Documenti di Didattica
Documenti di Professioni
Documenti di Cultura
RRR
Qué son las alas sin el pájaro
qué; las olas sin el mar
y las ideas sin el hombre?
Las olas son las alas
del pensamiento del hombre,
qué piensa el ave
y qué piensa el mar
el ser los reúne
el ser los conjuga...
Saladina Guntín
Carmina Balcagia
5
De Mesopotamia a Nova York construímos un
muro, escribimos unha historia, co culto dun milleiro
de Deuses, co sangue de guerras crueis.
Abro unha ferida no teu sexo coa fondura dun océano
e unha noite sen estrelas. Debo coidar-me dun animal
capaz dese dano? Debo curar-me da fermosura e a
dor?
6
Hoxe tomarei a miña única verdade dos mesmos
labios de Eva, dos seus rosados peitos como unha
pequena morte.
Podo durmir no seu leito, penetrar o seu pudor de
femia celosa e dobregar o seu corpo de salvaxe
animal.
Deus é a Fonte da Vida, a Árbore do Coñecemento do
Ben e o Mal, teño-o e evade-se entre os meus dedos
como algo demasiado agreste.
7
O mascarón de proa en medio deste mar. Mortos a
navegar sen pretensión dunha dita ou harmonía.
Artificios do sol e os astros, da nube e o albatros que
fai círculos sobre o lene contorno da onda, que onte
foi muralla, torre e ceo.
8
Só os amantes deben salvar-se, axuntando-se nun,
mexendo-se nos brazos tenramente. Consultemos o
oráculo de Delfos, falemos con Afrodita da afinidade
da carne e o lazo da concepción, con mulleres que
amaron precipitando-se desde montañas, con homes
que amaron descendendo ao regazo dunha nai.
9
Enganaban-se para mellor soportar os intres de
ausencia. Tal era a distancia que nunca semellaban
arribar. Tal era a distancia que a tolemia podería
facer estragos de non ser por un desvelo de lenes
requirimentos e aloumiños.
Regresar ao fogar sen conseguir eludir as latitudes
agás por unha fenda do corazón.
10
Unha promesa pode estourar como unha pompa
de xabón, pero a verdade unicamente pode deixar un
rastro. O mesmo que se eleva do cotián a perecer, só
na alma deben escribir-se as palabras.
11
Hai unha eternidade ao carón do cometa e a nube
tan terrible e escura como a inclemencia e a nada.
Calquera lugar que observes, sen dirección posible,
ninguén te pode salvar.
12
Queres escoitar da miña boca esa blasfemia?
Deveces descansar no Val dos Reis? Pretendes
elevar-te á inmortalidade para constatar que a
existencia é unha emanación do espírito, para
comprobar que por lóxica adoramos o sublime da
perfección?
13
Estou mordendo o po e ti es a única que me pode
salvar. Sinto que o inferno está a se achegar e os teus
ollos poden axudar a finar. Son un home a quen o
tempo burlou cando as súas mans tocaban o ceo, pero
agora están gastadas por todos os crimes que cometín.
14
Estaría así a completa eternidade, contemplando o
que pasa e o que regresa. Estaría escribindo toda a
miña vida porque aínda hai cousas que merecen ser
escoitadas: esa quietude inmensa que nos precipita e
certos murmurios que baixan das árbores para beixar
o noso esquecemento. Podo guindar-me ao baleiro se
me obrigas: nada existe alén dos teus labios.
15
A miña musa soña con pórticos de Máteo e pedras
herrerianas. Pensa que o Señor mandará ás súas
hostes para destruír a terra, e o seu ollar reflicte a
terrible vinganza.
Para o noso éxodo na cama son ilustrado cunha
pasaxe de David e algún proverbio: estou por beicer o
mesmo Armaggedon.
16
Hai unha ausencia despois da ausencia, como vaso
ao que privaron de se encher, como chuvia á que
arrebataron o seu degoxo de caer.
Hai unha veracidade e posible certeza. O día non trae
ningunha lembranza pero penso que aínda é posible a
redención, e redimir-se é o mesmo que se precipitar
ou colmar.
17
Creo que nacín para ser monxe, para fumar en
papel de prata e arrincar quimeras aos soños, para
moldear-te de arxila e sentir-me exonerado nun
ventre precioso como a seda.
Creo que nacín e non sei o que son. Fixeron-me de
convencionalismos. Eles querían o mellor e eu nunca
souben que agardar; agás nese intre en que ela amosa
os seus encantos para amar-me, como se tal cousa
puidese acontecer de non se pensar.
18
Mira-me aos ollos e di que me amas. Serei o teu fiel
servidor, serei o teu verdugo.
Non quero arestora mestres da fermosura; quero máis
ben, musa miña, o teu corpo corruptor da vella
moralidade.
Se só es capaz de recoñecer o eterno eu amo o que
remata despois dunha noite de paixón.
19
Sinto a grave sensación que a túa copa escancia
no beizo da falcatruada. En min arde o verdadeiro
inferno, pero non te arredes demasiado, preciso de ti.
Que segredo agochas no teu interno? Será o amor ou
talvez o seu propio desdén?
Soamente son feliz se me torturas. Estou enfermo de
señardade, realmente enfermo. A miña frustración é a
miña propia cordura: ninguén me ofrendará un pouco
do seu afecto nin mesmamente aceptarei.
20
E se nada disto tivese sentido estariades a falar
cun morto. Mirade como estende o seu pútrido
epitafio. Tenta ascender, prestade atención, desde os
seus vermes! É o ser sen senso que se quere sublimar,
é a vida sen senso que devece continuar.
21
A terra está ensanguentada e o sol aperta o Mar
Negro. Unha doncela deita na súa alcoba e os seus
farrapos son vestidos preciosos e o seu corpo
maltratado é o máis doce cáliz.
Entrementres se afanan en construír novos templos,
contemplo desde a miña fiestra o bulideiro tumulto,
nesa manifestación tan frugal como o sorriso das
rapazas que comercian co seu pudor. Bebe comigo
este grolo maldito!
22
Unha xitana moi espelida pedía esmola na
estación de Braga. Din-lle unhas moedas como quen
paga a indiferenza. Tiven remorsos en Viana pero xa
era tarde.
23
Pasarán os días das nosas vidas como unha
atardecida nos alicerces da terra. Pasará a
indulxencia primixenia deste amor sen
adoutrinamento.
Non foi feito este canto para os oídos atormentados
que rozaron a tempestade. Mudará este tempo, pero
os amantes deixarán paso á nova fermosura.
24
Non te alporices, vella serventa de ingratos
inquilinos, vella prostituta de antigos serrallos, o
desexo amencerá baixo as sabas que onte
desfaleceron.
25
Con ninguén imaxinei algo deste xeito; agás
contigo, que es o meu principio e o meu fin, alfa e
omega do meu existir.
Feriu-me a túa mirada e ese balbordo teu que non
comprendo, tal como pode acontecer cando se ama
cunha forza que non é máis que a propia negación.
26
Como un paxaro que canta para seducir,
respondes á miña chamada desprovida de artificio.
Este é o meu único nacemento: endexamais
retornarei, nunca máis serei sinxelamente o que son.
Estou a naufragar na imperfección e desexo todo o
ben que me poidas conceder. O meus afectos
deixei-nos onde hai mulleres que se entregan ao lecer,
pero esta noite e nosa aínda que teñamos sucio o
corazón.
27
Contemplarás a luz do mundo que vén bautizar os
principios e as sementes. Descansarás nun ventre
fecundo, Aleitarás da consolación e serás a destrución
e a tenrura para todos.
28
Ensinaron-nos a saciar-nos pero outros
asasinaban pola nosa mantenta. Ensinaron-nos
desde a despreocupación dos nosos instintos e, con
todo, dobregar-se é demasiado sinxelo para nós.
Ningunha proxección social xunto a unha
imperturbable decadencia é o que atopamos a modo
de miseria na miseria.
29
PARA TITA
30
O sol ergue entre os eivados cumios con lasciva
ambigüidade. Deben ser os anos, a voz cansa, o recto
camiñar á vista do profuso aquelarre sensitivo.
Deben ser os anos que pasan estremecendo, que levan
tras de si as primaveras, unha idade de promiscuidade
e deleite.
31
Rúas baleiras nas que o lene tránsito arreguiza a
pel. Esa lembranza de ti! Días de chuvia. Escuros
camposantos onde xacen os ósos do cadáver. Esa
lembranza de ti!
O teu camiñar, o teu paso sincero cara a min. Non a
deixes ir, di o desexo. Esa lembranza de ti!
32
Que nos tocará vivir? Que soños deixaremos no
camiño? Seguirá connosco o imprescindible ao partir?
Seguirán onda nós os vivos e os mortos que deixamos
atrás? Todos os pasos baldeiros na treboada o tempo
do fin?
33
Nesa muller observei, Sub Specie Aeterni, máis que
plenitude madura por considerar, o principio mesmo
do idealismo absoluto.
34
Precisamos respostas e a filosofía precisa ser
referendada ou refutada.
As preguntas non mudan de dirección ou sentido,
mais sei que ao final nada disto importa cando tan a
miúdo terxiversamos as verdades que coñecemos, as
máis sinxelas que non alentan a dúbida.
Para que nos seguir a enganar, talvez propiamente
nós precisemos ser referendados ou refutados.
35
Escuramente o rigor vén cubrir-nos da feble
chuvia das dársenas. Esta fraternidade non pode ser
lixada, fráxil como sopro que leva o vento anhela o
noso desempeño.
Baixa a escaleira o teu pé favorecido e a neve arrinca
un desexo, doce e amargo como o froito e a semente.
Podo seducir-te até a morte porque a morte non vale
máis que unha mentira, que calquera mentira.
36
Nunca pensaches que todo acabaría, que o fermoso
nunca chega a durar o suficiente.
Un amor tan profundo como o tempo xaceu a túa
beira e inspirou a túa palabra, o sedento labio buscou
a súa cadea.
Nunca pensaches que todo acabaría, que a dor e o
pracer tamén rematan. Debías deixar paso ao que
nace intentando a fermosura.
Este sangue novo merece ser tomado e nunca
pensaches que acontecería.
Virá a lucidez mendigando a tenrura, agardarás á
porta do teu amado, sempre, e en calquera intre
chamará á túa porta o devezo que acode a nubrar a
cabeza. Nunca pensaches que todo acabaría, que o
fermoso nunca chega a durar o suficiente.
37
Nunca pensaste que todo acabaría, que lo hermoso
nunca llega a durar lo suficiente.
Un amor tan profundo como el tiempo yació a tu lado
e inspiró tu palabra, el sediento labio buscó su cadena.
Nunca pensaste que todo acabaría, que el dolor y el
placer también rematan. Debías dejar paso a lo que
nace intentando la hermosura.
Esta sangre joven merece ser tomada y nunca
pensaste que ocurriría.
Vendrá la lucidez mendigando ternura, aguardarás a
la puerta de tu amado, siempre, y en cualquier
momento llamará a tu puerta el deseo que acude a
nublar la cabeza. Nunca pensaste que todo acabaría,
que lo hermoso nunca llega a durar lo suficiente.
38
De que cor é o sangue cando pensas nun home? A
que sabe o teu orgasmo humedecido?
Pasamos un xunto ao outro e non sabemos nada o un
do outro. Segues con esa inclinación polas aves, ou
morreu o teu amante sen comprender aínda
perentorio?
39
O poeta que vendeu a súa primixenia e viva
creación comerciou co seu sangue, tal que os
amantes cando se prometeron a eternidade.
Observei que o estabas a procurar, pensando que
talvez a súa última erección sería para ti, e xa no
cadáver bailabas e gozabas fornicando louros anxos
con macabro sorriso.
40
Desde que ela marchou ando perdido —xa fai un
ano que o tendeiro non me fía—. Comparto piso cun
individuo sectario que fai misas negras en honor de
Belcebú e sacrifica ritualmente a unha doncela virxe.
Despois da cerimonia a estanza cheira a cabra.
Teño-lle dito que non deixe os refugallos no medio da
cama, pero este “cabrón” é un oportunista.
41
Se abres a porta verei-na ausente, lambendo os
xenitais dalgún can, axeonllada e espida aos pés de
Mussolini, escoitando a inquisidores e bohemios.
Pero se ela me bica, xaceremos despois sodomizando
sobre curtidos coiros de ovella como un senlleiro
amor.
42
Se tivese unha dobre personalidade non dubidaría
en deitar contigo, para forcexar na nosa habitación
sen fiestras, para discutir aínda máis que os veciños;
para que murmuren e pensen que non te amo, para
que murmuren e pensen que non me amas,
desvestindo a túa alma lacerada como unha prostituta
que deita con calquera.
43
Non hai nada mellor que un tirano para enxalzar
a fermosura, e hai amantes que lavaron as mans de
Pilatos após a traizón.
Sei dos amores que me deu a poesía para cada paixón
—recorremos ao que nos enerva por estas feridas—.
Non hai nada mellor que un quente amencer
patibular, e se ela pensa en min entregara-se
defraudada para que vexe a súa dor.
44
Que fixeron os exipcios coas súas grandes
pirámides no deserto? Que fixeron na revolución
francesa? Fixeron o mesmo desde o Nilo ao Sena:
soterrar aos mortos.
45
Se dis que me amas podo crer-te, se vés devorar a
miña calaza podo crer-te, pero se me desprezas, entón
amarei-te.
E se é algo así como un pracer furtivo, a túa man
achegará caladamente, deixaras que o desexo —o mal
chamado ladrón— se afaga con todo.
Se dis que me adoras podo crer-te, se dis que me
necesitas podo crer-te, pero se me prometes esquecer,
entón amarei-te.
46
Procura por min cando anheles un amante para
practicar a zoofilia, para azorrar pola lama dun
amor fracasado.
Toma-me e despois calumnia con donaire a miña
fraqueza; mais, achega o teu peito de nai, emporiso,
para o teu pequeno, soñador, rebelde poeta.
47
Quixera espir a rixidez dos teus membros afeitos á
marcialidade, a túa honra acuartelada entre desfiles
de gladiadores e coroas de caudillos, a túa integridade,
a túa tex pálida.
Sería o teu escravo se me deixaras, sería o teu amante
se me deixaras, quitar-che o uniforme e engalanar coa
túa afouteza.
48
Casa comigo e darei-che a felicidade todos os días
da miña vida. Prometo-che o amor, prometo-cho.
Sufrirás en silencio cando te fira, pedirei perdón e
chorarás polos fillos que nunca tivemos —só bébedos
podemos ser honestos—.
Beberás da miña copa e cohabitaremos, e terás o meu
arrepentimento, pero ao espertar seguirei a mentir.
49
Se fose un covarde abaixaría o rostro para non te
ollar, desconfiaría da túa alma, tan fragrante como
unha flor —oh fermosura!—, da túa beleza que atrapa
os insectos como mel, doce mel!
Aínda que a túa alcoba estea máis concorrida que o
Pazo de Cnosos en tempos estivais, ás veces pensar
mal reconforta.
Desconfiando de ti como do bo samaritano nas ruínas
de Mileto, son feliz sabendo que todo é inútil e a
poesía morre, que os teus ollos agardan ao final do
camiño cando estás cansa de amar a outros homes.
50
Aceptando que a democracia fracasou e que os
novos fascistas asumen o poder cunha face máis
elegante e sutil, so resta convencer-se de que os
vellos ditadores delegaron os seus asuntos aos que
asasinan polas costas.
Sabendo que o terrorismo seguirá castrando
impunemente e que nos exhortaran os violadores do
poder para que pousemos as nádegas nos seus
corruptos aparellos: só resta, despois desta traizón,
comprender que os asasinos andan soltos.
51
Idéntico a un Michelangelo esculpindo un David
eterno, o seu amante era por entón aquel que daba
forma á súa criatura. E este podía descansar e reclinar
a súa testuz no intre mesmo que a chuvia caía para a
intimidade.
Cando Eva chegou ao paraíso sucumbiu aquela dita:
como unha serpe arrebatou-lles o seu amor lexítimo, a
súa última marabilla.
52
Unha fermosa rapaza petou na miña porta,
podería ser unha coincidencia ou un sinal do destino.
Se lese os Textos Sagrados convidaría-a a entrar para
comerciar coa miña alma.
Tal esexese? O que ela dixer! Que en tempos de David
ía calor? Eu crería! Só hai un Deus? Por que o negar?
Mesmo que un faquir nunha alfombra de cravos,
pode-se adoitar a contrición sen sangrar.
53
Cando non traballaba pensaba que nalgún intre
estaría contigo, amarrado ao teu peito como a unha
bita.
Agora que o traballo non me falta, unicamente me
atormenta non te achar nesa casa que mercamos para
nós, nesa habitación fielmente espazada para o noso
lecer.
Pasaría á outra beira sen maldicir os días sacrificados
e un ceo azul e unha constelación máis arriba, aínda
máis que este tormento.
54
Podes crer que non a biquei? ¿Podes crer que non lle
fixen o amor? Nunca debín dicir que non!
Será un bo cristián que non lle mete man, ou é que o
doce amor non lle quentou?
Podes crer que non a biquei? Podes crer que non lle
fixen o amor? Nunca debín dicir que non!
Será que hipotecaron o pracer, que ten fillos e esposo
—suficiente para retractar-se— pero si se ofrece que
pode un facer?
55
Baixo unha infinidade de soles, a anos luz,
perdemos aos nosos devanceiros e ignoramos a nosa
orixe; ningunha cousa, agás un baño radiante ou
escoitar música na praia.
Acaso, aló enriba, estean os namorados nunha lúa de
Saturno botando-se aceites na pel, cuestionando-se
arestora o que nós.
56
Cando teña algo de vontade procurarei a máis
fermosa femia que me acose coa continuidade. De
certo que no postremo non desapareceremos sen
deixar resolto algún apetito, algún anhelo que nos
acougue a existencia, quizabes un amante para o noso
perpetuo e exiguo futuro.
57
Unha moza galantea —desconfío desa boca de
seda—. Con esas cousas faría eu..., con danzarinas de
alcoba, con últimos sorbos de champaña, con esa
impureza de dous descoñecidos que se len nas carnes
o desexo, ou o desprezo dun beixo que acollería para
refina-lo en Mina Saub.
58
Acabaches cunha sorpresa despois de cada mes.
Acabaches con dores de cabeza diariamente.
Segues a crucificar-te polo teu dano? Segues a
crucifica-la por non ser tan fermosa como antes?
Empezaches sendo un revolucionario e agora tes un
vulgar traballo cun soño aínda máis vulgar, e sobre o
vaso hai unhas flores tan murchas como a túa alma.
59
Penso seriamente en suicidar-me; secasí,
pensando-o ben, non deixo amigos nin unha viúva
inconsolable.
Pasar polo mundo sen ningún delito? Marchar e non
deixar nada? Pauperes sumus sed non misericordes.
60
Reivindicamos as igrexas. Reivindicamos a
virxindade. Faremos o amor coas virxes en todos os
templos.
61
Amo a súa leucemia, a enfermidade que a consume
pouco a pouco, a artrose dos seus membros incapaces
de apertar o amor, inclusive cando recollo as súas
cinzas e balbuce un nome ininterrompidamente,
cando o seu iris cae na alfombra como unha fervenza
desde o ceo...
62
En brazos dunha prostituta podo ser un
fracasado, pero cando Medora abriu as súas pernas
deixou un lugar segredo para prostrar esa tristura.
Porque son un fracasado procuro os teus lenes e doces
peitos como moscas de manteiga.
63
Deixei-me atropelar para que ela gozara cun
parapléxico, para que sentira un orgasmo cego e me
aproximara á súa pelve como un animal desexable.
Polas noites, Esmeralda monta na miña chepa como
unha fermosa xitana.
64
Escollemos o máis puro racismo para facer a nosa
relixión de amor.
Cazamos serpes nos desertos de Arizona. Cazamos
ratas nas pradarías de Iowa. Cazamos indios por todo
o territorio. Cazamos negros nos barrios de Illinois.
Ningunha pel mestiza baixo o Iukón que non luzan
agora as nosas mulleres.
65
Incitas-me coas túas carnes fláccidas, cos teus
peitos cianóticos e cancerosos como figos encarnados
baixo o sol.
Un serán caeu a inspiración igual que unha cereixa na
miña boca, o mesmo que unha nádega túa, tan
anárquica que non collía no vestido, para facer coa
mesma deixades outro verso desprezable; pero ti,
solícita, rexeitaches-me con tal indiferenza que te
pensei amar: a unha cadela por moito que a maltrates
sempre garda algo de dignidade.
66
Podería estar retirado entre peixes tropicais e
fermosas aves do paraíso. Coas nocturnas caídas do
sol no seu abismo, escoitaría o bulir das augas que
afondan nos arrecifes como se a máis grande
orquestra agradecese a nosa presenza, pero emporiso
non deixaría de asistir ao inmenso pánico da soidade.
Eu mesmo comería do prohibido e asasinaría ao meu
irmán, só por arredar da enorme beleza de Deus.
67
No leito de morte cantarei a miña canción —non
son o home que tes desexado nin podo amenizar a túa
monotonía—. No leito de morte cantarei a miña
canción, velado por un negro coro de carpideiras,
velado por un negro coro de serpes. Gusto de ti cando
me fas sentir cousas que non din as verbas.
68
Agarda co anzol na gorxa entrementres a sedala
apreme no profundo mar. Agarda, paixón explícita,
despois da guerra, cando vencido leven ao teu amor
eivado para chuchar-che as tetas.
Os seres elementais non se cuestionan a razón da
existencia.
69
A miña musa foxe dos meus pasos e, como unha
cadela celosa, dorme cos restos dun inepto. Agora
lembro que endexamais gustou da perfección viril e
anacrónica do Superhome Nietzschiano, só andaba na
procura dun fociño morno que lle cheirase o cu e a
seguira polos antros da cidade finxindo amor.
70
Non esperto o interese de ningún sexo, nin unha
triste exclamación nin unha estraña sorpresa. Cando
me perciben os animais decatan-se da miña condición.
Nin sequera son aceptado polos asexuados. A suor
concupiscente non aquela a unha femia dominada
pola canícula. Difícil é chamar a túa atención.
Unicamente me entenden as plantas, co seu
dinamismo, así que paso horas a observa-las.
71
DONNA DE LA VOCE RAUCA
(Aida)
72
Aberta está a miña porta para todos os que aman
durmindo en sórdidas pensións dunha noite.
Entra paseniño e deita no meu leito, denuda a túa
alma de incomprensibles palabras.
“Ti tes o amor que preciso ou quizabes máis que
suficiente”.
Esperto no teu verso e no meu oído murmuran os teus
labios. Estou canso desta límpida angustia. Observo-te
e entras sen chamar. Choves no meu leito, fría da rúa
e empapada de tempo sobre os nosos silencios.
“Ti tes o amor que preciso ou quizabes máis que
suficiente”.
73
Non hai unha soa mirada de amor nos seus ollos,
agás unha cálida e muda bagaxe.
Persegue un rastro vivo polas sombras lambendo a
xeada do meu rostro. Idéntica ao veleno dunha
noitebra, o seu resplandor acentúa-se como unha
turquesa de xogos lascivos.
Resulta tan desprezable a poesía que non me teño por
máis que desprezable. Con desidia entrei na casa do
meu amado, acordarei de marchar antes de
transformar nun estraño?
74
Quixera abandonar-me ao silandeiro arrolo das
fontes de Aretusa ou, tal que Alfeo, tornar en río
para levar o teu nome até os confíns.
Mentimos-nos e non achamos máis ledicia que o mel
do embeleco, aínda que despois veñan as abellas a
instigar a nosa conciencia.
75
EFÉMERA
EFÍMERA
76
Empezarei a denudar-me e sentirei noxo do meu
corpo. Amecerei como unha puta que deita con todos
ou unha muller violada que se sente aldraxada por
dentro. Pero hei de mudar dalgún xeito para a
nobreza, pero hei de te amar dalgún xeito, espida, con
esta alma miña que desprezo.
77
PARA TITA
78
PARA TITA
79
Se vén o espírito romántico pode-se prostrar onda
nós, a beber das nosas copas e insultar-nos.
O seu traballo consiste nisto mesmo: ferir porque a
dor redime, ferir porque a dor é suficiente.
Nesta época sen consideracións en calquera ombro
podo chorar. Falar de bailaríns e poetas está
prohibido. A miña patria esixe o silencio, dobregar a
tenrura que hai en min; pero hoxe non teño forzas
para traizoar-te agás por un hipócrita desexo de
perfección. Quixera chorar como unha muller pero
isto non me está permitido.
80
SAÚDE E INMORTALIDADE!
¡SALUD E INMORTALIDAD!
81
Esvásticas penduran das fiestras onde as miñas
donas departen de cousas sen importancia. Non
reparan en min pero eu estou a observa-las cando fan
o ademán de recoller unha prenda.
Semellan desexar a calquera, pero nun intre acougan
e lembran as súas obrigas maternas.
Recatadas, queren conservar a dignidade agardando
pola milicia que está lonxe.
Arestora penso en ti, a máis onerosa das patrias,
cando as túas mulleres consolan aos nosos inimigos
cos doces peitos que acaban de aleitar o odio.
82
A fermosura é o crime do aínda máis fermoso, e
comprender é regresar á orixe da non comprensión.
No racional e exquisito agacha un instinto de
animalidade, concibido de tal xeito que soe obviar o
obxecto da súa crueldade.
83
Masturbarei ante vós agradecendo a indiferenza.
Agardo ao amor solitario que virá ao meu encontro.
Podería arrogar-me toda a vosa xenreira e inclusive
obviar a desaprobación dos vosos rostros.
Non me mostredes esa insólita prudencia, amable de
devorar intencións, quen escrebe con tanta deixades
abandona o talento polo fastío.
84
Cando lle pedín que casara comigo non mentía, e
decidín mitigar a dúbida.
Polígamo e servente da Kaaba prometín o meu amor,
sabendo que endexamais aceptaría.
85
Beloved, gaze in thine own heart,
The holy tree is growing there;
W. B Yeats
86
Beloved, gaze in thine own heart,
The holy tree is growing there;
W. B Yeats
87
Deixa-me medrar até a túa alma ceibe! Deixa-me
medrar até o teu ceibe amor! Co meu coitelo sangrarei
as túas pupilas e do teu iris xurdirá unha bágoa de
esplendor tan inmensa como o mundo.
Beberei dos teus ollos a doce visión. Cego para min, o
teu corpo tremerá cando o bique e os meus labios
húmidos buscarán os teus nocellos.
Deixa-me medrar até a túa alma fértil! Deixa-me
medrar até o teu corazón! Cruel é o amor para todos
os que aman.
A nada temerás e nada poderá ferir-te, a nada temerei
e nada poderá sobre min.
88
Sucios de nos amar longamente como dous
animais, espidos, sumidos no acre olor de fluídos e
esencias; no ritual de tantas noites con sabor a
cervexa, é fermoso contemplar o teu rostro e os teus
húmidos ollos baixo o amargo e lene arrecendo.
89
Canto durará a túa beleza; os teus peitos,
debidamente dispostos; o teu pudor, modelado como
unha bolboreta? Todo porque alguén descubra a túa
virtude —como entomólogo— para pór en ti unha
semente de procreación.
90
Ser críticos. Facer poemas inspirados e perniciosos,
pero poucos, e que cada frase signifique un traballo,
unha ausencia gratuíta e diaria.
A miña musa acende unha luz e, sobre a miña boca,
pousa os seus peitos —Reino de Hades— para que eu
elixa un coa lingua.
91
Arestora estou contigo, meu ben, cos beizos
partidos, coa resaca de onte, inmundo de tempo,
limpo para ti de toda falsidade e impureza.
Xa é hora, meu ben, de romper. Rompe comigo até o
odio, rompe lene sobre mirtos e pombas, e di-me ao
oído esas verbas que só eu sei: vilain, tu dis souvent de
mechantes choses.
Pasan os días no paraíso pero para min hai tanta
soidade no ceo como na terra. Se vés suplicar existirei
para ese breve intre de luz. Se estou demasiado
absorto deixa que me confunda como a auga en
calquera mar estraño e navegable.
92
Beleza recóndita, alma dunha estraña sabedoría que
xorde da terra como un verxel de desafiuzados
rumores, neses ollos perdidos que se achegan como
avelaíñas para caer abrasados por un sol demasiado
cálido nas ruínas da promiscuidade.
Todo isto entende o valedor da indolencia, segredos
misterios dun íntimo afán. Como o destino que busca
a destrución, non se pode pasar polo mundo co sorriso
dun anxo benévolo.
93
Baixo as flores do hibisco arde un segredo
misterio. Na casa dos homes agardan os teus amados,
agarda a pel que será acollida sen insolencia no
turbador abismo.
Deixa-me seducir-te en silencio, ti es o orgullo que
coroa esta condición enfermiza e vulgar.
94
Que fas axeonllada, fermosa politeísta, pregando a
Deuses descoñecidos? Que loito gardan esas mans que
se achegan á luz amortecina das iconas?
Ti es como ese dócil papel que se presta e se vende con
poder de aflición.
A vida que rexeita os seus dons non merece máis que
os escarnios que se prestan os amantes pagando a
traizón. A túa altiveza non vale máis que unhas
moedas.
95
Na miña soidade hai unha chave que é a túa
imaxe, capaz de abrir fechos e cadeados co mesmo
tino que un ladrón persevera para arrebatar os
tesouros da noite. Con igual substancia reptan as
miñas verbas para abrir as portas gardadas.
Oculto no lupanar dos teus labios, enchido de fervente
paixón, consigo a transformación máis horrible do
meu amor.
96
Sobre eles descansa, toda, vulnerable como unha
pomba, a miña máis grácil flor. A unha deusa non lle
importa o que un home queira ou pense amar; e eu,
tétrico de pánico, estou a imaxinar-te como unha
musa de Verlaine que descoñece o meu máis íntimo
segredo e me comprace.
97
VENUS ANADIÓMENA
98
Porás o sombreiro e iremos ao val. Os nenos
estarán a sorrir e dirán que por alí vén —a fermosa do
sombreiro—. E así continuaremos até que o día acabe,
a matinar polo baixo do noso milagre.
Algúns clamarán: Quen vén bañar a súa vergonza ás
nosas augas? Quen se aproxima con fementidas
argucias femininas onda nós? E outros, asemade, que
es unha Deusa de peitos de bambú.
99
Até aquí chegan os ventos de Marte, a erma
estación do planeta vermello. Substituír o baleiro polo
amor ao baleiro, a inmensa escuridade atrapada en
órbitas de estrelas. Hai máis das que compre imaxinar
ao carón dos casquetes polares, da hirsuta atmosfera
de Venus, brillando no confín do universo, na eterna
noite de éter. Como unha espada brandida nunha
rocha, Europa leva á súa boca os dedos de Xúpiter. O
cometa expira e deixa atrás o seu voo de milenios
—chegou a nós un día e significou tanto como a
chegada dun reino—. Aldebarán, Altair..., amei-vos
inspirado ás portas dun bulevar. En ceos como ópalos,
a tanta distancia que nin sequera imaxinades, estou a
vos observar con ollos acendidos e crepusculares
como se fose un voyeur, un conspirador ou un
bohemio.
100
Hasta aquí llegan los vientos de Marte, la yerma
estación del planeta rojo. Sustituir el vacío por el amor
al vacío, la inmensa oscuridad atrapada en órbitas de
estrellas. Hay más de las que se puede imaginar al
lado de los casquetes polares, de la hirsuta atmósfera
de Venus, brillando en el confín del universo, en la
eterna noche de éter.
Como una espada blandida en una roca, Europa lleva
a su boca los dedos de Júpiter. El cometa expira y deja
atrás su vuelo de milenios —llegó a nosotros un día y
significó tanto como la llegada de un reino—.
Aldebarán, Altair..., os amé inspirado a las puertas de
un bulevar. En cielos como ópalos, a tanta distancia
que ni siquiera imagináis, os observo con ojos
encendidos y crepusculares como si fuera un voyeur,
un conspirador o un bohemio.
101
Manter-se esperto ou alcoholizado. Reprimir o
optimismo cuns gramos de conciencia. Beber até que
se confunda a noite co día: cannabis, opiáceos e algún
disco pasado de moda... Ter algunha doenza social ou
amar o suficiente como para sentir-nos defraudados:
esa é a mellor receita para conservar a inspiración.
102
Se estás con alguén non inquiras a razón. Se sentes
mágoa non tentes responder á dor. O sentido intúe
todo sen necesidade, consente todo sen remorso.
103
Descobre a súa alma posuída e entorna o seu
sorriso para chamar-me —aínda que ninguén pode
saber o que realmente hai detrás dun sorriso—. Ela
asinte e rexeita con recobrada vontade, acusa e socava
sen límite. Eu regreso ao seu corpo húmido e ferinte,
evanescente como un sopro no aire translúcido, e non
penso naqueloutra que unicamente pode amar-me
con tenrura e beneficencia desde o amor.
104
MARÍA
105
Se non es boa contigo, se non te amas o suficiente,
sempre haberá alguén que quererá prostituír a túa
intimidade, moldear-te como o barro para facer-te
dócil e temorosa.
Se te amas o suficiente dá un fillo a quen non te poida
desprezar, a quen desexe facer-te libre e fermosa
como un templo.
A túa humanidade é un instinto inapelable e
irredutible. Quen penetra no teu ser só pode coñecer a
dita, só pode deter-se un intre a sentir —a eternidade
sen medida—.
106
Estamos obrigados a estar aquí, a ter algunhas
pretensións que cremos lexítimas. Erguemos por unha
forza necesaria, amamos necesariamente. Todo o que
posuímos é isto que somos, con ataduras, medidas e
continxencias. Non hai ningunha dignidade no vivir,
entendendo a dignidade como dereito: ao dereito só se
apela cando se perde o respecto pola vida.
107
Podería diluviar porque todo fose incerto e a
escrita un calote. Ás veces o que se di é banal e
arbitrario se como unha aspereza non turba o chan
onde pisamos. Podería un sol arder que, se
timidamente abrigase unha repulsa, non nos
sorprendería tras os cons onde o mar amosa o
equilibrio; senón un día eterno sobre nós para nos
maldicir, porque repentinamente usurpásemos a
fermosura con estas verbas que se perden.
108
Polas rúas sen nome alguén me pregunta quen
son, e non podo responder por máis que estea a falar.
Estou de volta á superstición. Non quero saber como
te chaman, non quero coñecer o teu nome, que veña
para todos os que estamos a agardar a túa palabra.
Satisfeitos e embriagados de doces perfumes
primaverais, de mulleres que lavan a rabia e a
blasfemia das nosas carnes, polas rúas sen nome,
como unha pantasma, irei polo mundo de volta á
superstición.
109
Viaxa dende as estrelas ou o carro do sol como
unha aura tenue que un Deus burlou. Semella feble
aos ollos do Amado e sobe a saia para mexar
timidamente sobre margaridas e fentos, trevos
trifoliados e algún escaravello. O verdor adheriu-se
aos seus nocellos e os cans osman o mel.
Compracencia e a voz que torna inocencia.
110
Se quitases docemente o vestido e caese despois
sobre o meu corpo: o teu cabelo, como un aloumiño;
os teus labios, tenramente, murmurando unha
oración na miña boca. Entón soamente clamaría ao
meu verdugo para permanecer a soas co obxecto da
voluptuosidade.
111
Nunca estiven nesa cidade rusa. Nunca collerei o
expreso para te seguir. Ningún mar terei navegado
alén da propia intuición. É así que estou só, devorando
soños e un posible desdén, derramando bágoas que
non foron choradas, e un pensamento é suficiente
para que o baleiro chegue, soterrado baixo frías areas
hiperbóreas.
Dá-me amor, amada, dá-me unha paixón e un incesto,
unha verdade como unha soga, e ti, banal e
protectora, botada aos meus pés e aos meus xeonllos.
112
Podo ser un ridículo asceta pero teño unha musa
—a miña musa—. Sendo un depravado ou un
dexenerado, un fillo de Platón coa fronte tan ampla
que soamente pode concibir a inxenuidade no amor,
sen remorso e pecado (se ben, Herodes tivo
pensamentos máis elevados), devezo deitar no teu
regazo e durmir na mesma inspiración placidamente.
113
SOLILOQUIO Á BOHEMIA
SOLILOQUIO A LA BOHEMIA
114
Se fose un bo poeta perfumaría as palabras cunha
afronta inocente e delicada sempiternidade, non
aprendería a voar de non se a me perder despois nos
teus cadrís. Poren, sei que me agardas como outros
tantos días con calquera desculpa, e dis que me adoras
cando estás a mentir, cavando a nosa tumba como fan
os enterradores.
115
Espir a perfección, espir a fermosura. Ser Calixto e
Melibea, Catulo e Lesbia. Quen non estea convidado,
quen non sexa divino, non entre no noso templo con
comparsas e gabanzas, non escancie o corazón en
viño de amor.
116
POEMAS
PARA A SOBRIÑA
DO PINTOR
119
Neve nas túas ás, inmensas ás que abarcan a terra,
que chegan ao sol. Á dourada caeu nos teus ollos,
agora son as túas bágoas.
120
Andoriñas de mar demasiado lonxe, e estás a
aterecer e durmir, e está a chover na túa casa de
campo onde non hai andoriñas de mar, onde o mar é
unha exigua presenza e non podes comprender que te
estraño, porque estás entanguecida e xa non falas,
non dis nada.
121
Corren as vagas, as vagas morren. Deixa que te ame.
Amo-te!
Musitan as ondas, na miña alma —a morte—, e eu
amo-te. Amo-te!
Corren las olas, las olas mueren. Deja que te ame, ¡Te
amo!
Musitan las olas, en mi alma —la muerte—, y yo te
amo. ¡Te Amo!
122
Estiven a matinar neste estraño soñar..., non sei
onde podo chegar. Arrinca-me este pensamento como
ás de papoia que é tan doce ver voar.
É o meu degoxo este soñar, que de luz encheu, que de
odio encheu, estes ollos cegos de cego sentir.
123
Dúas gaivotas pasaron como o meu amor pasou
por ti. Feriron-se no ceo, nese único ceo que
enxergamos agora. Na praia están mortas e alguén
achega até nós para dicir-nos que non hai ceo neste
ceo.
124
Esvaece o desexo e é a única morte. Entre
marihuana e alcohol perderon-se os nosos soños; alí,
baixo as palmeiras, bebendo ron e nun porto de Greza
fornicando unha doncela. Vai-se o desexo e é a única
morte.
125
Esmagaba insectos cando desacougabas, lembro
ter aniquilado media fauna pola túa aprehensión.
Asasinaba pequenos mamíferos cando se achegaban
aos teus pés temorosos, mais nunca agradeciches.
Cacei por ti en declaración de amor. Viñeron despois
os homes e o temor de Deus: a cal deles?
126
Sangro e xa teño a túa face —rostro impecable de
amadas lucernas, así poida eu coñece-las—. Sangro e
xa teño o teu cabelo, cabelo dourado baixo unha lousa
balcánica onde se poida ler o epitafio: Namentres haxa
Eternidade. Escoa o meu sangue e xa teño o teu corpo,
deixando ver a súa pel relucente como unha estatua
de Rodín ou un Discóbolo de Atenas. Sangro e xa teño
o teu perfume —encantador letargo de morte—. Escoa
o meu sangue e xa teño o teu belfo, onde velan os
golfiños o soño do tridente.
127
Nos xardíns do Louvre as rameiras fan a rúa e
cobran sucios francos polos seus rubicundos
peitos. Percorres as Tullerías e les versos de Rimbaud
contemplando o índigo Sena. Es unha egua salvaxe
nun prado de París, espida das túas ferraxes, e nos
teus ollos, como unha noite, hai estrelas que
contemplan os amantes.
128
Elas teñen perfecto coidado de seu e o non
cualificable non se pode tachar de superficial. Nada na
muller é superfluo, e o seu empeño basea-se nesa
pretensión: atentar na nosa contra e amosar-nos a
debilidade que se pode sentir por aquilo que non se
considera.
Fixen algúns poemas por conxugar o meu amor e o
teu desdén. Escribín algúns versos para comprobar o
aceno do teu ollar, mais as túas faccións sempre me
reprocharon —cousas da experiencia— descoñecer o
segredo da túa desidia. Precipita-se a inspiración
como un trebón das nubes, pero ti ignoras a que alma
pertence.
129
Sobre a pálida herba o meu pálido amor descansa.
Eu lía versos aos seus claros ollos e o regato
cantaruxaba alí perto. Deu-me a beixar a súa boca
pero agora lamento a súa perda.
Sobre a pálida herba o meu pálido amor agarda.
Poño-lle rosas na lápida e deixo algunhas palabras
para a lembranza, entrementres me ofrenda os seus
labios, fríos como o mármore dunha tumba.
130
Podemos ser sarcásticos baixo o ceo azul e con
sucias palabras cultivar a poesía, para caer máis
abaixo na nosa mesquiña amargura. Desprende-te,
por favor, de toda afabilidade, e amosa-nos o rostro
máis cruel: a crueldade tamén obriga á máis sincera
catarse.
131
Ispe-te para que só eu poida amar, o teu corpo
adorable e levemente amado, os teus peitos sedosos de
amor pronunciados.
Ispe-te para que só eu poida amar, o teu corpo
adorable e levemente amado —Graal de vida—, e ese
val no que se perdeu o home cando descendeu dos
teus altos cadrís ao máis profundo dos soños.
132
Se todo está falto de veracidade non son
merecedor do teu sorriso. Cando esperta esa dozura
polo teu sangue é a súa humanidade desbordada o
que máis amo.
Despois de ser desapiadado e indiferente contigo,
achego onda ti insinuando un armisticio.
O que verdadeiramente anhelo é a túa fresca flor e a
súa tenrura, tanto como para desexar que murche.
133