Reposiano.

De Concubitu Martis et Veneris

Non tamen in lucis aurum, non purpura

fulget: 45
flos lectus, flos vincla toris, substramina flores:
deliciis Veneris dives natura laborat:
texerat hic liquidos fontes non vilis harundo,
sed qua saeva puer componat tela Cupido:
hunc solum Paphie, puto, lucum fecit
amori. 50
Hic Martem expectare solet: quid Gratia cessat,
quid Charites? Cur, saeve puer, non lilia nectis?
Tu lectum consterne rosis, tu serta parato
et roseis crinem nodis subnecte decenter.
Haec modo purpureum dccerpens pollice
florem 55
cum delibat eum, suspiria ducat odore;
ast tibi blanda manus (florem) sub pectore condat;
tu, ne purpurei laedat te spina roseti,
destrictis teneras foliis constringe papillas:
sic decet in Veneris lucis gaudere
puellas! 60
Ut tamen inlaesos Paphiae servetis amores,
vincula sic mixtis caute constringite ramis,
ne diffusa ferat per frondes lumina Titan.
His igitur lucis Paphie, dum proelia Mavors
horrida, dum populos diro terrore
fatigat, 65
ludebat teneris Bybli permixta puellis:
nunc varios canto divom referebat amores
inque modum vocis nunc motus forte decentes
corpore laeta dabat, nunc miscens denique plantas,
nunc alterna movens suspenso pollice
crura, 70
molliter inflexo subnitens poplite sidit;
saepe comam pulchro collectam flore ligabat,
ornans ambrosios divino pectine crines.
Dum ludos sic blanda Venus, dum gaudia miscet
et dum suspenso solatia quaerit
amori, 75
<et> dum flet quod sera venit sibi grata voluptas,
ecce furens post bella deus, post proelia victor
victus amore venit. Cur gestas ferrea tela?
Ne metuat Cypris, comptum decet ire rosetis.
A, quotiens Paphie vultum mentita
furentis 80
lumine converso serum incusavit amantem!
Verbera saepe dolens mentita est dulcia serto,
aut, ut forte magis succenso Marte placeret,
amovit teneris suspendens oscula labris,
nec totum effundens medio blanditur
amore. 85
Decidit aut posita est devictis lancea palmis;
sed, dum forte cadit, myrto retinente pependit.
Ensem tolle, puer; galeam tu, Gratia, solve!
Haec laxet nodos, haec ferrea vincula temptet:
solvite, Bybliades, praeduri pectora
Martis 90
loricaeque moras; vos scuta et tela tenete:
nunc violas tractare decet! Laetare, Cupido,
terribilem divum tuo solo numine victum:
pro telis flores, pro scuto myrtea serta,
et rosa forte loco est gladii, quem iure
tremescunt! 95
Iverat ad lectum Mavors, et pondere duro
floribus incumbens totum turbarat honorem;
ibat pulchra Venus vix presso pollice cauta,
florea ne teneras violarent spicula plantas;
et nunc innectens, ne rumpant oscula,
crinem, 100
nunc vestes fluitare sinens, vix, laxa retentat,
cum nec tota latet nec totum nudat amorem.
Ille inter flores, furtivo lumine, tectus,
spectat hians Venerem totoque ardore tremescit.
Incubuit lectis Paphie. Proh sancte
Cupido, 105
quam blandas voces, quae tunc ibi murmura
fundunt !
Oscula permixtis quae tunc fixere labellis!
Quam bene consertis haeserunt artibus artus!
Stringebat Paphiae Mavors tunc pectore dextram
et collo innexam ne laedant pondera
laevam, 110
lilia cum roseis supponit candida sertis;
saepe levi cruris tactu commovit amantem
in flammas, quas diva fovet. Iam languida fessos
forte quies Martis tandem compresserat artus;
non tamen omnis amor, non omnis pectore
cessit 115
flamma dei: trahit in medio suspiria somno
et venerem totis pulmonibus ardor anhelat.
Ipsa Venus tunc tunc calidis suspensa venenis
uritur ardescens, nec somnia parta quiete...
O quam blanda quies! O quam bene presserat
artus 120
nudos forte sopor! Niveis suffulta lacertis
colla nitent; pectus gemino quasi sidere turget.
Non omnis resupina iacet, sed corpore flexo
molliter et laterum qua se confinia iungant;
Martem respiciens, deponit lumina
somno, 125
sed gratiosa, decens... Pro lucis forte Cupido
Martis tela regens; quae postquam singula
<lustrat>
loricam clipeum gladium galeaeque minaces
cristas flore ligat: tunc hastae pondera temptat
miraturque suis tantum licuisse
sagittis. 130
Iam medium Phoebus radiis possederat orbem,
iam tumidum calidis spatium libraverat horis:
flammantes retinebat equos. Proh conscia facti
invida lux! Veneris qui nunc produntur amores
lumine, Phoebe, tuo! Stant capti indice
tanto 135
Mars Amor et Paphie, ramisque inserta tremescunt
lumina, nec crimen possunt te teste negare.
Viderat effusis Gradivum Phoebus habenis
in gremio Paphiae spirantem incendia amoris.
O rerum male tuta fides! O gaudia et
ipsis 140
vix secura deis! Quis non, cum Cypris amaret,
praeside sub tanto tutum speraret amare?
Criminis exemplum si iam de numine habemus,
quid speret mortalis amor? Quae vota ferenda?
Quod numen poscat, quo sit securus
adulter? 145
Cypris amat, nec tuta tamen! Compressit habenas
Phoebus et ad lucos tantum puto lumina vertit,
et sic pauca refert: "Nunc sparge tela, Cupido;
nunc nunc, diva Venus, nati devicta sagittis,
da mihi solamen: sub te securus
amavi: 150
fabula, non crimen, nostri dicentur amores".
Haec ait et dictis Vulcanum instigat amaris:
"Dic ubi sit Cytherea decens, secure marite!
Te expectat lacrimans, tibi castum servat amorem?
Vel, si forte tuae Veneris fera crimina
nescis, 155
quaere simul Martem, cui tu modo tela parasti".
Dixit et infuso radiabat lumine lucum,
inque fidem sceleris totos demiserat ignes.
Haeserat Ignipotens, stupefactus crimine tanto;
iam quasi torpescens - vix sufficit ira dolori
- 160
ore fremit maestoque modo gemit ultima pulsans
ilia et indignans suspiria pressa fatigat.
Antra furens Aetnaea petit: vix iusserat, omnes
incubuere manus: multum dolor addidit arti.
Quam cito cuncta gerunt ars numen flamma
maritus 165
ira dolor! Nam vix causam tunc forte iubendo
dixerat, et vindex coniunx iam vincla ferebat.
Pervenit ad lucos, non ipsi visus Amori,
non Chariti: totas arti mandaverat iras.
Vincula tunc manibus suspenso molliter
ictu 170
inligat et teneris conectit bracchia palmis.