Documenti di Didattica
Documenti di Professioni
Documenti di Cultura
olis”
abril de 2007 al
Xavi
Villaplana
1
Esc 1.1
(Pantalla en el fondo donde se proyecta una imagen de lago como La Albufera. Sonido
ambiente: grillos, patos, agua...
Delante, iluminados un poco, esperan para cazar patos Estefanía –vieja- haciendo punto
y Eustaquio, roncando. Estefanía hace ruidos con la boca para que se despierte)
2 CORO: ¡¡Fructuoso!!
Esc 1.2
(E.R., L i C están en línea, esperando que lancen platos o patos para disparar)
9: Estefanía R: Ay por favor que tiren ya el plato ese que esta escopeta pesa un
montón. Y eso que es de marca. Hace juego con mis ojos, mirad (SE LA PONE AL
LADO Y HACE JUEGO DE OJOS)
10: Lorena: Plato no, cariño. Aquí se tiran pa-tos. P-a-t-o-s
11: Carla: A ver si te crees que hemos pagado un montón de pasta para romper un
plato. Para eso me quedo en casa y lo rompo en la cocina
12: Estefanía: Un pato muerto. ¿Y qué hago yo con un pato muerto?
13 Lorena: Pues prepararlo para comer...
14 Carla: O disecarlo...
2
15 Tania: ¡¡¡Pato!!! (LAS 3 DISPARAN UN MONTÓN DE TIROS. CAE EL POLLO
EN MEDIO Y ESTIRAN LAS TRES DE ÉL. Dos desaparecen por los lados del
escenario y Carla se queda mirando el pollo)
Esc 1.3
(En un restaurante)
Esc1.4
29 Vane: Ay, Mari estos pantalones se me enganchan por todas partes
30Tania: Pero ¿no hemos venido a cazar pajaritos?
31 Vane: Ay sí hija. Mi novio Borjamari está loco por los pajaritos fritos. No se pueden
coger pero le voy a dar una sorpresa y esta noche se los voy a servir en una bandeja y
yo... desnuda se la sacaré
32 Tania: Pero qué bestia eres, Mari. Todo eso lo haces por ese pringao de tu novio. Y
aquí está todo lleno de mosquitos y bichos. Me pica todo (SACA UN SUPERESPRAY
Y LO ECHA POR EL ESCENARIO) Yo no cojo un pájaro ni en sueños. Nos vamos a
matar con estos chismes
3
33 V: ¡Qué va! Si esto es muy fácil de manejar
(Oyen trinos de pájaros. Las 2 buscan con sus escopetas. Hay confusión y, finalmente,
se disparan las dos y mueren)
Esc 1.5
34 Noelia: Ets el tio més pesat del món. Mira que portar-me ací, a l’Albufera! Pareix
que tingues vergonya de mi
35 Jose: Vergonya? Per què vergonya... vine ací, que ens anem a caure a l’aigua...
(INTENTA ABRAZARLA. ELLA SE RESISTE. Y LE APARTA)
36 N: Però què vols, que ens tirem per ací, per terra? Està tot plé de fang i granotes i...
(MIRA PER TERRA) i de merda..
37 J: Tu sempre tan romàntica. T’he portat ací per a estar tranquils, per a xarrar un
moment a soles...(CANVIANT DE TO) i per a pegar un kiki..
38 N: Què?????
39 J: Ja saps, això que fan un xic i una xica, no? (GESTOS OBSCENS)
40 N: Ves a fer la mà... Çací et quedes, tio romàntic
(ES QUEDA A SOLES. Noelia ix d’escena )
41 J: M’agrada que et fasses la tia dura... vine ací... (ELL LA PERSEGUEIX)
Esc 2
(Rubén y Laura llevan un pájaro en el brazo cada uno. No es un pájaro-marioneta sino
Paula –Laura- y Carla –Rubén- con las manos en el brazo de cada uno, simulando un
grajo y una corneja, aves agoreras. Caminan por la bruma. Ambiente de suspense.
Búsqueda. Misterio... ENTRAN POR EL PASILLO DEL DALÓN de ACTOS)
44 Rubén: Estos pájaros no abren el pico. El que nos los vendió como aves agoreras
nos engañó
45 Laura: No te entiendo cuando hablas. ¿Quieres decir que estos pájaros nos van a
llevar a algún sitio?
46 R: Estamos buscando a un tal Tereo. He averiguado entrando en internet que Tereo
es un visionario que proporciona paraísos terrenales
47 Laura : Seguro que es un drogadicto
48 R: A saber... sólo sé...
49 L: ... que no sé nada. Sólo sé que no sé nada. Eso lo dijo Sócrates. Me ha salido en
un crucigrama esta mañana.
4
52 CORO: ¡Estáis como una cabra!
(Se miran R y L.Este último -L- saca una cartera y le da el dinero con pena)
68 L: (a R) No sé si es buena idea...
69 E: (Coge el dinero) Dabuten (Sale del escenario en busca del jefe)
70 R: Ni recibo ni factura ni ná de ná. Esto tiene una pinta de timo que apesta
71 L: 100 euros que nos ha sacao la gallina ésa... qué cabrón...
72 R: Esperemos
73 L: Esperemos
(ESPERAN)
5
Esc 2.2
74 Tereo el Abubilla –JOSE- : Vosotros sois... los elegidos
75 R: Este ha visto Matrix por lo menos 14 veces
76 L: Déjate de monsergas, Morfeo. Éste es Pistetero y yo Evélpides
77 T: Vaya nombres. Yo no soy Morfeo. Me llaman Tereo la Abubilla y os propongo
tomar estas dos pastillas. Esta de aquí os hará descubrir cuál es vuestro paraíso terrenal.
El de cada uno de vosotros en particular
78 L: ¿Y la otra?
79 J: Esta otra simplemente es para el dolor de barriga. Ya que estáis aquí, si no queréis
la pastilla Paraíso nos tomamos una paella y al menos rentabilizáis los 100 € que habéis
gastado hasta ahora.
80 R: Pisti: yo lo tengo claro: la paella
81 L: Qué necio eres... ¡Aparta Sancho Panza! Yo tomaré la pastilla Paraíso. Para eso
hemos venido. Cuéntanos, Tereo, qué efectos y contraindicaciones tiene
82 J: No lo sé. En cada cual provoca una situación... un viaje diferente. Si la tomas, no
sabrás ni cuánto tiempo has pasado en el delirio que te provoca ni quién eres ni casi qué
te sucede. Simplemente descubrirás el camino y tu nueva ciudad
83 R: ¡Qué misterio! Casi que me estoy cagando encima por segunda vez
84 L: Trae acá (LA VA A COMER)
85 R: Ey, espera. Yo también voy ‘pallá¨. (A Tereo) ¿Y cómo podemos viajar juntos los
dos?
86 J: ¿Juntos? (PIENSA UN SEGUNDO. Coge la pastilla-gominola y la parte por la
mitad. Ofrece una mitad a cada uno)
87 R: Esto no me gusta un pelo. Esto es un timo. Este Tereo el Abubillas o como se
llame no es un médico ni un farmacéutico... tengo miedo... vamos a morir... se me
escapan los pedos unos detrás de otros en sesión continua...me he cagao encima varias
veces. Vámonos, Pisti, de verdad...
88 L: Pero qué pesao eres. ¿No tendrás nada para callar a este cobarde?
Esc 3
(Cae una tela sobre R y L y quedan con las cabezas asomando, como apresados.
Durante el efecto de luz y sonido se han puesto sobre los banquitos-gradas los demás,
que se colocan como en una granja avícola, donde el día es la luz de las bombillas y la
noche cuando las apagan. Así consiguen que las gallinas ponedoras pongan más huevos.
6
Se hace el juego de paso de la actividad ruidosísima del día al silencio de la noche. La
transición de día a noche es rápida. Pasan VANESSA y TANiA HACiENDO DE
GRANJERAS FELICES RECOGIENDO HUEVOS. Hacemos DOS días-noche)
(OSCURO. SALEN LAS GALLINAS)
Esc 4
89 AVE JEFE-JOSE (gallo): No había visto desde mi trasformación de Tereo en ave a
ningún humano (los huele) No han cambiado mucho
90 AVE 2: ¿Y seguís igual de crueles con las aves?
91 R: Bueno...
93 Wahiba: Siguen igual: con las granjas de tiempo artificial de gallinas, comiendo y
cazando todo lo que vuela...
94 AVE 4: Hay que acabar con ellos
95 AVE 5: ¿Estarán buenos sus muslos a la brasa?
96 AVE 6: Yo preferiría comerme sus ojos, su médula, sus entrañas...
97 L: Pero perdonen... ¿es necesario que nos coman?
98 Paula : Necesario necesario no, pero mola
99 L: ¿Pero qué clase de pájaros sois?
7
Y vosotros sois lechuzos
102 Noelia: (SIGUE CON LA CANTINELA-RAP, ahora dirigida a los dos) Porque
hoy aquí (señalándolos) los dos vais a morir
103 Rubén: Es que... un humano... asustado... no sabe bien
104 TODOS: Ja-ja-ja
105 Laura: Es que hemos venido a proponeros una cosa
106 TODOS: Ja-ja-ja
107 Lorena: (A sus compañeras gallinas) No tenemos por qué oírlos
108 Jose Ramón: Es cierto: ellos tampoco nos oyen a nosotros cuando nos matan
109 Rubén: ¿Pero cómo os vamos a oír si no habláis como nosotros?
110 Vanesa: (SE HA DISFRAZADO DENTRO DE OTRA COSA QUE NO SEA
GALLINA, DESPUÉS DE RECOGER LOS HUEVOS “alegremente”) (con ironía)
¡Será que lo pensáis antes de disparar o encerrarnos en una granja de gallinas como la
que antes habéis visto!
111 Paula: Mire, señora. Nosotros no hemos encerrado jamás a ningún hombre.
Vuestro mundo es un asco. Vuestras ciudades y la gente que las habita son horrorosos.
La gente va a la suya, sólo se preocupan de sus intereses.
112 Laura: Totalmente de acuerdo
113 Estefanía Rosero: Más razones para matar a dos de esa vuestra especie que nos
tortura
114 Tania: Yo propongo dejarlos ahí, presos en esa tela-trampa, vigilados por nosotros,
como en Los pájaros de Jichcok (IMÁGENES PROYECTADAS DE LA PELI)
8
122 CORO: ¡¡ Ala, qué bestia !!
Esc 6
Discurso de Laura
6.6 CORO: ¡¡ Sí !!
6.7 L: Bueno... continúo. Vosotros los pájaros vivís con poca cosa, siempre os las
habéis ingeniado para seguir adelante. Coméis bichitos, viivís en los árboles y en el
ancho cielo. Sois millones de millones y tenéis un poder casi infinito
6.9 L: Os proponemos crear la ciudad de las aves. Una ciudad-estado, una polis en la
que vosotras, las aves, mandéis, seáis las amas absolutas de cuanto en ese estado vuestro
pase
6.10 CORO: ¡¡ Nos gusta!! ¡¡Nos gusta mucho eso que dices!!
6.11 CORO: ¡¡ Eso nos gusta aún más que antes!! ¡¡Cómo mola!!
9
6.12 L: Vosotras las aves no conocéis el dinero, que es la mayor desgracia inventada
por el ser humano. Así debéis seguir: con vuestras virtudes y cualidades haréis la ciudad
más feliz de la Tierra
6.21 Tania: Bueno, al menos crearemos un mundo mejor. O al menos nuestra ciudad
Cucopardalópolis será feliz. Nos defenderemos de la caza, de las granjas, de la
contaminación...
6.22 Estefi: Cómo alucináis. Yo me conformo con que no me moleste nadie. Esto me
suena a propaganda política humana
6.23 Eva: Vendrán a ver qué hacemos. Deberemos entrar en lucha
6.24 Wahiba: Haremos unas murallas infranqueables. Nadie podrá atravesarlas
6.25 Rubén: Además, como todo lo podéis ver a vista de pájaro en seguida podéis
comunicaros y sabed si viene alguien a buscaros las cosquillas
6.26 CORO: ¡Qué buena idea! Vosotros dos os podéis quedar con nosotros. Seréis
nuestro contacto con los humanos
6.27 Paula: Veo un montón de problemas pero también veo una gran idea, Estamos
ante un proyecto inmenso, universal. Veo... veo...
6.29 Carla: Tenim tantes coses per fer, tantes faenetes. Primer hem de convocar a totes
les aus. Per cert: quin serà el nom dels habitants de Cucopardalòpolis?
10
Esc 7
(Cuando han acabado de hacer el bailecito, salen todos y se van cambiando los
“parásitos” que quieren chupar beneficios de la nuva ciudad:
CUCOPARDALÓPOLIS.
Con una musiquita se saca un cartel con el nombre de la nueva ciudad. Se puede pegar
en la tela sostenida con las cañas de bambú o, si proyectamos, se proyecta muy
rimbombante y siguiendo el juego móvil del Power Point con el cuerpo de todos, o sea,
el coro. Se tiene que ir yendo a cambiar de parásita Estefanía)
7.10 Rubén: No os preocupéis. Los humanos inventarán cualquier cosa que se pueda
convertir en dinero
7.11 Tania: Eso no lo vamos a consentir. La ciudad de las aves será sólo para las aves.
No habrá ni hombres ni dioses que nos molesten
7.13 Eva: Y en esta gran ciudad que ni la vista de pájaro alcanza a ver los límites, no
habrá granjas ni caza ni contaminación ni coches ni humanos, excepto vosotros dos
11
7.14 Wahiba: Sonaba todo tan bien... pero tenía razón la humana de las gafas: por allí
llega nuestra primera visita
Esc 8
(Entra Estefanía. Se ha quitado lo que de ave llevara antes. Hace de embaucadora
humana. Lo puede hacer cualquier otr@)
8.3 E: Llevo dos días caminando por vuestra nueva ciudad. Es enorme... y le veo
muchas posibilidades
8.9 E: (Pasea con gran sultura, queriéndolos convencer) Por todo este parque temático
que habéis montao... no sé... os podéis forrar. Y no. No me digáis que las aves no tenéis
dinero que ya lo sé. Pero sí os podemos conseguir la mejor comida, las mejores
sombras, espacios protegidos, lagos artificiales supercómodos, veterinarios que os
cuiden, porque médicos de animales lo que se dice médicos, eso no tenéis ¿a que no?
8.12 E: Pues por el derecho a hacer unos pitufillos, adosados, unas cuantas
urbanizaciones que a vosotros no os van a molestar PARA NADA y unos cuantos
campos de golf con sus hotelitos al lado, os concederemos GRATiS... UN MONTÓN
DE VETERiNARiOS que tendrán su hospital y os pasarán revisión, os limpiarán las
plumitas... yo qué sé... lo que os hagan los veterinarios... y todo GRATiS GRATiS
12
GRATiS de la muerte... ¿Vosotros habéis oído hablar de Marbella o de Terra Mítica?
(... cara de atontaos de las aves) Bueno da igual...
(Se reúnen en círculo las aves. Música de fondo. Hacen como si debatieran. Muchos
gestos. E espera. Al final salen y se ponen frente a ella)
(Alguien del Coro de aves sale, coge a E, le da la vuelta y entre todos le pegan una
patada en el culo y la echan fuera)
Esc 9: marionetas
(La tela hace de pared a la altura del ombligo de los actores. Se sujeta tensando de una
cuerda a ambos lado del escenario. Cada actor lleva una marioneta con las manos. Es
una cola de humanos que espera fuera de las puertas de CUCOPARDALÓPOLIS para
entrar. Se le irá dando a cada uno unas alas. Hay marionetas que representan humanos
blancos, negros... de todo el mundo y condición) (Los actores las manejan con sus
manos, como un juego, NADA iNFANTiL SiNO MUY MUY MUY ADULTO...)
(Paula, Laura y Rubén NO hacen de marionetas. Se puede cambiar por otr@s)
13
9.10 Paula: ¡Silencio! Un momento de calma. Muchas gracias por apuntaros a nuestra
ciudad: la ciudad de las aves. Pero sabed que aquí las aves son intocables y no se
perdonará a quien las moleste. No habrá piedad para quien incumpla esta norma.
Tampoco queremos líos humanos entre los humanos al estilo de las ciudades humanas
9.11 Wahiba: ¿Pero aquí también hay jueces y policías y...? No sé... cada uno tiene una
idea distinta para organizar su vida: ¿qué vais a hacer cuando alguno de nosotros los
humanos haga algo incorrecto?
9.12 Laura: No habrá piedad para quien se meta con los demás. Hay cientos de aves
volando constantemente por encima de vosotros, vigilando vuestros movimientos
9.13 Rubén: Aquí nadie ha obligado a venir a nadie
9.14 Paula: Ahora os daremos unas alas a cada uno para que os identifiquemos como
ciudadanos de Cucopardalópolis. Os las ponéis y váis entrando
9.15 Lorena: ¿Vaya lata! No me gusta, esto de ir con las alas porque sí
9.16 Carla: Paciència. Ara al principi tot costarà un poc de muntar. I vosté... deixe’m
de tocar el cul que ja és massa casualitat que me l’haja tocat 4 voltes, no?
9.17 J Ramón: Sense faltar, senyoreta, que jo l’únic cul que toque és el de la meua
núvia Noelia, que me la vaig lligar en l’Albufera
9.18 Estefanía: ¡Fructuoso! ¡Tanto matar patos y ahora míranos aquí! Haciendo cola
para entrar en una ciudad gobernada por pájaros! ¡Quién te ha visto y quién te ve!
9.19 Eva: Y yo que trabajaba en un restaurante despedazando pollos qué me dices?
9.20 Wahiba: ¿Quieren callarse? No oigo las instrucciones del pajarraco ese tan grade.
La verdad es que todo esto da un poco de miedo.
9.21: Paula: (se han puesto las alas) Ahora ya podéis entrar todos
14
Esc 10: marionetas-POLÍTICOS
(Las mismas marionetas de antes, pero con una banda como de fallera, que pone escrito
“POLíTiCO”)
10.6 Eva: Dejémonos de tonterías (a Paula-ave) Por favor, señora aves: ¿a quién manda
para poder hablar con el ave jefe o jefa? Somos los políticos, representantes de los
humanos
(Hay un vuelo de aves sobre las cabezas de los políticos; las aves las mueven Laura y
Rubén y se cagan en todos tirándoles bolitas de papel sobre sus cabezas o algo parecido.
10.7 Laura: Eso por lo que hayáis hecho de malo durante vuestro mandato
10.8 Rubén: Así que cuidao con lo que vais a proponer, que las aves no son tontas
15
10.10 Lorena: Todo el mundo se viene aquí. No vais a poder atender a toda la gente.
10.11 Paula: Bueno... podemos vivir en vuestras propias ciudades. Sólo os tenemos que
10.14 Carla: Sí: sense dubte. S’haurá d’aprendre a viure sense siners, sense normes.
10.15 Lorena: ¿Pero vosotros los políticos no queréis mejorar las cosas? Las aves
nunca han tenido dinero y han vivido en el planeta millones de años y vosotros, ahora
que estáis destruyendo el planeta, veis que se os acaba el chollo y sois incapaces de
reaccionar
Carla: No sabeu el que esteu fent! Esteu provocant un desastre global en tot el planeta!
16
JRamón: ¿Dónde se ha visto esto? ¡Esto es un escándalo! Habrá una gran guerra contra
los pájaros!
Estefanía: ¿Y quién va a gobernar esta ciudad? ¿Habrá elecciones?
Eva: Nunca han convivido pájaros y humanos. Esto puede ser un desastre
Wahiba: Pero qué quieren: ¿Cambiar todos los pueblos del planeta? ¡Eso no es posible!
Tania: No sabía que los pájaros estabais tan locos y tampoco que los humanos
estuvieran tan hartos de sus ciudades
ESc final
1 P: ¿Y…?
2 C: Bien… mis compañeros y yo…
3 P: ¿Sí?...
4 C: Queríamos ver si podríamos… llegar a un… ¿acuerdo?
5 P: Habla
6 C: Vosotras las aves os quedáis en vuestra ciudad, en la CUCOPARDALÓPOLIS esa
que habéis inventado…
7 P: ¿Sí…?
8 C: Y nosotros…
9 P: ¿Síii…?
10 C: Nosotros intentamos adaptar, lo mejor posible, algunas de vuestras cosas
11 P: ¿De nuestras cosas?
12 C: Sí: algunas ideas que podíamos proponer a la ciudadanía…
13 P: A ver si nos aclaramos. Nosotras, las aves, no os hemos llamado. No hemos
llamado a nadie, ni a vuestros ciudadanos ni a vosotros, los que gobernáis a los
ciudadanos
17
15 Noelia: Apañaos vosotros con lo vuestro que nosotras las aves ya nos apañamos muy
bien entre nosotras
16 J Ramón: Hemos visto, a vista de pájaro, que habéis convertido el planeta en un
mercado
17 C: Bueno: una cosa es la política mundial… y otra la de tu pueblo…
18 Eva: Las empresas se montan en el lugar del mundo donde menos se paga al
trabajador
19 Wahiba: Y eso suele suceder porque se trabaja casi como esclavos
20 Laura: Pero en nuestro mundo desarrollado nadie piensa arriesgar ni por un
momento su comodidad porque, en esencia, cambie el estado de las cosas…
21 Rubén: Por ezo vinimos aquí: pa cambiar de aires y probar nuevas formas de vivir
22 Lorena: Y cuando muchíssssssssssssimos ciudadanos han hecho cola para probar
nuestra CUCOPARDALÓPOLIS…
31 Laura: Ve y dile a los otros gobernantes que copien lo que quieran de esta nueva
ciudad
32 Rubén: Y que se lo curren, tanto ellos como (zapateao) los ciudadanos, que no tó
va ser ver el fúrbol…
33 Carla: (miran todos a Carla, que sale de escena y luego, cuando todo el mundo se
ha quitado nariz y plumas, entra) Voy… volando
18
43 TODOS: ¡Aprended de las aves para que construyamos un mundo mejor!
19