Sei sulla pagina 1di 51

PROCELLARVM

Isto non é un libro: que encerran os libros,


eses sarcófagos e sudarios!
O pasado é o seu botín:
pero aquí vive un eterno Presente.

Esto no es un libro: ¡qué encierran los libros,


esos sarcófagos y sudarios!
El pasado es su botín:
pero aquí vive un eterno Presente.

-Friedrich Nietzsche-
Carmina Balcagia

Edición Bilingüe: RRR (1990)


Diseño (Deseño): Amazon KDP
Revisión: (11-2022)
PROCELLARVM

Na integridade agocha o desprezo polo evidente: o


evidente nace cando morre a inocencia.
Se les isto non digas que é fermoso, non hai
fermosura que loar, nada dura o suficiente até que é
humillado.

En la integridad se oculta el desprecio por lo


evidente: lo evidente nace cuando muere la
inocencia.
Si lees esto no digas que es hermoso, no hay
hermosura que loar, nada dura lo suficiente
hasta que es humillado.

5
PROCELLARVM

A túa voz incomprensible na materia. A túa voz nun


sarcasmo de fidelidade. O teu corpo case etéreo e a
ambrosía, após o absurdo, sucio e van.
Repudian-nos con total desafección, pero este é o
noso milagre baixo o sol. O desexo, as miradas,
procuran os teus labios: froita madura, árbore
prohibida.
Dá-me o beixo que repta proferindo, bebamos do
desexo do mesmo Deus, despois virán os días escuros
e a morte que o leva todo.
Aloumiña o meu costado co néctar da vide e o cáliz da
túa lingua. Ámemo-nos perante as miradas
corrompidas que desprezan as elevacións. Pequemos!

6
PROCELLARVM

Tu voz incomprensible en la materia. Tu voz en


un sarcasmo de fidelidad. Tu cuerpo casi
etéreo y la ambrosía, después de lo absurdo,
sucio y vano..
Nos repudian con total desafección, pero éste
es nuestro milagro bajo el sol. El deseo, las
miradas, procuran tus labios: fruta madura,
árbol prohibido.
Dame el beso que repta profiriendo, bebamos
del deseo del mismo Dios, después vendrán los
días oscuros y la muerte que lo arrasa todo.
Acaricia mi costado con el néctar de la vid y el
cáliz de tu lengua. Amémonos ante las miradas
corrompidas que desprecian las elevaciones.
¡Pequemos!

7
PROCELLARVM

Eu sei de forzas que regresan ao Creador, de homes


que loitan e morren, e de homes que non existen para
a memoria dos tempos.
Camiñaba e sentín a túa profunda inspiración ás
miñas costas, volvín a cabeza e non achei nada. Ao
apercibir-me descubrín algo que calaba: un inmenso
baleiro.
Eu sei de forzas que regresan ao Creador, aínda
renegando dos seus principios, que ollan aos pés
sucios da vida como seres conmovidos e irreais.

Yo sé de fuerzas que regresan al Creador, de


hombres que luchan y mueren, y de hombres
que no existen para la memoria de los tiempos.
Caminaba y sentí tu profunda inspiración a
mis espaldas, volví la cabeza y no hallé nada.
Al apercibirme descubrí algo que callaba: un
inmenso vacío.
Yo sé de fuerzas que regresan al Creador, aun
renegando de sus principios, que observan los
pies sucios de la vida como seres conmovidos e
irreales.

8
PROCELLARVM

É lícita a mentira, pero non convén mentir-nos


demasiado. É lícita a verdade, pero non procede
demasiada verdade.
Quen non quixo algunha vez raptar a Helena,
conquistar Troia ou queimar Roma? Mais a frecha de
Paris fende o noso talón na refrega.
Esta vez estou a dicir: Quen non desexa a súa
vergonza? Quen non de seu o mendaz?

Es lícita la mentira, pero no conviene


mentirnos demasiado. Es lícita la verdad, pero
no procede demasiada verdad.
¿Quién no quiso alguna vez raptar a Helena,
conquistar Troya o quemar Roma? Mas la
flecha de Paris hiende nuestro talón en la
refriega.
Esta vez estoy a decir: ¿Quién no desea su
vergüenza? ¿Quién no su mendacidad?

9
PROCELLARVM

Precisamos a poesía que nos ofrenda un torso espido,


como esas Deusas que rememoran as tradicións. A
nova poesía é a Aia que aleita aos Fillos da Loba como
un día a Loba aleitou aos Fillos do Imperio.

Necesitamos la poesía que nos ofrenda un


torso desnudo, como esas Diosas que
rememoran las tradiciones. La nueva poesía es
el Aya que amamanta a los Hijos de la Loba
como un día la Loba amamantó a los Hijos del
Imperio.

10
PROCELLARVM

Percorren as ondas que baten escumando. As fauces


engolen a cerna do que amou como a primavera, do
que foi soberano no seu ermo.
Quixera saber como sabe o indómito da súa presa,
como o gran cazador entende da vida.
Sobre a herba e as lilas hai cabalos salvaxes. Galopan
na terra, pacen no vento. O ceibe e o que ama é
perseguido pola súa liberdade e o seu amor.

Recorren las olas que golpean espumando. Las


fauces engullen la esencia del que amó como la
primavera, del que fue soberano en su yermo.
Quisiera saber como sabe lo indómito de su
presa, como el gran cazador entiende de la
vida.
Sobre la yerba y las lilas hay caballos salvajes.
Galopan en la tierra, pacen en el viento. El
libre y el que ama es perseguido por su
libertad y su amor.

11
PROCELLARVM

Quen quere ser amado como vós amades? Tanto


aprecio é cruel, tan cruel como a indiferenza ou o
desprezo dos que son paridos cos farrapos da miseria.
O voso afecto é un insulto; a vosa humanidade, un
desinfectante para manter limpa vosa conciencia, e o
voso Deus un morto que poucas veces fala aos vivos
agás para afirmar a vosa mesquindade.
Quen quere ser amado como vós amades? Repugna
tanta circunspección: ninguén precisa a vosa
caridade.
Se queres ser amado, ama como o hálito agarima a
seara, como o agreste mata, e pregunta-lle ás estrelas
un nome precioso para o teu amor.

12
PROCELLARVM

¿Quién quiere ser amado como vosotros


amáis? Tanto aprecio es cruel, tan cruel como
la indiferencia o el desprecio de los que son
paridos con los harapos de la miseria.
Vuestro afecto es un insulto; vuestra
humanidad, un desinfectante para mantener
limpia vuestra conciencia, y vuestro Dios un
muerto que pocas veces habla a los vivos
excepto para afirmar vuestra mezquindad.
¿Quién quiere ser amado como vosotros
amáis? Solivianta tanta circunspección: nadie
necesita vuestra caridad.
Si quieres ser amado, ama como el hálito
acaricia la mies, como lo agreste mata, y
pregúntale a las estrellas un nombre precioso
para tu amor.

13
PROCELLARVM

As cabezas rodan co machado do verdugo, pero quen


afía o seu gume senón os que os que se abraian de
tanta brutalidade.
Cando te aloumiño recreo-me no teu tacto. Cando te
estou a beixar sorbo ese celme con agrado. Non
adoece o macho pola femia para marcar o seu? Non
pescuda a femia en brazos do varón o seu propio
arrecender?

Las cabezas ruedan con el hacha del verdugo,


pero quiénes agudizan su filo sino los que se
asombran de tanta brutalidad.
Cuando te acaricio me deleito en tu tacto.
Cuando te beso sorbo esa savia con agrado.
¿No adolece el macho por la hembra para
marcar su terreno? ¿No busca la hembra en
brazos del varón su propio olor?

14
PROCELLARVM

Amar quixera como o máis sincero, como aquel que


entrega a alma e dá todo por nada.
Non creades que o meu aprecio é conmiseración,
nunca escribiría isto por simple piedade.
En Ariadna observo a traxedia que se sobrevive, a
musa que se abandona á decadencia para bailar a
súa frustración.
Procelosos mares ten que sucar o que parte para
regresar ao que deixou atrás.

Amar quisiera como el más sincero, como


aquél que entrega el alma y da todo por nada.
No creáis que mi aprecio es conmiseración,
nunca escribiría esto por simple piedad.
En Ariadna observo la tragedia que se
sobrevive, la musa que se abandona a la
decadencia para bailar su frustración.
Procelosos mares tiene que surcar el que parte
para regresar a lo que dejó atrás.

15
PROCELLARVM

Como non ser escravo de tanta sabedoría, quedar


atónito e suspendido das ás de Ícaro, flotar e crer-se
ave, voar e crer-se Deus, gozar e beicer o creado?

¿Cómo no ser esclavo de tanta sabiduría,


quedar atónito y suspendido de las alas de
Ícaro, flotar y creerse ave, volar y creerse Dios,
gozar y bendecir lo creado?

16
PROCELLARVM

Calumniada, desacreditada: a poesía, a música, a


noite... O erro fermoso e grande é sempre un erro.
Un pouco de lecer para consolar o espírito e lixar as
mans. Esa sombra tan achegada que se confunde en
nós e é o noso maior defecto.
Como ser puro sen experimentar o pecado, e de que
xeito manter a enteireza?

Calumniada, desacreditada: la poesía, la


música, la noche... El error hermoso y grande
es siempre un error.
Un poco de asueto para consolar el espíritu y
mancillar las manos. Esa sombra tan allegada
que se confunde en nosotros y es nuestro
mayor defecto.
¿Cómo ser puro sin experimentar el pecado, y
cómo mantener la entereza?

17
PROCELLARVM

Beizo o teu nome porque só hai un ceo e o futuro non


existe. Con cada tentación respiro, cos seus dedos
toco. Devezo aniquilar e ser para o que sente. Non vos
toquedes, agás a ferida. O amor non vale nada se non
sangra! O amor non vale nada se non fere!
Traspasemos o limiar prohibido, ámemo-nos como se
aman os que non existiron. Dos nosos pasos sen
tempo, do eterno sen memoria.
Ámemo-nos como se aman os mortos, como se tocan
os vivos, cunha promesa dos nosos labios.

Bendigo tu nombre porque sólo hay un cielo y


el futuro no existe. Con cada tentación respiro,
con sus dedos toco. Ansío aniquilar y ser para
el que siente. No os toquéis, salvo la herida. ¡El
amor no vale nada si no sangra! ¡El amor no
vale nada si no hiere!
Traspasemos el umbral prohibido, amémonos
como se aman los que no han existido. De
nuestros pasos sin tiempo, de lo eterno sin
memoria.
Amémonos como se aman los muertos, como
se tocan los vivos, con una promesa de
nuestros labios.

18
PROCELLARVM

Acubillar en brazos do amante, gorecer e obviar que


somos outro. Canta dita se puidese esquecer!
“Toma-me ou deixa-me”, di a concubina.
“Non demando pracer senón amor”, di o estranxeiro.
“Pero eu non podo conceder-te o que anhelas. Toma-me
ou deixa-me e logo paga”.

Cobijarse en brazos del amante, guarecerse y


obviar que somos otro. ¡Cuánta dicha si
pudiese olvidar!
“Tómame o déjame”, dice la concubina.
“No demando placer sino amor”, dice el
extranjero.
“Pero yo no puedo concederte lo que anhelas.
Tómame o déjame y luego paga”.

19
PROCELLARVM

As miradas recordan o soño, o artificio. O horror,


incomprensible e espléndido, ambiciona o primeiro
día como un fasto.
Insculpe un talle, dá forma ao barro. Atónitas voces
saca da corda namentres asasina, escraviza e ama, e
no seu empeño esa forza contra un mesmo torna:
deliberadamente, o tirano honra coa súa delación a
acritude.

Las miradas recuerdan el sueño, el artificio. El


horror, incomprensible y espléndido,
ambiciona el primer día como un fasto.
Esculpe un talle, da forma al barro. Atónitas
voces saca de la cuerda mientras asesina,
esclaviza y ama, y en su empeño esa fuerza
contra uno mismo se vuelve: deliberadamente,
el tirano honra con su delación la acritud.

20
PROCELLARVM

Non existe ningunha bondade na natureza, todo


segue a pauta dun perfecto crime, talvez o seu
derradeiro acto de fe sexa ese crime.

No existe ninguna bondad en la naturaleza,


todo sigue la pauta de un perfecto crimen, tal
vez su último acto de fe sea ese crimen.

21
PROCELLARVM

Dade-me corpos ociosos e cálidos que esperten


sensuais instrumentos de poesía, e que os meus
proxenitores me agasallen para a insatisfacción, unha
conselleira que me sirva de acougo, entrambos
mofaremos-nos dos hipócritas.

Dadme cuerpos ociosos y cálidos que


despierten sensuales instrumentos de poesía,
y que mis progenitores me agasajen para la
insatisfacción, una consejera que me sirva de
consolación, ambos nos burlaremos de los
hipócritas.

22
PROCELLARVM

A nube baixa e enfeitiza mananciais. Os cérvidos


beben do manancial e a serpe pendura do seu
pescozo como unha alfaia.
Calma planea a gaivota sobre a onda verde, e o
golfiño descende á noite do averno: azuis ollos
tremelucen neste mar constante.
Nunca máis o ser domesticado, endexamais o escravo
incondicional, tan só irmáns salvaxes nas cacerías ou
mainos colosos nas tripas do océano: que a nosa
amizade sexa unha aperta no abismo.

La nube baja y hechiza manantiales. Los


cérvidos beben del hontanar y la sierpe pende
de su cuello como una alhaja.
Mansa planea la gaviota sobre la ola verde, y el
delfín desciende a la noche del averno: azules
ojos rielan en este mar constante.
Nunca más el ser domesticado, jamás el
esclavo incondicional, tan sólo hermanos
salvajes en las cacerías o apacibles colosos en
las tripas del océano, que nuestra amistad sea
un abrazo en el abismo.

23
PROCELLARVM

Delicadas rameiras para amar. Sentir-se amado.


Dóciles servas que lamben as feridas. Misericordia no
ceo para lembrar, o perigo duns ventres fecundos.
Até ver os miolos, bater unha testa, tamén cristiá.
Saudar unha bandeira, −a súa displicencia cristiá−.
Ispe-se e latexa até as tempas un suspiro, unha
cadencia, algunhas ratas... Baixo o resplandor: un
rostro, cristais rotos, o sumidoiro.

Delicadas rameras para amar. Sentirse amado.


Dóciles siervas que lamen las heridas.
Misericordia en el cielo para recordar, el
peligro de unos vientres fecundos.
Hasta ver los sesos, golpear una frente,
también cristiana. Besar una bandera −su
displicencia cristiana−.
Se desnuda y late hasta las sienes un suspiro,
una cadencia, algunas ratas... Bajo el
resplandor: un rostro, cristales rotos, el
sumidero.

24
PROCELLARVM

O que máis amas, o teu inimigo; como Pigmalión


unha amada, un inimigo, para dobregar o orgullo,
humillado aos seus pés, tormenta de necesidade.

Lo que más amas, tu enemigo; como Pigmalión


una amada, un enemigo, para doblegar el
orgullo, humillado a sus pies, tormenta de
necesidad.

25
PROCELLARVM

Detrás das fiestras de Baudelaire, estanzas lacradas e


impenetrables agochan un rostro baixo o resplandor
da chama.
A miña obcecación traspasa o muro, o cálido limiar
da túa calma nudez (nada é máis real que este soño).
Paso a miña man polo teu pescozo, branco e fino
como a porcelana, e un xordo suspiro emerxe da túa
gorxa.
Eu son o condenado que interpela aos teus ollos: aves
nos abruños.

Detrás de las ventanas de Baudelaire,


estancias lacradas e impenetrables ocultan un
rostro bajo el resplandor de la llama.
Mi obcecación traspasa el muro, el cálido
umbral de tu apacible desnudez (nada es más
real que este sueño).
Paso mi mano por tu cuello, blanco y fino
como la porcelana, y un sordo suspiro emerge
de tu garganta.
Yo soy el condenado que interpela a tus ojos:
aves en los endrinos.

26
PROCELLARVM

Atopemos un lugar silandeiro para amar. Hoxe o


mundo ten que amar. Que se aperten sobre a terra:
simios varóns, mulleres chimpancé, nenos gorila. Que
se aperten todos, espidos e brancos, espidos e negros
sobre os corpos, porque este é un día suficiente para
ser o maior dos días. Que a estación treme, que a
hora mude, que o ciclo dos tempos se deteña.

Encontremos un lugar tranquilo para amar.


Hoy el mundo tiene que amar. Que se abracen
sobre la tierra: simios varones, mujeres
chimpancé, niños gorila. Que se abracen
todos, desnudos y blancos, desnudos y negros
sobre los cuerpos, porque este es un día
suficiente para ser el mayor de los días. Que la
estación tiemble, que la hora cambie, que el
ciclo de los tiempos se detenga.

27
PROCELLARVM

Lambe as miñas mans, dócil animal, animal humano!


O teu dono seduce-te cun aloumiño, percorre o teu
costelar e mingua no teu celo, palpa o teu fociño
−morno e húmido− coa súa propia lingua. Que
penitencia inquires? Que mal nos abrangue? Dócil
animal, animal humano!

¡Lame mis manos, dócil animal, animal


humano! Tu dueño te seduce con una caricia,
recorre tu costillar y mengua en tu celo, palpa
tu hocico −tibio y húmedo− con su propia
lengua. ¿Qué penitencia inquieres? ¿Qué mal
nos aguarda? ¡Dócil animal, animal humano!

28
PROCELLARVM

O poeta copula en paisaxes infindas, nas que o felino


corre detrás da gacela.
Para ser poeta é preciso prescindir da parcialidade,
sentir o arrefrío na pel e o mel duns labios.
A palabra que agravia é a palabra que perdura.
Perdurar así, como o lendario umeiro ás portas da
ermida onde unha moza amosa un seo.

El poeta copula en parajes de infinitud, en los


que el felino corre detrás de la gacela.
Para ser poeta es preciso prescindir de la
parcialidad, sentir el escalofrío en la piel y la
miel de unos labios.
La palabra que agravia es la palabra que
perdura. Perdurar así, como el legendario olmo
a las puertas de la ermita donde una joven
muestra un seno.

29
PROCELLARVM

Estou nun estado de extrema necesidade e o camiño


da indiferenza é difícil, esbozada polo inaceptable.
Como o escudo que protexe a lóxica convulsión
sensible: fuxir do susceptible, fuxir do propio, e
lembrar que a alma habita no recóndito onde abrasa
o baleiro.

Estoy en un estado de extrema necesidad y el


camino de la indiferencia es difícil, pergeñada
por lo inaceptable.
Como el escudo que protege la lógica
convulsión sensible: huir de lo susceptible,
huir de lo propio, y recordar que el alma habita
en lo recóndito donde abrasa el vacío.

30
PROCELLARVM

A vosa insinuante proposición cheira a esmegma de


fimose, á sífilis dos castos que mencionan os
prudentes principios.
Tanto aterra a voz Menstrual, o pulo cego da Carne, a
afouteza, que debedes conter os vosos instintos?
Que non se toque a femia o seu sudario e descubra os
seus xenitais.
Ensinemos-lles daquela o perigo: o perigo de soñar
voluptuosamente, o perigo de espir a cada muller e
cada home, ou o perigo execrable de certa
permisividade.

Vuestra insinuante proposición hiede a


esmegma de fimosis, a la sífilis de los castos
que mencionan los prudentes principios.
¿Tanto aterra la voz Menstrual, el empuje ciego
de la Carne, el denuedo, que debéis sojuzgar
vuestros instintos?
Que no se toque la hembra su sudario y
descubra sus genitales.
Mostrémosles entonces el peligro: el peligro de
soñar voluptuosamente, el peligro de desnudar
a cada mujer y cada hombre, o el peligro
execrable de cierta permisividad.

31
PROCELLARVM

Unha gaivota viu e deixou-me a súa á, resolta como a


carta dun suicida. Baixo os meus pasos hai follas que
podrecen e un gafume a flores murchas.
A miña musa é un demo que persegue o mal, corre ao
meu carón e conxura cunha palabra feble e atordada,
achega-se a min, ri e insulta.
Que difícil é sentir hoxe a inspiración endiañada.
Sentado escoito un pesado camiñar, un silencio
estreito e derrotado. Sobre o mar escintila un
aforcado remorso, e o sol declina

Una gaviota vino y me dejó su ala, resuelta


como la carta de un suicida. Bajo mis pasos
hay hojas que se pudren y un hedor a flores
marchitas.
Mi musa es un demonio que persigue el mal,
corre a mi lado y me conjura con una palabra
débil y aturdida, se acerca a mí, se ríe e
insulta.
Que difícil es sentir hoy la inspiración
endiablada. Sentado escucho un pesado
caminar, un silencio estrecho y derrotado.
Sobre el mar reverbera un ahorcado
remordimiento, y el sol declina

32
PROCELLARVM

O añagoto bea na chaira, no cumio axexa o poderoso,


e a súa ollada voa alén do refugallo até a túa
salacidade.
Para que queres esa absurda vitoria sobre min? Onde
a noite sacrifica un astro, a esencia acode ao sentido
do camiñante.
Que pesa un cordeiro nas túas mans? Bolboreta
prendida do fado.
Canto custa esa absurda vitoria, ese sentir que torna
o ánimo de enfermiza vontade, a estrita agonía do
rabaño?

La oveja bala en el llano, en la cumbre acecha


el poderoso, y su mirada vuela más allá del
escombro hasta tu salacidad.
¿Para qué quieres esa absurda victoria sobre
mí? Donde la noche sacrifica un astro, la
esencia acude al sentido del caminante.
¿Qué pesa un cordero en tus manos? Mariposa
prendida del hado.
¿Cuánto vale esa absurda victoria, ese sentir
que torna el ánimo de enfermiza voluntad, la
estricta agonía del rebaño?

33
PROCELLARVM

Non deixes de sangrar, doce amor, dono de todo o que


nace tentando a fermosura.
Inmensidade, óvulo ancho, enxoval que agarda ao
maino guerreiro.
Humidade e abundancia navegan no teu peito
obedecendo á vida. Leite morno que aleita ao cativo,
ao futuro devorador de bestas, ao carnívoro
desapiadado dos páramos ocultos, e logo só herba:
abrochos que pace o gando en devesas de paz.

No dejes de sangrar, dulce amor, dueño de


todo lo que nace intentando la hermosura.
Inmensidad, óvulo ancho, ajuar que aguarda
al paciente guerrero.
Humedad y abundancia navegan en tu pecho
obedeciendo a la vida. Leche tibia que amanta
al retoño, al futuro devorador de bestias, al
carnívoro despiadado de los páramos ocultos,
y después sólo yerba: brotes que apacientan el
ganado en dehesas de paz.

34
PROCELLARVM

Non se atopa en nós indicio de independencia,


unicamente a ambición dun corpo túrbido ao final do
camiño; pero quen non aspira á pel da Deusa e
ofrenda a súa cobiza ao segredo encarnado?
Fuxindo do que somos, prudentemente, o destino
cingue-nos a súa forte correa e leva-nos ao seu lar.
Chega a enguedellar-se nos ósos e arrincar os
tendóns. Chega a ser parasitaria do corazón para
apoderar-se do que tivemos de dita.
Masca a túa lucidez, masca a túa gula de sabedoría,
canto mellor rexeitando a súa omnímoda virtude!

No se encuentra en nosotros atisbo de


independencia, únicamente la ambición de un
cuerpo turbio al final del camino; pero ¿quién
no aspira a la piel de la Diosa y ofrenda su
codicia al misterio encarnado?
Huyendo de lo que somos, prudentemente, nos
ciñe el destino su fuerte correa y nos lleva a su
morada.
Llega a enredarse en los huesos y arrancar los
tendones. Llega a ser parasitaria del corazón
para apoderarse de lo que tuvimos de dicha.
Masca tu lucidez, masca tu gula de sabiduría,
¡cuánto mejor rechazando su omnímoda
virtud!

35
PROCELLARVM

A vida non merece tantas consideracións, é mellor


tomar o que nos ofrece e cando nos crave o puñal
agarda por ela con beneplácito.
Non lle deamos razóns para deixar entrever o noso
temor (quen teme é perseguido polos seus espectros).
Ironía, con ironía non haberá femia que se resista no
noso leito e o fado poñerá-se a rentes de nós para
gratificar-nos.

La vida no merece tantas consideraciones, es


mejor tomar lo que nos ofrece y cuando nos
clave el puñal aguardarla con beneplácito.
No le demos razones para dejar entrever
nuestro temor (quien teme es perseguido por
sus espectros).
Ironía, con ironía no habrá hembra que se
resista en nuestro lecho y la fortuna se
apostará de nuestra parte para gratificarnos.

36
PROCELLARVM

Ti estabas aí desde o principio, coñecendo a idílica


perfección.
Agora achegas e as pálpebras caen como cortinas.
Penetras na mente con xeada placidez e adoeces polo
furtivo ladrón que pretende os teus tesouros.
No abrente, o teu pequeno nocello corre apresurado
pola húmida selva, velando por un soño sempre
salvaxe.

Tú estabas ahí desde el principio, conociendo


la idílica perfección.
Ahora te acercas y los párpados caen como
cortinas. Penetras en la mente con helada
placidez y adoleces por el furtivo ladrón que
pretende tus tesoros.
Despunta el alba y tu pequeño tobillo corre
apresurado por la húmeda selva, velando por
un sueño siempre salvaje.

37
PROCELLARVM

Reflicte os rubios carbúnculos da chama esmaltada.


Azouta o océano que ergue un manto de acendidas
faíscas. O solitario coñece o que comenza e o que
remata.
Que estraño resplandor verten os teus ollos! Nada hai
máis perigoso que unha ollada de amorosidade.
Branca egua que persegue o perfil degolado das
últimas luces, deixarás algo que nunca achará o
rastrexador e que a vida ha querer para si.

Refleja los rubios carbúnculos de la llama


esmaltada. Azota el piélago que yergue un
manto de enardecidas pavesas. El solitario
conoce lo que empieza y lo que acaba.
¡Qué extraño resplandor vierten tus ojos! Nada
hay más peligroso que una mirada de ternura.
Blanca yegua que persigue el perfil degollado
de las últimas luces, dejarás algo que nunca
podrá hallar el merodeador y que a vida querrá
para sí.

38
PROCELLARVM

Bebo de escuras augas e sento o desprezo dos que


instigan ás miñas costas.
O cálido abril sucumbe ás sabáticas tentacións dos
fríos engados e todo retorna sobre a roda do destino.
Ensinaron-me a ser un animal sociable, co trato
egoísta e profundo do home.
Viñeches prostituír o meu único paraíso, o meu único
degoxo. A escaramuza foi cruenta pero amaba a
refrega (probei a súa alquimia). Tamén amei a
escuridade, ese foi o meu delito: ambicionar a noite, a
muller e a serpe.

Bebo de oscuras aguas y siento el desprecio de


los que instigan a mis espaldas.
El cálido abril sucumbe a las sabáticas
tentaciones de los fríos encantos y todo retorna
sobre la rueda del destino.
Me enseñaron a ser un animal sociable, con el
trato egoísta y profundo del hombre.
Viniste a prostituir mi único paraíso, mi único
anhelo. La escaramuza fue cruenta pero
amaba la reyerta (probé su alquimia). También
amé la oscuridad, ése fue mi delito: ambicionar
la noche, la mujer y la sierpe.

39
PROCELLARVM

Ninguén traba a man que lle dá de comer. Morde o


vasallo a man do seu amo? Así o señor coida do seu
lacaio como do seu can.
Ora ben, coidado, quen outorga expón-se ao agravio,
non se pode ser bo nin condescendente con todo o
mundo, hai seres que non naceron para seren
escravos.

Nadie muerde la mano que le da de comer.


¿Muerde el vasallo la mano de su amo? Así el
señor cuida de su lacayo como de su perro.
Pero, cuidado, quien otorga se expone al
agravio, no se puede ser bueno ni
condescendiente con todo el mundo, hay seres
que no han nacido para ser esclavos.

40
PROCELLARVM

Baila sobre o dorso rebelde da tormenta, ingrávida luz


que percorre o éter.
Baila sobre o dorso rebelde da tormenta, enfeitizando
a deleble cordura que cauteriza os pulmóns de
húmidos berros.
Unidos ao balbordo da terra, os esquíos ascenden das
árbores aos ceos.
Dorme pálida sobre a herba, divindade seducida polo
tempo, e cae como o serán o teu sentido, consciente
aínda do voo livián.
Asiduamente sangra a flor, álxida de tenra frescura, e
balbúcea rachada polo lene abano, cadencioso valse
que rimas docemente ornaron.
Nítida no ollo do teu amante sempre, van os que
seguen a dor. Seica son eu o teu milagre, vehículo da
túa propia consciencia?
Estou a sentir máis amarga a prezada hora, afeito a
agardar o serodio presaxio. Vehículo da túa propia
consciencia, seica son eu o teu milagre?
Dade o valor suficiente a quen se prosternou. Non te
anoxes comigo divindade malvada.

41
PROCELLARVM

Baila sobre el dorso rebelde de la tormenta,


ingrávida luz que recorre el éter.
Baila sobre el dorso rebelde de la tormenta,
hechizando la deleble cordura que cauteriza
los pulmones de húmedos alaridos.
Unidos al rumor de la tierra, las ardillas
ascienden de los árboles a los cielos.
Duerme pálida sobre la yerba, divinidad
seducida por el tiempo, y cae como la tarde tu
sentido, consciente aún del vuelo ligero.
Asiduamente sangra la flor, álgida de tierna
frescura, y balbucea rasgada por el leve
ventalle, cadencioso vals que rimas
dulcemente ornaron.
Nítida en el ojo de tu amante siempre, van los
que siguen el dolor. ¿Acaso soy yo tu milagro,
vehículo de tu propia consciencia?
Siento más amarga la preciada hora,
acostumbrado a aguardar el tardío presagio.
¿Vehículo de tu propia consciencia, acaso son
yo tu milagro?
Dad el valor suficiente a quien se prosternó.
No te enojes conmigo divinidad malvada.

42
PROCELLARVM

As meirandes obras foron feitas por déspotas


desapiadados e asasinos. E non é en xustiza, esa, a
verdadeira razón? Toda fermosura oculta a traizón.
Quero crer que ningún crime queda impune para
sempre, que hai unha verdadeira xustiza, pois o seu
principio afoga na súa propia inclemencia.
Podo confesar que ningún suceso permanece
indemne, que existe unha resolución.
Observei a desesperados comer no prato do seu dono
e logo prestar-se con vehemencia para subtraer-lle as
faragullas ao infortunado.
Din que hai mortes necesarias, pero en absoluto resta
nelas virtuosismo, en absoluto heroicidade.

43
PROCELLARVM

Las mayores obras fueron hechas por déspotas


despiadados y asesinos. ¿Y no es en justicia,
ésa, la verdadera razón? Toda hermosura
oculta la traición.
Quiero creer que ningún crimen queda impune
para siempre, que hay una verdadera justicia,
pues su principio se ahoga en su propia
inclemencia.
Puedo confesaros que ningún suceso
permanece indemne, que existe una
resolución.
Observé a desesperados comer en el plato de
su dueño y luego prestarse con vehemencia
para sustraerle las migajas al infortunado.
Dicen que hay muertes necesarias, pero en
absoluto resta en ellas virtuosismo, en
absoluto heroicidad.

44
PROCELLARVM

Que veñan os días de reses esfameadas e anicadas


espigas, froita madura cal suplicio de Tántalo, para
recoñecermos a verdadeira necesidade, a carestía, e a
probidade será beicida novamente no teu mesado.
Suma claridade, sumo silencio! Mar temperado de
crepusculares cremacións, ceo sanguento de
eslumecidas constelacións. Non escoitades tocar o
seu himno á serodia orquestra?
Víscera aberta dun estraño amargor. Miles de
parturientes voces suplicantes, e aínda haberá
crianza con fame.
Avanza o deserto e hai quen clama vinganza. Suma
claridade, sumo silencio!
Negra sombra, que agardas para me Levar? A túa
palabra é sinxela. Como paxaros dunha terra de
neves senlleiras, que baixen as ideas ao secreto
abismo onde todo é silencio.

45
PROCELLARVM

Que vengan los días de reses escuálidas y


desoladas espigas, fruta madura cual suplicio
de Tántalo, para reconocer la verdadera
necesidad, la carestía, y la probidad será
bendecida nuevamente en tu mesado.
¡Suma claridad, sumo silencio! Mar templado
de crepusculares cremaciones, cielo sangrante
de adolecidas constelaciones. ¿No escucháis
tocar su himno a la temprana orquesta?
Víscera abierta de un extraño amargor. Miles
de parturientas voces suplicantes, y todavía
habrá crías con hambre.
Avanza el desierto y hay quienes claman
venganza. ¡Suma claridad, sumo silencio!
Negra sombra, ¿qué aguardas para Llevarme?
Tu palabra es sencilla. Como pájaros de una
tierra de nieves solitarias, que bajen las ideas
al secreto abismo donde todo es silencio.

46
PROCELLARVM

Colle o látego e castiga: o home debe aprender a vivir


contra o home.
Por que mortificas a ese pobre animal? A súa
angustia non supera a túa crueldade?
Este intenta un último esforzo, pero é moito o que ten
que aturar e o seu dono maltrata-o impunemente:
quere a súa vida.
Bate sobre min porque son un enfermo, e o home
debe aprender a vivir contra o home.

Coge el látigo y castiga: el hombre debe


aprender a vivir contra el hombre.
¿Por qué mortificas a ese pobre animal? ¿Su
angustia no supera tu crueldad?
Éste intenta un último esfuerzo, pero es
mucho lo que tiene que soportar y su dueño lo
maltrata impunemente: quiere su vida.
Castígame a mí porque soy un enfermo, y el
hombre debe aprender a vivir contra el
hombre.

47
PROCELLARVM

Deleitar-se no preciso lugar onde medra a frustración.


Agora sostés algo que outros desexan, algo que
perfora a pel até os ósos, algo que a forma non logra
conter e morre frutificando.
Nunca foi mais anhelada a flor desposuída da súa
presenza, así sente o que eternamente cobiza.
O verbo arrastra, treme e entristece, eleva a unha
catarse dionisíaca e exacula sobre o escrito como se
masacra un insecto.
O home espido e o animal espido dormen no mesmo
leito e dan-se calor mutuamente.

Deleitarse en el mismo lugar donde crece la


frustración. Ahora sostienes algo que otros
desean, algo que perfora la piel hasta los
huesos, algo que la forma no logra contener y
muere fructificando.
Nunca fue mas anhelada la flor desposeída de
su presencia, así siente el que eternamente
codicia.
El verbo arrastra, tiembla y entristece, eleva a
una catarsis dionisíaca y eyacula sobre lo
escrito como se masacra un insecto.
El hombre desnudo y el animal desnudo
duermen en el mismo lecho y se dan calor
mutuamente.

48
PROCELLARVM

Como unha arma de matar nunhas mans inxenuas,


unha fonte de auga dos reos da vida, unha gabanza
agónica que se enlea perigosamente ao pescozo. Só a
muller e a súa preciosa forma de blasfemar, só a
muller e a sutil tentación.
O fume do tabaco ascendía e a túa voz desvariaba
nun sarcasmo vivo. Atrás quedou o titor
intransixente, o preceptor ensimesmado na materia e
o confesor do dogma. Ven comigo e mofaremos-nos
xuntos das coquetas damas da fidelidade. O ceo bule
e clama case etéreo, tenra ociosidade!

Como un arma de matar en unas manos


ingenuas, una fuente de agua de los reos de la
vida, una alabanza agónica que se enreda
peligrosamente al gollete. Sólo la mujer y su
preciosa forma de blasfemar, sólo la mujer y la
sutil tentación.
El humo del tabaco ascendía y tu voz
desvariaba en un sarcasmo vivo. Atrás quedó
el tutor intransigente, el preceptor
ensimismado en la materia y el confesor del
dogma. Ven conmigo y nos burlaremos juntos
de las coquetas damas de la fidelidad. El cielo
bulle y clama casi etéreo, ¡tierna ociosidad!

49
PROCELLARVM

Demasiado pronto pensas abandonar, ese é o teu


remedio: deixar que se faga a hospitalidade coa túa
mesa e a túa fogaza.
Demasiado tempo estiveches só para coñecer do novo
valor e a nova dita.
Se non podes transixir tampouco podes amar. Decote,
vencidos polo orgullo, regresamos humillados.

Demasiado pronto piensas abandonar, ése es


tu remedio: dejar que la hospitalidad se haga
con tu mesa y tu hogaza.
Demasiado tiempo estuviste solo para conocer
del nuevo valor y la nueva dicha.
Si no puedes transigir tampoco puedes amar.
Muchas veces nos vence el orgullo para
después humillarnos.

50
PROCELLARVM

Só servides para lamber o cu do dogma, para


penetrar as sagradas palabras con falos de pedra,
para beixar os peitos das virxes con labios de cera.
Vai unha fría noite nos ollos, sucio ruído ás costas.
É unha canción insensata o incesto do pastor coas
súas ovellas, as miradas expectantes dos devotos
propalando a inocencia?
A ambición desmedida corrompe a alma que habita.
Endimión dorme baixo Selene.

Sólo servís para lamer el culo del dogma, para


penetrar las sagradas palabras con falos de
piedra, para besar los pechos de las vírgenes
con labios de cera.
Hay una fría noche en los ojos, sucio ruido a
tu espalda.
¿Es una canción insensata el incesto del
pastor con sus ovejas, las miradas expectantes
de los feligreses propalando la inocencia?
La ambición desmedida corrompe el alma que
habita. Endimión duerme bajo Selene.

51

Potrebbero piacerti anche