Caricamento
Informazioni sul libro
The Landscape of History: How Historians Map the Past
Scritto da John Lewis Gaddis
Narrato da Jack Chekijian
Azioni libro
Inizia ad ascoltareDescrizione
What is history and why should we study it? Is there such a thing as historical truth? Is history a science? One of the most accomplished historians at work today, John Lewis Gaddis, answers these and other questions in this short, witty, and humane book. The Landscape of History provides a searching look at the historian's craft, as well as a strong argument for why a historical consciousness should matter to us today.
Gaddis points out that while the historical method is more sophisticated than most historians realize, it doesn't require unintelligible prose to explain. Like cartographers mapping landscapes, historians represent what they can never replicate. In doing so, they combine the techniques of artists, geologists, paleontologists, and evolutionary biologists. Their approaches parallel, in intriguing ways, the new sciences of chaos, complexity, and criticality. They don't much resemble what happens in the social sciences, where the pursuit of independent variables functioning with static systems seems increasingly divorced from the world as we know it. So who's really being scientific and who isn't? This question too is one Gaddis explores, in ways that are certain to spark interdisciplinary controversy.
Azioni libro
Inizia ad ascoltareInformazioni sul libro
The Landscape of History: How Historians Map the Past
Scritto da John Lewis Gaddis
Narrato da Jack Chekijian
Descrizione
What is history and why should we study it? Is there such a thing as historical truth? Is history a science? One of the most accomplished historians at work today, John Lewis Gaddis, answers these and other questions in this short, witty, and humane book. The Landscape of History provides a searching look at the historian's craft, as well as a strong argument for why a historical consciousness should matter to us today.
Gaddis points out that while the historical method is more sophisticated than most historians realize, it doesn't require unintelligible prose to explain. Like cartographers mapping landscapes, historians represent what they can never replicate. In doing so, they combine the techniques of artists, geologists, paleontologists, and evolutionary biologists. Their approaches parallel, in intriguing ways, the new sciences of chaos, complexity, and criticality. They don't much resemble what happens in the social sciences, where the pursuit of independent variables functioning with static systems seems increasingly divorced from the world as we know it. So who's really being scientific and who isn't? This question too is one Gaddis explores, in ways that are certain to spark interdisciplinary controversy.
Informazioni sull'autore
JG![]()
Recensioni
John Lewis Gaddis bouwt voort op Marc Bloch en E.H. Carr, twee gerenommeerde historici die, de ene in de jaren 1940, de andere in de Jaren 1960, op een rijtje hebben gezet waar geschiedschrijving eigenlijk voor staat, wat de mogelijkheidsvoorwaarden ervan zijn (filosofisch, of zo je wil epistemologisch), en wat de eigen methodologie is. Gelukkig heeft hij ? 50 jaar later ? de ingrijpende veranderingen die intussen gebeurd zijn in de historiografie en de wetenschappen in het algemeen verwerkt. Zo is er in de eerste plaats het postmodernisme en vooral de ?cultural turn? van Hayden White en anderen. Gaddis benadrukt terecht dat geschiedschrijving maar een voorstelling (representatie) geeft van het verleden, in de vorm van een verhaal (narratief), en onmogelijk het verleden zelf. Tegelijk verdedigt hij fel de waarde van die voorstelling, op voorwaarde dat die zo nauw mogelijk aansluit bij de werkelijkheid (gestaafd wordt door bronnen dus) en ruimte laat voor bevraging zodat er een uiteindelijk een consensus kan groeien tussen professionele en niet-professionele beschouwers van het verleden. Gaddis stelt zich daarbij erg pragmatisch op, met voortdurend vergelijkingen tussen geschiedschrijving en het maken van een kaart (waarbij het verleden uiteraard het landschap is); meteen ook een afwijzing van relativisme, want er is wel degelijk een realiteit van het verleden die zich voortdurend door ons laat bevragen (telkens vanuit een ander heden). Gaddis besteedt ook heel wat pagina?s aan de vraag of geschiedenis eigenlijk wel een wetenschap is, een vraag die historici en niet-historici al sinds het begin van de 20ste eeuw erg bezig houdt en verdeelt. Verrassend genoeg beweert Gaddis dat geschiedschrijving veel meer aanleunt bij sommige harde wetenschappen, dan bij de sociale wetenschappen. Hij onderbouwt dat door elementen uit de chaos- en complexiteitstheorie die de voorbije decennia opgang hebben gemaakt in de harde wetenschappen en die vooral rekening houden met het onzekerheidsprincipe in complexe systemen. Geschiedschrijving deed dat al veel langer, want uiteindelijk is ook het verleden een uitermate complex systeem. Dat is een verdienstelijke zienswijze, die ons eindelijk verlost van de frustratie van vele geschiedschrijvers, maar Gaddis drijft zijn these wat te ver, vooral in zijn provocatieve afrekening met de sociale wetenschappen. Die zijn volgens hem helemaal blijven steken in vroegere (positivistische) denkschema?s, en door hun obsessieve zoektocht naar onafhankelijke variabelen zijn ze alleen maar uitgekomen bij modellen die nauwelijks realiteit raken. Interessant en tot op zekere hoogte ook correct, zeker, maar naar mijn aanvoelen niet helemaal rechtvaardig voor de sociale wetenschappen. Kortom, absoluut een interessant boekje, dat afgezien van een aantal provocatieve stellingen geschiedschrijving eindelijk weer op de ?wetenschappelijke? kaart zet.
Rating: 3John Lewis Gaddis bouwt voort op Marc Bloch en E.H. Carr, twee gerenommeerde historici die, de ene in de jaren 1940, de andere in de Jaren 1960, op een rijtje hebben gezet waar geschiedschrijving eigenlijk voor staat, wat de mogelijkheidsvoorwaarden ervan zijn (filosofisch, of zo je wil epistemologisch), en wat de eigen methodologie is. Gelukkig heeft hij – 50 jaar later – de ingrijpende veranderingen die intussen gebeurd zijn in de historiografie en de wetenschappen in het algemeen verwerkt. Zo is er in de eerste plaats het postmodernisme en vooral de “cultural turn” van Hayden White en anderen. Gaddis benadrukt terecht dat geschiedschrijving maar een voorstelling (representatie) geeft van het verleden, in de vorm van een verhaal (narratief), en onmogelijk het verleden zelf. Tegelijk verdedigt hij fel de waarde van die voorstelling, op voorwaarde dat die zo nauw mogelijk aansluit bij de werkelijkheid (gestaafd wordt door bronnen dus) en ruimte laat voor bevraging zodat er een uiteindelijk een consensus kan groeien tussen professionele en niet-professionele beschouwers van het verleden. Gaddis stelt zich daarbij erg pragmatisch op, met voortdurend vergelijkingen tussen geschiedschrijving en het maken van een kaart (waarbij het verleden uiteraard het landschap is); meteen ook een afwijzing van relativisme, want er is wel degelijk een realiteit van het verleden die zich voortdurend door ons laat bevragen (telkens vanuit een ander heden). Gaddis besteedt ook heel wat pagina’s aan de vraag of geschiedenis eigenlijk wel een wetenschap is, een vraag die historici en niet-historici al sinds het begin van de 20ste eeuw erg bezig houdt en verdeelt. Verrassend genoeg beweert Gaddis dat geschiedschrijving veel meer aanleunt bij sommige harde wetenschappen, dan bij de sociale wetenschappen. Hij onderbouwt dat door elementen uit de chaos- en complexiteitstheorie die de voorbije decennia opgang hebben gemaakt in de harde wetenschappen en die vooral rekening houden met het onzekerheidsprincipe in complexe systemen. Geschiedschrijving deed dat al veel langer, want uiteindelijk is ook het verleden een uitermate complex systeem. Dat is een verdienstelijke zienswijze, die ons eindelijk verlost van de frustratie van vele geschiedschrijvers, maar Gaddis drijft zijn these wat te ver, vooral in zijn provocatieve afrekening met de sociale wetenschappen. Die zijn volgens hem helemaal blijven steken in vroegere (positivistische) denkschema’s, en door hun obsessieve zoektocht naar onafhankelijke variabelen zijn ze alleen maar uitgekomen bij modellen die nauwelijks realiteit raken. Interessant en tot op zekere hoogte ook correct, zeker, maar naar mijn aanvoelen niet helemaal rechtvaardig voor de sociale wetenschappen. Kortom, absoluut een interessant boekje, dat afgezien van een aantal provocatieve stellingen geschiedschrijving eindelijk weer op de “wetenschappelijke” kaart zet.
Rating: 3