Sei sulla pagina 1di 10

Bula convocatoria del sagrado, ecumnico y general Concilio de Trento, en el pontificado de Paulo III

[LPEZ DE AYALA, I. (Ed.). El Sacrosanto y Ecumnico Concilio de Trento. Agregase el texto latino corregido segn la edicin autntica de Roma, publicada. 1 edicin 1564. Madrid : Imprenta Real, 1785].

BULA CONVOCATORIA DEL SAGRADO, ECUMNICO Y GENERAL CONCILIO DE TRENTO, EN EL PONTIFICADO DE PAULO III. PAULO OBISPO, siervo de los siervos de Dios: para perpetua memoria. Expresado en otras letras Apostlicas. Nos vimos en consequencia necesitados a buscar otro lugar, y sealar otra ciudad, que no ocurrindonos por el pronto oportuna ni proporcionada, nos hallamos en la precisin de prorrogar la celebracin del concilio hasta el primer da de noviembre. Entretanto nuestro cruel y perpetuo enemigo el Turco, invadi la Italia con una grande y numerosa esquadra; tom, destruy y saque algunos lugares en las costas de la Pulla, y se llev cautivas muchas personas. Nos estuvimos ocupados, en medio del grande temor y peligro de todos, en fortificar nuestras costas, y ayudar con nuestros socorros a los comarcanos, sin dexar no obstante de aconsejar entretanto, ni de exortar los Prncipes Cristianos a que nos manifestasen sus dictmenes acerca del lugar que tuviesen por oportuno para celebrar el concilio. Mas siendo varios y dudosos sus pareceres, y creyendo Nos que se dilataba el tiempo ms de lo que pedan las circunstancias; con muy buen deseo, y a nuestro parecer tambin con muy prudente resolucin, eligimos a Vincencia, ciudad abundante, y que adems de tener la entrada franca, gozaba de una situacin enteramente libre y segura para todos, mediante la probidad, crdito y poder de los Venecianos, que nos la concedan. Pero habindose adelantado el tiempo mucho, y siendo necesario avisar a todos la eleccin de la nueva ciudad; y no siendo posible por la proximidad del primer da de noviembre, que se divulgase la noticia de la que se haba asignado, y estando tambin cerca del invierno; nos vimos otra vez necesitados a diferir con nueva prorroga el tiempo del concilio hasta la primavera prxima, y da primero del siguiente mes de mayo.

BULLA INDICTIONIS SACRI OECUMENICI ET GENERALIS CONCILII TRIDENTINI, SUB PAULO III. PONT. MAX. PAULUS EPISCOPUS, servus servorum Dei, ad futuram rei mernoriam. INITIO nostri, hujus Pontificatus, quem non ob merita nostra, sed propter suam magnam bonitatem Dei omnipotentis providentia nobis commissit, cernentes jam tum in quas perturbationes temporum, quotque incomoda rerum fer omnium nostra Pastoralis solicitudo, et vigilia esset vocata; cupiebamus quidem mederi Christianae Reipubl. malis, quibus illa jamdudum vexata, et propemodum oppressa est1); sed ipsi etiam, ut homines, circumdati infirmitate, ad tantum onus tollendum impares vires nostra esse sentiebamus. Nam cum pace opus esse intelligeremus ad liberandam, et conservandam plurimis impendentibus periculis Rempubl. omnia invenimus odiis, et dissensionibus plena, dissentientibus praesertim Principibus iis nterse, quibus summa rerum pen omnis Deo permissa est2). Cm unum ovile, et unum Pastorem Dominici esse gregis, ad integritatem Chistianae religionis, et ad caelestium bonorum spem in nobis confirmandam, necessarium duceremus; schismatis, dissidiis, haeresibus erat Christiani nominis divulsa jam pen, et lacerata unitas. Cm tutam, atque munitam ab infidelium armis, atque insidiis Rempublicam optaremus; nostris erratis, nostraque cunctorum culpa, Dei videlicet ira peccatis nostris mmnente, Rhodus fuerat amissa, Hungaria vexata, conceptum, et meditatum contra Italiam, contraque Austriam, et Illyricum terra, marique bellum : cm impius, et immitis hostis noster Turca nullo tempore requiesceret, nostrorumque inter se odia, et dissensiones, suam bene gerendae rei occasionem duceret. Igitur, ut dicebamus,, in tanta haeresum, dissensionum, bellorumque tempestate, tantisque excitatis fluctibus, cura essemus ad moderandam, et gubernandam Petri naviculam vocati, nec viribus ipsi nostris, satis fideremus3); primm conjecimus in Dmino cogitatus nostros, ut ipse nos nutritet, animumque nostrum firmitate, et, robore, mentem

Tomada y resuelta firmemente esta determinacin, habiendonos preparado, as como todas las dems cosas, para tener y celebrar exactamente con el auxilio de Dios el concilio; creyendo que era muy conducente, as para su celebracin, como para toda la cristiandad, que los Prncipes cristianos tuviesen entre s paz y concordia; insistimos en rogar y suplicar a nuestros carsimos hijos en Cristo, Carlos Emperador de Romanos siempre Augusto, y Francisco rey Christiansimo, ambos columnas y apoyos principales del nombre cristiano, que concurriesen a un coloquio entre s, y con Nos: en efecto con ambos habamos procurado muchsimas veces por medio de cartas, Nuncios y Legados nuestros a latere, escogidos entre nuestros venerables hermanos los Cardenales, que se dignasen pasar de las enemistades y discordias que tenan a una piadosa alianza y amistad, y prestasen su auxilio a los negocios de la cristiandad que se arruinaban; pues teniendo ellos el poder principal concedido por Dios para conservarlos, tendran que dar rgida y severa cuenta al mismo Dios, si no lo hiciesen, ni dirigiesen sus designios al bien comn de la cristiandad. Por fin movidos los dos de nuestras splicas, concurrieron a Niza, a donde Nos tambin emprendimos un viaje largo y muy, penoso en nuestra anciana edad, llevados de la causa de Dios, y del restablecimiento de la paz: sin que entretanto omitisemos, pues se acercaba el tiempo sealado para principiar el concilio, es a saber, el primer da de mayo, enviar a Vincencia Legados a latere de suma virtud y autoridad, del nmero de nuestros mismos hermanos los Cardenales de la santa Iglesia Romana, para que hiciesen la abertura del concilio, recibiesen los Prelados que vendran de todas partes, y executasen y tratasen las cosas que tuviesen por necesarias, hasta que volviendo Nos del viage, y conferencias de la paz, pudisemos arreglarlo todo con la mayor exactitud. En el tiempo intermedio nos dedicamos a aquella santa, y en extremo necesaria obra, es a saber, a tratar de la paz entre los Prncipes; lo que por cierto hicimos con sumo cuidado, y con toda caridad y esmero de nuestra parte. Testigo nos es Dios, en cuya clemencia confibamos, quando nos expusimos a los peligros de la vida y del camino. Testigo nos es nuestra propia conciencia, que en nada por cierto tiene que reprehendernos, o por haber omitido, o por no haber buscado los medios de conciliar la paz. Testigos son tambin los. mismos Prncipes, a quienes tantas veces, y con tanta vehemencia hemos suplicado por medio de Nuncios, cartas, Legados, avisos, exortaciones y toda especie de ruegos, que depusiesen sus enemistades, se

consilio, sapientiaque instrueret. Deinde animo repetentes majores nostros, sapientia admirabili, et sanctitate praeditos, saep in summis Christianae Reipublicae periculis remedium optimum, atque opportunissimum, oecumenica concilia, et Episcoporum generales conventus adhibuisse; ipsi quoque animum ad generale habendum concilium adjecimus : exquisitisque, Principum sententiis, quorum nobis videbatur utilis in primis, et opportuna ad hanc rem esse consensio; cm eos tunc non alienos ab hoc tam sancto opere invenissemus; oecumenicum concilium, et generalem eorum Episcoporum, aliorumque Patrum, ad quos pertineret, conventum in civitate Mantuae indiximus, anno Incarnationis Domini, sicut litteris, et monumentis nostris testatum est, millesimo quingentesimo trigesimo septimo, Pontificatus nostri tertio, ad X. Kalend. jun. inchoandum; spem prop certam habentes fore, ut, cm illic in nomine Domini essemus congregati, ipse, sicut promisit4), Dominus in medio nostrm affuturus, et bonitate, ac misericordia sua omnes temporum procellas, omniaque pericula spiritu oris sui facil depulsurus esset. Sed, ut semper insidiatur piis actionibus humani generis hostis; primm contra omnem spem, et expectationem nostram denegata fuit nobis Mantuana civitas, nisi aliquas conditiones subiremus ab institutis majorum nostrorum, et conditione temporum, nostraque, ac hujus sanctae Sedis, ne nominis ecclesiatici dignitate, libertateque prorsus alienas; quas in aliis nostris litteris expressimus. Quapropter alium invenire locum, aliamque deligere civitatem necess habuimus : quae cm non statim nobis occurreret idonea, et apta; ad sequentes Kal. Nov. prorogare concilii celebrationem fuimus coacti. Interim saevus, et perpetuus hostis noster Turca, ingenti classe Italiam adortus, aliquot oppida in littoribus Apuliae cepit, vastavit, diripuit, praedas hominum abegit : nos in maximo timore, et periculo omnium, muniendis littoribus nostris, finitimisque auxilio juvandis fuimus occupati : nec tamen intere destitimus consulere, et hortari Christianos Principes, ut de doneo ad habendum concilum loco quid sentirent, nobis exponrent. Quorum cm essent incertae, variaeque sententiae; tempusque diutius, quam erat opus, videretur extrahi; nos optimo animo, atque, ut arbitramur, etiam consilio, Vincentiam elegimus, urbem copiosam, et Venetorum, qui eam nobis concedebant, virtute, auctoritate, potentia, cm aditum patentem, tm stationem omnibus liberam, atque tutam in primis in se habentem. Sed cm jara tempus longius progressum esset; novaeque urbis electionem onmnibus significari conveniret; jamque Kalendae Nov. appetentes facultatem hujus divulgationis excluderent; hyemsque esset propinqua; rursus altera prorogatione tempus concilii differre in proximum sequens ver, Majique futuras Kalendas, compulsi fuimus. Qua re firmiter constituta, atque decreta, cm et nos ipsos, et caetera

confederasen y ocurriesen unidos con sus providencias y auxilios a socorrer la repblica cristiana, puesta en el mayor y ms inminente peligro. En fin, testigos nos son aquellas vigilias y cuidados, aquellos trabajos que da y noche afligan nuestro nimo, y aquellos graves y frecuentsimos desvelos que hemos tenido por esta causa y objeto: sin que aun todava hayan tocado el fin que han pretendido nuestros designios y disposiciones. Tal ha sido la voluntad de Dios; de quien sin embargo no desesperamos que mirar alguna vez con benignidad nuestros deseos. Nos por cierto, en quanto ha estado de nuestra parte, nada hemos omitido de quanto era correspondiente a nuestro Pastoral oficio. Y si hay algunos que interpreten en siniestro sentido estas nuestras acciones de paz; lo sentimos por cierto; mas no obstante en medio de nuestro dolor damos gracias a Dios omnipotente, quien para darnos exemplo y enseanza de paciencia, quiso que sus Apstoles se tuviesen por dignos de padecer injurias por el nombre de Jesucristo, que es nuestra paz. Y aunque en aquel nuestro congreso, y coloquio que se tuvo en Niza, no se pudo y por nuestros pecados, efectuar una verdadera y perpetua paz entre los Prncipes; se hicieron no obstante treguas por diez aos: y esperanzados Nos de que con esta oportunidad se podra celebrar ms cmodamente el sagrado concilio, y adems de esto efectuarse la paz por la autoridad del mismo; insistimos con los Prncipes en que concurriesen personalmente a l, conduxesen los Prelados que tenan consigo, y llamasen los ausentes. Mas habiendose escusado los Prncipes en una y otra instancia, por tener a la sazn necesidad de volver a sus reynos, y ser debido que los Prelados que haban trado consigo, cansados del camino, y apurados con los gastos, descansasen, y se restableciesen; nos exortaron a que decretsemos otra prorroga para la celebracin del concilio. Como tuvisemos alguna dificultad en concederla, recibimos en este medio tiempo cartas de nuestros Legados que estaban en Vincencia, en que nos decan, que pasado ya, con mucho, el da sealado para principiar el concilio, apenas haba venido a aqulla ciudad uno u otro Prelado de las naciones estrangeras. Con esta nueva, viendo que de ningn modo se poda celebrar en aquel tiempo, concedimos a los mismos Prncipes que se difiriese hasta el santo da de Pasqua, y fiesta prxima de la Resurreccin del Seor. Las Bulas de este nuestro precepto, y decreto sobre la dilacin, se expidieron y publicaron en Gnova el 28 de junio del ao de la Encarnacin del Seor 1538: y con tanto mayor gusto convinimos en esta demora, quanto los dos Prncipes nos prometieron que enviaran sus

omnia ad cum ben agendum, Deo juvante, celebrandumque conventum pararemus; plurimm reputantes interesse cm celebrationis concilii, tm universas Christianae Reipubl. Christianos Principes pace, inter se, et concordia consentire; carissimos in Christo filios nostros, Carolum Romanarum Imperatorem, semper Augustum, et Christianissimum regem Franciscum, duo praecipua Christiani nominis firmamenta, atque subsidia, orare, atque obsecrare institimus, ut ad colloquium inter se, et nobiscum un convenirent : quorum quidem apud utrumque litteris, Nuntiis, et latere nostro missis, ex venerabilium fratrum nostrorum numero, Legatis saepissim egeramus, ut ex simultate, et dissidiis ambo in unum foedus, et piam amicitiam vellent convenire, labentibusque succurrere Christianis rebus : quarum servandarum cum esset illis potestas ab Deo praecipu tributa, si id non agerent, et ad commune Christianorum bonum sua consilia non dirigerent; acris, et severa ratio eidem Deo ab ipsis reddenda esset. Qui aliquando precibus nostris annuentes, Nicaeam se contulere : qu nos quoque longum iter, et senili aetati nostrae vehementer contrarium, Dei, et pacis conciliandae causa suscepimus : neque praetermisimus intere, cm tempus concilii praestitutum, Kalendx videlicet Majae appropinquarent, tres Legatos summae virtutis, ac auctoritatis, latere nostro, de numero eorundem fratrum nostrorum S. R. E. Cardnalium, Vincentiam mittere, qui initium concilii facerent, Praelatosque undique venientes exciperent, et ea, quae judicarent esse opus, agerent, et tractarent; quoad nos, ab itinere, et negotio pacis reversa, omnia accuratis dirigere possemus. Interim ver in illud sanctum opus, maximque necessarium, tractationem videlicet pacis inter Principes, incubuimus, et quidem omni animi studio, omni pietate, ac diligentia. Testis est nobis Deus, cujus freti clementia nosmetipsos itineris, et vitae periculo expusimus. Nostra testis conscientia, quae nihil habet in hac requidem; in quo nos arguat, aut praetermissae, aut non quaesitae ad pacificandum occasionis. Principes ipsi testes, quos tam saep, tamque vehementer Nuntiis, litteris, Legatis, monitis, hortatu, precibusque omnibus obsecraveramus, ut simultates deponerent, ut societatem coirent, ut Christianae Reipublicae in maximum, et propinquum jam adductae discrimen, communibus studiis, et subsidiis opitularentur. Jam ver testes illae vigiliae, atque cura, illi diurni, nocturnique animi nostri labores, gravesque solicitudines, quas ob hanc rem, et causam plurimas jam suscepimus : nec tamen ad optatum exitum nostra consilia, et acta adhuc perducta sunt. Ita enim visum Domino Deo est : quem tamen non desperamus aliquando optata nostra benignis respecturum. Ipsi quidem, quantum in nobis fuit, nihil, quod esset nostro Pastorali officio debitum, in hac re omisimus. Quod si qui sunt, qui actiones pacis nosotras in aliam interpretentur

Embaxadores a Roma para que ventilasen y tratasen en ella con Nos ms cmodamente los puntos que quedaban por resolver para la conclusin de la paz, y no se haban podido evacuar todos en Niza por la brevedad del, tiempo. Ambos soberanos nos haban tambin pedido por esta razn, que precediese la pacificacin a la celebracin del concilio; pues establecida la paz, seria sin duda el mismo concilio mucho ms til y saludable a la repblica cristiana. Siempre por cierto han tenido mucha fuerza sobre nuestra voluntad las esperanzas que se nos daban de la paz, para asentir a los deseos de los Prncipes; y estas esperanzas las aument sobre manera la amistosa y benvola conferencia de ambos soberanos entre s, despus de habernos retirado de Niza; la qual entendida por Nos con extraordinario jbilo, nos confirm en la justa confianza de que llegsemos a creer que al fin Dios habla odo nuestras oraciones, y aceptado nuestros deseos por la paz; pues pretendiendo, y estrechando Nos la conclusin de esta, y siendo de dictamen no solo los dos Prncipes mencionados, sino tambin nuestro carsimo en Cristo hijo Ferdinando, rey de Romanos, de que no convena emprender la celebracin del concilio a no estar concluida la paz, y empeandose todos con Nos por medio de sus cartas y Embaxadores, para que concedisemos nuevas prorrogas, e instando con especialidad el serensimo Csar, demostrandonos que haba prometido a los que estn separados de la unidad catlica, que interpondra con Nos su mediacin para que se tomase algn medio de concordia; lo que no se poda hacer cmodamente antes de su viage a la Alemania; persuadidos Nos con la misma esperanza de paz que siempre, y por los deseos de tan grandes Prncipes; viendo principalmente que ni aun para el da asignado de la fiesta de Resurreccin haban concurrido a Vincencia ms Prelados, escarmentados ya con el nombre de prorroga, que tantas veces se habla repetido en vano: tuvimos por mejor suspender la celebracin del concilio general, a arbitrio nuestro, o de la Sede Apostlica. Tomamos en consecuencia esta resolucin, y despachamos nuestras letras a cada uno de las mencionados Prncipes, fechas en diez de junio de 1539, como claramente se puede ver en ellas. Hecha pues por Nos de necesidad aquella suspensin, mientras esperbamos tiempo ms oportuno, y algn tratado de paz que contribuyese despus a dar magestad, y multitud de Padres al concilio, y remedio ms pronto y saludable a la repblica cristiana; de un da en otra cayeron los negocios de la cristiandad en estado ms deplorable; pues los ngaros, muerto su rey, llamaron a los

partem; dolemus quidem, sed tomen in dolore nostro gratias Deo omnipotente agimus, que ad exemplum, et doctrinam patientiae nostrae suos voluit Apostolos haberi dignos, qui pro nomine Jesu, qui pax nostra est5), contumeliam paterentur. Verm in illo congressu, colloquioque nostro, quod Nicaeae habitum est, etsi, peccatis nostris impedientibus, inter duos Principes vera, et perpetua pax non potuit confici; induciae tamen decennales factae sunt : quarum opportunitate nos sperantes et sacrum concilium commodis celebratum iri, et deinde ex concilii auctoritate perfici posse pacem; apud Principes institimus, ut et ipsi venirent ad concilium, et Prelatos suos praesentes ducerent, absentesque accerserent. Qui cm de utroque se excusassent, quod et ipsis redire in regna sua tum necesse esset, et Praelatos, quos secum habuissent, itinere, atque impendiis fessos, atque exhaustos, recreari,et refici oporteret; nos hortati sunt, ut aliam quoque prorogationem temporis habendi concilii decerneremus. Qua in re concedenda cm essemus aliquantm difficiles, litteras interim Legatis nostris, qui Vincentiae erant, accepimus, trnsacto jam, et longis praeterito concilii ineundi die, unum vix, aut alterum ex externis nationibus Praelatum Vincentiam se contulisse. Quo nuntio accepto, cm videremus eo tempore nulla jam ratione haberi concilium posse, ipsis Principibus concessimus, ut diffrretur tempus agendi concilii usque ad sanctum Pascha, diemque festum futurae Dominicae Resurrectionis. Cujus nostri praecepti, expectationisque decreta: litterae Genuae, anno Incarnat. Domini M.D.XXXVIII. IV. Kal. Julii factae, publicataeque sunt. Atque hanc dilationem e propensis fecimus, qud pollicitus est nobis uterque Princeps legatos suos Romam ad nos se missurum, ut ea quae ad perfectionem pacis reliqua essent, neque Nicaeae ob brevitatem temporis potuerant omnia confici, Romae commodis coram nobis agerentur, et tractarentur. Et ob hanc rationem etiam nobis ambo petierunt, ut haec pacifictionis procuratio concilii celebrationi praeponeretur; cm ipsum concilium, pace facta, mult deind utilius, et salutarius Christianae Reipubl. futurum esset. Semper enim haec pacis spes nobis injecta Principum nos voluntatibus assentiri hortata est. Quam spem vehementer auxit, post discessum Nicaea nostrum, ipsorum duorum Principum inter se benevola, amioaque congressio : quae, maxima nostra cum laetitia nobis intellecta, confirmavit nos in bona spe, ut tandem aliquando nostras preces apud Deum exauditas, et vota pacis accepta esse crederemus. Hanc igitur pacis condusionem cm et expeteremus, et urgeremus; nec solm duobus antedictis Principibus, verm etiam carissimo in Christo filio nostro Ferdinando, regi Romanorum, videretur, actionem concilii, nisi pace facta, suscipi non oportere; cunctique nobis per lineras, suosque oratores contenderent, ut alias rursus temporis

Turcos; el rey Ferdinando les declar la guerra; una parte de los Flamencos se tumultu para rebelarse contra el Csar, quien pasando a sujetarlos a Flandes por la Francia, amistosamente, con gran conformidad del rey Cristiansimo, y con grandes indicios de benevolencia entre los dos, y de all a la Alemania,, comenz a celebrar las dietas de sus Prncipes y ciudades, con el objeto de tratar la concordia que haba ofrecido. Pero frustradas ya todas las esperanzas de paz, y pareciendo tambin que aquel medio de procurar y tratar la concordia en las dietas, era ms eficaz para suscitar mayores turbulencias, que para sosegarlas; nos resolvimos a volver a adoptar el antiguo remedio de celebrar concilio general; y esto mismo ofrecimos al Csar por medio de nuestros Legados, Cardenales de la santa Romana Iglesia; y lo mismo tambin tratamos ltima y principalmente por su medio en la dieta de Ratisbona, concurriendo a ella nuestro amado hijo Gaspar Contareno, Cardenal de santa Prxedes, nuestro Legado, y persona de suma doctrina e integridad: porque pidiendosenos por dictamen de aquella dieta lo mismo que habamos recelado antes que haba de suceder; es a saber, que declarsemos se tolerasen ciertos artculos de los que estn apartados de la Iglesia, hasta que se examinasen y decidiesen por el concilio general; no permitiendonos la fe catlica cristiana, ni nuestra dignidad, ni la de la sede Apostlica que los concedisemos; mandamos que ms bien se propusiese abiertamente el concilio para celebrarlo quanto antes. Ni jams tuvimos a la verdad otro parecer ni deseo, que el que se congregase en la primera ocasin el concilio ecumnico y general. Esperbamos por cierto que se podra restablecer con l la paz del pueblo cristiano, y la unidad de la religin de Jesucristo; mas no obstante desebamos celebrarlo con la aprobacin y gusto de los Prncipes cristianos. Y mientras esperbamos su voluntad; mientras observbamos este tiempo recndito, este tiempo de tu aprobacin, o Dios! nos vimos ltimamente precisados a resolver, que todos los tiempos son del divino beneplcito, quando se toman resoluciones de cosas santas, y conducentes a la piedad cristiana. Por tanto viendo con gravsimo dolor de nuestro corazn, que se empeoraban de da en da los negocios de la cristiandad; pues la Ungra estaba oprimida por los Turcos; los Alemanes en sumo peligro, y todas las dems provincias llenas de miedo, tristeza y afliccin; determinamos no aguardar ya el consentimiento de ningn Prncipe, sino atender nicamente a la voluntad de Dios omnipotente, y a la utilidad de la

prorogationes faceremus; praecipu autem instaret Serenissimus Caesar, promisisse se demonstrans iis, qui Catholica unitate dissentiunt, se operam suam apud nos interpositurum, ut aliqua concordiae ratio iniretur; quod ante suam in Germaniam profectionem apt non posset fieri : Nos, eadem semper spe pacis, et tantorum Principum voluntate adducti, cm praesertim cerneremus, ne ad dictum quidem Resurrectionis festum alios Praelatos Vincentiam convenisse, prorogationis, nomen jam fugientes, quod tam saep frustr fuerat repetitum, celebrationem generalis concilii ad nostrum, et Sedis Apostolicae beneplacitum suspendere maluimus : itaque fecimus, et de suspensione hujusmodi litteras ad singulos supradictorum Principum decima die Jun. M.D.XXXIX. dedimus, sicut ex illis perspicu potest intelligi. Ea itaque suspensione necessari per nos facta, dum tempus illud magis idoneum nobis, pacisque aliqua conclusio expectatur, quae et dignitatem poste, frequentiamque concilio, et Christianae Reipubl. praesentioreni salutem erat allatura; Christianae intere res in deterius quotidie prolapsae sunt, Hungaris, rege ipsorum mortuo, Turcam vocantibus; Ferdinando rege bellum in eos movente; Belgis ad defectionem Caesare ex parte quadam incitatis : cujus defectionis comprimendae causa per Galliam amicissim, et cum rege Christianissimo concordissim, magno benevolae inter eos voluntatis indicio, transiens in Belgas serenssimus Caesar, et illinc deinde in Germaniam profectus, conventus Cermanix Princpum ,. et cvitatum, traetanda: ejus, quam dixerat, concordix causa habere coepit. Sed cm, spe pacis jam deficiente, ille quoque modus curandae in conventibus, tractandaeque concordiae,ad majores potis discordias concitandas aptus esse videretur; inducti fuimus ad pristinum concilii generaliis rcmedium reverti; idque per Legatos nostros S. R. E. Cardinales ipsi Caesari obtulimus; quod etiam postrem; et praecipu in Ratisponensi conventu egimus; cm illic dilectus filius noster, Gaspar tit. S. Praxedis, Cardinalis Contarenus, summa doctrina, et integritate Legatum nostrum ageret. Nam cm, id quod ne accideret antea veriti eramus, ex ejus conventus sententia peteretur nobis, ut ab Ecclesia dissentientium quosdam articulos tolerandos declararemus, quoad per oecumenicum concilium illi excuterentur, et deciderentur; idque nobis, ut concederemus, neque Christiana, et Catholica veritas, neque nostra, et Sedis Apostolicae dignitas permitteret; palm potis concifum, ut qum primm fieret, proponi mandavimus. Neque ver in alia unquam sententia, et voluntate fuimus, qum ut primo quoque tempore concilium oecumenicum, et generale congregaretur. Sperabamus enim ex eo et pacem populo Christiano, et Christianae religionis integritatem posse recuperara : verumtamen id cum bona gratia, et voluntate Christianorum Principum habere volebamus. Quam voluntatem dum

repblica cristiana. En consequencia pues, no pudiendo ya disponer de Vincencia, y deseando atender as a la salud eterna de todos los cristianos, como a la comodidad de la nacin Alemana, en la eleccin de lugar que habamos de hacer para celebrar el nuevo concilio; y que aunque se propusieron otros lugares, conocamos que los Alemanes deseaban se eligiese la ciudad de Trento; Nos, aunque juzgbamos que se podan tratar ms cmodamente todos los negocios en la Italia citerior, conformamos no obstante, movidos de nuestro amor paternal, nuestra determinacin a sus peticiones. En consequencia eligimos la ciudad de Trento para que se celebrase en ella el concilio ecumnico en el da primero del prximo mes de noviembre, determinando aquel lugar como que es a propsito para que puedan concurrir l los Obispos y Prelados de Alemania, y de otras naciones inmediatas con suma facilidad; y los de Francia, Espaa y provincias restantes ms remotas, sin especial dificultad. Dilatamos no obstante la abertura hasta aquel da sealado, para dar tiempo a que se publicase este nuestro decreto por todas las naciones cristianas, y tuviesen tiempo todos los Prelados para concurrir a l. Y para haber dexado de sealar en esta ocasin el trmino de un ao en la mudanza del lugar del concilio, como hemos prescrito en otras ocasiones en algunas Bulas; ha sido el motivo, no haber Nos querido diferir por ms tiempo la esperanza de sanar en alguna parte la repblica cristiana, que tantas prdidas y calamidades ha padecido. Vemos no obstante las circunstancias del tiempo; conocemos las dificultades; comprehendemos que es incierto quanto se puede esperar de nuestra resolucin; pero sabiendo que est escrito: Descubre al Seor tus resoluciones, y espera en l, que l las cumplir; tuvimos por ms acertado colocar nuestra esperanza en la clemencia y misericordia divina, que desconfiar de nuestra debilidad. Porque sucede muchas veces al principiar las buenas obras, que lo que no pueden hacer los consejos de los hombres, lo lleva a debida execucin el poder divino. Confiados pues, y apoyados en la autoridad de este mismo Dios omnipotente, Padre, Hijo y Espritu Santo, y de sus bienaventurados Apstoles san Pedro y san Pablo, de la qual tambin gozamos en la tierra; y adems de esto, con el consejo y asenso de nuestros venerables hermanos los Cardenales de la santa Iglesia Romana; quitada y removida la suspensin arriba mencionada; la misma que removemos y quitamos por la presente Bula, indicamos, anunciamos, convocamos, establecemos y decretamos, que el santo, ecumnico y general concilio se ha de

expectamus; dum observamus tempus abscouditum6), tempus beneplaciti tui, Deus! aliquando tandem decernere compulsi sumus, omne esse tempus beneplacitum Deo, cum de rebus sanctis, et ad Christianam pietatem pertinentibus, consilia ineuntur. Quapropter videntes, maximo quidem animi nostri cum dolore, rem Christianam quotidie in pejus ruere, Hungaria Turcis oppressa, Germanis periclitantibus, exteris omnibus metu, maeroreque afflictis; nullius jam Principis consensum expectare, sed tantm Dei omnipotentis voluntatem, et Christianae .Reipubl. utilitatem attendere constituimus. Itaque cm Vincentiam amplios non haberemus; cuperemusque cm una versae Christianorum saluti, tum Germaniae nationis incommodis, in eligendo per nos novi concilia habendi loco, consulere; aliquotque locis propositis, ipsam Tridentinam civitatem ab ipsis desiderari videremus; nos etsi in citeriore Italia commodis omnia tractari posse judicabamus, ad corum tamen postulationes nostram voluntatem paterna caritate defleximus. Itaque Tridentum civitatem elegimus, qua in civitate oecumenicum concilium ad proxim venturas Kalendas Novemb. haberetur, idoneum locum illum statuentes, quo ex Germania quidem, aliisque Germaniae finitimis nationibus facillim, ex Gallia, Hispania a caeterisque provinciis remotioribus non difficiliter Episcopi, et Praelati convenire possent. Dies autem concilii ea nobis spectata est, quae spatium in se haberet et publicandi per Christianas nationes nostri hujus decreti, et facultatis omnibus Praelatis ad veniendum tribuendae. Quo minus autem annuum tempus praefiniremus mutando concilii loco, sicut quibusdam constitutionibus alis praescriptum est, ea res fuit in causa, qud longis extrahi spem sanandae aliqua in parte Christianae Reipubl. quae tot detrimentis, et calamitatibus afecta est, noluimus : et tamen videmus tempora; agnoscimus difficultates; quid sperari possit ex consiliis nostris, incertum esse intelligimus. Sed quia scriptum est : Revela Domino viam tuam, et spera in te, et ipse faciet; magis Dei clementiae, et misericordiae confidere, qum nostrx inmbecillitati diffidere constituimus. Saep enim fit in bonis operibus incipiendis, ut, quod humana consilia non valent, divina virtus efficiat. Hujus igitur ipsius Dei omnipotentis Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, ac beatorum ejus Apostolorum Petri, et Pauli auctoritate, qu nos quoque in terris fungimur, freti, atque subnixi, de venerabilium item fratrum nostrorum S. R. E. Cardinalium consilio, et assensu, sublata, amotaque suspensione, de qu supra commemoratum est, quam per praesentes tollimus, et amovemus; sacrum, oecumenicum, et generale concilium in civitate Tridentina, loco commodo, et libero, omnibusque nationibus opportuno, ad Kal. proximas Novembris anni praesentis ab Incarnatione Domini M.D.XLII, incipiendutn, prosequendum, et, eodem Domino

principiar, proseguir y finalizar con el auxilio del mismo Seor, a su honra y gloria, y para beneficio del pueblo cristiano, en la ciudad de Trento, lugar cmodo, libre y oportuno para todas las naciones, desde el da primero del prximo mes de noviembre del presente ao de la Encarnacin del Seor 1542; requiriendo, exortando, monestando, y adems de esto mandando en todo rigor de precepto, en fuerza del juramento que hicieron a Nos, y a esta santa Sede, y en virtud de santa obediencia, y baxo las dems penas que es costumbre intimar y proponer contra los que no concurren quando se celebran concilios, que tanto nuestros venerables hermanos de todos los lugares Patriarcas, Arzobispos, Obispos, y nuestros amados hijos los Abades, como. todos los dems a quienes por derecho, o por privilegio es permitido tener asiento en los concilios generales, y dar su voto en ellos; que todos deban absolutamente concurrir y asistir a este sagrado concilio, a no hallarse acaso legtimamente impedidos, de cuya circunstancia no obstante estn obligados a avisar con fidedigno testimonio; o asistir a lo menos por sus procuradores y enviados con legtimos poderes. Rogando adems, y suplicando por las entraas de misericordia de Dios, y de nuestro seor Jesucristo, cuya religin y verdades de fe tan gravemente se combaten ya de todas partes, a los mencionados Emperador y rey Cristiansimo, as como a los dems Reyes, Duques y Prncipes, cuya presencia si en algn tiempo ha sido necesaria a la santsima fe de Jesucristo, y a la salvacin de todos los cristianos, lo es principalmente en este tiempo; que si desean ver salva la repblica cristiana; si comprehenden que tienen estrecha obligacin a Dios por los grandes beneficios que de su Magestad han recibido; no abandonen la causa, ni los intereses del mismo Dios; concurran por s mismos a la celebracin del sagrado Concilio, en el que ser en extremo provechosa su piedad y virtud para la comn utilidad y salvacin suya y de los otros, as la temporal, como la eterna. Mas si (lo que no quisiramos) no pudieren concurrir ellos mismos, enven a lo menos sus Embaxadores autorizados que puedan representar en el Concilio cada uno la persona de su Prncipe con prudencia y dignidad. Y ante todas cosas que procuren, lo que les es sumamente fcil, que se pongan en camino, sin tergiversacin ni tardanza, para venir al Concilio, los Obispos y Prelados de sus respectivos reynos y provincias: circunstancia que en particular es absolutamente conforme a justicia, que el mismo Dios, y Nos alcanzemos de los Prelados y Prncipes de Alemania; es a saber, que habiendose indicado el Concilio

adjuvante, ad ipsius gloriam, atque laudem, et Christiani totius populi salutem absolvendum, perficiendumque indicimus, annuntiamus, convocamus, statuimus, atque decernimus; omnes omnibus ex locis tam venerabiles fratres nostros Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos, et dilectos filios Abbates, qum alios quoscumque, quibus jure, aut privilegio in concilis generalibus residendi, et sententias in eis dicendi permissa potestas est, requirentes, hortantes, admonentes, ac nihilominus eis vi jurisjurandi, quod nobis, et huic sanctae Sedi praestiterunt, ac sanctae virtute obedientiae, aliisque sub poenis jure, aut consuetudine in celebrationibus conciliorum adverss non accedentes ferri, et proponi solitis, mandantes, arctque. praecipientes, ut ipsimet, nisi fort justo detineantur impedimento, de quo tasen fidem facere compellantur, aut cert per suos legitimos procuratores, et nuntios sacro huic Concilio omnin adesse, et interesse debeant. Supra autem dictos Imperatorem, regemque Christianissimum, necnon caeteros Reges, Duces, Principes, quorum praesentia, si alias unquam, hoc quidem tempore maxim sanctissimae Christi fidei, et Christianorum omnium futura est salutaris, rogantes, atque obsecrantes per viscera misericordiae Dei, et Domini nostri Jesu-Christi, cujus fidei varitas, et religio, et ints, et extr graviter jam oppugnatur, ut, si salvam volunt Christianam esse Rempubl. si se Domino obstrictos, et obligatos pro maximis illius erga se beneficiis intelligunt, ne deserant ipsius Dei causas, et negotium; ipsimet d sacri Concilii celebrationem veniant, in quo ipsorum pietas, atque virtus communi utilitati, salutique suae, ac exterorum, et temporali, et aeternae, plurimum est profutura. Sin autem, id quod nollemus, accedere ipsi non poterunt; at graves saltem viros Legatos cum auctoritate mittant, qui personam Principis sui quisque et cum prudentia, et cum dignitate possint in Concilio referre. In primis vero ut id curent, quod ipsis facillimum est, ut ex suis cujusque regnis, ac provinciis Episcopi, et Praelati sine tergiversatione, et mora ad Concilium proficiscantur. Quod maxim quidem Praelatis, Principibusque Germaniae Deum ipsum, atque nos impetrare aequum est : ut cm eorum praecipu causa, ipsisque cupientibus Concilium indictum sit, et in ea civitate indictum, quae ab eis est desiderata; non graventur ipsi sua cunctorum praesentia id celebrare, et ornare; qu melis, atque commodius quae ad integritatem, et veritatem Christianae religionis, quae ad bonorum morum reductionem, emendationemque malorum, quae ad Christianorum inter se, tm Principum, qum populorum pacem, unitatem, concordiamque pertineant, et quae ad repellendos impetus barbarorum, et infidelium, quibus illi universam Christianitatem obruere, moliuntur, sint necessaria, Deo nostris consultationibus praeeunte, et lumen sapientiae suae, ac veritatis mentibus nostris praeferente, agi in dicto sacro oecumenico Concilio,

principalmente por su causa y deseos, y en la misma ciudad que ellos han pretendido; tengan todos a bien celebrarlo, y darle esplendor con su presencia, para que mucho ms bien, y con mayor comodidad se puedan quanto antes, y del mejor modo posible, tratar en el mismo sagrado y ecumnico Concilio, consultar, ventilar, resolver y llevar al fin deseado quantas cosas sean necesarias a la integridad y verdad de la religin cristiana, al restablecimiento de las buenas costumbres, a la enmienda de las malas, a la paz, unidad y concordia de los cristianos entre s, tanto de los Prncipes, como de los pueblos, as como a rechazar los mpetus con que maquinan los brbaros e infieles oprimir toda la cristiandad; siendo Dios quien gue nuestras deliberaciones, y quien lleve delante de nuestras almas la luz de su sabidura y verdad. Y para que lleguen estas nuestras letras, y quanto en ellas se contiene, a noticia de todos los que deben tenerla, y ninguno de ellos pueda alegar ignorancia, principalmente por no ser acaso libre el camino para que lleguen a todas las personas a quienes determinadamente se deberan intimar; queremos, y mandamos que quando acostumbra juntarse el pueblo en la baslica Vaticana, y en la iglesia de Letrn a or la misa, se lean pblicamente, y con voz clara por los cursores de nuestra Curia, o por algunos notarios pblicos; y ledas se fixen en las puertas de dichas iglesias, y adems de estas, en las de la cancelaria Apostlica, y en el lugar acostumbrado del campo de Flora, en donde han de estar expuestas algn tiempo para que las lean, y lleguen a noticia de todos; y quando las quitaren de all, queden no obstante colocadas sus copias en los mismos lugares. En efecto nuestra determinada voluntad es, que todas y qualesquiera personas de las mencionadas en esta nuestra Bula, queden tan obligadas y comprehendidas por la lectura, publicacin y fixacin de ella, a los dos meses despus de fixada, contados desde el da de su publicacin y fixacin, como si se hubiese ledo e intimado a sus propias personas. Mandamos tambin, y decretamos, que se d cierta e indubitable fe a los exemplares de ella que estn escritos, o firmados por mano de algn notario pblico, y refrendados con el sello de alguna persona Eclesistica constituida en. dignidad. No sea pues lcito a persona alguna quebrantar, o contradecir temerariamente a esta nuestra Bula de indiccin, aviso, convocacin, estatuto, decreto, mandamiento, precepto y ruego. Y si alguno presumiere atentarlo, sepa que incurrir en la indignacin de Dios omnipotente, y en la de sus bienaventurados Apstoles San Pedro y San Pablo. Dado en Roma en san Pedro, en 22 de mayo del ao de la Encarnacin del Seor

et conspirante omnium caritate, consuli, tractari, confici, ad optatosque exitus deduci quamprimm, et quamoptim possint. Atque ut nostrae hae litterae, et quae in eis continentur, ad notitiam cunctorum quorum oportet, perveniant, ne quis illorum ignorantiae excusationem praetendat, cum praesertim etiam non ad omnes eos, quibus nominatim illae essent intimaridae, tutus forsitan pateat accessus; volumus, et mandamus, ut in Basilica Vaticana Principis Apostolorum, et in Ecclesia Lateranensi, cm ibi multitudo populi ad audiendam rem divinam congregari solita est, papalm clara voce per Curiae nostrae cursores, aut notarios aliquos publicos legantur, lectaeque in valvis dictarum Ecclesiarum, itemque Cancellariae Apostolicae portis, et Campi Florae solito loco affigantur, ubi ad lectionem, et notitiam cunctorum aliquandiu expositae pendeant : cumque inde amovebuntur, earum nihilomins exempla in eisdem locis remaneant affixa. Nos enim per lectionem, publicationem, affixionemque hujusmodi, omnes, et quoscumque, quos antedictae postrae litterae comprehendunt, post spatium duorum mensium die litterarum publicationis, et affixionis, ita volumus obligatos esse, atque adstrictos, ac si ipsismet illae coram lectae, et intimatae essent; transumptis quidem earum, quae manu publici notarii scripta, aut subscripta, et sigillo personae alicujus Ecclesiasticae, in dignitate constitutae, munita fuerint, ut fides certa, et indubitata habeatur, mandamos, atque decernimus. Nulli ergo omnin hominum liceat hanc paginam nostrae indictionis, annuntiationis, convocationis, statuti, decreti, mandati, praecepti, et obsecrationis infringere, vel ei ausu temerario contraire. Si quis autem hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei, ac beatorum Petri, et Pauli, Apostolorum ejus, se noverit incursurum. Datum Romae, apud sanctum Petrum, anuo Incarnationis Dominicae M. D. XLII. XI. Kalend. jun. anno VIII.

1542, y octavo de nuestro Pontificado. Blosio. Hier. Dand.

ABERTURA DEL SACROSANTO, ECUMNICO GENERAL CONCILIO DE TRENTO. En el nombre de la santsima Trinidad. Siguen las ordenanzas, constituciones, actas y decretos hechos en el sacrosanto, ecumnico y general Concilio de Trento, presidido a nombre de nuestro SSmo. en Cristo Padre y seor Paulo por divina providencia Papa III. de este nombre, por los Rmos. e Ilmos. seores los Cardenales de la S. R. I., Legados a latere de la sede Apostlica, Juan Mara de Monte, Obispo de Palestrina; Marcelo Cervini, Presbtero de Santa Cruz en Jerusaln; y Reginaldo Polo, Ingls, Dicono de santa Mara in Cosmedin. En el nombre de Dios. Amn. En el ao del nacimiento del mismo Seor nuestro de M. D. XLV. en la Indiccin III. Domingo III. del Adviento del Seor, en que cay la festividad de Santa Luca, da XIII. del mes de diciembre, ao XII del Pontificado de nuestro SSmo. Padre y Seor nuestro en Jesucristo, Paulo, por divina providencia Papa III, de este nombre, se celebr una procesin general en la ciudad de Trento desde la iglesia de la santsima e individua Trinidad hasta la iglesia catedral, para dar feliz principio al sacrosanto, ecumnico y general Concilio de Trento, y asistieron en ella los tres Legados de la Sede Apostlica, y el Rmo. e Ilmo. seor Cristval Madruci, Presbtero Cardenal de la S. I. R. del ttulo de s. Cesario, y tambin los RR. PP. y seores los Arzobispos, Obispos, Abades, Doctores, e ilustres y nobles seores que despus se mencionan, con otros muchos Doctores, as telogos, como canonistas y legistas, y gran nmero de Barones y Condes, y juntamente el clero y pueblo de dicha ciudad. Finalizada la procesin el referido primer Legado, Rmo. e Ilmo. seor Cardenal de Monte, celebr la misa de Espritu Santo en la santa iglesia catedral, y predic el R. P. y seor Obispo de Bitonto. Despus de acabada la misa dio la bendicin al pueblo el expresado Rmo. Sr. Cardenal de Monte; y compareciendo despus ante los mismos Legados y Prelados la distinguida persona del maestro Zorrilla, secretario del Ilmo. Sr. don Diego de Mendoza, Embaxador del Emperador y

APERTIO SACROSANCTI, OECUMENICI, ET GENERALIS CONCILII TRIDENTINI. In nomine Sanctissimae Trinitatis. Sequuntur ordinationes, constitutiones, acta, et decreta facta in sacrosancta, oecumenica, et generali Tridentina Synodo, praesidentibus in ea, nomine sanctissimi in Christo Patris, et D. N. D. Pauli, divina providentia Papae III. Reverendissimis, et Illustriss. D. D. Joanne Maria de Monte, Episcopo Praenestino, et Marcello Cervino sanctae Crucis in Hierusalem presbytero, ac Reginaldo Polo, Anglo, Diacono santae Mariae in Cosmedin, sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, et Apostolicae sedis de latere Legatis. IN NOMINE DOMINI. AMEN. Anno nativitate ejusdem Domini nostri M. D. XLV. Indictione tertia, die vero Dominica tertia adventus Domini, in qua fuit festum s. Luciae, et XIII. mensis Decemb. Pontificatus SS. in Christo P., et D. N. D. Pauli divina providentia Papae III. anno duodecimo, pro felici inchoatione sacrosanctae oecumenicae, et generalis Tridentinae Synodi fuit facta processio generalis in civitate Tridentina ab ecclesia SS. et individuae Trinitatis ad ecclesiam cathedralem; assistentibus in ea tribus sedis Apostolicae Legatis, et R. et Ilust. D. Christophoro Madrucio, tit. s. Caesarii, S. R. E. presbytero Cardinali, et Episcopo Tridentino; necnon RR. PP. DD. Archiepiscopis, Episcopis, Abbatibus, Doctoribus, ac illustribus, et nobilibus viris infrascriptis; cum multis aliis doctoribus, tum in theologia, tum in utroque jure, etiam cum magno numero Baronum, et Comitum, necnon cum clero, et populo dicta civitatis. Qua fnita praefatus Rmus. et Ilust. D. Cardinalis de Monte primus Legatus, celebravit missam de S. Spiritu in sancta cathedrali ecclesia, et R. P. D. Episcopus Bitontinus habuit orationem. Deinde finita missa, dictus Rmus. D. de Monte Cardinalis dedit benedictionem populo. Postmodum comparuit coram eisdem RR. Legatis, et Praelatis egregius vir magister Zorrilla, secretarius Ilmi. D. Didaci de Mendoza, Oratoris Caesareae, et Catholicae majestatis, et praesentavit litteras excusatorias super ejus absentia, quae fuerunt lectae alta voce. Interea lectae fuerunt Bulla indictionis Concilii. Postmodum praefatus RR. de Monte Legatus vertit

Rey de Espaa, present las cartas en que dicho Embaxador escusaba su ausencia, y fueron ledas en alta voz. Despus de esto se leyeron las Bulas de la convocacin del concilio, e inmediatamente el Rmo. Legado de Monte volviendose a los Padres del Concilio dixo: Tenis a bien, &c.

se ad Patres Concilii dicens : Placetne, &c.

Potrebbero piacerti anche