Sei sulla pagina 1di 133

DESIDERATVM

RRR
Qué son las alas sin el pájaro
qué; las olas sin el mar
y las ideas sin el hombre?
Las olas son las alas
del pensamiento del hombre,
qué piensa el ave
y qué piensa el mar
el ser los reúne
el ser los conjuga...

Echa a volar el pensamiento


y a nadar el sentimiento
sólo se queda el hombre
sin pájaro y sin mar
sólo se queda volando
sólo (se) queda
naufragando.

Saladina Guntín
Carmina Balcagia

Edición Bilingüe: RRR (1991)


Deseño (Diseño): Amazon KDP
Revisión: (09-2022)
Coñezo o peso do recordo e unha atmosfera
invariable baixo o sol, unha prontitude que vén
compensar a nosa perda e o soño que se eleva como
un voo de pombas nos ollos que agora se eternizan.
Sacrificados no ceo, crucificados a un mesmo amor,
quen pode pregar polos que partiron, quen pode
consolar o corazón dun Deus.

Conozco el peso del recuerdo y una atmósfera


invariable bajo el sol, una prontitud que viene a
compensar nuestra pérdida y el sueño que se eleva
como un vuelo de palomas en los ojos que ahora se
eternizan.
Sacrificados en el cielo, crucificados a un mismo amor,
quién puede rogar por los que partieron, quién puede
consolar el corazón de un Dios.

5
De Mesopotamia a Nova York construímos un
muro, escribimos unha historia, co culto dun milleiro
de Deuses, co sangue de guerras crueis.
Abro unha ferida no teu sexo coa fondura dun océano
e unha noite sen estrelas. Debo coidar-me dun animal
capaz dese dano? Debo curar-me da fermosura e a
dor?

De Mesopotamia a Nueva York construimos un muro,


escribimos una historia, con el culto de un millar de
Dioses, con la sangre de guerras crueles.
Abro una herida en tu sexo con la profundidad de un
océano y una noche sin estrellas. ¿Debo cuidarme de
un animal capaz de ese daño? ¿Debo curarme de la
hermosura y el dolor?

6
Hoxe tomarei a miña única verdade dos mesmos
labios de Eva, dos seus rosados peitos como unha
pequena morte.
Podo durmir no seu leito, penetrar o seu pudor de
femia celosa e dobregar o seu corpo de salvaxe
animal.
Deus é a Fonte da Vida, a Árbore do Coñecemento do
Ben e o Mal, teño-o e evade-se entre os meus dedos
como algo demasiado agreste.

Hoy tomaré mi única verdad de los mismos labios de


Eva, de sus rosados pechos como una pequeña
muerte.
Puedo dormir en su lecho, penetrar su pundonor de
hembra celosa y doblegar su cuerpo de salvaje animal.
Dios es la Fuente de la Vida, el Árbol del Conocimiento
del Bien y el Mal, lo tengo y se escabulle entre mis
dedos como algo demasiado agreste.

7
O mascarón de proa en medio deste mar. Mortos a
navegar sen pretensión dunha dita ou harmonía.
Artificios do sol e os astros, da nube e o albatros que
fai círculos sobre o lene contorno da onda, que onte
foi muralla, torre e ceo.

El mascarón de proa en medio de este mar. Muertos a


navegar sin pretensión de una dicha o armonía.
Artificios del sol y los astros, de la nube y el albatros
que hace círculos sobre el leve contorno de la ola, que
ayer fue muralla, torre y cielo.

8
Só os amantes deben salvar-se, axuntando-se nun,
mexendo-se nos brazos tenramente. Consultemos o
oráculo de Delfos, falemos con Afrodita da afinidade
da carne e o lazo da concepción, con mulleres que
amaron precipitando-se desde montañas, con homes
que amaron descendendo ao regazo dunha nai.

Sólo los amantes deben salvarse, juntándose en uno,


meciéndose en los brazos tiernamente. Consultemos el
oráculo de Delfos, hablemos con Afrodita de la
afinidad de la carne y el lazo de la concepción, con
mujeres que amaron precipitándose desde montañas,
con hombres que amaron descendiendo al regazo de
una madre.

9
Enganaban-se para mellor soportar os intres de
ausencia. Tal era a distancia que nunca semellaban
arribar. Tal era a distancia que a tolemia podería
facer estragos de non ser por un desvelo de lenes
requirimentos e aloumiños.
Regresar ao fogar sen conseguir eludir as latitudes
agás por unha fenda do corazón.

Se engañaban para mejor soportar los momentos de


ausencia. Tal era la distancia que nunca semejaban
arribar. Tal era la distancia que la locura podría hacer
estragos si no existiera un desvelo de suaves
requerimientos y caricias.
Regresar al hogar sin conseguir eludir las latitudes
salvo por un resquicio del corazón.

10
Unha promesa pode estourar como unha pompa
de xabón, pero a verdade unicamente pode deixar un
rastro. O mesmo que se eleva do cotián a perecer, só
na alma deben escribir-se as palabras.

Una promesa puede romper como una pompa de


jabón, pero la verdad únicamente puede dejar un
rastro. Lo mismo que se eleva de lo cotidiano a
perecer, sólo en el alma deben escribirse las palabras.

11
Hai unha eternidade ao carón do cometa e a nube
tan terrible e escura como a inclemencia e a nada.
Calquera lugar que observes, sen dirección posible,
ninguén te pode salvar.

Hay una eternidad al lado del cometa y la nube tan


terrible y oscura como la inclemencia y la nada.
Cualquier lugar que observes, sin dirección posible,
nadie puede salvarte.

12
Queres escoitar da miña boca esa blasfemia?
Deveces descansar no Val dos Reis? Pretendes
elevar-te á inmortalidade para constatar que a
existencia é unha emanación do espírito, para
comprobar que por lóxica adoramos o sublime da
perfección?

¿Quieres escuchar de mi boca esa blasfemia? ¿Anhelas


pernoctar en el Valle de los Reyes? ¿Pretendes elevarte
a la inmortalidad para constatar que la existencia es
una emanación del espíritu, para comprobar que por
lógica adoramos la sublimidad de la perfección?

13
Estou mordendo o po e ti es a única que me pode
salvar. Sinto que o inferno está a se achegar e os teus
ollos poden axudar a finar. Son un home a quen o
tempo burlou cando as súas mans tocaban o ceo, pero
agora están gastadas por todos os crimes que cometín.

Estoy mordiendo el polvo y tú eres la única que me


puede salvar. Siento que el infierno está cerca y tus
ojos me pueden ayudar a morir. Soy un hombre a
quien el tiempo burló cuando sus manos tocaban el
cielo, pero ahora están gastadas por todos los
crímenes que cometí.

14
Estaría así a completa eternidade, contemplando o
que pasa e o que regresa. Estaría escribindo toda a
miña vida porque aínda hai cousas que merecen ser
escoitadas: esa quietude inmensa que nos precipita e
certos murmurios que baixan das árbores para beixar
o noso esquecemento. Podo guindar-me ao baleiro se
me obrigas: nada existe alén dos teus labios.

Estaría así la completa eternidad, contemplando lo


que pasa y lo que regresa. Estaría escribiendo toda mi
vida porque aún hay cosas que merecen ser
escuchadas: esa quietud inmensa que nos precipita y
ciertos murmullos que bajan de los árboles para besar
nuestro olvido. Puedo lanzarme al vacío si me obligas:
nada existe más allá de tus labios.

15
A miña musa soña con pórticos de Máteo e pedras
herrerianas. Pensa que o Señor mandará ás súas
hostes para destruír a terra, e o seu ollar reflicte a
terrible vinganza.
Para o noso éxodo na cama son ilustrado cunha
pasaxe de David e algún proverbio: estou por beicer o
mesmo Armaggedon.

Mi musa sueña con pórticos de Mateo y piedras


herrerianas. Piensa que el Señor mandará a sus
huestes para destruir la tierra, y su mirada refleja la
terrible venganza.
Para nuestro éxodo en la cama me distingue con un
pasaje de David y algún proverbio: estoy por bendecir
el mismo Armaggedon.

16
Hai unha ausencia despois da ausencia, como vaso
ao que privaron de se encher, como chuvia á que
arrebataron o seu degoxo de caer.
Hai unha veracidade e posible certeza. O día non trae
ningunha lembranza pero penso que aínda é posible a
redención, e redimir-se é o mesmo que se precipitar
ou colmar.

Hay una ausencia después de la ausencia, como vaso


al que privaron de llenarse, como lluvia a la que
arrebataron su deseo de caer.
Hay una veracidad y posible certeza. El día no trae
ningún recuerdo pero pienso que todavía es posible la
redención, y redimirse es el mismo que precipitarse o
colmarse.

17
Creo que nacín para ser monxe, para fumar en
papel de prata e arrincar quimeras aos soños, para
moldear-te de arxila e sentir-me exonerado nun
ventre precioso como a seda.
Creo que nacín e non sei o que son. Fixeron-me de
convencionalismos. Eles querían o mellor e eu nunca
souben que agardar; agás nese intre en que ela amosa
os seus encantos para amar-me, como se tal cousa
puidese acontecer de non se pensar.

Creo que nací para ser monje, para fumar en papel de


plata y arrancar quimeras a los sueños, para
moldearte de arcilla y sentirme exonerado en un
vientre precioso como la seda.
Creo que nací y no sé el que soy. Me hicieron de
convencionalismos. Ellos querían lo mejor y yo nunca
supe qué aguardar; excepto en ese instante en que ella
descubre sus encantos para amarme, como si tal cosa
pudiese suceder de no pensarse.

18
Mira-me aos ollos e di que me amas. Serei o teu fiel
servidor, serei o teu verdugo.
Non quero arestora mestres da fermosura; quero máis
ben, musa miña, o teu corpo corruptor da vella
moralidade.
Se só es capaz de recoñecer o eterno eu amo o que
remata despois dunha noite de paixón.

Mírame a los ojos y dime que me amas. Seré tu fiel


servidor, seré tu verdugo.
No quiero en esta hora maestros de la hermosura;
quiero más bien, musa mía, tu cuerpo corruptor de la
vieja moralidad.
Si sólo eres capaz de reconocer lo eterno yo amo lo
que remata después de una noche de pasión.

19
Sinto a grave sensación que a túa copa escancia
no beizo da falcatruada. En min arde o verdadeiro
inferno, pero non te arredes demasiado, preciso de ti.
Que segredo agochas no teu interno? Será o amor ou
talvez o seu propio desdén?
Soamente son feliz se me torturas. Estou enfermo de
señardade, realmente enfermo. A miña frustración é a
miña propia cordura: ninguén me ofrendará un pouco
do seu afecto nin mesmamente aceptarei.

Siento la grave sensación que tu copa escancia en el


belfo del dislate. En mí arde el verdadero infierno,
pero no te arredres demasiado, te necesito.
¿Qué secreto abrigas en tu interior? ¿Será el amor o tal
vez su propio desdén?
Solamente son feliz si me torturas. Estoy enfermo de
soledad, realmente enfermo. Mi frustración es mi
propia cordura: nadie me ofrendará un poco de su
afecto ni mismamente aceptaré.

20
E se nada disto tivese sentido estariades a falar
cun morto. Mirade como estende o seu pútrido
epitafio. Tenta ascender, prestade atención, desde os
seus vermes! É o ser sen senso que se quere sublimar,
é a vida sen senso que devece continuar.

Y si nada de esto tuviera sentido estaríais hablando


con un muerto. Mirad cómo extiende su pútrido
epitafio. ¡Intenta ascender, prestad atención, desde sus
gusanos! Es el ser sin sentido que quiere sublimarse,
es la vida sin sentido que anhela continuarse.

21
A terra está ensanguentada e o sol aperta o Mar
Negro. Unha doncela deita na súa alcoba e os seus
farrapos son vestidos preciosos e o seu corpo
maltratado é o máis doce cáliz.
Entrementres se afanan en construír novos templos,
contemplo desde a miña fiestra o bulideiro tumulto,
nesa manifestación tan frugal como o sorriso das
rapazas que comercian co seu pudor. Bebe comigo
este grolo maldito!

La tierra está ensangrentada y el sol abraza el Mar


Negro. Una doncella re recuesta en su alcoba y sus
harapos son vestidos preciosos y su cuerpo maltratado
es el más dulce cáliz.
Mientras se afanan en construir nuevos templos,
contemplo desde mi ventana el bullicioso tumulto, en
esa manifestación tan frugal como la sonrisa de las
muchachas que comercian con su pundonor. ¡Bebe
conmigo este trago maldito!

22
Unha xitana moi espelida pedía esmola na
estación de Braga. Din-lle unhas moedas como quen
paga a indiferenza. Tiven remorsos en Viana pero xa
era tarde.

Una gitana muy despabilada pedía limosna en la


estación de Braga. Le di unas monedas como quien
paga la indiferencia. Tuve remordimientos en Viana
pero ya era tarde.

23
Pasarán os días das nosas vidas como unha
atardecida nos alicerces da terra. Pasará a
indulxencia primixenia deste amor sen
adoutrinamento.
Non foi feito este canto para os oídos atormentados
que rozaron a tempestade. Mudará este tempo, pero
os amantes deixarán paso á nova fermosura.

Pasarán los días de nuestras vidas como un atardecer


en los cimientos de la tierra. Pasará la indulgencia
primigenia de este amor indoctrinado.
No fue hecho este canto para los oídos atormentados
que rozaron la tempestad. Mudará este tiempo, pero
los amantes dejarán paso a la nueva hermosura.

24
Non te alporices, vella serventa de ingratos
inquilinos, vella prostituta de antigos serrallos, o
desexo amencerá baixo as sabas que onte
desfaleceron.

No te soliviantes, vieja sirvienta de ingratos


inquilinos, vieja prostituta de antiguos serrallos, el
deseo amanecerá bajo las sábanas que ayer
desfallecieron.

25
Con ninguén imaxinei algo deste xeito; agás
contigo, que es o meu principio e o meu fin, alfa e
omega do meu existir.
Feriu-me a túa mirada e ese balbordo teu que non
comprendo, tal como pode acontecer cando se ama
cunha forza que non é máis que a propia negación.

Con nadie imaginé algo semejante; excepto contigo,


que eres mi principio y mi fin, alfa y omega de mi
existir.
Me hirió tu mirada y esa jerigonza tuya que no
comprendo, tal como puede acontecer cuando se ama
con una fuerza que no es más que la propia negación.

26
Como un paxaro que canta para seducir,
respondes á miña chamada desprovida de artificio.
Este é o meu único nacemento: endexamais
retornarei, nunca máis serei sinxelamente o que son.
Estou a naufragar na imperfección e desexo todo o
ben que me poidas conceder. O meus afectos
deixei-nos onde hai mulleres que se entregan ao lecer,
pero esta noite e nosa aínda que teñamos sucio o
corazón.

Como un pájaro que canta para seducir, respondes a


mi llamada desposeída de artificio.
Éste es mi único nacimiento: jamás retornaré, nunca
más seré sencillamente lo que soy.
Estoy naufragando en la imperfección y deseo todo el
bien que puedas concederme. Mis afectos los dejé
donde hay mujeres que se entregan al esparcimiento,
pero esta noche es nuestra aunque tengamos sucio el
corazón.

27
Contemplarás a luz do mundo que vén bautizar os
principios e as sementes. Descansarás nun ventre
fecundo, Aleitarás da consolación e serás a destrución
e a tenrura para todos.

Contemplarás la luz del mundo que viene a bautizar


los principios y las simientes.
Descansarás en un vientre fecundo, mamarás la leche
de la consolación y serás la destrucción y la ternura
para todos.

28
Ensinaron-nos a saciar-nos pero outros
asasinaban pola nosa mantenta. Ensinaron-nos
desde a despreocupación dos nosos instintos e, con
todo, dobregar-se é demasiado sinxelo para nós.
Ningunha proxección social xunto a unha
imperturbable decadencia é o que atopamos a modo
de miseria na miseria.

Nos enseñaron a saciarnos pero otros asesinaban por


nuestra manutención. Nos enseñaron desde la
despreocupación de nuestros instintos y, sin embargo,
doblegarse es demasiado sencillo para nosotros.
Ninguna proyección social unida a una imperturbable
decadencia es lo que hallamos a modo de miseria en
la miseria.

29
PARA TITA

Podemos desaparecer das nosas vidas porque a nosa


necesidade non depende do noso apetito de amizade.
Podemos traizoar-nos e esquecer, pero nalgún intre
deteremos-nos a congratular-nos e lembrar.
Se hai a suficiente indulxencia en nós como para que a
discordia non sexa un problema, tamén hai o
suficiente amor para regresar das feridas.

Podemos desaparecer de nuestras vidas porque


nuestra necesidad no depende de nuestro apetito de
amistad. Podemos traicionarnos y olvidar, pero en
algún instante nos detendremos a congratularnos y
recordar.
Se hay la suficiente indulgencia en nosotros como
para que la discordia no sea un problema, también
hay el suficiente amor para regresar de las heridas.

30
O sol ergue entre os eivados cumios con lasciva
ambigüidade. Deben ser os anos, a voz cansa, o recto
camiñar á vista do profuso aquelarre sensitivo.
Deben ser os anos que pasan estremecendo, que levan
tras de si as primaveras, unha idade de promiscuidade
e deleite.

El sol se levanta entre las lisiadas cumbres con lasciva


ambigüedad. Deben ser los años, la voz cansada, el
recto caminar a la vista del profuso aquelarre
sensitivo.
Deben ser los años que pasan estremeciendo, que
llevan tras de sí las primaveras, una edad de
promiscuidad y deleite.

31
Rúas baleiras nas que o lene tránsito arreguiza a
pel. Esa lembranza de ti! Días de chuvia. Escuros
camposantos onde xacen os ósos do cadáver. Esa
lembranza de ti!
O teu camiñar, o teu paso sincero cara a min. Non a
deixes ir, di o desexo. Esa lembranza de ti!

Calles vacías en las que el leve tránsito eriza la piel.


¡Ese recuerdo de ti! Días de lluvia. Oscuros
cementerios donde descansan los huesos del cadáver.
¡Ese recuerdo de ti!
Tu caminar, tu paso sincero hacia mí. No la dejes ir,
dice el deseo. ¡Ese recuerdo de ti!

32
Que nos tocará vivir? Que soños deixaremos no
camiño? Seguirá connosco o imprescindible ao partir?
Seguirán onda nós os vivos e os mortos que deixamos
atrás? Todos os pasos baldeiros na treboada o tempo
do fin?

¿Qué nos tocará vivir? ¿Qué sueños dejaremos en el


camino? ¿Seguirá con nosotros lo imprescindible
cuando partamos? ¿Seguirán junto a nosotros los
vivos y los muertos que dejamos atrás? ¿Todos los
pasos vacíos en la tormenta el tiempo del fin?

33
Nesa muller observei, Sub Specie Aeterni, máis que
plenitude madura por considerar, o principio mesmo
do idealismo absoluto.

En esa mujer observé, Sub Specie Aeterni, más que


plenitud madura por considerar, el principio mismo
del idealismo absoluto.

34
Precisamos respostas e a filosofía precisa ser
referendada ou refutada.
As preguntas non mudan de dirección ou sentido,
mais sei que ao final nada disto importa cando tan a
miúdo terxiversamos as verdades que coñecemos, as
máis sinxelas que non alentan a dúbida.
Para que nos seguir a enganar, talvez propiamente
nós precisemos ser referendados ou refutados.

Necesitamos respuestas y la filosofía necesita ser


refrendada o refutada.
Las preguntas no cambian de dirección o sentido, mas
sé que al final nada de esto importa cuando tan pronto
tergiversamos las verdades que conocemos, las más
sencillas que no alientan la duda.
Para que seguir engañándonos, tal vez propiamente
nosotros necesitemos ser refrendados o refutados.

35
Escuramente o rigor vén cubrir-nos da feble
chuvia das dársenas. Esta fraternidade non pode ser
lixada, fráxil como sopro que leva o vento anhela o
noso desempeño.
Baixa a escaleira o teu pé favorecido e a neve arrinca
un desexo, doce e amargo como o froito e a semente.
Podo seducir-te até a morte porque a morte non vale
máis que unha mentira, que calquera mentira.

Oscuramente el rigor viene a cubrirnos de la débil


lluvia de las dársenas. Esta fraternidad no puede ser
mancillada, frágil como soplo que lleva el viento
anhela nuestro desempeño.
Baja la escalera tu pie favorecido y la nieve arranca
un deseo, dulce y amargo como el fruto y la simiente.
Puedo seducirte hasta la muerte porque la muerte no
vale más que una mentira, que cualquier mentira.

36
Nunca pensaches que todo acabaría, que o fermoso
nunca chega a durar o suficiente.
Un amor tan profundo como o tempo xaceu a túa
beira e inspirou a túa palabra, o sedento labio buscou
a súa cadea.
Nunca pensaches que todo acabaría, que a dor e o
pracer tamén rematan. Debías deixar paso ao que
nace intentando a fermosura.
Este sangue novo merece ser tomado e nunca
pensaches que acontecería.
Virá a lucidez mendigando a tenrura, agardarás á
porta do teu amado, sempre, e en calquera intre
chamará á túa porta o devezo que acode a nubrar a
cabeza. Nunca pensaches que todo acabaría, que o
fermoso nunca chega a durar o suficiente.

37
Nunca pensaste que todo acabaría, que lo hermoso
nunca llega a durar lo suficiente.
Un amor tan profundo como el tiempo yació a tu lado
e inspiró tu palabra, el sediento labio buscó su cadena.
Nunca pensaste que todo acabaría, que el dolor y el
placer también rematan. Debías dejar paso a lo que
nace intentando la hermosura.
Esta sangre joven merece ser tomada y nunca
pensaste que ocurriría.
Vendrá la lucidez mendigando ternura, aguardarás a
la puerta de tu amado, siempre, y en cualquier
momento llamará a tu puerta el deseo que acude a
nublar la cabeza. Nunca pensaste que todo acabaría,
que lo hermoso nunca llega a durar lo suficiente.

38
De que cor é o sangue cando pensas nun home? A
que sabe o teu orgasmo humedecido?
Pasamos un xunto ao outro e non sabemos nada o un
do outro. Segues con esa inclinación polas aves, ou
morreu o teu amante sen comprender aínda
perentorio?

¿De qué color es la sangre cuando piensas en un


hombre? ¿A qué sabe tu orgasmo humedecido?
Pasamos uno junto al otro y no sabemos nada el uno
del otro. ¿Sigues con esa inclinación por las aves, o
murió tu amante sin comprender todavía lo
perentorio?

39
O poeta que vendeu a súa primixenia e viva
creación comerciou co seu sangue, tal que os
amantes cando se prometeron a eternidade.
Observei que o estabas a procurar, pensando que
talvez a súa última erección sería para ti, e xa no
cadáver bailabas e gozabas fornicando louros anxos
con macabro sorriso.

El poeta que vendió su primigenia y viva creación


comerció con su sangre, al igual que los amantes
cuando se prometieron la eternidad.
Observé que lo que estabas buscando, pensando que
tal vez su última erección sería para ti, y ya en el
cadáver bailabas y gozabas fornicando rubios ángeles
con macabra sonrisa.

40
Desde que ela marchou ando perdido —xa fai un
ano que o tendeiro non me fía—. Comparto piso cun
individuo sectario que fai misas negras en honor de
Belcebú e sacrifica ritualmente a unha doncela virxe.
Despois da cerimonia a estanza cheira a cabra.
Teño-lle dito que non deixe os refugallos no medio da
cama, pero este “cabrón” é un oportunista.

Desde que ella marchó ando perdido —ya hace un año


que el tendero no me fía—. Comparto piso con un
individuo sectario que hace misas negras en honor de
Belcebú y sacrifica ritualmente a una doncella virgen.
Después de la ceremonia la estancia huele a cabra. Le
tengo dicho que no deje los despojos en medio de la
cama, pero este “cabrón” es un oportunista.

41
Se abres a porta verei-na ausente, lambendo os
xenitais dalgún can, axeonllada e espida aos pés de
Mussolini, escoitando a inquisidores e bohemios.
Pero se ela me bica, xaceremos despois sodomizando
sobre curtidos coiros de ovella como un senlleiro
amor.

Si abres la puerta la veré ausente, lamiendo los


genitales de algún perro, arrodillada y desnuda a los
pies de Mussolini, escuchando a inquisidores y
Bohemios.
Pero si ella me besa, yaceremos después sodomizando
sobre curtidos cueros de oveja como un solitario
amor.

42
Se tivese unha dobre personalidade non dubidaría
en deitar contigo, para forcexar na nosa habitación
sen fiestras, para discutir aínda máis que os veciños;
para que murmuren e pensen que non te amo, para
que murmuren e pensen que non me amas,
desvestindo a túa alma lacerada como unha prostituta
que deita con calquera.

Si tuviera una doble personalidad no dudaría en


acostarme contigo, para forcejear en nuestra
habitación sin ventanas, para discutir aún más que los
vecinos; para que murmuren y piensen que no te amo,
para que murmuren y piensen que no me amas,
desvistiendo tu alma lacerada como una prostituta
que se acuesta con cualquiera.

43
Non hai nada mellor que un tirano para enxalzar
a fermosura, e hai amantes que lavaron as mans de
Pilatos após a traizón.
Sei dos amores que me deu a poesía para cada paixón
—recorremos ao que nos enerva por estas feridas—.
Non hai nada mellor que un quente amencer
patibular, e se ela pensa en min entregara-se
defraudada para que vexe a súa dor.

No hay nada mejor que un tirano para ensalzar la


hermosura, y hay amantes que secaron las manos de
Pilatos después de la traición.
Sé de los amores que me dio la poesía para cada
pasión —recurrimos a lo que nos enerva por estas
heridas—.
No hay nada mejor que un caliente amanecer
patibulario, y si ella piensa en mi se entregará
defraudada para que veje su dolor.

44
Que fixeron os exipcios coas súas grandes
pirámides no deserto? Que fixeron na revolución
francesa? Fixeron o mesmo desde o Nilo ao Sena:
soterrar aos mortos.

¿Qué hicieron a los egipcios con sus grandes


pirámides en el desierto? ¿Qué hicieron en la
revolución francesa? Hicieron lo mismo desde el Nilo
al Sena: enterrar a los muertos.

45
Se dis que me amas podo crer-te, se vés devorar a
miña calaza podo crer-te, pero se me desprezas, entón
amarei-te.
E se é algo así como un pracer furtivo, a túa man
achegará caladamente, deixaras que o desexo —o mal
chamado ladrón— se afaga con todo.
Se dis que me adoras podo crer-te, se dis que me
necesitas podo crer-te, pero se me prometes esquecer,
entón amarei-te.

Si dices que me amas puedo creerte, si vienes a


devorar mi carroña puedo creerte, pero si me
desprecias, entonces te amaré.
Y si es algo así como un placer furtivo, tu mano se
allegará calladamente, dejarás que el deseo —el mal
llamado ladrón— se apodere del todo.
Si dices que me adoras puedo creerte, si dices que me
necesitas puedo creerte, pero si prometes olvidarme,
entonces te amaré.

46
Procura por min cando anheles un amante para
practicar a zoofilia, para azorrar pola lama dun
amor fracasado.
Toma-me e despois calumnia con donaire a miña
fraqueza; mais, achega o teu peito de nai, emporiso,
para o teu pequeno, soñador, rebelde poeta.

Búscame cuando anheles un amante para practicar la


zoofilia, para arrastrarnos por el barro de un amor
fracasado.
Tómame y después calumnia con donaire mi
endeblez; mas, acerca tu pecho de madre, no obstante,
para tu pequeño, soñador, rebelde poeta.

47
Quixera espir a rixidez dos teus membros afeitos á
marcialidade, a túa honra acuartelada entre desfiles
de gladiadores e coroas de caudillos, a túa integridade,
a túa tex pálida.
Sería o teu escravo se me deixaras, sería o teu amante
se me deixaras, quitar-che o uniforme e engalanar coa
túa afouteza.

Quisiera desnudar la rigidez de tus miembros


acostumbrados a la marcialidad, tu honra acuartelada
entre desfiles de gladiadores y coronas de caudillos, tu
integridad, tu tez pálida.
Sería tu esclavo si me dejaras, sería tu amante si me
dejaras, quitarte el uniforme y engalanarme de tu
entereza.

48
Casa comigo e darei-che a felicidade todos os días
da miña vida. Prometo-che o amor, prometo-cho.
Sufrirás en silencio cando te fira, pedirei perdón e
chorarás polos fillos que nunca tivemos —só bébedos
podemos ser honestos—.
Beberás da miña copa e cohabitaremos, e terás o meu
arrepentimento, pero ao espertar seguirei a mentir.

Cásate conmigo y te daré la felicidad todos los días de


mi vida. Te prometo el amor, te lo prometo.
Sufrirás en silencio cuando te hiera, te pediré perdón
y llorarás por los hijos que nunca tuvimos —sólo
borrachos podemos ser honestos—.
Beberás de mi copa y cohabitaremos, y tendrás mi
arrepentimiento, pero al despertar seguiré mintiendo.

49
Se fose un covarde abaixaría o rostro para non te
ollar, desconfiaría da túa alma, tan fragrante como
unha flor —oh fermosura!—, da túa beleza que atrapa
os insectos como mel, doce mel!
Aínda que a túa alcoba estea máis concorrida que o
Pazo de Cnosos en tempos estivais, ás veces pensar
mal reconforta.
Desconfiando de ti como do bo samaritano nas ruínas
de Mileto, son feliz sabendo que todo é inútil e a
poesía morre, que os teus ollos agardan ao final do
camiño cando estás cansa de amar a outros homes.

Si fuera un cobarde apartaría el rostro para no


mirarte, desconfiaría de tu alma, tan fragante como
una flor —¡oh hermosura!—, de tu belleza que atrapa
los insectos como miel, ¡dulce miel!
Aunque tu alcoba esté más concurrida que el Palacio
de Cnosos en tiempos estivales, a veces pensar mal
reconforta.
Desconfiando de ti como del buen samaritano en las
ruinas de Mileto, soy feliz sabiendo que todo es inútil
y la poesía muere, que tus ojos aguardan al final del
camino cuando estás cansada de amar a otros
hombres.

50
Aceptando que a democracia fracasou e que os
novos fascistas asumen o poder cunha face máis
elegante e sutil, so resta convencer-se de que os
vellos ditadores delegaron os seus asuntos aos que
asasinan polas costas.
Sabendo que o terrorismo seguirá castrando
impunemente e que nos exhortaran os violadores do
poder para que pousemos as nádegas nos seus
corruptos aparellos: só resta, despois desta traizón,
comprender que os asasinos andan soltos.

Aceptando que la democracia ha fracasado y que los


nuevos fascistas asumen el poder con una cara más
elegante y sutil, sólo resta convencerse de que los
viejos dictadores delegaron sus asuntos a los que
asesinan por la espalda.
Sabiendo que el terrorismo seguirá castrando
impunemente y que los violadores del poder nos
exhortarán para que posemos las nalgas en sus
corruptos aparatos: sólo resta, después de esta
traición, comprender que los asesinos andan sueltos.

51
Idéntico a un Michelangelo esculpindo un David
eterno, o seu amante era por entón aquel que daba
forma á súa criatura. E este podía descansar e reclinar
a súa testuz no intre mesmo que a chuvia caía para a
intimidade.
Cando Eva chegou ao paraíso sucumbiu aquela dita:
como unha serpe arrebatou-lles o seu amor lexítimo, a
súa última marabilla.

Idéntico a un Michelangelo esculpiendo un David


eterno, su amante era por entonces aquél que daba
forma a su criatura. Y éste podía descansar y reclinar
su testuz en el mismo instante que la lluvia caía para
la intimidad.
Cuando Eva llegó al paraíso sucumbió aquella dicha:
como una sierpe les arrebató su amor legítimo, su
última maravilla.

52
Unha fermosa rapaza petou na miña porta,
podería ser unha coincidencia ou un sinal do destino.
Se lese os Textos Sagrados convidaría-a a entrar para
comerciar coa miña alma.
Tal esexese? O que ela dixer! Que en tempos de David
ía calor? Eu crería! Só hai un Deus? Por que o negar?
Mesmo que un faquir nunha alfombra de cravos,
pode-se adoitar a contrición sen sangrar.

Una bella muchacha llamó a mi puerta, podría ser una


coincidencia o una señal del destino. Si leyese los
Textos Sagrados la invitaría a entrar para comerciar
con mi alma.
¿Tal exégesis? ¡Lo que ella dijese! ¿Qué en tiempos de
David hacía calor? ¡Yo creería! ¿Sólo hay un Dios?
¿Por qué negarlo?
Al igual que un faquir en una alfombra de clavos, se
puede adoptar la contrición sin sangrar.

53
Cando non traballaba pensaba que nalgún intre
estaría contigo, amarrado ao teu peito como a unha
bita.
Agora que o traballo non me falta, unicamente me
atormenta non te achar nesa casa que mercamos para
nós, nesa habitación fielmente espazada para o noso
lecer.
Pasaría á outra beira sen maldicir os días sacrificados
e un ceo azul e unha constelación máis arriba, aínda
máis que este tormento.

Cuando no trabajaba pensaba que en algún momento


estaría contigo, amarrado a tu pecho como a un noray.
Ahora que el trabajo no me falta, únicamente me
atormenta no encontrarte en esa casa que compramos
para nosotros, en esa habitación fielmente espaciada
para nuestro asueto.
Pasaría a la otra orilla sin maldecir los días
sacrificados y un cielo azul y una constelación más
arriba, aún más que este tormento.

54
Podes crer que non a biquei? ¿Podes crer que non lle
fixen o amor? Nunca debín dicir que non!
Será un bo cristián que non lle mete man, ou é que o
doce amor non lle quentou?
Podes crer que non a biquei? Podes crer que non lle
fixen o amor? Nunca debín dicir que non!
Será que hipotecaron o pracer, que ten fillos e esposo
—suficiente para retractar-se— pero si se ofrece que
pode un facer?

¿Puedes creer que no la besé? ¿Puedes creer que no le


hice el amor? ¡Nunca debí decir que no!
¿Será un buen cristiano que no le mete mano, o es que
el dulce amor no le calentó?
¿Puedes creer que no la besé? ¿Puedes creer que no le
hice el amor? ¡Nunca debí decir que no!
¿Será que hipotecaron el placer, que tiene hijos y
esposo —suficiente para retractarse— pero si se ofrece
qué puede uno hacer?

55
Baixo unha infinidade de soles, a anos luz,
perdemos aos nosos devanceiros e ignoramos a nosa
orixe; ningunha cousa, agás un baño radiante ou
escoitar música na praia.
Acaso, aló enriba, estean os namorados nunha lúa de
Saturno botando-se aceites na pel, cuestionando-se
arestora o que nós.

Bajo una infinidad de soles, a años luz, perdimos a


nuestros ancestros e ignoramos nuestro origen; nada,
excepto un baño radiante o escuchar música en la
playa.
Acaso, allá arriba, estén los enamorados en una luna
de Saturno echándose aceites en la piel,
cuestionándose lo mismo que nosotros.

56
Cando teña algo de vontade procurarei a máis
fermosa femia que me acose coa continuidade. De
certo que no postremo non desapareceremos sen
deixar resolto algún apetito, algún anhelo que nos
acougue a existencia, quizabes un amante para o noso
perpetuo e exiguo futuro.

Cuando tenga algo de voluntad procuraré la más


hermosa hembra que me acose con la continuidad.
Seguro que en las postrimerías no desapareceremos
sin dejar resuelto algún apetito, algún anhelo que nos
alivie la existencia, quizás un amante para nuestro
perpetuo y exiguo futuro.

57
Unha moza galantea —desconfío desa boca de
seda—. Con esas cousas faría eu..., con danzarinas de
alcoba, con últimos sorbos de champaña, con esa
impureza de dous descoñecidos que se len nas carnes
o desexo, ou o desprezo dun beixo que acollería para
refina-lo en Mina Saub.

Una moza galantea —desconfío de esa boca de seda—.


Con esas cosas haría yo…, con bailarinas de alcoba,
con últimos sorbos de champaña, con esa impureza de
dos desconocidos que se leen en las carnes el deseo, o
el desprecio de un beso que acogería para refinarlo en
Mina Saub.

58
Acabaches cunha sorpresa despois de cada mes.
Acabaches con dores de cabeza diariamente.
Segues a crucificar-te polo teu dano? Segues a
crucifica-la por non ser tan fermosa como antes?
Empezaches sendo un revolucionario e agora tes un
vulgar traballo cun soño aínda máis vulgar, e sobre o
vaso hai unhas flores tan murchas como a túa alma.

Acabaste con una sorpresa después de cada mes.


Acabaste con dolores de cabeza diariamente.
¿Sigues a crucificarte por tu daño? ¿Sigues a
crucificarla por no ser tan hermosa como antaño?
Empezaste siendo un revolucionario y ahora tienes un
trabajo vulgar con un sueño aún más vulgar, y sobre
el jarrón hay unas flores tan mustias como tu alma.

59
Penso seriamente en suicidar-me; secasí,
pensando-o ben, non deixo amigos nin unha viúva
inconsolable.
Pasar polo mundo sen ningún delito? Marchar e non
deixar nada? Pauperes sumus sed non misericordes.

Pienso seriamente en suicidarme; más, pensándolo


bien, no dejo amigos ni una viuda inconsolable.
¿Pasar por el mundo sin ningún delito? ¿Marchar y no
dejar nada? Pauperes sumus sed non misericordes.

60
Reivindicamos as igrexas. Reivindicamos a
virxindade. Faremos o amor coas virxes en todos os
templos.

Reivindicamos las iglesias. Reivindicamos la


virginidad Haremos el amor con las vírgenes en todos
los templos.

61
Amo a súa leucemia, a enfermidade que a consume
pouco a pouco, a artrose dos seus membros incapaces
de apertar o amor, inclusive cando recollo as súas
cinzas e balbuce un nome ininterrompidamente,
cando o seu iris cae na alfombra como unha fervenza
desde o ceo...

Amo su leucemia, la enfermedad que la consume poco


a poco, la artrosis de sus miembros incapaces de
abrazar el amor, inclusive cuando recojo sus cenizas y
balbucea un nombre ininterrumpidamente, cuando su
iris cae en la alfombra como una cascada desde el
cielo...

62
En brazos dunha prostituta podo ser un
fracasado, pero cando Medora abriu as súas pernas
deixou un lugar segredo para prostrar esa tristura.
Porque son un fracasado procuro os teus lenes e doces
peitos como moscas de manteiga.

En brazos de una prostituta puedo ser un fracasado,


pero cuando Medora abrió sus piernas dejó un lugar
secreto para postrar esa tristura.
Porque soy un fracasado procuro tus suaves y dulces
pechos como moscas de mantequilla.

63
Deixei-me atropelar para que ela gozara cun
parapléxico, para que sentira un orgasmo cego e me
aproximara á súa pelve como un animal desexable.
Polas noites, Esmeralda monta na miña chepa como
unha fermosa xitana.

Me dejé atropellar para que ella gozara con un


parapléjico, para que sintiera un orgasmo ciego y me
aproximara a su pelvis como un animal deseable. Por
las noches, Esmeralda monta en mi chepa como una
hermosa gitana.

64
Escollemos o máis puro racismo para facer a nosa
relixión de amor.
Cazamos serpes nos desertos de Arizona. Cazamos
ratas nas pradarías de Iowa. Cazamos indios por todo
o territorio. Cazamos negros nos barrios de Illinois.
Ningunha pel mestiza baixo o Iukón que non luzan
agora as nosas mulleres.

Escogimos el más puro racismo para hacer nuestra


religión de amor.
Cazamos serpientes en los desiertos de Arizona.
Cazamos ratas en las praderas de Iowa. Cazamos
indios por todo el territorio. Cazamos negros en los
barrios de Illinois. Ninguna piel mestiza bajo el Yukón
que no luzcan ahora nuestras mujeres.

65
Incitas-me coas túas carnes fláccidas, cos teus
peitos cianóticos e cancerosos como figos encarnados
baixo o sol.
Un serán caeu a inspiración igual que unha cereixa na
miña boca, o mesmo que unha nádega túa, tan
anárquica que non collía no vestido, para facer coa
mesma deixades outro verso desprezable; pero ti,
solícita, rexeitaches-me con tal indiferenza que te
pensei amar: a unha cadela por moito que a maltrates
sempre garda algo de dignidade.

Me Incitas con tus carnes fláccidas, con tus pechos


cianóticos y cancerosos como higos encarnados bajo el
sol.
Un atardecer cayó la inspiración como una cereza en
mi boca, al igual que una nalga tuya, tan anárquica
que no cogía en el vestido, para hacer con la misma
dejadez otro verso despreciable; pero tú, solícita, me
rechazaste con tal indiferencia que pensé amarte: a
una perra por mucho que la maltrates siempre guarda
algo de dignidad.

66
Podería estar retirado entre peixes tropicais e
fermosas aves do paraíso. Coas nocturnas caídas do
sol no seu abismo, escoitaría o bulir das augas que
afondan nos arrecifes como se a máis grande
orquestra agradecese a nosa presenza, pero emporiso
non deixaría de asistir ao inmenso pánico da soidade.
Eu mesmo comería do prohibido e asasinaría ao meu
irmán, só por arredar da enorme beleza de Deus.

Podría estar retirado entre peces tropicales y


hermosas aves del paraíso. Con las nocturnales caídas
del sol en su abismo, escucharía el bullicio de las
aguas que ahondan en los arrecifes como si la más
grande orquesta agradeciese nuestra presencia, pero
no por ello dejaría de asistir al inmenso pánico de la
soledad. Yo mismo comería de lo prohibido y
asesinaría a mi hermano, sólo por arredrarme de la
enorme belleza de Dios.

67
No leito de morte cantarei a miña canción —non
son o home que tes desexado nin podo amenizar a túa
monotonía—. No leito de morte cantarei a miña
canción, velado por un negro coro de carpideiras,
velado por un negro coro de serpes. Gusto de ti cando
me fas sentir cousas que non din as verbas.

En el lecho de muerte cantaré mi canción —no soy el


hombre que has deseado ni puedo amenizar tu
monotonía—. En el lecho de muerte cantaré mi
canción, velado por un negro coro de plañideras,
velado por un negro coro de sierpes. Me gusta cuando
me haces sentir cosas que no dicen las palabras.

68
Agarda co anzol na gorxa entrementres a sedala
apreme no profundo mar. Agarda, paixón explícita,
despois da guerra, cando vencido leven ao teu amor
eivado para chuchar-che as tetas.
Os seres elementais non se cuestionan a razón da
existencia.

Aguarda con el anzuelo en la garganta mientras el


sedal oprime en el profundo mar. Aguarda, pasión
explícita, después de la guerra, cuando vencido lleven
a tu amor lisiado para chupetearte las tetas.
Los seres elementales no se cuestionan la razón de la
existencia.

69
A miña musa foxe dos meus pasos e, como unha
cadela celosa, dorme cos restos dun inepto. Agora
lembro que endexamais gustou da perfección viril e
anacrónica do Superhome Nietzschiano, só andaba na
procura dun fociño morno que lle cheirase o cu e a
seguira polos antros da cidade finxindo amor.

Mi musa huye de mis pasos y, como una perra celosa,


duerme con los restos de un inepto. Ahora recuerdo
que jamás le gustó la perfección viril y anacrónica del
Superhombre Nietzscheano, sólo andaba buscando un
hocico tibio que le oliscase el culo y la siguiera por los
antros de la ciudad fingiendo amor.

70
Non esperto o interese de ningún sexo, nin unha
triste exclamación nin unha estraña sorpresa. Cando
me perciben os animais decatan-se da miña condición.
Nin sequera son aceptado polos asexuados. A suor
concupiscente non aquela a unha femia dominada
pola canícula. Difícil é chamar a túa atención.
Unicamente me entenden as plantas, co seu
dinamismo, así que paso horas a observa-las.

No despierto el interés de ningún sexo, ni una triste


exclamación ni una extraña sorpresa. Cuando me
perciben los animales se dan cuenta de mi condición.
Ni siquiera soy aceptado por los asexuados. El sudor
concupiscente no incita a una hembra dominada por
la canícula. Difícil es llamar tu atención.
Únicamente me entienden las plantas, con su
dinamismo, así que paso horas observándolas.

71
DONNA DE LA VOCE RAUCA

(Aida)

O que máis me agrada de ti non é só cando bebes e


falas demasiado e dis esas cousas para embeber-te
dun pracer extinto, senón cando humillada e
conmovida axeonllas na igrexa diante do altar. Alí
mesmo sinto que estaría á túa beira para sempre e
sabes que non son nada relixioso.

Lo que más me agrada de ti no es sólo cuando bebes y


hablas demasiado y dices esas cosas para embriagarte
de un placer extinto, sino cuando humillada y
conmovida te arrodillas en la iglesia delante del altar.
Allí mismo siento que estaría a tu lado para siempre y
sabes que no soy nada religioso.

72
Aberta está a miña porta para todos os que aman
durmindo en sórdidas pensións dunha noite.
Entra paseniño e deita no meu leito, denuda a túa
alma de incomprensibles palabras.
“Ti tes o amor que preciso ou quizabes máis que
suficiente”.
Esperto no teu verso e no meu oído murmuran os teus
labios. Estou canso desta límpida angustia. Observo-te
e entras sen chamar. Choves no meu leito, fría da rúa
e empapada de tempo sobre os nosos silencios.
“Ti tes o amor que preciso ou quizabes máis que
suficiente”.

Abierta está mi puerta para todos los que aman


durmiendo en sórdidas pensiones de una noche.
Entra lentamente y acuéstate en mi lecho, desnuda tu
alma de incomprensibles palabras.
“Tú tienes el amor que necesito o quizás más que
suficiente”.
Despierto en un verso y en mi oído susurran tus
labios. Estoy cansado de esta límpida angustia. Te
observo y entras sin llamar. Llueves en mi lecho, fría
de la calle y empapada de tiempo sobre nuestros
silencios.
“Tú tienes el amor que necesito o quizás más que
suficiente”.

73
Non hai unha soa mirada de amor nos seus ollos,
agás unha cálida e muda bagaxe.
Persegue un rastro vivo polas sombras lambendo a
xeada do meu rostro. Idéntica ao veleno dunha
noitebra, o seu resplandor acentúa-se como unha
turquesa de xogos lascivos.
Resulta tan desprezable a poesía que non me teño por
máis que desprezable. Con desidia entrei na casa do
meu amado, acordarei de marchar antes de
transformar nun estraño?

No hay una sola mirada de amor en sus ojos, excepto


un cálido y mudo bagaje.
Persigue un rastro vivo por las sombras lamiendo la
escarcha de mi rostro. Al igual que el veneno de un
anochecer, su resplandor se acentúa como una
turquesa de juegos lascivos.
Resulta tan despreciable la poesía que no me tengo
por más que despreciable. Con desidia entré en la casa
de mi amado, ¿me acordaré de partir antes de
transformarme en un extraño?

74
Quixera abandonar-me ao silandeiro arrolo das
fontes de Aretusa ou, tal que Alfeo, tornar en río
para levar o teu nome até os confíns.
Mentimos-nos e non achamos máis ledicia que o mel
do embeleco, aínda que despois veñan as abellas a
instigar a nosa conciencia.

Quisiera abandonarme al silente arrullo de las fuentes


de Aretusa o, como Alfeo, convertirme en río para
llevar tu nombre hasta los confines.
Nos mentimos y no hallamos más placer que la miel
del embeleso, aunque después vengan las abejas a
hostigar nuestra conciencia.

75
EFÉMERA

Podería ser un precioso nome para unha muller. O


dicionario fai alusión ao que dura pouco. Se baixa
polo teu pescozo como un bico, a súa condición é
perenne e fugaz.
Ten outra connotación máis zoolóxica e se cadra
vulgar. Posúe ás de cor cincento e escasamente
persiste ao percorrer do sol; pero se isto non turba o
teu rostro direi o propio do teu amor, que apenas vive
para que eu o contemple.

EFÍMERA

Podría ser un precioso nombre para una mujer. El


diccionario hace alusión a lo que dura poco. Si baja
por tu cuello como un beso, su condición es perenne y
fugaz.
Tiene otra connotación más zoológica y si cabe vulgar.
Posee alas de color ceniciento y escasamente persiste
al transcurrir del sol; pero si esto no turba tu rostro
diré lo propio de tu amor, que apenas vive para que
yo lo contemple.

76
Empezarei a denudar-me e sentirei noxo do meu
corpo. Amecerei como unha puta que deita con todos
ou unha muller violada que se sente aldraxada por
dentro. Pero hei de mudar dalgún xeito para a
nobreza, pero hei de te amar dalgún xeito, espida, con
esta alma miña que desprezo.

Empezaré a desnudarme y sentiré asco de mi cuerpo.


Amaneceré como una puta que se acuesta con todos o
una mujer violada que se siente ultrajada por dentro.
Pero he de cambiar de alguna forma para la nobleza,
pero he de amarte de alguna forma, desnuda, con esta
alma mía que desprecio.

77
PARA TITA

Asasina ao teu marido, asasina aos teus fillos para


estardes un tempo sós.
Recibes ao amante que sempre sorrí cando o ves pasar
desde a túa fiestra. Fai café e conversaredes os dous
na cociña.
Asasina ao teu marido, asasina aos teus fillos para
estardes un tempo sós.
Se murmura a xente non importa, el virá sorrir.
Agarda cun paraugas, chove miúdo sobre as follas
verdes.
Asasina ao teu marido, asasina aos teus fillos para
estardes un tempo sós.
Unha luz tentadora aperta a escuridade. Que fas que
non o convidas a entrar? Non hai ninguén e podes
amar.

78
PARA TITA

Asesina a tu marido, asesina a tus hijos para estar un


tiempo solos.
Recibes al amante que siempre sonríe cuando lo ves
pasar desde tu ventana. Haz café y departiréis los dos
en la cocina.
Asesina a tu marido, asesina a tus hijos para estar un
tiempo solos.
Si murmura la gente no importa, él vendrá a sonreír.
Aguarda con un paraguas, llovizna sobre las hojas
verdes.
Asesina a tu marido, asesina a tus hijos para estar un
tiempo solos.
Una luz tentadora abraza la oscuridad. ¿Qué haces
que no lo invitas a entrar? No hay nadie y puedes
amar.

79
Se vén o espírito romántico pode-se prostrar onda
nós, a beber das nosas copas e insultar-nos.
O seu traballo consiste nisto mesmo: ferir porque a
dor redime, ferir porque a dor é suficiente.
Nesta época sen consideracións en calquera ombro
podo chorar. Falar de bailaríns e poetas está
prohibido. A miña patria esixe o silencio, dobregar a
tenrura que hai en min; pero hoxe non teño forzas
para traizoar-te agás por un hipócrita desexo de
perfección. Quixera chorar como unha muller pero
isto non me está permitido.

Si viene el espíritu romántico se puede postrar junto a


nosotros, a beber de nuestras copas e insultarnos.
Su trabajo consiste en esto mismo: herir porque el
dolor redime, herir porque el dolor es suficiente.
En esta época sin consideraciones en cualquier
hombro puedo llorar. Hablar de bailarines y poetas
está prohibido. Mi patria exige el silencio, doblegar la
ternura que hay en mí; pero hoy no tengo fuerzas
para traicionarte excepto por un hipócrita deseo de
perfección. Quisiera llorar como una mujer pero esto
no me está permitido.

80
SAÚDE E INMORTALIDADE!

Ao teu contacto sinto-me nobre, preciso corpos de


nobreza e o ánimo que acende a súa luz imperiosa.
Arpas que tocades no templo de David, melodías que
ascenden áxiles como o hálito dunha doncela aos
nefres de Deus, enchede o limiar deste atormentado
corazón tan falto de sentido.

¡SALUD E INMORTALIDAD!

A tu contacto me siento noble, necesito cuerpos de


nobleza y el ánimo que enciende su luz imperiosa.
Arpas que tocáis en el templo de David, melodías que
ascienden ágiles como el hálito de una doncella a la
narigada de Dios, llenad el umbral de este
atormentado corazón tan falto de sentido.

81
Esvásticas penduran das fiestras onde as miñas
donas departen de cousas sen importancia. Non
reparan en min pero eu estou a observa-las cando fan
o ademán de recoller unha prenda.
Semellan desexar a calquera, pero nun intre acougan
e lembran as súas obrigas maternas.
Recatadas, queren conservar a dignidade agardando
pola milicia que está lonxe.
Arestora penso en ti, a máis onerosa das patrias,
cando as túas mulleres consolan aos nosos inimigos
cos doces peitos que acaban de aleitar o odio.

Esvásticas penden de las ventanas donde mis señoras


departen de cosas sin importancia. No reparan en mí
pero yo las observo cuando hacen el ademán de
recoller una prenda.
Semejan desear a cualquiera, pero en un momento
recapacitan y recuerdan sus obligaciones maternas.
Recatadas, quieren conservar la dignidad aguardando
por la milicia que está lejos.
Ahora pienso en ti, la más onerosa de las patrias,
cuando tus mujeres consuelan a nuestros enemigos
con los dulces pechos que acaban de amamantar el
odio.

82
A fermosura é o crime do aínda máis fermoso, e
comprender é regresar á orixe da non comprensión.
No racional e exquisito agacha un instinto de
animalidade, concibido de tal xeito que soe obviar o
obxecto da súa crueldade.

La hermosura es el crimen de lo todavía más


hermoso, y comprender es regresar al origen de la no
comprensión.
En lo racional se oculta un instinto de animalidad,
concebido de tal forma que suele obviar el objeto de
su crueldad.

83
Masturbarei ante vós agradecendo a indiferenza.
Agardo ao amor solitario que virá ao meu encontro.
Podería arrogar-me toda a vosa xenreira e inclusive
obviar a desaprobación dos vosos rostros.
Non me mostredes esa insólita prudencia, amable de
devorar intencións, quen escrebe con tanta deixades
abandona o talento polo fastío.

Me masturbaré ante vosotros agradeciendo la tibieza.


Aguardo el amor solitario que vendrá a mi encuentro.
Podría arrogarme toda vuestra inquina e incluso
obviar la desaprobación de vuestros rostros.
No me mostréis esa insólita prudencia, amable de
devorar intenciones, quien escribe con tanta dejadez
abandona el talento por el hastío.

84
Cando lle pedín que casara comigo non mentía, e
decidín mitigar a dúbida.
Polígamo e servente da Kaaba prometín o meu amor,
sabendo que endexamais aceptaría.

Cuando le pedí que se casara conmigo no mentía, y


decidí mitigar la duda.
Polígamo y sirviente de la Kaaba prometí mi amor,
sabiendo que jamás aceptaría.

85
Beloved, gaze in thine own heart,
The holy tree is growing there;

W. B Yeats

A costa pasou onde o mar contemplamos, baixo o sol


camiñamos. Ela, radiante como unha flor denantes de
ser cortada.
Que murmura a xente cando pasamos? Certamente
pensan que é unha mágoa, que se teña que aturar esa
carga, de coller as nosas mans con tanta devoción.
Pola nosa presenza semellan contrariados, ou
quizabes os prexuízos máis humanos.
A costa pasou onde o mar contemplamos, baixo o sol
camiñamos.

86
Beloved, gaze in thine own heart,
The holy tree is growing there;

W. B Yeats

La costa pasó donde el mar contemplamos, bajo el sol


caminamos. Ella, radiante como una flor antes de ser
cortada.
¿Qué murmura la gente cuando pasamos?
Ciertamente piensan que es una lástima, que se tenga
que soportar esa carga, de coger nuestras manos con
tanta devoción.
Por nuestra presencia semejan contrariados, o quizás
los perjuicios más humanos.
La costa pasó donde el mar contemplamos, bajo el sol
caminamos.

87
Deixa-me medrar até a túa alma ceibe! Deixa-me
medrar até o teu ceibe amor! Co meu coitelo sangrarei
as túas pupilas e do teu iris xurdirá unha bágoa de
esplendor tan inmensa como o mundo.
Beberei dos teus ollos a doce visión. Cego para min, o
teu corpo tremerá cando o bique e os meus labios
húmidos buscarán os teus nocellos.
Deixa-me medrar até a túa alma fértil! Deixa-me
medrar até o teu corazón! Cruel é o amor para todos
os que aman.
A nada temerás e nada poderá ferir-te, a nada temerei
e nada poderá sobre min.

¡Déjame crecer hasta tu alma libre! ¡Déjame crecer


hasta tu libre amor! Con mi cuchillo sangraré tus
pupilas y de tu iris surgirá una lágrima de esplendor
tan inmensa como el mundo.
Beberé de tus ojos la dulce visión. Ciego para mí, tu
cuerpo temblará cuando lo bese y mis labios húmedos
buscarán tus tobillos.
¡Déjame crecer hasta tu alma fértil! ¡Déjame crecer
hasta tu corazón! Cruel es el amor para todos los que
aman.
A nada temerás y nada podrá herirte. A nada temeré y
nada podrá sobre mí.

88
Sucios de nos amar longamente como dous
animais, espidos, sumidos no acre olor de fluídos e
esencias; no ritual de tantas noites con sabor a
cervexa, é fermoso contemplar o teu rostro e os teus
húmidos ollos baixo o amargo e lene arrecendo.

Sucios de amarnos largo tiempo, como dos animales,


desnudos, sumidos en el acre olor de fluidos y
esencias; en el ritual de tantas noches con sabor a
cerveza, es hermoso contemplar tu rostro y tus
húmedos ojos bajo el amargo y suave efluvio.

89
Canto durará a túa beleza; os teus peitos,
debidamente dispostos; o teu pudor, modelado como
unha bolboreta? Todo porque alguén descubra a túa
virtude —como entomólogo— para pór en ti unha
semente de procreación.

¿Cuánto durará tu belleza; tus pechos, debidamente


dispuestos; tu pudor, modelado como una mariposa?
Todo porque alguien descubra tu virtud —como
entomólogo— para poner en ti una simiente de
procreación.

90
Ser críticos. Facer poemas inspirados e perniciosos,
pero poucos, e que cada frase signifique un traballo,
unha ausencia gratuíta e diaria.
A miña musa acende unha luz e, sobre a miña boca,
pousa os seus peitos —Reino de Hades— para que eu
elixa un coa lingua.

Ser críticos. Hacer poemas inspirados o perniciosos,


pero pocos, y que cada frase signifique un trabajo, una
ausencia gratuita y diaria. Mi musa enciende una luz
y, sobre mi boca, posa sus pechos —Reino de Hades—
para que elija uno con la lengua.

91
Arestora estou contigo, meu ben, cos beizos
partidos, coa resaca de onte, inmundo de tempo,
limpo para ti de toda falsidade e impureza.
Xa é hora, meu ben, de romper. Rompe comigo até o
odio, rompe lene sobre mirtos e pombas, e di-me ao
oído esas verbas que só eu sei: vilain, tu dis souvent de
mechantes choses.
Pasan os días no paraíso pero para min hai tanta
soidade no ceo como na terra. Se vés suplicar existirei
para ese breve intre de luz. Se estou demasiado
absorto deixa que me confunda como a auga en
calquera mar estraño e navegable.

Ahora estoy contigo, mi bien, con los labios partidos,


con la resaca de ayer, inmundo de tiempo, limpio para
ti de toda falsedad e impureza.
Ya es hora, mi bien, de romper. Rompe conmigo hasta
el odio, rompe leve sobre mirtos y palomas, y dime al
oído esas palabras que sólo yo sé: vilain, tu dices
souvent de mechantes choses.
Pasan los días en el paraíso pero para mí hay tanta
soledad en el cielo como en la tierra. Si te avienes a
suplicarme existiré para ese breve instante luz. Si
estoy demasiado absorto deja que me confunda como
el agua en cualquier mar extraño y navegable.

92
Beleza recóndita, alma dunha estraña sabedoría que
xorde da terra como un verxel de desafiuzados
rumores, neses ollos perdidos que se achegan como
avelaíñas para caer abrasados por un sol demasiado
cálido nas ruínas da promiscuidade.
Todo isto entende o valedor da indolencia, segredos
misterios dun íntimo afán. Como o destino que busca
a destrución, non se pode pasar polo mundo co sorriso
dun anxo benévolo.

Belleza recóndita, alma de una extraña sabiduría que


surge de la tierra como un vergel de desahuciados
rumores, en esos ojos perdidos que se acercan como
mariposas nocturnas para caer abrasados por un sol
demasiado cálido en las ruinas de la promiscuidad.
Todo esto entiende el valedor de la indolencia,
secretos misterios de un íntimo afán. Como el destino
que busca la destrucción, no se puede pasar por el
mundo con la sonrisa de un ángel benévolo.

93
Baixo as flores do hibisco arde un segredo
misterio. Na casa dos homes agardan os teus amados,
agarda a pel que será acollida sen insolencia no
turbador abismo.
Deixa-me seducir-te en silencio, ti es o orgullo que
coroa esta condición enfermiza e vulgar.

Bajo las flores del hibisco arde un secreto misterio. En


la casa de los hombres aguardan tus amados, aguarda
la piel que será acogida sin insolencia en el turbador
abismo.
Déjame seducirte en silencio, tú eres el orgullo que
corona esta condición enfermiza y vulgar.

94
Que fas axeonllada, fermosa politeísta, pregando a
Deuses descoñecidos? Que loito gardan esas mans que
se achegan á luz amortecina das iconas?
Ti es como ese dócil papel que se presta e se vende con
poder de aflición.
A vida que rexeita os seus dons non merece máis que
os escarnios que se prestan os amantes pagando a
traizón. A túa altiveza non vale máis que unhas
moedas.

¿Qué haces arrodillada, hermosa politeísta, rezando a


Dioses desconocidos? ¿Qué luto guardan esas manos
que se allegan a la luz amortecida de los iconos?
Tú eres como ese dócil papel que se presta y se vende
con poder de aflicción.
La vida que desprecia sus dones no merece más que
los escarnios que se dedican los amantes pagando la
traición. Tu altivez no vale más que unas monedas.

95
Na miña soidade hai unha chave que é a túa
imaxe, capaz de abrir fechos e cadeados co mesmo
tino que un ladrón persevera para arrebatar os
tesouros da noite. Con igual substancia reptan as
miñas verbas para abrir as portas gardadas.
Oculto no lupanar dos teus labios, enchido de fervente
paixón, consigo a transformación máis horrible do
meu amor.

En mi soledad hay una llave que es tu imagen, capaz


de abrir cerrojos y candados con el mismo cuidado
que un ladrón persevera para arrebatar los tesoros de
la noche. Con igual substancia reptan mis palabras
para abrir las puertas guardadas.
Oculto en el lupanar de tus labios, henchido de
ferviente pasión, consigo la transformación más
horrible de mi amor.

96
Sobre eles descansa, toda, vulnerable como unha
pomba, a miña máis grácil flor. A unha deusa non lle
importa o que un home queira ou pense amar; e eu,
tétrico de pánico, estou a imaxinar-te como unha
musa de Verlaine que descoñece o meu máis íntimo
segredo e me comprace.

Sobre ellos descansa, toda, vulnerable como una


paloma, mi más grácil flor. A una diosa no le importa
lo que un hombre quiera o piense amar; y yo, tétrico
de pánico, te estoy imaginando como una musa de
Verlaine que desconoce mi más íntimo secreto y me
complace.

97
VENUS ANADIÓMENA

O camión parou e puiden ollar unhas vísceras, un


estómago e varios centímetros de epigastrios. Iso non
era todo o que alí había, mesmo que nun retablo ou
espello da morte estaba Venus, observando-me con
pavor:
“Pastei polos prados cando o sol agachaba. Procurei a
sombra cando o sol abafaba. Pacerei das túas mans a
herba fresca se me dás a salvación”.
Mais eu renunciei ao seu amor para entrega-la a un
carniceiro.

El camión paró y pude observar unas vísceras, un


estómago y varios centímetros de epigastrios. Eso no
era todo lo que allí había, al igual que en un retablo o
espejo de la muerte, estaba Venus, observándome con
pavor:
"Pasté por los prados cuando el sol se ocultaba. Busqué
la sombra cuando el sol sofocaba. Ramonearé de tus
manos la hierba fresca si me das la salvación".
Mas yo renuncié a su amor para entregarla a un
carnicero.

98
Porás o sombreiro e iremos ao val. Os nenos
estarán a sorrir e dirán que por alí vén —a fermosa do
sombreiro—. E así continuaremos até que o día acabe,
a matinar polo baixo do noso milagre.
Algúns clamarán: Quen vén bañar a súa vergonza ás
nosas augas? Quen se aproxima con fementidas
argucias femininas onda nós? E outros, asemade, que
es unha Deusa de peitos de bambú.

Te pondrás el sombrero e iremos al valle. Los niños


estarán sonriendo y dirán que por allí viene —la
hermosa del sombrero—. Y así continuaremos hasta
que el día acabe, a reflexionar por lo bajo de nuestro
milagro.
Algunos clamarán: ¿Quién viene a bañar su vergüenza
a nuestras aguas? ¿Quién se aproxima con fementidas
argucias femeninas junto a nosotros? Y otros, nomás,
que eres una Diosa de pechos de bambú.

99
Até aquí chegan os ventos de Marte, a erma
estación do planeta vermello. Substituír o baleiro polo
amor ao baleiro, a inmensa escuridade atrapada en
órbitas de estrelas. Hai máis das que compre imaxinar
ao carón dos casquetes polares, da hirsuta atmosfera
de Venus, brillando no confín do universo, na eterna
noite de éter. Como unha espada brandida nunha
rocha, Europa leva á súa boca os dedos de Xúpiter. O
cometa expira e deixa atrás o seu voo de milenios
—chegou a nós un día e significou tanto como a
chegada dun reino—. Aldebarán, Altair..., amei-vos
inspirado ás portas dun bulevar. En ceos como ópalos,
a tanta distancia que nin sequera imaxinades, estou a
vos observar con ollos acendidos e crepusculares
como se fose un voyeur, un conspirador ou un
bohemio.

100
Hasta aquí llegan los vientos de Marte, la yerma
estación del planeta rojo. Sustituir el vacío por el amor
al vacío, la inmensa oscuridad atrapada en órbitas de
estrellas. Hay más de las que se puede imaginar al
lado de los casquetes polares, de la hirsuta atmósfera
de Venus, brillando en el confín del universo, en la
eterna noche de éter.
Como una espada blandida en una roca, Europa lleva
a su boca los dedos de Júpiter. El cometa expira y deja
atrás su vuelo de milenios —llegó a nosotros un día y
significó tanto como la llegada de un reino—.
Aldebarán, Altair..., os amé inspirado a las puertas de
un bulevar. En cielos como ópalos, a tanta distancia
que ni siquiera imagináis, os observo con ojos
encendidos y crepusculares como si fuera un voyeur,
un conspirador o un bohemio.

101
Manter-se esperto ou alcoholizado. Reprimir o
optimismo cuns gramos de conciencia. Beber até que
se confunda a noite co día: cannabis, opiáceos e algún
disco pasado de moda... Ter algunha doenza social ou
amar o suficiente como para sentir-nos defraudados:
esa é a mellor receita para conservar a inspiración.

Mantenerse despierto o alcoholizado. Reprimir el


optimismo con unos gramos de conciencia. Beber
hasta que la noche se confunda con el día: cannabis,
opiáceos y algún disco pasado de moda…. Tener
alguna dolencia social o amar lo suficiente como para
sentirnos defraudados: ésa es la mejor receta para
conservar la inspiración.

102
Se estás con alguén non inquiras a razón. Se sentes
mágoa non tentes responder á dor. O sentido intúe
todo sen necesidade, consente todo sen remorso.

Si estás con alguien no inquieras la razón. Si te afliges


no intentes responder al dolor. El sentido lo intuye
todo sin necesidad, lo consiente todo sin
remordimiento.

103
Descobre a súa alma posuída e entorna o seu
sorriso para chamar-me —aínda que ninguén pode
saber o que realmente hai detrás dun sorriso—. Ela
asinte e rexeita con recobrada vontade, acusa e socava
sen límite. Eu regreso ao seu corpo húmido e ferinte,
evanescente como un sopro no aire translúcido, e non
penso naqueloutra que unicamente pode amar-me
con tenrura e beneficencia desde o amor.

Descubre su alma poseída y entorna su sonrisa para


llamarme —aunque nadie puede saber lo que
realmente hay detrás de una sonrisa—. Ella asiente y
rechaza con recobrada voluntad, acusa y socava sin
límite. Yo regreso a su cuerpo húmedo e hiriente,
evanescente como un soplo en el aire traslúcido, y no
pienso en aquella otra que únicamente puede amarme
con ternura y beneficencia desde el amor.

104
MARÍA

Fai algún tempo que non escribo, retirado entre


apetitos e doenzas. Hai unha rapaza de ollos preciosos
que me observa con desconsolación. Espreguiza,
cruelmente redimida, como unha Venus de Milo. Non
hai nela ningunha dor, ningunha paixón que non sexa
a ausencia da paixón e a dor. Gardar calquera
dirección e atopar portas pechadas. Ser demasiado
circunspectos e —inclusive así— querer sangrar por
todo, querer brillar con luz propia.

Hace algún tiempo que no escribo, retirado entre


apetitos y dolencias. Hay una muchacha de ojos
preciosos que me observa con desconsolación.
Despierta, cruelmente redimida, como una Venus de
Milo. No hay en ella ningún dolor, ninguna pasión que
no sea la ausencia de la pasión y el dolor. Guardar
cualquier dirección y encontrar puertas cerradas. Ser
demasiado circunspectos e —inclusive así— querer
sangrar por todo, querer brillar con luz propia.

105
Se non es boa contigo, se non te amas o suficiente,
sempre haberá alguén que quererá prostituír a túa
intimidade, moldear-te como o barro para facer-te
dócil e temorosa.
Se te amas o suficiente dá un fillo a quen non te poida
desprezar, a quen desexe facer-te libre e fermosa
como un templo.
A túa humanidade é un instinto inapelable e
irredutible. Quen penetra no teu ser só pode coñecer a
dita, só pode deter-se un intre a sentir —a eternidade
sen medida—.

Si no eres buena contigo, si no te amas lo suficiente,


siempre habrá alguien que querrá prostituir tu
intimidad, moldearte como el barro para hacerte dócil
y temerosa.
Si te amas lo suficiente da un hijo a quien no pueda
despreciarte, a quien desee hacerte libre y hermosa
como un templo.
Tu humanidad es un instinto inapelable e irreductible.
Quien penetra en tu ser sólo puede conocer la dicha,
sólo puede detenerse un instante a sentir —la
eternidad sin medida—.

106
Estamos obrigados a estar aquí, a ter algunhas
pretensións que cremos lexítimas. Erguemos por unha
forza necesaria, amamos necesariamente. Todo o que
posuímos é isto que somos, con ataduras, medidas e
continxencias. Non hai ningunha dignidade no vivir,
entendendo a dignidade como dereito: ao dereito só se
apela cando se perde o respecto pola vida.

Estamos obligados a estar aquí, a tener algunas


pretensiones que creemos legítimas. Nos alzamos por
una fuerza necesaria, amamos necesariamente. Todo
lo que poseemos es esto que somos, con ataduras,
medidas y contingencias. No hay ninguna dignidad en
el vivir, entendiendo la dignidad como derecho: al
derecho sólo se apela cuando se pierde el respeto por
la vida.

107
Podería diluviar porque todo fose incerto e a
escrita un calote. Ás veces o que se di é banal e
arbitrario se como unha aspereza non turba o chan
onde pisamos. Podería un sol arder que, se
timidamente abrigase unha repulsa, non nos
sorprendería tras os cons onde o mar amosa o
equilibrio; senón un día eterno sobre nós para nos
maldicir, porque repentinamente usurpásemos a
fermosura con estas verbas que se perden.

Podría diluviar porque todo fuera incierto y la


escritura un ardid. A veces lo que se dice es banal y
arbitrario si como una aspereza no turba el suelo
donde pisamos. Podría arder un sol que, si
tímidamente abrigara una repulsa, no nos
sorprendería tras las rocas donde el mar muestra el
equilibrio; sino un día eterno sobre nosotros para
maldecirnos, porque repentinamente usurpáramos la
belleza con estas palabras que se pierden.

108
Polas rúas sen nome alguén me pregunta quen
son, e non podo responder por máis que estea a falar.
Estou de volta á superstición. Non quero saber como
te chaman, non quero coñecer o teu nome, que veña
para todos os que estamos a agardar a túa palabra.
Satisfeitos e embriagados de doces perfumes
primaverais, de mulleres que lavan a rabia e a
blasfemia das nosas carnes, polas rúas sen nome,
como unha pantasma, irei polo mundo de volta á
superstición.

Por las calles sin nombre alguien me pregunta quién


soy, y no puedo contestar por más que esté hablando.
Estoy regresando a la superstición. No quiero saber
cómo te llaman, no quiero conocer tu nombre, que
venga para todos los que estamos aguardando tu
palabra.
Satisfechos y embriagados de dulces perfumes
primaverales, de mujeres que lavan la rabia y la
blasfemia de nuestras carnes, por las calles sin
nombre, como un fantasma, iré por el mundo
regresando a la superstición.

109
Viaxa dende as estrelas ou o carro do sol como
unha aura tenue que un Deus burlou. Semella feble
aos ollos do Amado e sobe a saia para mexar
timidamente sobre margaridas e fentos, trevos
trifoliados e algún escaravello. O verdor adheriu-se
aos seus nocellos e os cans osman o mel.
Compracencia e a voz que torna inocencia.

Viaja desde las estrellas o el carro del sol como un


aura tenue que un Dios burló. Semeja débil a los ojos
del Amado y sube la falda para orinar tímidamente
sobre margaritas y helechos, tréboles trifoliados y
algún escarabajo. El verdor se ha adherido a sus
tobillos y los perros olisquean la miel. Complacencia
es la voz que se transforma en inocencia.

110
Se quitases docemente o vestido e caese despois
sobre o meu corpo: o teu cabelo, como un aloumiño;
os teus labios, tenramente, murmurando unha
oración na miña boca. Entón soamente clamaría ao
meu verdugo para permanecer a soas co obxecto da
voluptuosidade.

Si te quitaras dulcemente el vestido y cayera después


sobre mi cuerpo: tu cabello, como una caricia; tus
labios, tiernamente, susurrando una oración en mi
boca. Entonces solamente clamaría a mi verdugo para
permanecer a solas con el objeto de la voluptuosidad.

111
Nunca estiven nesa cidade rusa. Nunca collerei o
expreso para te seguir. Ningún mar terei navegado
alén da propia intuición. É así que estou só, devorando
soños e un posible desdén, derramando bágoas que
non foron choradas, e un pensamento é suficiente
para que o baleiro chegue, soterrado baixo frías areas
hiperbóreas.
Dá-me amor, amada, dá-me unha paixón e un incesto,
unha verdade como unha soga, e ti, banal e
protectora, botada aos meus pés e aos meus xeonllos.

Nunca estuve en esa ciudad rusa. Nunca cogeré el


expreso para seguirte. Ningún mar habré navegado
más allá de la propia intuición. Es así que estoy solo,
devorando sueños y un posible desdén, derramando
lágrimas que no fueron lloradas, y un pensamiento es
suficiente para que el vacío llegue, soterrado bajo frías
arenas hiperbóreas.
Dame amor, amada, dame una pasión y un incesto,
una verdad como una soga, y tú, banal y protectora,
echada a mis pies y a mis rodillas.

112
Podo ser un ridículo asceta pero teño unha musa
—a miña musa—. Sendo un depravado ou un
dexenerado, un fillo de Platón coa fronte tan ampla
que soamente pode concibir a inxenuidade no amor,
sen remorso e pecado (se ben, Herodes tivo
pensamentos máis elevados), devezo deitar no teu
regazo e durmir na mesma inspiración placidamente.

Puedo ser un ridículo asceta pero tengo una musa


—mi musa—. Siendo un depravado o un degenerado,
un hijo de Platón con la frente tan amplia que
solamente puede concebir la ingenuidad, sin
remordimiento y pecado (si bien, Herodes tuvo
pensamientos más elevados), deseo recostarme en tu
regazo y dormir en la misma inspiración
plácidamente.

113
SOLILOQUIO Á BOHEMIA

Hai unha idade para o cinismo. Agarda-se a morte


como un can que está demasiado ocupado rillando na
sarna. Agarda-se a morte con indiferenza ao ver pasar
unhas pernas.
O tempo fuxiu como un raposo perseguido por
cazadores ingleses, sen demasiada vontade, sen
demasiada fortuna. Con torpe apetito bico-lle os ollos
—rameira da miña vida— e ando a maldicir á
invernía que encheu os recunchos de neve.

SOLILOQUIO A LA BOHEMIA

Hay una edad para el cinismo. Se aguarda la muerte


como un perro que está demasiado ocupado royendo
en la sarna. Se aguarda la muerte con indiferencia al
ver pasar unas piernas.
El tiempo huyó como un zorro perseguido por
cazadores ingleses, sin demasiada voluntad, sin
demasiada fortuna. Con torpe apetito le beso los ojos
—ramera de mi vida— y maldigo el invierno que llenó
los rincones de nieve.

114
Se fose un bo poeta perfumaría as palabras cunha
afronta inocente e delicada sempiternidade, non
aprendería a voar de non se a me perder despois nos
teus cadrís. Poren, sei que me agardas como outros
tantos días con calquera desculpa, e dis que me adoras
cando estás a mentir, cavando a nosa tumba como fan
os enterradores.

Si fuera un buen poeta perfumaría las palabras con


una afrenta inocente y delicada sempiternidad, no
aprendería a volar sin perderme después en tus
caderas. No obstante, sé que me aguardas como otros
tantos días con cualquier disculpa, y dices que me
adoras cuando estás mintiendo, cavando nuestra
tumba como hacen a los enterradores.

115
Espir a perfección, espir a fermosura. Ser Calixto e
Melibea, Catulo e Lesbia. Quen non estea convidado,
quen non sexa divino, non entre no noso templo con
comparsas e gabanzas, non escancie o corazón en
viño de amor.

Desnudar la perfección, desnudar la hermosura. Ser


Calixto y Melibea, Catulo y Lesbia. Quien no esté
convidado, quien no sea divino, no entre en nuestro
templo con comparsas y alabanzas, no escancie el
corazón en vino de amor.

116
POEMAS
PARA A SOBRIÑA
DO PINTOR

(Poemas para la Sobrina del Pintor)

Só a través dun sentimento puro


pode chegar unha aceptación profunda.

Sólo a través de un sentimiento puro


puede llegar una aceptación profunda.
Colleu o neno cos seus dedos o noso corazón
temoroso... E é terrible que o destino nos depare esta
sorte: a inocencia abriu un corpo para ver latexar o
corazón.

Cogió al niño con sus dedos nuestro corazón


temeroso... Y es terrible que el destino nos depare esta
suerte: la inocencia abrió un cuerpo para ver latir el
corazón.

119
Neve nas túas ás, inmensas ás que abarcan a terra,
que chegan ao sol. Á dourada caeu nos teus ollos,
agora son as túas bágoas.

Nieve en tus alas, inmensas alas que abarcan la tierra,


que llegan al sol. Ala dorada cayó en tus ojos, ahora
son tus lágrimas.

120
Andoriñas de mar demasiado lonxe, e estás a
aterecer e durmir, e está a chover na túa casa de
campo onde non hai andoriñas de mar, onde o mar é
unha exigua presenza e non podes comprender que te
estraño, porque estás entanguecida e xa non falas,
non dis nada.

Golondrinas de mar demasiado lejos, y estás aterida y


dormida, y está lloviendo en tu casa de campo donde
no hay golondrinas de mar, donde el mar es una
exigua presencia y no puedes comprender que te
extraño, porque estás entumecida y ya no hablas, no
dices nada.

121
Corren as vagas, as vagas morren. Deixa que te ame.
Amo-te!
Musitan as ondas, na miña alma —a morte—, e eu
amo-te. Amo-te!

Corren las olas, las olas mueren. Deja que te ame, ¡Te
amo!
Musitan las olas, en mi alma —la muerte—, y yo te
amo. ¡Te Amo!

122
Estiven a matinar neste estraño soñar..., non sei
onde podo chegar. Arrinca-me este pensamento como
ás de papoia que é tan doce ver voar.
É o meu degoxo este soñar, que de luz encheu, que de
odio encheu, estes ollos cegos de cego sentir.

Estuve meditando en este extraño soñar…, no sé


dónde puedo llegar. Arráncame este pensamiento
como alas de mariposa que es tan dulce ver volar.
Es mi deseo este soñar, que de luz llenó, que de odio
llenó, estos ojos ciegos de ciego sentir.

123
Dúas gaivotas pasaron como o meu amor pasou
por ti. Feriron-se no ceo, nese único ceo que
enxergamos agora. Na praia están mortas e alguén
achega até nós para dicir-nos que non hai ceo neste
ceo.

Dos gaviotas pasaron como mi amor pasó por ti. Se


hirieron en el cielo, en ese único cielo que
contemplamos ahora. En la playa están muertas y
alguien se aproxima hasta nosotros para decirnos que
no hay cielo en este cielo.

124
Esvaece o desexo e é a única morte. Entre
marihuana e alcohol perderon-se os nosos soños; alí,
baixo as palmeiras, bebendo ron e nun porto de Greza
fornicando unha doncela. Vai-se o desexo e é a única
morte.

Se pierde el deseo y es la única muerte. Entre


marihuana y alcohol se perdieron nuestros sueños;
allí, bajo las palmeras, bebiendo ron y en un puerto de
Grecia fornicando una doncella. Se va el deseo y es la
única muerte.

125
Esmagaba insectos cando desacougabas, lembro
ter aniquilado media fauna pola túa aprehensión.
Asasinaba pequenos mamíferos cando se achegaban
aos teus pés temorosos, mais nunca agradeciches.
Cacei por ti en declaración de amor. Viñeron despois
os homes e o temor de Deus: a cal deles?

Aplastaba insectos cuando te sobresaltabas, recuerdo


haber aniquilado media fauna por tu aprehensión.
Asesinaba pequeños mamíferos cuando se allegaban a
tus pies temerosos, pero nunca lo agradeciste.
Cacé por ti en declaración de amor. Vinieron después
los hombres y el temor de Dios: ¿a cuál de ellos?

126
Sangro e xa teño a túa face —rostro impecable de
amadas lucernas, así poida eu coñece-las—. Sangro e
xa teño o teu cabelo, cabelo dourado baixo unha lousa
balcánica onde se poida ler o epitafio: Namentres haxa
Eternidade. Escoa o meu sangue e xa teño o teu corpo,
deixando ver a súa pel relucente como unha estatua
de Rodín ou un Discóbolo de Atenas. Sangro e xa teño
o teu perfume —encantador letargo de morte—. Escoa
o meu sangue e xa teño o teu belfo, onde velan os
golfiños o soño do tridente.

Me desangro y ya tengo tu faz —rostro impecable de


amadas lucernas, así pueda yo conocerlas—. Me
desangro y ya tengo tu cabello, cabello dorado bajo
una losa balcánica donde pueda leerse el epitafio:
Mientras haya Eternidad. Me desangro y ya tengo tu
cuerpo, dejando ver su piel reluciente como una
estatua de Rodín o un Discóbolo de Atenas. Me
desangro y ya tengo tu perfume —encantador letargo
de muerte—. Me desangro y ya tengo tu belfo, donde
velan los delfines el sueño del tridente.

127
Nos xardíns do Louvre as rameiras fan a rúa e
cobran sucios francos polos seus rubicundos
peitos. Percorres as Tullerías e les versos de Rimbaud
contemplando o índigo Sena. Es unha egua salvaxe
nun prado de París, espida das túas ferraxes, e nos
teus ollos, como unha noite, hai estrelas que
contemplan os amantes.

En los jardines del Louvre las rameras hacen la calle y


cobran sucios francos por sus rubicundos pechos.
Recorres las Tullerías y lees versos de Rimbaud
contemplando el índigo Sena. Eres una yegua salvaje
en un prado de París, desnuda de tus herrajes, y en tus
ojos, como una noche, hay estrellas que contemplan
los amantes.

128
Elas teñen perfecto coidado de seu e o non
cualificable non se pode tachar de superficial. Nada na
muller é superfluo, e o seu empeño basea-se nesa
pretensión: atentar na nosa contra e amosar-nos a
debilidade que se pode sentir por aquilo que non se
considera.
Fixen algúns poemas por conxugar o meu amor e o
teu desdén. Escribín algúns versos para comprobar o
aceno do teu ollar, mais as túas faccións sempre me
reprocharon —cousas da experiencia— descoñecer o
segredo da túa desidia. Precipita-se a inspiración
como un trebón das nubes, pero ti ignoras a que alma
pertence.

Ellas tienen perfecto cuidado de si, y lo no


cuantificable no se puede tachar de superficial. Nada
en la mujer es superfluo, y su empeño se basa en esa
pretensión: atentar en nuestra contra y mostrarnos la
debilidad que se puede sentir por aquello que no se
considera.
Hice algunos poemas por conjugar mi amor y tu
desdén. Escribí algunos versos para comprobar el
visaje de tu mirada, mas tu semblante siempre me
reprochó —cosas de la experiencia— desconocer el
secreto de tu desidia. Se precipita la inspiración como
un aguacero de las nubes, pero tú ignoras a qué alma
pertenece.

129
Sobre a pálida herba o meu pálido amor descansa.
Eu lía versos aos seus claros ollos e o regato
cantaruxaba alí perto. Deu-me a beixar a súa boca
pero agora lamento a súa perda.
Sobre a pálida herba o meu pálido amor agarda.
Poño-lle rosas na lápida e deixo algunhas palabras
para a lembranza, entrementres me ofrenda os seus
labios, fríos como o mármore dunha tumba.

Sobre la pálida hierba mi pálido amor descansa. Yo


leía versos a sus claros ojos y el regato cantaba allí
cerca. Me dio a besar su boca empero ahora lamento
su pérdida.
Sobre la pálida hierba mi pálido amor aguarda. Le
pongo rosas en la lápida y recito algunas palabras
para la remembranza, mientras me ofrenda sus
labios, fríos como el mármol de una tumba.

130
Podemos ser sarcásticos baixo o ceo azul e con
sucias palabras cultivar a poesía, para caer máis
abaixo na nosa mesquiña amargura. Desprende-te,
por favor, de toda afabilidade, e amosa-nos o rostro
máis cruel: a crueldade tamén obriga á máis sincera
catarse.

Podemos ser sarcásticos bajo el cielo azul y con sucias


palabras cultivar la poesía, para caer más abajo en
nuestra mezquina amargura. Despréndete, por favor,
de toda afabilidad, y muéstranos el rostro más cruel:
la crueldad también obliga a la más sincera catarsis.

131
Ispe-te para que só eu poida amar, o teu corpo
adorable e levemente amado, os teus peitos sedosos de
amor pronunciados.
Ispe-te para que só eu poida amar, o teu corpo
adorable e levemente amado —Graal de vida—, e ese
val no que se perdeu o home cando descendeu dos
teus altos cadrís ao máis profundo dos soños.

Desnúdate para que sólo yo pueda amar, tu cuerpo


adorable y levemente amado, tus pechos sedosos de
amor pronunciados.
Desnúdate para que sólo yo pueda amar, tu cuerpo
adorable y levemente amado —Grial de vida—, y ese
valle en el que se perdió el hombre cuando descendió
de tus altas caderas al más profundo de los sueños.

132
Se todo está falto de veracidade non son
merecedor do teu sorriso. Cando esperta esa dozura
polo teu sangue é a súa humanidade desbordada o
que máis amo.
Despois de ser desapiadado e indiferente contigo,
achego onda ti insinuando un armisticio.
O que verdadeiramente anhelo é a túa fresca flor e a
súa tenrura, tanto como para desexar que murche.

Si todo está falto de veracidad no soy merecedor de tu


sonrisa. Cuando despierta esa dulzura por tu sangre es
su humanidad desbordada lo que más amo.
Después de ser despiadado e indiferente contigo, me
allego a ti insinuando un armisticio.
Lo que verdaderamente anhelo es tu fresca flor y su
ternura, tanto como para desear que se marchite.

133

Potrebbero piacerti anche