilalandi ni Cruzette and Paolo para isulat ang kwento nila. So
dahil mabait ako saka pogi pa pinagbigyan ko na sila. Sinulat ko na ang great story
nilang dalawa! And una ko itong natapos offline. 3 days ko lang siya sinulat. Rush
emotions pa 'to. Type and save. Kaya pansin niyo daming typos and wrong grammar.
Mga hater daming napapansin. Kiss niyo nalang pwet ko haters. Pwe! Haha.

2. May book 2?
- WALA! Chapter 1 palang sinabi ko na wala itong book 2. Hanggang dito lang ang
kwento nila. KhULeTscxz niyo guys! Haha.

3. Paanong kinasal si Cruzette 'dun sa Arman kung kasal siya kay Papa Paolo?
- Once mamatay ang asawa mo pwede ka ulit ikasal. Tho dapat taon muna ang
bibilangin. And hindi naman niregister 'yun kasal ni Cruzetta and Paolo. Wedding
ceremony lang 'yun ginawa nila. Okay na? :D

4. May plano ka bang isulat ang kwento ni Cruzette and Arman?

- NO SEQUEL. Gusto kong kayo na mismo ang mag imagine kung paano sila nagkatuluyan.
Kailangan ko mag-iwan ng ideya sa utak niyo. Mauumay lang kayo kapag may sequel
'to. Baka patayin ko na lahat ng characters.
5. Paano bigkasin ang Cruzette?
- Kur Zet. Yea! Maarte ang pagbigkas. Hehehe.

6. Bakit kailangan may mamamatay?

- Kasi kailangan. Haha! Let's accept na hindi talaga si Paolo ang nakatadhana kay
Cruzette. Siya lang ang naging dahilan para magbago si Cruzette ng pananaw sa
buhay. Maging daan sa tamang landas. Lahat ng dumadating sa buhay natin may
reasons. Their story was bound to happened but not fated to be ended forever. Wala
naman kasing forever. Eternity lang! Boom mames! lol

7. Si Arman ba 'yun kaibigan ni Paolo? 'Yung nerd?

- What do you think? Kayo na ang bahalang mag-isip kung siya o hindi ;)

8. Umiyak ka rin ba 'nung sinusulat mo 'to?

- Umiyak? Poker face lang ako nang sinusulat ko 'to. Haha! Nalungkot oo pero umiyak
hindi. Mangiyak-ngiyak ako 'nung kay Josh na sa Diary ng Hindi Malandi (Slight
lang!) (Ay pasimpleng promote! Haha basahin niyo 'yan. Kung gusto niyong umiyak at
tumawa at the same time!)

9. Pwede akin ka nalang, Sic?

- Hindi ako pinamimigay ng nanay ko, e. hahahaha. (Oo! May ganito talagang tanong.
Kawindang! XD)

10. Kaya mo palang mag sulat ng drama? Akala ko puro humor ka lang.
- Drama talaga forte ko. Mahilig ako sa tearjerker stories. Such as mangas o movies
o novels. Kailan lang ako nagsulat ng humor. Pero mas gusto ko talaga ang drama.
Kasi nakakahugot ako ng hinanakit sa mga taong pinaasa ako sa buhay. Mabaog sana
sila. huhuhu.

11. Sana maging book and movie 'to.

- I assure you guys na magiging book 'to under Life is Beautiful publishing
company. Tho, hindi ko sure kung kailan since ang dami kong nakaline-up na
mapapublish this year. Lalabas na ang Lala Laitera (Ang Laiterang Hindi naman
Pretty) (Promote ulit. Wahahaha)

12. May soft copy?

- Wala. Bawal ako mamigay ng soft copy since exclusive writer ako ng LIB. And tamad
ako mag compile. Kung mamimigay ako ng soft copy siyempre kailangan edited. Wala ng
typos and grammar error. Tamad pa naman ako sa mga ganung bagay. Mas masarap
matulog! ZzZzzzZzzzzZ

13. Cellphone number ko? Textmate tayo.

- Lolodan mo ba ako? Wahaha. Sorry. Hindi ko pinamimigay number ko. Strict ang
parents ko. XD

14. Anong mga social accounts mo?

- Sa fb search mo lang ang Sic Santos. Sa Twitter and Instagram @owwsiccc.

15. Gwapo ka ba talaga?

- Hindi po. Cute lang ako! *wiggle eyebrows*

16. Paano naging teacher si Cruzette e di ba engineering siya?

- Ay bakit hindi ba pwede? Haha. Pwede siyang maging teacher. Ang tinuturo niya
lang ay yung about sa course na natapos niya. Isa siyang official engineer dito sa
Batangas.

17. Ay totoong tao si Cruzette?

- *wink*
18. Eh si Paolo? Totoong tao?
- *poker face*

19. May plano ka pang magsulat ng short story?

- Meron. Drama ulit. Nasa utak ko na nga 'yun plot. Busit na utak 'to. Ang daming
plot na naiisip. Ang dami ko pang on-goings @__@ Kaya ewan ko kung isusulat ko
agad.

20. Thank you sa kwento na 'to.

- Ako dapat ang mag thank you dahil binasa mo ito. Kung wala ka hindi ko ito
isusulat. Kaya thank you, bh3! Love you.

And nga pala. Pansin niyo? First and Last Kiss ni Cruzette and Paolo nakahiga si
Paolo? Nung una sa garden siya nakahiga at natutulog. Yun last nakahiga sa kabaong
at natulog na forever. Haha. Wala lang :D

Ang gwapo ko talaga. Ge.

To Be Published (September, MIBF)

What: The Ten Year Gap Published Book.

When: September 16-20, 2015.
Where: Mall Of Asia (Manila International Book Fair)
Book price: Wala pang presyo pero I assure na mura lamang ito. Baka less than P100
lang siya since short story lang 'to. Baka discounted din ang book dahil MIBF 'yun.
Book cover: Hindi ko pa pwedeng ilabas ang book cover. Pero, promise, maganda siya.
Ang cool sa mata. Sa lahat ng book covers ng published books ko ito ang paborito
kong cover so far. Something blue! ;)
September 18-20 lamang ako nasa MIBF, MOA. Baka kasi may pumunta sa inyo ng Sept 16
or 17. Pero available na ang book ng 16 at 17. Though, makikita niyo lang ako ng
Sept 18-20. Haha, paulit-ulit. September 18 at 1pm ang booksigning ko 'dun.
Available rin dun ang iba ko pang books and for sure discounted 'yun kaya pakyawin
na lahat. HAHA!
Sana makapunta kayo para ma-meet ko kayo. Limited freebies! Unlimited Selfies!
Again, September 18 at 1pm onwards lang ang booksigning ko. Kung pupunta kayo ng
Sept 19 o 20 at makikita niyo ako, maaari kong pirmahan ang books niyo. Basta
lapitan niyo lang ako. Hindi ako nangangagat. Nanghahalik lang! Hahaha.
See you, guys!
Salamat sa support!
Finally, magiging book na rin ang great love story ni Paolo and Cruzette.
Sa may tanong, comment lang o i-follow ako sa twitter owwsiccc ang username ko.