Dum hic inter umbrāſ foliōrum vitium ſub cǣlō cæruleō Italiǣ auſtraliſ ſcrīptum ſedeō, intellēxī cum admiratione meam ſocietātem in hīſ facīnorībuſ mīrībuſ Cavorī fuieſſe tandem meruſ fortuituſ. Quiſ fuerit. Fuī involūtuſ cum hīſ rēbuſ tempō ubi cōgitāvī mē ſemōtum ab parviſſimō poſſibilitāte turbāntārum rērum eſſe. Ieram Lympnam quod crēdideram eam il- lum inmemorābīliſſimum locum in mundō eſſe. “Hic certē,” inquiī ego, “pācem et occāſiōnem labōrandī habēbō!” Et hic līber ēventuſ eſt. Tam diſcrepānſ eſt Fātum contra illa omnia parva conſilia homīnum. Hic mentiōnem fortaſſe faciam, mē calamītātem in dīverſīſ inceptīſ habuiſſe. Hōc tempore, ab dīvitiīſ circumſtatuſ, luxuſ fatendō intemperantiam meam eſt. Adeō poſſum fatērī aliquā ex parte meāſ calamītātēſ fortaſſe factiōnem meī fuiſſe.