Documenti di Didattica
Documenti di Professioni
Documenti di Cultura
El mundo se ha hecho en paz, y si un día los pájaros fueran dos y los insectos miles,
serán pronto miles los pájaros y dos los insectos: ambos se extinguirán como sigan
así.
¿Ve alguien el Universo en un cuadro de Rothko? ¿Contempla algún color quien vive en la
humareda? Epiléptico, aún crees que las palabras dan color.
Solo tras ver puntos por demasiado tiempo se puede morir.
Tu intentas encerrar el agua en un vaso, pero solo el vacío puede contener el agua.
Deja de decirte que serás rey de las cosas, no muráis como reyes de las cosas, ellas
ni siquiera tienen memoria y no pareces muy consciente de ello. (decir de otra forma)
Así, el que no se ha perdido no puede decir que ve, y el que no lo está continuamente, ni es
ni no-es, ¡ Polvo de caminos! ¡Somos el polvo que dejan nuestros pasos en los
caminos! ¿Quién vendrá que sea horizonte y paso a la vez?
-El ser es peso: Se desliza tras su Nada. Así se vacía el salivazo - ¡Pero, inútil, necio e
hipócrita: no te llenes de vaciarte!
-Adiós. A dormir.
-Se cierra un rictus sonriendo imágenes de la Segunda Guerra mundial entre sus dientes
resquebrajados.
¡Cuán inoportuno es haber nacido para tantos! Que la voz de Nick Cave me emborraché de
nuevo con tinieblas y rojas manos derechas. Entre el ghetto y el barrio de las casas que
arden sin sonido, más que las graves ondulaciones del dragón azul no se puede disfrutar en
estos patios sin nombre y de yesos agrietados y silvas. Esquinas y pedruscos.
Los que ven o miran dicen ver o mirar, pero los que dicen ni ven ni miran.
Sun Zu dice: Cuando más fieramente luchan las tropas es en un terreno mortal, aquel
rodeado y sin escapatoria.
No es que hayamos hecho pequeñas las llanuras infinitas; más bien los terrenos rodeados
han sido convertidos en llanuras infinitas, y luego nihilificadas estas mismas.
Paint it Black: El mundo no se compadece por tus penas, ¿te has compadecido tú por las
suyas?
“Dios ha muerto”
Por lo menos aún son 4 sonidos. Lo que nos queda por decir, ni eso.
Todos somos hojas de hielo: Una cendal de llamas que corta los océanos hasta ahogarse.
Todo paso adelante para la humanidad es un paso atrás para el individuo: el único bien
común que queda e importa.
Nietzsche habrá vaciado el mar, pero hasta el vacío es quien de llenar ese espacio.
Solo sin palabras puedo ver desde mis ojos. Una brizna de aire se pierde tras la
mística y glauca silueta del río, sobre el que permanece un cristal: Cortándolo a
través de él.
¿Qué hace la vida sino llevarse todo lo que tenemos y dejarnos la muerte? Es un privilegio
para muchos.
Se enseña demasiado a hacer cosas y demasiado poco a no hacerlas. Y si nadie sabe
no hacer cosas, pronto nadie sabrá hacerlas. La luna insomne riela en el ojo del
cocodrilo en Manhattan. Si no aprenden a no hacer nada, pronto se quedarán sin
tiempo para hacer.
¿Cómo esperáis que comprendamos lo que significa ser humano? ¡Nosotros, que
nunca hemos bebido agradecidos del abrevadero de los cerdos! ¡Nosotros, que
nunca hemos muerto!
The Man from Earth: No hay mejor incrédulo que un buen creyente. Los ateos poblarán el
reino de los cielos.
Yo no quiero una razón del conjunto, sino una demencia del conjunto ¡bailemos todos los
humanos entre el fuego de promontorios y mares, montañas y valles!
Razón y Demencia
Fuera de artificios narrativos, cantemos con los pájaros y bebamos el vino de los
sucios ríos: moriremos tan longevamente como una mosca: dos días que son
toda una vida. Aquí ocho décadas no llegan a media. El caso es: tanto tiempo y
tanta casa; ya parece que uno se acostumbra a uno y luego nos fastidia matarlo.
La muerte iguala todos los valores. El surgir un valor por encima de otro solo puede
ser hecho en relación a algo )
Así y de esta manera parece que la palabra ha pasado a ser la palabra misma,
contenida en sí misma;la palabra que no dice nada. Torbellinos insondables de
pensamientos neutros, tan neutros que causan dolor.
Aquel que fue hombre y dragón llamaba a ser como el agua, y la identificación entre
alma y agua está grabada en el pensamiento del primer filósofo jonio. El agua baja
de las alturas y llena el vacío de los valles, es fuente de vida y el fluír continuo,
hasta el mar que es el morir.
(voluntad)
1
Heráclito, fragmento 64, adaptado según as conferencias de Eugen Fink e Martin Heidegger sobre
o autor.
Quen camina sequera o caminar? Aquela vontade orixinal, é o fluír da auga: nunca se
apresura, mais nunca se demora, inundando o vacío dos valles, o mar da vida que ten que
ser vaciado: nunca pode completarse. Así flúe o río no que somos e non somos2, coma una
argamasa de calíxine; un movemento, entremezclado cun δημιουργός no neno enredado
nas arañeiras da morte.
Toda vida pode reducirse a unhas circunstancias arroxadas á grandeza infinita das palabras
mortas, somos coma uns charcos incapaces de gardar unha nube, uns ollos perdidos3.
...
Respeta ás palabras que non significan nada: é o ultimo subterfugio da humanidade guiada
pola “razón” para intentar abatir o ser nun plano de letras e números universais.
Desta manera morren os que non teñen nombre, millóns. E dos demais, morre o nome,
aquel que portou o cadáver dos seus 25 anos4 entre a repetición infinita, -plaxiáronme a
vida!-, do mesmo día arrastrado polo cadáver do Leviathán tras o mañana: as palabras
cobraron atemporalidad, o tempo non é καιρός e todos parecemos inmortales: vidas
estiradas ate a fina liña do esperpento suicida, a liña do tempo. Como móvese un punto
nunha liña? Non lichedes ás paradoxas de
Que queda por dicir? A demencia, a locura do poeta, dende enton báñome inmerso no
Poema do Mar, infusión de astros e vía lactescente (...), o infolio abríndose como o témpano
do Mar de Xeo, nun apoxeo do acervo de locuras para destruílo todo, desfacerse na tinta e
trascender ao vacío do sono colectivo. A inmensidade onde se anega o pensamento,(...)
Todos cantamos os nosos himnos á noite, separados para sempre do que alegra ao
corazón [...] contra a roca do tedio infinito, o promontorio dunha loita impotente (c’est le
Ennui) , e, en medio de tribulacións a alma ve moito (...).
A alma só ve en medio de tribulacións, e a alma libre, ríe, ríe a risa kierkegaardiana da máis
fonda congoxa e estúpida.
La única certeza de todo: la Muerte. Quieras o no quieras, nada tiene sentido. Tanto más da
creer que no creer, la existencia humana es un cúmulo de contingencias intentando decir sí
o no a esto o aquello. Que alguien crea que se desemboza en un mar de cristal, no dice que
una vez a creído, el resto es una pesadez de alma innecesaria, pues además “Si uno que
vive en el seno del cristianismo va a la casa de Dios, la casa del verdadero Dios, con la
vedadera noción de Dios en su mente y le reza, pero le reza en la no-verdad, mientras otro
que vive en tierra pagana ora con toda la pasión del infinto, aunque sus miradas se dirijan a
2
Heráclito, fragmento 81.
3
Los Ángeles Muertos, Rafael Alberti
4
Benjamin Franklin: “Algunas persoas (todos) morren aos 25 anos, e non son enterradas ata que
teñen 75”
la estatua de un ídolo, ¿dónde hay más verdad? Uno reza a Dios en verdad, aunque adore
a un ídolo; el otro reza a Dios en la no-verdad y, por ello, adora en verdad un ídolo” . Me
gustaría preguntarle a Soren si el übermensch e s entonces el verdadero Dios, o cualquier
otra locura que yo cree sobre mí muerte. Porque todo es muerte, y el instante de la muerte
es ahora, el instante de la vida porque muerte y vida: no son sino singularizaciones de lo
que es, y ambas están muertas. La muerte no es un instante hipotético, conjeturado
usualmente allá, acaeciéndole a nadie, sino que es la vacuidad del ser pensado, muerte es
todo lo futuro y todo lo pasado, no ser. Muerte es todo lo posible y lo por hacer. No nos
queda nada por hacer. No hay ningún lugar a dónde ir. Todo dolor es infinito. ¿Qué
absurdo nos salvará de esta? El despreciar la muerte y la vida, el vivir muerte y vida a
una, pues eso es lo que somos, un soplo de muerte en una argamasa caliginosa de
vida.5 Y los conceptos solo pueden hablar de muerte. Hay que renegar de las palabras: Por
ellas uno es bueno o malo, es uno u otra cosa ¡pero si ni él sabe lo que es! ¿Si lo supiera no
reiría infinitamente hasta su muerte? Las palabras encubren las cosas desviándolas hacia
una expectativa, la nada solo aparece como ausencia de algo. La nada delarece como
ausencia de futuro. Por eso yo no soy nada, y por eso mis ser apmo, porque no soy nada.
Porque soy unas circunstancias y un yo formado, atado y yecto a ellas cayendo
constantemente hacia un Absurdo. Es así como el No-ser es el ser, porque tanto más da lo
que nadie haga, la Nada está arraigada en lo profundo del alma humana, el dolor, es
cuando no somos nada. Ser y no-ser son lo mismo porque las palabras están rotas, y
porque lo único que nos queda es una demencia. ¿Cómo hacer justicia a la realdiad? Dejar
de creernos
“Toma gozo en los pequeños placeres (y se ponen a nombrar algunos)”, así hablan los
necios. No tomes tu gozo en cosas pequeñas o grandes. Si subes un barco por la montaña,
en una fracción del tiempo que tardaste en subirlo el Espíritu del Río lo destrozará entre los
rápidos. Y no habrá sido nada, sino el rodar. Sino una vehemencia de pasión, pero lo
grande pronto cae ¿será alguien tan grande como para no caer? Tampoco hay placeres
pequeños, pues estos son grandes en tiempo y en dedicación. Los contrarios se crean,
pero las aguas del mar sumergen collados y valles por igual, las olas resonarán por
igual oriéntense por donde se orienten caminos y desfiladeros. Todo, todo es mío:
conmigo muere; ¿y dime: nos podemos creer realmente quienes de hallar una gota de
sangre en un mar de sangre? Todo dolor es infinito, dijo E. Cioran como el estafador de
abismos que era, sonsacándole algunos vértigos, pero siempre reticente a caer; como una
desgarrada voz aferrándose a las ascuas que la razón ve en el fuego. Permaneciendo ante
el aire del acantilado, unos pedruscos caen bajo nuestros pies, como la última brizna en la
proa de la tierra, fina y negra silueta ante el ocaso sostenida por un viento innombrable, en
algún espacio vacío, Ciorán no llega a dar el siguiente paso. Sigue siendo, no solo
inconsistentemente ateo (puesto que le da la razón de su vida al Absurdo) sino
inconsistentemente siendo inconscientemente inconsistentemente ateo (puesto que el
Absurdo sigue siendo una palabra. Puesto que su amor a la Naturaleza sigue siendo la
compasión unamuniana que me hace compadecerme de todo porque me veo en esa cosa
como mortal, la veo como también mortal. Pero yo pienso en un árbol como mortal aunque
viva más años, Unamuno se compadece hasta de la mortalidad de las Estrellas, …
5
Viceversa desde una perspectiva óntica.
Se eu son libre, é porque vou morrer.
¿Por qué el imperio de Heisenberg fue tan grande? Sabía que iba desaparecer. ¿Lo sabía
Heisenberg o Walter White?
Si dejas de ver el reloj el tiempo deja de pasar, es, fluye. No pasa por ningún lado, es la
diferencia entre dos lados esenciales del sí-mismo.
(circunstancias…)
Non eres máis (nin menos) ca unhas circunstancias arroxadas a un eu que así tanto como é
él quen lles da sentido coma quen llo quita arroxado a elas. Coma un mar demiurgo das
súas correntes, pero porque ántes é él perdido nelas. Unha implosión estoupando nun
hálito, volatinero nalguna parte da corda entre un infinito e otro.
O ser da fala está determinado pola diferencia entre concepto i ente, perdido o pensamento
occidental na traducción de a-letheia por certens. Este é o resquicio metafísico da palabra, o
resquicio que se perde na seguridade do “dado”, na apofánsis. A verdade ten a forma dun
movemento, dun dirixirse á ela, dun des-velala e facer que o ser saia tras ela, pois a
verdade ten a forma dunha vontade, aquela de conducirse relativamente ao que é -wu wei-.
O verdadeiro é o conducirse relativo á verdade. A verdade é un encontrarse ant por querer
chora
(ser)
Behold the currents of thoght, behold! Can you even do else?
El problema del pensamiento es la vocación, en su referencia directa al ser-ahí, se vuelve
demencia, se vuelve razón, porque pasa a ser ¡Un Dios que me atrapa en mí mismo, esta
corriente, torbellino incesante de pensamientos, Huracán! ¿Quién me dicta mi ser sino un
pensamiento que solo puede ser embozado con un anhelo mayor o menor? ¿No es acaso
mediante la eliminación de la voluntad como se medita, y se “contempla” propiamente el
pensamiento como “emergiendo” -usando el concepto de la Gestalt-? ¿No es acaso
así como vio Heidegger desesperanzado el ser sí mismo, reorientándose desde una voz
que no se sabe de donde viene, caracterizada por la vocación directa y sin intermediarios al
ahí del ser-ahí perdido en lo dado, en el modo del uno impropio? ¿Qué me queda de mí, oh
razón, ¡universo de imágenes entrelazadas por una miseria creada por ti mismo! ante
interminati spazi di la da quella, e souvrami silenzi, tras l’ingano stremo?
Ni siquiera yo soy yo, diez veces más patético mi llanto, ¿y qué has hallado? Que solo
podemos pensar de un yo en la memoria como esta “le viene a uno a la cabeza” y en la
medida que esta le viene a la cabeza: ¿tantos años y tan pocos cientos de imágenes,
entrecortadas y perdidas por entre fotografías y lo que ha de venir, que es el origen de la
Nada? De Nada a Nada, así rigen los contrarios nuestra habla, en la misma dialéctica
donde el ser puro es igual al no-ser puro (Hegel), esto es, el ser vacío es igual al ser
lleno. El ser humano siempre será una creación incompleta, no “permanece” en un
concepto, sino que se mueve hacia o afuera de él en la medida de su propiedad; esto es, si
queremos dejar de orientarnos y hallarnos desde los conceptos, puesto que entonces solo
habremos recopilado evidencia de una parte. El significado del concepto es el “precursar”,
en el ser relativo al concepto mismo. Así que, solo hablemos de donde estemos, hablemos
en la poesía estúpida de las ojas adustas en un céfiro de demencia, ser algo mayor que
nosotros mismos: ¡Anfaegtelse! Y si es que además hablamos las obras un de un Dios.
Con esquizofrenia es el cristianismo; mas el buddhismo y el taoísmo son con esquizofrenia
infinita.
Heidegger's later works this takes the form of the deceptive ontic nearness of things that is
belied by their ontological distance. It is where, for example, the nearness presented in
mobile phone technology actually creates a distance: the oblivion involved in someone
talking on a mobile phone to someone far away abolishes the nearness of those in close
proximity. Thus, ‘the frantic abolition of all distances’, as Heidegger writes, ‘brings no
nearness; for nearness does not consist in shortness of distance’.21 Or as Michael Haar
remarks, ‘the levelling of differences, notably between the near and the far, introduces
a new tonality which is a new form of indifference or insensitivity.22
where being itself is conflated into thinghood [res], designating things as independent
entities as if they existed in a vacuum.24 In this reduction to thinghood, beings are extracted
from being and made to stand forth unnaturally. The wholeness of their relation to other
beings and the world is removed. To recall the example of the mobile phone: the removal of
oneself from the immediate being-with-others is possible because the novelty of reaching
someone at any moment (which is now an expectation of communication generally)
legitimately stands before other notions of manners and social conduct. Where one is
constantly speaking on a mobile phone in the course of one's daily involvement in the public
realm, one is unnaturally standing forth as someone not actually ‘there’ but in a world
enframed by mobile phone technology.
one understands subject according to its ancient Greek meaning – that is, hypokeimenon as
‘that which is at the basis’ and ‘lies present as the ground for statements about something’–
,55 then philosophical discourse is always accessible and not deceived because the
meaning of being is the horizon that calls forth questioning.
If success means having worked in order to be able to despise some things, let me die poor.
If victory means having died so that you can kill, let me lay defeated in the ground.
If strength means something that is, let me circle the earth and support it under my
sisyphean ink shoulders.
Siempre vivimos demasiado tarde, cuando algo llega lo hace con la nada que porta
consigo. Siempre es demasiado pronto para querer, y demasiado tarde como para amar.
Un respirar, un perderse las olas del flujo incesante de las mareas: los milenios han pasado
y nadie habrá hecho más. Nos encerramos y nos liberamos sobre algo que nunca
conoceremos, sobre alguien que siempre llora y que nunca podríamos conocerlo. Una vez
se creó el Yo, o Dios, espíritu surge el no-Yo, Satán, materia. Y me temo que aún no hemos
dejado este juego en lo más profundo de nuestras desesperaciones. ¿ Cómo es que ya no
podemos ni siquiera ser nada, que hemos de abocarnos siempre al caer mismo, a una
brisa respirando y alzando un choque súbito, irrebasable, irrefrenable? (superacion
nihilismo)
Cada palabra intenta vacíar el mundo, pero demasiadas veces construyen. Cuando
construyen, son estructuras en el aire. Solo cuando se destruye una palabra esta puede
tener sentido, porque el caso no es ni palabra ni no-palabra, de los hechos solo se extraen
hechos y de las palabras palabras, la palabra tiene que pasar por las mismas negras
puertas del matadero, dar su vida en el acto -el único cruor dei que nos queda por realizar,
abandonar todo sentido que se determine a mí (ay sí!)- ¡si mis manos se pudieran
desmembrar en palabras cuando se alzan a los infinitos azules y mis palabras
desmembrarse en mis manos! Toda comunicación se convertiría en una incomprensible
elegía a las calles de azufre ¡Gloria al Dios caído! ¡Gloria a la soledad infinita! ¡hasta que mi
inspirar vomite y mi expirar y este desgarre al primero con el puñal de la noche!
El poder de la expresión efectiva de la metáfora reside en cuanto dice sin poder decirlo ya
no en sí misma.
¿Lo de la vida, qué es eso? ¿Lo de cómo nos vamos?
¿Qué puedes saber?
4 respiraciones y el yo se pierde y se halla por una eternidad vacía. Todo inténtalo, escapa,
infolio efervescente.
Una vez la nada ha cortado la carne y el aliento en tiras, los ha secado al sol y quemado
con las horas de los siglos arenosos, entonces podrás expirar y salir.
--introd.--
O que parte de aquí é máis ben unha inconclusión, un diálogo entre alguen moi canso das
palabras e a súa demencia vespertina, unha -probabelmemte perdida- estafa de abismos
dun do loco que creceu (...) infolios perdidos na sangue negra da tinta, ou no espazo
olvidado que deixan as augas das liñas, aquel espazo onde morre o autor da obra e nace o
arte, onde a desesperación indifinita sae da obra cara á obra, entre os vacíos infinitos e os
ecos saturninos.
Afilando a cuchilla
A cuchilla, cada día se afila máis -mais só de un lado-. Nietzsche afilouna ata cortar a Deus,
resquicio metafísico que -afiándose como se afila, só de un lado --meter nalgun lado____
(materia, entusiasmo que cae sobre elevarse no vacío en le Neànt(...) que trae consigo ao
presente (en la expectancia de algo, esperando, cf. M Heidegger) afíandose no progreso e
nun cientifismo que horrorizaría a William James, -por que non deixades de ler noticias i
empezades a vivir? Por que nin siquera pensades que clase de vacío esta cheando tal
avidez de novidades(...), ate onde fluxen os ríos sen nome, bricks in the wall (of
consciousness)_____--
non rematou de me desaparecer, de entre os huracáns de inganos stremos e desenganos
infinitos, un resquicio de patetisto tremebundo, dun esperpento que non sabe que ten ollos
para ver, oídos para oír… que non mira está vivo, de bóvedas e arañeiras de palabras, que
que senón acaso cá mesma navalla do artesan
all in all it was all just bricks in the wall. E
das ideas inglés Ockham, para cortar tra-lo cendal do tempo, do vento infame en ék-stasis
de arrabal profundo, que transe de no-ser seu ser de cabo a cabo, mirándoo dende o límite
da nonada e, inda eisí, perdendo algo?
Pero, quen pode cortar os límites da materia e huír do tempo, quen?
O ens summuns era fácil de cortar da humanidade. A súa significación, a súa forma e
resquicio escenificándose e “representándose” cada día na mesma farsa cíclica, é
probablemente imposíbel de cortar da nosa realidade. (ser)- O universo me atraviesa,
influxe e impulsa -no tempo-, en cada instante, campos ondulando no vacío ao que fluxe
unha consciencia, un eu, que aspira i expira, que se atopa e que se olvida nos instantes,
nos milenios, no vacío da humanidade; son realmente os vacíos do universo mesmo ou os
míos cara os que fluxe a vehemencia da mesma vontade que masacrou aos pobos en
palabras vacuas? Polo menos aquelas eran palabras. O que queda por dicir, nin eso: Non
son eu universo e imaxes atrapadas nun Deus que sobrepasa o cendal ek-stático da
brétema de lóstregos que gobernan todo o ente(...)? Quen pronuncia estas palabras, se
pronto despois de calar e respirar volto a ser empuxado pola marea interminábel de
cadáveres de sons i ecos, ósos de leviatáns?- É todo acaso máis complexo que o que é,
máis raudo o tempo do que pasa que cada día planeas anos? I eisí acabas planeando un
ceo, a única “secularización” da nosa sociedade é aquela que enfoca -quizá a sociedade
que o fai con máis forza e patetismo na historia da humanidade- a mesma vontade de “ser
eterno” concepto de esá “liña temporal” da vida -pouco saben que o que lle queda por vivir a
cada un, non é nin non-é, a sombra do gato schrödingeriano-.
Non hai persoas máis idiotas cás previsoras; así falou Séneca. E pronto óese, dende os
engranaxes oxidados da razón, a boca de demasiados: temos entonces que caer cara
alante pola vida? -necios, pensando só acelerades a vida, eisí caedes sempre sen tempo.
Por isto ensinou Lao Tzu á acción da no-acción; porque eisí coma traballo e descanso
orixínanse mutuamente, mutuamente deberían ser ensinados: pronto veríamos que o
verdadeiro ben, o perfecto estado de resolto, están nos ollos infinitos do neno. Pero as
mesmas décadas de paredes, as mésmas décadas de palabras, de leis i rutinas, de
superegos e Ids que nunca hachan a súa unión no escupitaxo de éter do poeta marítimo
(ref. a rimbaud) matan ao neno do noso ser, do que fixemos propiamente noso. Por iso
temos que destruir o noso, ate que poidamos terlo todo. O ser advense sido, o único futuro
é noso pasado, nun vento que porta dende o entrelazamento entre materia i espíritu, onde
os tempos e as realidades son cortados. Lo fundamental, quiéraslo o no, es aquello que
yace debajo, hypokeimenon, xa-en. El estado de resuelto no puede partir de un
pensamiento complejo, a grandeza dunha vida vivida nunca provendrá do planearla, pois
hai que volver a ser coma o neno: nova cada imaxe, coma o Sísifo feliz de Camus, e nada
sobre a imaxe (Gestalt), un pensamento ínfimo. Un ser infinito.
O tempo é abaixo. o universo sempre cae. non hai S iiísifo prometeico sosteniendo un
fihorzote y unn horizonte y ,para sostener on horizonte, para convertir os nosos traballos e
días na acción da no-acción e a eternidad.sin que te ayera la estatua de (cf aristotwles)
Todo o que a humanidade será: as ruinas mesopotámicas cubertas das brétemas de areas
mileniais.
6
. E. Ferreiro
Deitado frente ao mar, C
-Mais, cal é a última capa da despesperación, a última pel do xeo apagado?
O olvido da belleza. Se algún sentido poría ter a historia da humanidade, todas esas
batallas que nos contan, se algo pode ser artístico e universal, público e gratuito, é a
arquitectura. O descuido da belleza rasga o maior menosprezo da vida de todos e de cada
un no ente. Non vivimos nunha idade materialista, senón material-espiritualista: as
cousas só teñen valor no fetiche do diñeiro. (ontiespiritualismo simbolista) Así, a
materia é o que non é i o espírito ocupa o que non debería ser. O ahí retrotráenos a unha
demencia ou outra: ¡cantas demencias inspirou a imaxen sen imaxen da beleza! O ser
humano é fraxil porque de farto está roto todo o de “afora” e todo o de “dentro”. Dende o
mesmo momento que houbo un afora e un dentro, dende o mesmo momento en
Mesopotamia, Sísifo.
La tensión infinita
Akira Kurosawa mostró en su opus magnus Dersu Uzala a un hombre, hombre y animal,
hombre y naturaleza, que vive fuera del tiempo humano, en el tiempo natural de ciclos y
estaciones. Quizás la despiadada Anfaegtelse del lenguaje se halle en su tratamiento de
absoluto, donde lo hablado del discurso lineal pierde en el público estado de interpretado l a
esencia ek-stática del tiempo y la esencia extática del hablar, que las más de nuestras
palabras son como nuestros gestos, son emitidas y recibidas inconscientemente (pienso
que los magos no solo se le adelantaron, sino están muy por delante de Freud). Las
palabras, cuando son dichas pero nunca se dicen, aunque se digan en la mente de un
lector, pierden la esencial fluidez, la espontaneidad del demiurgo que escribe. Desde
siempre nos han enseñado con la memoria: la gente sabe demasiadas cosas y no las
usa, trabaja muy bien y después no sabe descansar. (onticismo)
El deseo es espontáneo, el valor y el bien, también lo son. No calificaríamos como falto
de gusto a quien dijese “este paisaje es bello en potencia”, ¿por qué lo decimos, sin haberlo
dicho, sin palabras, para cada hora y década de la vida?
Nos respetamos demasiado, tanto ya que no nos respetamos como frágiles humanos que
somos. En un mundo donde todo el mundo cura solo por sí mismo, es verdad que cada
hombre tiene suficiente con lo suyo. ¿Por qué no hemos empezado a vaciar las barreras
entre yo y tú? ¿Acaso no hay infinitos mundos, tan bellos y esperanzadores como una roca
contra un huevo, un huevo de crisoles, miríadas de abrir los ojos y salir corriendo:
esperando llegar al promontorio donde el mundo se acabe y devore a sí mismo
La gente tiene demasiado poco tiempo como para perderlo? Tenemos demasiado poco
tiempo como para no perderlo. ¿
Piensa en el concepto de Dios, piensa en los nombres de Dios: observa como el concepto
se deshace como cal y espuma entra los dedos del ser mismo, ¿qué quedará de él, cuando
ha muerto su certeza, aun en el cadáver pútrido de su verdad?
Lo único que queda hacer es contemplar como su roja mano derecha se sumerge en el
ocaso del valor: en ese momento radical del vértigo callar por una vez como un estafador de
abismos y contemplar como un corpúsculo de muerte, de nada, hacia donde se expande la
Naturaleza, la Madre Tierra, y hablar con la mirada del mismo corazón que las montañas y
promontorios indelebles de la memoria.
¿Por qué seguimos actuando como si hubiera un sentido, cuando los vientos nos han
borrado la faz y hemos vaciado el mar?
Pero después de ese momento, cuando los ecos han resonado sobre el silencio, sobre ese
silencio que intentamos llenar llorándo siempre la pérdida de todo en el advenir. De cuán
patéticas resuenan palabras tales como vivir en la memoria, o haber vivido. Así,
drogadictos de un pasado que nunca ha sido realmente, que no desgarra su ser más
allá de la alucinación nostálgica.
sentado solo en el cine, contemplo una película mientras hablo a la silla vacía de mi lado.
Antes le hablaba al cinematógrafo que pasa la película. Pero las manos se siguieron
levantando de la imagen, tiñiendo el mundo de una pintura negra que quema la piel,
espaeciendo sus movimientos ante un sol de cartón y un influjo de imposibilidad absoluta de
dejar de ver la película o alterarla. Podía cerrar los ojos, muy de vez en cuando, sumirme en
el vértigo absoluto de la felicidad, o podía creerme los sentimientos de la película y
embaucarme. Vivía en el cine. Tenía pilas de libros de páginas blancas con post-its de unas
pocas reminiscencias, anécdotas, en su mayoría. Pero en una nota delante de mi silla
leíase que la anécdota es la muerte, y que por eso lo es todo. Anécdotas al viento. Tenía
una tienda de campaña a mi izquierda construida con anécdotas sostenidas por los hilos
que las arañas tejen por la noche. A veces se veían árboles, caminaba entre las filas, a las
veces representaba los encuentros del actor principal con otras personas con las butacas,
de las cuales a cada una tenía asignado un post it con lo mismo que en los libros. Y en el
cabezal pinté largas noches de insomnio todos aquellos rostros, aunque pronto los ríos de
la gravedad tendían lágrimas
multicolor sobre su expresión desalojada de la memoria, borrada por la mano desierta de la
bruma glauca que envolvía el sonido de la sala.
Apego al instante, a la vasta bruma del mar, solo cuando se vive a cada instante se muere
uno a cada instante (y desde ese momento un lívido velo de alucinación sobre los glóbulos
oculares, atravesó el vacío absoluto, navaja, acupuntura desde el ojo a la consciencia, de
haber muerto cada instante que pasa[...]), alejar de ti todo apego, ese ha de ser tu
apego{ eco de N.}. 7
Dersu Uzala no comprendía como los hombres podían vivir en cajas, el tiempo civilizado se
le haría rídiculo ante cazas y vastas montañas, siempre en una caja, no hay nada que
hacer, más que fundir la atención en algo concreto “a la mano”, flow; ahora además eso nos
7
Eco de “alejar de ti a toda necesidad, a eso llamarás necesidad” So Sprach Zarathustra, F. W.
Nietzsche)
lo dan hecho, libertado en un “a la mano” tan lleno, tan exasperantemente disponible,
abierto, dado, ¡dado!. La verdad es dada, y le consentimos cada día que tiña nuestras
almas de meandro, bajo una confianza fortuita que no difiere a la que emana de las más
abruptas tabernas, allí donde la decadencia mordaza es a la gruta de la boca de la ciudad,
allí donde cada paso es más irreversible, donde cada remolino de placeres que puedan
acarrear a una alta sociedad, amor al arte o a la muerte súbita como muñeco de paja. El
problema es que tumbarse ya no es una voluptuosidad casi mortal.
¿Cuánto tiempo más tendrás oídos sin oír? Los relojes han estado sonando todas las
mañanas, dando comienzo a la caza del conejo, lo admitas o no.
Cuando el viento es firme y la singladura tuerce sus livianos entre saltos de corcho en las
olas, la mano desvaída de la irrealidad no puede sino girar mi faz: los tornasoles augurian
que pronto se me agotará la suerte, que pronto se nos agotará a todos, y que el mundo sí
tenía un final: tan grande como los muros de Babel. Todo volverá a las planicies, a la mar
adimensional, circular y plana, de la que nunca nada salió realmente. El humo perfila las
lágrimas que gotean de mis pulmones. Una herida muy profunda del ser se cura en
cada voluptuosidad parpadeante, nimia. Pero es a la vez una herida que nunca existió
ni existirá. Se renueva cada día, como un rostro de haces de sol y partículas de calima
entrelazándose en nuestra acuosa sombra, magullando su piel de cordero pálido, como un
insomnio y un vacío de promontorio vespertino infinito -que aquí solo llena una vana
trascendencia de palabras, que, espero, trace algo sobre otra irrealidad y otro deseo-. Ese
cordero, ese mismo cordero de la carne del aire espeso, que se suicida cada día en
nuestras acciones para que podamos perder nuestras horas en esta existencia cayendo a la
chata eternidad de la repetición. Estos ojos sin mirada glaucos como el irreversible suicidio
del tiempo, constante ha sido, ojos de un demiurgos tenso entre la repetición y la tensión
infinita. Pero la repetición puede traer un nuevo paisaje cada día. He dejado de contar
las horas pasar, entre los repiqueteos de la lluvia machadiana en mis ventanas, mi
catarsis vuelve a ser liberarme de toda catarsis, simplemente ver impávido a las ratas
devorar la cal y el polvo de Orán, sucumbiendo todo anhelo de vida.
Son los ciclos de la naturaleza, el sólido estado de interpretado del mundo, las
piedras,rasgando la edad de la imagen, los montes y valles de ruinas y viajeros solitarios o
pueblos perdidos, los que siempre serán los mismos. Las brumas de la creación se
remontan más allá de lo que nadie pueda alucinar, los hombres han sido los mismos inútiles
hallando las intenciones ajenas y malentendiendo todo desde un conjunto de sentimientos a
priori que no puedem entenderse sino siendo él, pues él mismo es el que se emboza en
darle un fundamento a esos sentimientos, creando un ego que llene esa parte de su
pequeña vela de vacío infinito, pronto apagada por el viento de los baños italianos
(nostalgia), para sortear el no pasarse otro día más viendo al horizonte repitiendo los
mismos pensamientos, como hojas deformes de una marisma que hunde sus raíces en una
selva hecha de fragmentos de cristal en la densa disolución del olvido. Y como un pájaro
que vuela de rama en rama, con esa misma lozanía ritual, trazamos nuestros surcos
rauda y resueltamente antes que los conozcamos, para luego surtirnos de
confirmaciones taimadas de nuestro pequeño absurdo, víctima del gran absurdo que reina
ahí, justo ahí.
Cada rutina, no solo intenta matarse, intenta volver a reformularse -¡justamentene en estos
mismos horarios que encuadran mis pocos días en esta tierra!-materia vacía-
Desde pequeño me han enseñado que la marihuana deja tonto (es más bien el tabaco el
que /mata neuronas), mas, si aun fuera así ¿quién no paga por la idiotez, la ilusion vacía?
¿Qué me estafan que se burlan de mí, de mi idiota inociencia? ¡Que se burlen! A mi solo
dejadme una muerte, tácita e irreal, cada noche, como la píldora de cianuro… Que nunca te
va a hacer inmune. -eso es la filosofía-;
Usted
Anónimo lector,
No va usted a entender estas palabras
Sino ha sentido toda su vida, su fe, sus creencias, sus anhelos y
deseos
Barridos por el viento
-apohé resuena su eco-,
perdidos, escamotados en una ínfula, un tornasol de palabras,
aquí, devolviéndose a sí mismas hacia ninguna parte. El tiempo es la
pala que borra todos los sueños. La escoba insomne que no deja de
resguardar una risa distante e irónica, icínica, el tiempo que todo lo
borra y nos deja escupidos al siguiente lío de inconscistencia
comunicativa -“avidez de novedades” vs yo-
¿Qué me queda por escribir? Todo lo que no me queda por perder.
El ácido amarg
o de la mentira con la que más he picado, mosca socrática, es aquel de aferrarse al
ego, a las ilusiones de esta vida que nos han estafado de nacimiento, en estas calles
donde se respira el ruiseñor obligado de los judíos -¡si solo hubieran podido comprar
granjas en su tortuosa historia por la vieja y mala Europa!- en el espíritu del
capitalismo, en la judiada de estas calles ya sucias de polvo: deja que te robe. Que
te estafe una voluptuosidad inexistente en mi tienda perdida entre los esteparios y el
olvido de las horas, como una vida que ha rehusado pensar como se pudre tras un
mostrador. Para acumular moneditas que donas a los pobres reyes y políticos
-estafadores y pobres adictos al poder y a futiles dolores de cabeza perdiendo el
tiempo de la gente m(pactad ya) y entretando comiendo el dinero de ese nadie
defraudador que no es nadie y todos lo somos a la vez en lo máz hondo -nos
hemos defraudado la esperanza de un mañana desde niños <JAYYAM> -
Damummy, shan’t there be no tomorrow?
No, son. I kill us as we all did in the dream of history. Without even awaking but as a
scoop of dirt inside an autonomous mass of people faceless, never awoken as
anything but what's tacitly resolute. I hope you are not cold when the knife sprinkles
thy face.
You can’t do dat
-Wind does things. The I that is everybody, the continuity of consciousness, the
naked silhouette, figure and form trembling in some wind, trying to breathe inside no
thing.
-Because it breathes in every thing. It despises, dilutes and forgets himself in one
ego, nonetheless one may inspire -sa- and forget whatever.
El problema del sentido de la vida es que solo se le puede dar sentido a lo vivido o dárselo
en rel. a otras cosas. Lo vivido siempre ha sido y no nos deja nada más por vivir (solo
repetición), de ahí no puede venir el sentido de la vida cuando estamos preguntando por él.
Todas las cosas además, las hemos de conocer en relación a quien seamos ya ahí, todo
conducirse cabe entes intramundanos solo pospondrá la pregunta (- y después qué?). El
único sentido que puede tener algo en la vida, este algo lo solo lo halla porque la vida no
tiene sentido, es un vacío temporal e incierto de frugalidades. Solo la muerte, el
sinsentido final y absoluto de toda creación, es lo que puede vacíar nuestras horas
como para volver a darle un sentido a todo.